Het Gestelpad in de Antwerpse Kempen.

Een uitstap is er verleden week niet van gekomen. Een fysiek ongemakje stak stokken in de wielen. Of beter gezegd : Tussen de stapbottienen. Ik verklaar me nader ... Enkele huizen verder hadden buurtbewoners hun dwergkonijntjes de vrijheid geschonken. Ik denk dat ze die beestjes beu waren. Het zijn geen manieren maar soit, het gevolg is dat die konijntjes nu vrijelijk rond fourageren in ons hofke en in dit van de geburen. In regen en wind huppelen ze ocharme nu rond op zoek naar eten en wat beschutting. De werelddierendag die verleden plaatsvond noopte tot enige actie mijnentwege. Ik kroop op zolder en haalde er een oud bureau af. Die kon ik gebruiken om te verbouwen naar een konijnenkot. Nog wat planken links en rechts bijeengesprokkeld om voor die pluchen knuffels een onderdak te fabriceren. Het kreeg vorm. Wanneer het regent zouden ze tenminste een droog onderkomen kunnen vinden. Met al dat getimmer was dat kot redelijk zwaar geworden. Bij het verplaatsen ervan hefte ik me een bult met als gevolg een verschot in de rug. En dit had op haar beurt dan weer een volledige immobiliteit tot gevolg. Heel mijn lijf deed zeer bij de minste beweging die ik maakte. Gisteren was het leed nog wel voelbaar maar draaglijk en bijgevolg viel het er op te wagen om een toerke te stappen. Bovendien orakelen medische bronnen om bij een lumbago zoveel mogelijk te bewegen. Op stap dus. Deze keer nog eens met den Hugo en de Marc. Dat was weer even geleden !

Om 8u30 staken we van wal in Berlaar Statie. Van hieruit had ik een weg heen en terug uitgestippeld naar het Gestelpad. Dit Gestelpad had ik gepikt op de één of andere wandelsite, ik denk RouteYou. Het leek me de verkenning waard. Na enkele stappen gezet te hebben botsten we al op een rat die vanuit een vuilbak ons scheef beloerde. Het bood een raar zicht maar bij nader inzien bleek dat ze het tijdelijke voor het eeuwige al had ingewisseld. Iemand moet haar doodgemept en in die vuilbak  gezwierd hebben. Werelddierendag moet aan deze wreedaard voorbij gegaan zijn. Amen ! Het ging vervolgens richting de Grote Nete uit en een kleine 1500 meter stonden we al aan haar onverhard jaagpad. Geen mens viel er in de wijde omtrek te bespeuren. Wat een mooi landschap toch ! In ontelbare bochtjes kronkelt deze rivier zich keurig door het idyllische landschap tot in Battenbroek waar ze met de Dijle versmelt en de Rupel wordt . De bruine waterloop op zich oogt nu wel niet zo mooi. De bruine kleur van het water vindt haar oorzaak in het grote ijzergehalte en sedimenten uit de zanderige kempengrond. Dit kwamen we te weten van enkele medewerkers van de Vlaamse keuringsdienst. Iets verderop aan een brug namen ze stalen van het water voor onderzoek. Ik dacht eerst dat ze bezig waren met een torpedo uit het water te vissen. Aan een hijskraantje lieten ze een op een bom lijkend projectiel op en neer in het water. Het leek me een droomjob ! 

