Vanuit Vilvoorde rondom Grimbergen

 

Tussen de regendagen door viel er gisteren een droog intermezzo te versieren. Er zou geen enkele meteorologische haar in de boter verschijnen. Toch viel er een lage opkomst te noteren, enkel de Marc meldde zich present. Het zou een mooie wandeling worden die eerder in de categorie 'Schoolreizen' onder te brengen viel. Om halftien vertokken we aan het station van Vilvoorde om zo af te zakken naar de rand rond Grimbergen. Rustige ritje met de trein, bijna geen volk te bespeuren, noch in de stations, noch in de trein. Mensen betrouwen het precies nog niet al te erg. Het grootste gedeelte van deze toer speelde zich af in juwelen van parken en natuurgebieden. 

Het eerste park dat we tegenkwamen was het Hanssenspark. Dit park werd vernoemd naar Edmond Hanssens, de burgemeester van Vilvoorde aan het einde van de negentiende eeuw. Wie gewoon even de rust opzoekt kan mooi rond de vijver wandelen, door het park fietsen of vissen in de vijver. Vanuit dit park is er een wandelroute uitgestippeld. Deze route, de Basiliekroute genaamd is een 9 km lange wandelroute door het groen, van Grimbergen naar Vilvoorde. Ze neemt je mee door stille natuurgebieden. Deze natuurgebieden hebben we uiteraard niet links laten liggen. 

Een eerste te nemen horde was de Verbrande Brug, een hefbrug in de gemeente Grimbergen nabij het gelijknamige gehucht Verbrande Brug. De brug overspant het Zeekanaal Brussel-Schelde. De brug werd gebouwd in 1968 en heeft een metalen beweegbaar gedeelte met een lengte van 38,4 m en een breedte van 11,6 m. Een zelfde brug waren we eerder al eens tegengekomen tijdens onze wandeling in Tisselt (Willebroek).  Heelhuids betraden we het Grimbergse grondgebied en duikelden al meteen in het park 'De Drie Fonteynen'. In dit cultuurhistorische gebied vind je een prachtige Franse tuin in de stijl van Versailles én van een Engels landschapspark. Knap, het verrast je om zulke mooie natuurpareltjes te ontdekken in de rand van de hoofdstad. 

Aan een bankje gezeten om onze boterhammetjes te nuttigen en een fleske wijn te kraken viel ons oog op een stickertje met de St. Jacobsschelp. We liepen verdorie op de Via Brabantia. Nu het nog heel twijfelachtig is opdat we zouden kunnen vertrekken op pelgrimstocht, mogen we ons tenminste al een beetje tevreden stellen met wat kruimels. Wie het kleine niet geert is het grote niet weert 😋😋😋. Zo optrekken met een stapgezel heeft toch zijn charme. Soms ontwikkelen er zich zeer boeiende en diepgaande gesprekken. Luisteren naar elkaar, maar dan ook echt luisteren en meegaan in iemands verhaal heeft een therapeutische waarde. Ik kan er echt van genieten. Als je alleen wandelt, wat ook prima is, dan kan je hoofdzakelijk tegen jezelf brabbelen en bovendien krijg je geen weerwerk want je geeft jezelf steeds gelijk. 

Volgende groene schakel was het Tangebeekbos, gelegen in de Tangebeekvallei.Tussen de woonkernen van Vilvoorde en Grimbergen strekt zich dit bos uit. De Marc deelde opnieuw met zijn botanische kennis. We kwamen verdorie de reuzebereklauw tegen. Daar blijf je best met je pollen af. We naderden vervolgens de dorpskern van Grimbergen. Heel de rand rond Grimbergen wordt gedomineerd door het aanzicht van de Sint-Servaasbasiliek in Grimbergen. Deze basiliek wordt beschouwd als een van de mooiste en meest harmonieuze barokkerken in de Lage Landen. De kerk maakt deel uit van de norbertijnerabdij van Grimbergen maar doet tevens dienst als parochiekerk.

Ziedaar ! De volgende groene parel diende zich aan : De Maalbeekvallei. In deze vallei bevindt zich de tommenmolen. De Tommenmolen is een van de vijf watermolens aan de Maalbeek in de Vlaams-Brabantse gemeente Grimbergen. In deze 16e-eeuwse molen zijn tentoonstellingen van het Museum voor de Oudere Technieken ondergebracht.  Het MOT. Onze maat Marc heeft er een 3 daagse cursus gevolgd om zich de kunst van het oven-bouwen aan te leren. De molen die nu Tommenmolen heet, werd oorspronkelijk Liermolen genoemd. We kwamen daar aan die tommenmolen nog een rosmolen en een schrank tegen. Een rosmolen werd door paarden bediend waarbij de rondraaiende beweging voor de aandrijving zorgde van een cardanas. Deze zette dan allerlei machines in gang. De schrank was dan weer een heftoestel avant la lettre.   

Nog maar pas bekomen van al het reeds bewandelde natuurschoon in deze Maalbeekvallei stapten we door het gebied van Merendonk naar het Prinsenpark. Het Prinsenkasteel in het Grimbergse Prinsenpark was vanaf de 14de eeuw de verblijfplaats van de Heren van Grimbergen. Van het prinselijke domein blijven nog enkel het park en de kasteelruïne over. Enkel de donjon in de zuidwesthoek en een ronde hoektoren in het noordwesten, verbonden door de westergevel, bleven overeind. De voormalige slotgracht van toen is nu een visvijver. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het kasteel een munitiedepot, dat in september 1944 door de terugtrekkende Duitsers in brand werd gestoken. Na de oorlog kocht het gemeentebestuur het Prinsenkasteel aan. Zo op het zicht spreekt deze ruine tot de verbeelding. 

Drie kwart van de wandeling zat er op.  Het laatste stuk liep door het populierendal, een park waar er een grote manège is gehuisvest. Niet veel bijzonders maar aansluitend kwam het 3 fonteinenbos weer in zicht. Volgens de geschriften wordt er beweerd dat het er rustig wandelen is niettegenstaande dit bos tegen de drukke Brusselse Ring ligt. Het is een prachtig bos met sjieke vijverpartijen maar in werkelijkheid moet je hier met stoppen in de oren lopen. Het geraas van het verkeer op de ring valt niet te onderchatten. Door dit bos liepen de laatste kilometers naast het zeekanaal. Daar kwam de verbrande brug weer in zicht. Het plan was om, kwestie van voor wat afwisseling te zorgen, vanuit Vilvoorde de waterbus te nemen tot aan de Sainctelette in het Noordkwartier van Brussel. Van daaruit nog een stukje stappen tot aan Brussel Noord en dan de trein op. Helaas, we kwamen te laat voor de laatste afvaart en noodgedwongen zochten we maar terug het station van Vilvoorde op. We sloten af met tripeltje op een terraske aan de statie. 23 paaltjes, de Marc moest er terug even aan wennen. We konden weeral een perfecte dag optekenen !

P. Veerman - A good year for the roses.