Ochtendstond heeft goud in de mond wordt beweerd. Tarara ! Je nog eens een paar keer kunnen omdraaien in het echtelijk ledikant alvorens je je lijf in een verticale positie manoeuvreert valt eveneens naar waarde te schatten. Dit terzijde om te zeggen dat ik op de kerktorenklok 5u22 kon noteren terwijl ik onderweg was naar het station van Beveren Waas. 6u28 dan weer zat ik op de trein naar Lokeren. Van daaruit zou ik terug naar huis trippelen. 30 paaltjes in totaal. Een overijverige treinbegeleider wilde me met plezier een retourkaartje bezorgen maar ik bedankte hem met de boodschap dat ik wel te voet zou terugkeren. Hij trok maar een bedenkelijk snuit.
Eens de statie uit richtte ik me naar de Durmekaaien om vervolgens Het Verloren Bos in te duikelen, te beginnen bij het natuurleerpad. Dit pad dat door het Verloren Bos en de Buylaers, een moerasgebied, loopt is 2 km lang. Het begint aan het toegangshek en omvat 16 haltes met educatieve informatie. Tot aan het kasteel, één van die haltes, kon ik nog vertrouwen op de parklantaarns en toen werd het pikkedonker. Ik stopte er even om in het schijnsel van de kelderverdiepingen naar mijne lampedère te zoeken in mijne rugzak. Door de ramen zag ik keurig gedekte tafels staan. Een dame van het keukenpersoneel moet me gezien hebben want ze kwam naar buiten. Uit curiositeit veronderstel ik. Nadat ik haar uitlegde dat het mijn bedoeling was een wandelingetje te maken maande ze me aan om toch maar voorzichtig te zijn daar in den donkeren. Zelf zou ze er in de verste verte niet aan denken om door dat Verloren Bos te stappen. Daar het zo donker was heb ik niet veel van dat kasteel kunnen zien. Het werd gebouwd in 1899-1900. Tijdens de tweede wereldoorlog werd het bezet door den Duits. In 1978 werd het domein door de stad Lokeren aangekocht met het doel er een stadspark en jeugdvakantiecentrum op te richten. Dit wordt nu beheerd door het centrum voor jeugdtoerisme. Er werd een bosbeheerplan opgemaakt, teneinde het moerasbos rondom het kasteel mooi te maken. Een bospad bewandelen in de volledige duisternis is zo eens iets anders. Voorlopig zitten er hier in de geburen nog geen wolven dus er kan weinig gebeuren.
Na de Buylaers wandelde ik langs het kerkhof naar het Molsbroek. Nog steeds onder een donkere hemel, echter het ochtendgloren zou niet lang meer op zich laten wachten. Het kleurenspektakel dat zich dan in het zwerk aandient vind ik ronduit prachtig. En zeker wanneer er een heldere sterrennacht aan voorafgaat. Je wordt daar stilletjes van. Tot aan Waasmunster mocht ik van dat geëtaleerd kleurenpalet getuige zijn. Aangekomen in park Blauwendael zocht ik naar een bankje voor een boterhammetje te versieren. Er stonden er genoeg, lang moest ik dus niet zoeken. Vroege vogels die je voorbijwandelen terwijl ze hun hond uitlaten voor het matinale 'plasje en drolletje' bekijken je maar nieuwsgierig. Wat bezielt zo een éénzaat om zich daar in alle vroegte al op een bank neer te poten met een boterhammeke ? Dat hoor je ze denken. Nog een fotootje van het kasteel Blauwendael en ik was weer pleite. Een niet zo interessant stuk van een kilometer of 8 volgde nu langs de baan door Waasmunster tot aan het E17 klaverblad in St. Niklaas. Stappen maar, verstand op nul en blik op oneindig totdat het storende geraas van het verkeer rond dat klaverblad begint door te dringen en roet in je ondertussen leeggemaakte hersenpan strooit. Het is het geluid van een opgejaagde maatschappij. Niet enkel het lawaai is voor mij een kenmerk, ook de agressieve rijstijl van meer en meer individualisten wordt regel in het verkeersbeeld. Hoffelijkheid heeft plaats moeten ruimen voor de redenering dat je je plaats in het verkeer moet opeisen. Ik denk dat ze het nu zo aanleren in de rijscholen. Jan, opletten want je wordt zo een maatschappij-criticaster !
