Sprokkels en het Grafelijk Domein Bornem

Zo, wat een gedoe toch met al die Coronaperikelen ! Dat geklooi met halfgare regels, de zich opstapelende onzekerheden en de momentele 'hopelijk tijdelijke' uitzichtloosheid ondergroef, of is het ondergraafde,  bij mij het vertrouwen in zowel het beleid als de nabije toekomst. Al een heel poosje trouwens en stilletjesaan begon het pad der berusting zich te effenen. Fout want het gaf me tegelijkertijd de bedenking om af te beginnen wegen of ik geen slachtoffer ben geworden van het 'grotsyndroom'. Maw, geen goesting meer hebben om terug je sociale bezigheden van weleer op te nemen.  Opletten in dit geval want er wordt met vuur gespeeld wanneer je je in lethargie laat meeglijden. Ingrijpen dus !  Bij enkele losse korte wandelingetjes begon ik over deze hersenspinsels spontaan een boom op te zetten.  Het stemde me positief dat er een beetje inzicht voor me kwam in deze problematiek. Het probleem herkennen en erkennen betekent dat je reeds halverwege tot een oplossing bent gekomen voor je probleem. 

Ik heb dus niet stilgezeten. Beetje terughoudend, dat wel, om hier iets te posten maar onzen Hugo lanceerde deze week een oproep naar de stapmaten om nog eens samen de benen te strekken. Mooie zet waaraan zowel ik als de Ronny gehoor gaven. Ik verhaal hierover later voort. Even tussendoor dan : Er ontbrak een trouwe stapgezel. De Catsjoe was er niet bij en zal er niet meer bij zijn. Het beestje zit op een gezegende hondenleeftijd en trekt het niet zo goed meer om er nog grote wandelingen mee te maken. Onze maat heeft er veel hartzeer van. Gelukkig kan hij met zijn onlangs aangeschafte zigeunerkar, lees mobilhome, zijn beest nog een mooie levensherfst bezorgen. Soit, het levensverhaal van de Catsjoe loopt geenszins parallel aan het lot dat vele huisdieren is beschoren. Zoals zij werd bejegend kwa aandacht en verzorging kan men moeilijk van een hondenleven gewagen.

Er is genoeg gezeverd nu. Life must go on ! Een paar nachtwandelingen met de Staf, mijn kleinzoontje, valt er om te beginnen al te vermelden. In het donker zaten we de spoken achterna op het fort van Haasdonk. Spannend, dat wel. Daarna nog enkele solowandelingetjes op goed geluk af hier rond de kerk. Er bleken nog enkele trage wegen onverkend te zijn. Dan weer een culinaire uitspatting met de scoutsvrienden (die zijn er ook nog) ttz, de handen uitsteken bij een mosselsouper. Dit was ook weeral lang geleden dat we mekaar ontmoet hebben. Verder nog modder- en slijkwandelingen in de plassen met Stafke, nog een wandeling in de Lommelse Sahara, een avonturenraid in de Vossemeren en ik vergeet er nog op te noemen .... Dat grotsyndroom mag en zal geen kans krijgen. Er was en er is hieromtrent nog wel wat werk aan de winkel. 

En dan vandaag ... Den Hugo lanceerde dus eerder op de week die uitnodiging tot een toerke.  Lang moest ik er niet over nadenken om gevolg te geven aan dit prima initiatief. Tja, het grotsyndroom ondergaande, zou ik een uitvlucht hebben moeten bedenken om dit te moeten afwijzen. Niet dus ... en ik spreek voor mezelf : Er zijn meer redenen aan te voeren om je aan iets te onttrekken dan er redenen zijn om je voor 'iets' te engageren of in te zetten. 

Afspraak vandaag was om 10u aan het Sas Pedro Coloma in Bornem. Voor den Hugo een 10-tal minuutjes stappen van huis uit. Ik en de Ronny met den auto daar naartoe en om 10 uur stakken we van wal. Over dit sas wil ik het volgende kwijt (gepikt op wikipedia) :  Het Sas op de Oude Schelde is het oudste waterbouwkundig kunstwerk in ons land. Het werd in 1592 gebouwd tussen de nieuwe loop van de Schelde en de Oude Schelde. Pedro Coloma, toenmalig Spaans landsheer, liet de sluis bouwen om de Oude Schelde terug toegankelijk te maken voor schepen tot in Bornem-centrrum. Beurtschippers konden aanmeren aan de kaai in de Rijkenhoek en dit betekende een economische en culturele heropbloei. Tot 1950 werd hout uit Bornem over de Oude Schelde via het sas naar de scheepswerf van Temse vervoerd en van de steenbakkerijen uit de Rupelstreek werden dan weer steenschepen via het sas naar de kaai van Bornem getrokken. In 1961 raakte het sas in onbruik omdat twee stellen sasdeuren bij giertij werden vernietigd en omdat er een vaste dijk werd gebouwd. Meer info over dit sas : Sas op de Oude Schelde 