Na een 3- tal kilometertjes verlieten we het jaagpad terug landinwaarts. Na het afdalen van de wandeldijk/jaagpad konden we ons zetten aan een ruime picknicktafel. Deze stond aan de rand van pas gemaaide akkers. Het rook er lekker fris. Onze Marc trakteerde ons hier op een lekker rijstvlaaike. De sfeer was gezet en het zou er de ganse dag niet meer aan ontbreken. Na dit versnaperingeske leidde een proper graswegeltje ons naar Gestel.  Deze kleine deelgemeente van Berlaar ligt tussen twee kasteeldomeinen in, respectievelijk het Gestelhof en het Rameyenhof. Het schilderachtige dorpsplein staat tenmidden van de kerk met een kerkhof, de pastorij, enkele eeuwenoude hoeves en een schandpaal. Gestel werd bovendien uitgeroepen tot stiltegebied, het negende in Vlaanderen. Hier overheersen natuurlijke geluiden en kan je even helemaal tot rust komen. Nu, achteraf bekeken bleek de gehele wandeling omkaderd te zijn met de zalige rust en stilte waarvan sprake. Ook m'n stapmaten droegen die ingetogen rust, dat innerlijke 'Zen' zijn uit. Je haalde zelfs energie uit hun getemperde state of mind. Sommigen zoeken de rust en stilte op in een veraf gelegen abdij en vinden ze zelfs daar niet ! Hoe zou dat nu toch komen vraag ik me dan soms af 😉😉😉? Eens het dorp uit konden we nog kennismaken met verschillende her en der verspreide betekenishebbende hoeves. Variatie in het aanbod aan bezienswaardigheden was er wel. 

Eens het dorp uit volgden we opnieuw het jaagpad maar nu in tegengestelde richting. Na een 2-tal kilometerkes kwamen we een brug tegen en staken de Grote Nete over. De volgende halte zou de Kruiskensberg zijn. Een wandelbos van 10 ha groot waarin het aangenaam wandelen zou zijn. En dat was het ook. Volgens een legende genas hier in de 13de eeuw een doodzieke herder nadat hij van een bron dronk. Om dit te gedenken werd er een kapel en een kruisweg gebouwd. Op het domein achter de kapel vind je een ven omringd door een uitgestrekt heideveld en droge zandruggen. Deze plek leek me vanwege dit legendarische verleden een uitgelezen stek om te picknicken. Het middaguur had zich immers ondertussen al gemeld. Aan het speelbos installeerden we ons voor het schaft.  2 jonge freules hadden zich daar ook al neergeplaveid. Die raakten precies niet uitgetetterd op hun bankske. Erg gecharmeerd leken ze wel te zijn toen we hen lieten delen in ons 'borrelhapje'. Plezant moment weeral met de stapmaten !

We zaten ondertussen al over de helft van het tripje. Er viel nog een flink stukje af te leggen. Op het gemakje echter om je ogen rondom je heen de kost te kunnen geven. Nog veel groen valt er te spotten maar toch, de bomen beginnen al volop te verkleuren. De herfstcollectie is aangekomen.  De natuur is  nu volop bezig zich uit te pelsen om haar herfsttenueke aan te trekken. Haar zomeroutfit stelde dit jaar niet veel voor. Het zal wel een soldeke geweest zijn. Het resterende stuk liep nog deels over rustige verharde wegen en deels door bossen en weilanden. Een lang en mooi kluppelpad viel ons ook ten deel. Reken daarbij het vrij treffelijke weer en we kunnen weeral van een heuglijke wandelervaring spreken. Terug aangekomen bij  Berlaarstation wipte de Marc op zijn trein huiswaarts. Het was nog vroeg, amper 2u30. We waren dan ook vroeg vertrokken omdat er voor den Hugo om 6u nog een biljartmatchke te arbitreren viel.. Er viel nog wel een gaatje in zijn agenda en we wipten nog vlug het statiebuffet binnen voor een klep. Ik voor m'n tripel Omer, den Hugo voor z'n Guiness Stout. Dit stationsbuffet had wel iets speciaals. Het was een bibliotheekkroeg, smaakvol ingericht met boekenrekken en aangepast meubilair. Bovendien leek het me dat er in deze kroeg een modern accent werd gelegd om sociale interactie tussen dorpelingen te bevorderen. Een groep dames, een stuk of 10 wel, hielden er een breikransje bij een drankje. Gezellig dat wel maar niet aan mij besteed. Ik kan niet zo goed breien ... links, rechts, averrechts ... doe maar voort zonder mij  !

Op naar een volgende en hoe vreemd ook ... mijne lumbago is met al dat stappen zo goed als verdwenen. Misschien zat die Kruiskesberg er wel voor iets tussen. Als die berg een doodzieke herder kon genezen, dan moet een lumbago kinderspel zijn 😊😊😊