Aan het industriepark West gingen de oordopjes in om met een zacht muziekje aan dat lawaai te ontsnappen. Beetje panfluit in de oren blazen is daar de perfecte remedie toe. De kilometers die nog restten waren zo gelopen. Temse Vel door en nog een ommetje langs het Fort van Haasdonk rondden het tripje af. Het volstond voor mij. En, ik heb nog prachtig weer op de valreep kunnen versieren. Volgens de weerberichten zouden de hemelsluizen in de namiddag weer opengezet worden. Helaas, de regendagen zullen weer voor een hele poos in de aanbieding staan. Maar we zien wel 😉
Een gaatje in m'n agenda, zeg maar gat, liet het toe om aan deze zaterdag een wandelbestemming te geven. Enerzijds zou mijn keuze bepaald worden door het voornemen om ooit een bescheiden biografie na te laten voor het nageslacht en anderzijds was er een beetje nood aan wat wandelmeditatie.
Wat mijn biografie betreft zijn Brugge en Oostende 2 steden die in m'n leven toch mijlpalen markeerden. Brugge, de stad waar ik in opleiding was voor mijn dienstplicht en Oostende waar ik tot slot het vaderland diende op de M928 Stavelot, een kustmijnenveger.
Wat betreft de meditatie dan : De punten 1, 4, 8 en 10 van de wandelmeditatietips leverden geen probleem. Als mantra koos ik voor de aansporingsgedachte die me er moet aan herinneren om de geest te ontspannen ... ttz : Zware denkconstructies onmiddelijk kortsluiten. Een geschikte lokatie om deze 2 criteria met elkaar te verzoenen viel er enkel nog te zoeken. Een lokatie waar ik deze mantra ongestoord met de voeten kon uitzingen. Hallelujah, kilometers lang dezelfde kadans kunnen aanhouden, je kop in de wind leegmaken en een frisse neus halen ! De juiste keuze voor een wandellocatie viel in mijn schoot : Het kanaal Oostende - Brugge. Benieuwd naar deze tips ? : Tips voor Wandelmeditatie
Ik was erop gebrand om een vroege trein te nemen om de beelden van het aanbreken van de dag niet te missen. Er werd voortreffelijk weer voorspeld dienaangaande, weer met ochtendnevel en mist en weinig wind. Een uitgelezen recept om vanuit een treinraam het ochtendgloren gade te slaan. Prachtig om zien ! De weidelandschappen die baden in hun nevelslierten waarbij er hier en daar een eenzame boom opdoemt, tot aan de kruin verborgen achter een mistbank. In de 4 windhoeken van het hemelzwerk beginnen er kleuren te bewegen. Een vaag lichtschijnsel breekt door in het oosten en enkele tellen later duiken er in het zuiden onder het aanwakkerende schijnsel de contouren van immense wolkenmassa's op. Het westen, eerst nog pikdonker maar ook dan weer iets later lichten ook daar de eerste blauwe strepen op. Het weer belooft er iets moois van te maken vandaag ! Moest er nu nog een waaiertje van poollicht opduiken in het noorden dan zou het plaatje compleet zijn. Helaas, maar ook zonder deze illusie ben ik al tevreden.
Iets na 8 uur begon ik aan m'n mantra. Vanuit de statie was het een beetje puzzelen om tot aan het kanaal te geraken. Een woud aan tramsporen maakt het voor de voetganger erg onduidelijk waar die lopen moet. Ook nieuwe delen stadsgebied werden her en der in havengebied herschapen en zijn ontoegankelijk voor 'onbevoegden' geworden. Na een goed halfuurtje bereikte ik dan het kanaal Brugge - Oostende. Deze eeuwenoude waterweg biedt je een 20km kwasi kaarsrecht jaagpad aan in een prachtige omgeving. Veel moeite kostte het me niet om daar een trackje bij uit te tekenen ... altijd maar rechtdoor !