En rond die oude Schelde speelde ons toerke zich af. Een kleine, heel kleine 20 paaltjes. Heel het gebied, inclusief de oude Scheldearm wordt gedomineerd door de landerijen van Graaf John II van Marnix van St. Aldegonde. Een prachtig kasteel waakt in plechtmatige stilte over het immense gebied. Het is een beetje dubbel voor mij. Enerzijds stel ik in vraag of het ethisch nog verantwoord is dat iemand zoveel ruimte in eigendom kan hebben. Anderzijds is het dan weer goed dat een groot gebied behoed wordt voor allerlei bouwprojecten. Heel het reilen en zeilen omtrent het beheer en onderhoud van zowel Kasteel  als de grafelijke domeinen moet een immens fortuin kosten. Uit alle vaatjes wordt er dan ook getapt om dit te kunnen blijven bekostigen. Het kasteel kan bezichtigd worden met een gids. Kassa kassa, 10€ per man en 60€ voor de gids. Tijdens onze wandeling werd er ook duchtig gejaagd op de voor het publiek niet toegankelijke graaflijke gronden. Er werd daar vrolijk op los geknald en dat zal die jagers ook wel enige duiten gekost hebben. Op de 17km lange lus rondomrond de Oude Scheldearmen staan er dan weer vissers-chaletjes neergepoot. Volgens de Ronny, zijn zoon beschikt over zo een chaletje, bedraagt de huursom van het terrein op jaarbasis tussen de 500 en 1500€. Reken maar uit ! Ik schat dat er daar zo een 200 staan. Geld moet rollen ! 

Maar ik laat de met blauw bloed behepte Graaf John II de Marnix, de kasteelheer, even aan het woord. Die mens heeft het recht om hier ook een woordeke te placeren : Mijn voorouders beschouwden het domein van Bornem als een historisch monument, een waardevol geheel dat hen door erfenis was toevertrouwd en met de plicht het intact en verrijkt met een persoonlijke inbreng door te geven aan het nageslacht. Moge die familiale traditie ook in de toekomst worden nageleefd, opdat dit unieke Belgische patrimonium zou overleven. 
De tijden zijn ondertussen veranderd. Enkele eeuwen geleden kon je nog opgeknoopt worden wanneer je een konijntje stroopte op de graaf zijn territorium.   

De wandeling verliep rustig langs de voor het publiek opengestelde paden van het domein. De natuur in haar prachtige herfstkleuren zorgden voor een mooi decor. Het weer, dat kon beter want de paraplu moest af en toe bovengehaald worden. Het stoorde echter helemaal niet. En hetgeen ik op de solowandelingetjes zo gemist had kwam eindelijk nog eens aan bod : Een trappistje op een terras met de stapmaten. Etablissement 'De Zandstuiver' in Weert had geen bezwaar dat we onze bokes zouden opeten op haar met parasols overdekte terras. Het was juist op tijd dat we daar aankwamen want het begon iets feller te regenen. 3 Orvals please  ... en na een klein halfuurke ... another 3 Orvals please ! Volgens den Hugo het beste biertje ter wereld. Ze smaakten voortreffelijk !

Onlosmakelijk onderdeel van de wandelingetjes met de stapmaten is met stip de onderlinge communicatie. Het intellectueel niveau van deze babbels heeft een wisselend karakter. Gaande van het verkondigen van wereldverbeterende ideeën over naar perikelen betreffende kroost en gezin tot regelrechte onzin. Bij dat laatste wordt er uiteraard een beet lachen geschept. Plezant ! Humor is the sunshine of the mind en volgens de schrijfster Madelijn Strick 1 van de 4 peilers van het universum.  De 3 andere zou ze naar het schijnt vergeten zijn 😄😄😄. Ik wil maar even meegeven dat ik een erg aangename dag had. Dit heb ik toch wel een tijdje gemist. 

Rond 15u was het school daar in Bornem uit. Het was goed geweest. Den Hugo nodigde ons nog uit om even bij hem thuis binnen te wippen waarop we met dank ingingen. Met nog een heilsdronk en een pralinneke op de vriendschap werd de stapdag afgesloten. Prachtig weeral ! Laten we met deze toast vooral hopen dat in de toekomst onze gezamenlijke uitstapjes niet te veel bezwaard worden door die ellendige coronazever.