Voor wie een beetje houdt van geschiedenis geef ik even dit mee : In Brugge is het kanaal via de Ringvaart verbonden met het kanaal Gent-Brugge, de Damse Vaart en het Boudewijnkanaal. Tussen Oudenburg en Oostende sluit het aan met het kanaal Plassendale-Nieuwpoort. Tussen Brugge en Oostende loopt het kanaal voor een deel in de historische bedding van de Ieperlee. In 1166 werd een eerste kanalisatie uitgevoerd. Er waren echter problemen met overstromingen. In 1336-1339 werd het kanaal daarom bedijkt. Het kanaal was van groot belang voor de wolhandel met Engeland, en als scheepvaartverbinding tussen Brugge en Ieper. Van 1357-1387 werd het kanaal uitgediept en verbreed. Van 1413-1415 werden verdere werken uitgevoerd. Vanaf 1618 werd het kanaal vanaf Gent via Brugge tot Plassendale verder uitgegraven. In 1641 en 1664 werden opnieuw verdiepings- en verbredingswerken uitgevoerd en nu konden er oorlogsschepen tot 400 ton op varen. Van 1754-1768 werd het kanaal op gezag van landvoogd Karel van Lotharingen verder verbreed onder de naam Nieuwe Reviere.
Tot daar wat historische context en stilaan dringt het tot je door dat je daar op een stukje vaderland loopt waar toch een rijke geschiedenis aan verbonden is. Ooit bespoelde de Noordzee stukken uit deze contreien. Toen Brugge nog via een zeearm, het Zwin genaamd, verbonden was met de Noordzee konden zeeschepen Brugge bereiken. Brugge kon toen uitgroeien tot het centrum van de wereldhandel maar de 'Verzanding van het Zwin' stelde een einde aan deze status.
De eerste kilometers naast dat kanaal was er van mediteren nog niet veel sprake. Tot in Oudenburg ontsierde de industrie de beide oevers van het kanaal. Vanaf Oudenburg en dit tot aan de stadsrand van Brugge werd het een prachtwandeling. Het rimpelloze wateroppervlak liet zich soms beroeren door enkele baantjestrekkende kajakkers. Ook honderden eenden wiens rust langs de oever ik verstoorde, verkozen om er van onder te muizen en met een sprong vanop de oever kwam ook daardoor wat beroering in het sop. Eén enkel plezierjachtje heb ik gedurende de ganse wandeling gespot. Handelsvaart viel er niet te vermelden. Maar op 400m afstand loopt de spoorweg parallel met het kanaal en dat zorgt wel voor wat verstoring in het vlakke landschap. Dat valt ook te zeggen van de A10 die naast de spoorlijn loopt en tot in Jabbeke voor wat geluidsrumoer zorgt. Oortjes in en een zacht muziekje zorgen dan voor de remedie. Het jaagpad werd in 2009 vernieuwd. Boomwortels vervormden het bestaande pad en zorgden voor gevaarlijke toestanden voor fietsers. Nu is het een biljartlaken, netjes en de bomen die de oevers afboorden maken het geheel tot een mooi plaatje. Deze bomen staan door de overheersende westenwinden landinwaarts verbogen. Zalig stappen, af en toe een fotootje trekken maar ik vermoed dat deze handeling niet te rijmen valt met het begrip meditatie. Aan het Kwetshage - Paddegat botste ik op een knappe pichnickplaats. Mooi getimed, middag, ik kon schoven. Ondertussen was de wind wat aangewakkerd en kon het stof uit mijne kop geblazen worden. Met de wind trok ook de hemel helemaal open en het blauw leverde enkele mooie kiekjes op van de bomenrijen. Na 20 km kuieren bereikte ik de stadsrand. Ter hoogte van de gevangenis in St. Andries buigde het tracé af naar het station. Ik schrok van de omvang van dit complex. Dit Penitentiair Complex geldt als een van de grootste gevangenissen in België. Er is in theorie plaats voor 512 mannelijke en 114 vrouwelijke bajesklanten.
In Brugge was het vrij druk. Vele toeristen profiteerden van het mooie weer. Ik zocht Brouwerij de Halve Maan op voor een Brugse Zot te versieren. Heel het terras zat bomvol. Ik maakte er kennis met 4 Nederlanders. Ze zitten overal die mannen 😉!!! Een man en z'n 3 schoonzonen waren er hun mannenweekend aan het consumeren. Geruggensteund door een smakelijke Blonde Brugse werd de slaagkans op een fantastische uitstap dan ook gegarandeerd. Een bezoek aan de brouwerij stond op hun agenda maar helaas, er was iets fout gelopen met de data. Jammer maar een verrijkend en aangenaam gesprek met deze Noorderburen kwam hierdoor op gang. Mooi om je stapdag met een gezellig 'klapke' af te sluiten. Na het degusteren van enkele Brugse Zotten, ik werd het al lichtjes gewaar in mijn zojuist leeggemaakte kop, werd het tijd om op te krassen. Ik wenste bijgevolg dit gezelschap nog een fijn verblijf en een veilige thuiskomst. Zo, deze trip zat er weeral op. Mijne kop leeggeblazen en de batterij wat bijgeladen. Het was echt de moeite !
Een uitstap is er verleden week niet van gekomen. Een fysiek ongemakje stak stokken in de wielen. Of beter gezegd : Tussen de stapbottienen. Ik verklaar me nader ... Enkele huizen verder hadden buurtbewoners hun dwergkonijntjes de vrijheid geschonken. Ik denk dat ze die beestjes beu waren. Het zijn geen manieren maar soit, het gevolg is dat die konijntjes nu vrijelijk rond fourageren in ons hofke en in dit van de geburen. In regen en wind huppelen ze ocharme nu rond op zoek naar eten en wat beschutting. De werelddierendag die verleden plaatsvond noopte tot enige actie mijnentwege. Ik kroop op zolder en haalde er een oud bureau af. Die kon ik gebruiken om te verbouwen naar een konijnenkot. Nog wat planken links en rechts bijeengesprokkeld om voor die pluchen knuffels een onderdak te fabriceren. Het kreeg vorm. Wanneer het regent zouden ze tenminste een droog onderkomen kunnen vinden. Met al dat getimmer was dat kot redelijk zwaar geworden. Bij het verplaatsen ervan hefte ik me een bult met als gevolg een verschot in de rug. En dit had op haar beurt dan weer een volledige immobiliteit tot gevolg. Heel mijn lijf deed zeer bij de minste beweging die ik maakte. Gisteren was het leed nog wel voelbaar maar draaglijk en bijgevolg viel het er op te wagen om een toerke te stappen. Bovendien orakelen medische bronnen om bij een lumbago zoveel mogelijk te bewegen. Op stap dus. Deze keer nog eens met den Hugo en de Marc. Dat was weer even geleden !
Om 8u30 staken we van wal in Berlaar Statie. Van hieruit had ik een weg heen en terug uitgestippeld naar het Gestelpad. Dit Gestelpad had ik gepikt op de één of andere wandelsite, ik denk RouteYou. Het leek me de verkenning waard. Na enkele stappen gezet te hebben botsten we al op een rat die vanuit een vuilbak ons scheef beloerde. Het bood een raar zicht maar bij nader inzien bleek dat ze het tijdelijke voor het eeuwige al had ingewisseld. Iemand moet haar doodgemept en in die vuilbak gezwierd hebben. Werelddierendag moet aan deze wreedaard voorbij gegaan zijn. Amen ! Het ging vervolgens richting de Grote Nete uit en een kleine 1500 meter stonden we al aan haar onverhard jaagpad. Geen mens viel er in de wijde omtrek te bespeuren. Wat een mooi landschap toch ! In ontelbare bochtjes kronkelt deze rivier zich keurig door het idyllische landschap tot in Battenbroek waar ze met de Dijle versmelt en de Rupel wordt . De bruine waterloop op zich oogt nu wel niet zo mooi. De bruine kleur van het water vindt haar oorzaak in het grote ijzergehalte en sedimenten uit de zanderige kempengrond. Dit kwamen we te weten van enkele medewerkers van de Vlaamse keuringsdienst. Iets verderop aan een brug namen ze stalen van het water voor onderzoek. Ik dacht eerst dat ze bezig waren met een torpedo uit het water te vissen. Aan een hijskraantje lieten ze een op een bom lijkend projectiel op en neer in het water. Het leek me een droomjob !
Na een 3- tal kilometertjes verlieten we het jaagpad terug landinwaarts. Na het afdalen van de wandeldijk/jaagpad konden we ons zetten aan een ruime picknicktafel. Deze stond aan de rand van pas gemaaide akkers. Het rook er lekker fris. Onze Marc trakteerde ons hier op een lekker rijstvlaaike. De sfeer was gezet en het zou er de ganse dag niet meer aan ontbreken. Na dit versnaperingeske leidde een proper graswegeltje ons naar Gestel. Deze kleine deelgemeente van Berlaar ligt tussen twee kasteeldomeinen in, respectievelijk het Gestelhof en het Rameyenhof. Het schilderachtige dorpsplein staat tenmidden van de kerk met een kerkhof, de pastorij, enkele eeuwenoude hoeves en een schandpaal. Gestel werd bovendien uitgeroepen tot stiltegebied, het negende in Vlaanderen. Hier overheersen natuurlijke geluiden en kan je even helemaal tot rust komen. Nu, achteraf bekeken bleek de gehele wandeling omkaderd te zijn met de zalige rust en stilte waarvan sprake. Ook m'n stapmaten droegen die ingetogen rust, dat innerlijke 'Zen' zijn uit. Je haalde zelfs energie uit hun getemperde state of mind. Sommigen zoeken de rust en stilte op in een veraf gelegen abdij en vinden ze zelfs daar niet ! Hoe zou dat nu toch komen vraag ik me dan soms af 😉😉😉? Eens het dorp uit konden we nog kennismaken met verschillende her en der verspreide betekenishebbende hoeves. Variatie in het aanbod aan bezienswaardigheden was er wel.
Eens het dorp uit volgden we opnieuw het jaagpad maar nu in tegengestelde richting. Na een 2-tal kilometerkes kwamen we een brug tegen en staken de Grote Nete over. De volgende halte zou de Kruiskensberg zijn. Een wandelbos van 10 ha groot waarin het aangenaam wandelen zou zijn. En dat was het ook. Volgens een legende genas hier in de 13de eeuw een doodzieke herder nadat hij van een bron dronk. Om dit te gedenken werd er een kapel en een kruisweg gebouwd. Op het domein achter de kapel vind je een ven omringd door een uitgestrekt heideveld en droge zandruggen. Deze plek leek me vanwege dit legendarische verleden een uitgelezen stek om te picknicken. Het middaguur had zich immers ondertussen al gemeld. Aan het speelbos installeerden we ons voor het schaft. 2 jonge freules hadden zich daar ook al neergeplaveid. Die raakten precies niet uitgetetterd op hun bankske. Erg gecharmeerd leken ze wel te zijn toen we hen lieten delen in ons 'borrelhapje'. Plezant moment weeral met de stapmaten !
We zaten ondertussen al over de helft van het tripje. Er viel nog een flink stukje af te leggen. Op het gemakje echter om je ogen rondom je heen de kost te kunnen geven. Nog veel groen valt er te spotten maar toch, de bomen beginnen al volop te verkleuren. De herfstcollectie is aangekomen. De natuur is nu volop bezig zich uit te pelsen om haar herfsttenueke aan te trekken. Haar zomeroutfit stelde dit jaar niet veel voor. Het zal wel een soldeke geweest zijn. Het resterende stuk liep nog deels over rustige verharde wegen en deels door bossen en weilanden. Een lang en mooi kluppelpad viel ons ook ten deel. Reken daarbij het vrij treffelijke weer en we kunnen weeral van een heuglijke wandelervaring spreken. Terug aangekomen bij Berlaarstation wipte de Marc op zijn trein huiswaarts. Het was nog vroeg, amper 2u30. We waren dan ook vroeg vertrokken omdat er voor den Hugo om 6u nog een biljartmatchke te arbitreren viel.. Er viel nog wel een gaatje in zijn agenda en we wipten nog vlug het statiebuffet binnen voor een klep. Ik voor m'n tripel Omer, den Hugo voor z'n Guiness Stout. Dit stationsbuffet had wel iets speciaals. Het was een bibliotheekkroeg, smaakvol ingericht met boekenrekken en aangepast meubilair. Bovendien leek het me dat er in deze kroeg een modern accent werd gelegd om sociale interactie tussen dorpelingen te bevorderen. Een groep dames, een stuk of 10 wel, hielden er een breikransje bij een drankje. Gezellig dat wel maar niet aan mij besteed. Ik kan niet zo goed breien ... links, rechts, averrechts ... doe maar voort zonder mij !
Op naar een volgende en hoe vreemd ook ... mijne lumbago is met al dat stappen zo goed als verdwenen. Misschien zat die Kruiskesberg er wel voor iets tussen. Als die berg een doodzieke herder kon genezen, dan moet een lumbago kinderspel zijn 😊😊😊
