Het Hallerbos

Wel, deze wandeldag was er eentje om in te kaderen. We, ttz ikke, de Michel en den Hugo trokken naar het Hallerbos in Vlaams Brabant. Een mooiere lokatie voor de omkadering van deze uitstap valt of viel er nauwelijks te bedenken. Een stipte trein, fantastisch weer, een schilderachtige omgeving  en goeie compagnie waren hiervoor de hoofdingrediënten. 

Het bezoek van den Biden aan Brussel had wel enige impact op het reiscomfort met de trein. De waarschuwingen voor felle verkeershinder vanwege de genomen veiligheidsmaatregelen voor Meneer de President deden vele mensen  voor het openbaar vervoer kiezen. De trein die ik nam in Berchem om naar Brussel Zuid te sporen zat dan ook meer dan overvol. Sardieneninbliktoestanden. Opmerkelijk was ook dat er geen enkele vliegtuig te spotten viel in het ganse hemelzwerk. Dat moet weeral een bom geld gekost hebben. 200.000 euro per uur wordt er geschat. Reken maar uit !

We kwamen op tijd en stond aan in Lembeek. Van hieruit zouden we aan de verkenning van het Hallerbos beginnen. De kroegjes in Lembeek dorp waren, het traditionele kommeke koffie tot spijt, nog gesloten. 

En avant ! Het Hallerbos dus ! Ooit maakte dit bos deel uit van het uitgestrekte Kolenwoud. Een oerwoud dat zich vóór de komst van de Romeinen uitstrekte van de Zenne tot de Maasvallei en dat sinds hun komst langzaam verbrokkelde. Tot aan de Franse overheersing in de 18e eeuw vormden het Zoniënwoud en het Hallerbos nog steeds één geheel. Samen met het Zoniënwoud, het Meerdaalwoud, het Kravaalbos en Buggenhout-bos vormt het Hallerbos de laatste resten van dit oerwoud. 

Het landschap van het Hallerbos wordt bepaald door een vrij vlak massief van ongeveer 120 m hoogte. Dit wordt van noord naar zuid doorsneden door vijf valleitjes, met in de dalen opborrelende bronnen. Die hebben we gespot! De heuvelkammen zijn bedekt met leemlagen, de steile hellingen dan weer met dikke zandlagen. Dankzij de bebossing zijn er sedert de laatste ijstijd weinig wijzigingen opgetreden in dit afwisselende reliëf. Wegens de diversiteit van de bodemtypes biedt het dit bos een mozaïekachtige structuur met wisselende bosgezichten en een grote rijkdom aan boomsoorten. Eiken, beuken, haagbeuken, Californische cipressen, Douglassparren, Corsicaanse en gewone dennen, lorken, je vindt het er allemaal. De oudste wegen in het bos hebben zich op enkele plaatsen ontwikkeld tot diep ingesneden holle wegen. Hier en daar nog verweerde afgesleten kasseien, ik denk nog van uit den tijd van Napoleon. De vele hellingen konden echte kuitenbijters worden genoemd. De moeite ! Aan de eerste 6 paaltjes werden dik 2 uur besteed. Dit werd gechronometreerd toen we aan onze picknickplaats aankwamen. Hilariteit alom wanneer bleek dat door een misconversatie we ieder een fleske druivensap in de ransel meesleurden. Die gleden vlot binnen bij ons openluchtaperitiefje. Aan die picknick maakten we kennis met een fietstoerist. De Michel dacht dat het een dame was en in lijn met deze bedenking begroette hij haar met een 'Bonjour Madame'. Immers, met het oog op z'n pelgrimstocht door Frankrijk spijkert hij de kennis van de taal van Molière wat bij. En daarbij toetsen we het niveau van zijn kennis. Hij maakt merkbare vorderingen en verwarring tussen 'Une assiette en une chaise' zijn voorgoed verleden tijd. Bravo ! Echter, toen deze vermeende dame haar fietshelm afzette bleek het een rasecht ketje van onze ouderdom te zijn. Hij woonde in Jette en zijn wederhelft bleek net zoals de mijne in de Rue Stevens Delannoy in Laeken gewoond te hebben. Van toeval gesproken zeg! De brave man wist ons enkele wetenswaardigheden over de streek bij te brengen. Na een hartige babbel namen we afscheid en doken verder het bos in. Een kleine 25 kilometer hebben we dit bos doorploegd. Het werd met die steile hellingen een stevig en pittig toereke. Meer dan 600 meters volgens de gegevens van Google Earth. De Michel hield nauwkeurig de hoogtemeters bij. Het werd voor hem een prima trainingske in aanloop naar zijn op til staande queeste. 

Er zijn drie gemarkeerde wandelingen in het Hallerbos. Respectievelijk de Achtdrevenwandeling,  de Sequoiawandeling en de Reebokwandeling. Deze laatste gebruikte ik als blauwdruk voor ons tripje. Met deze kom je langs drie van de vijf valleien in het Hallerbos. Om in het bos de purperen zee van hyacinthen aan te treffen was het nog een 3 à 4-tal weken te vroeg. In de plaats daarvan effende een wit tapijt van bosanemoontjes voor hen al de weg. Prachtig is om zien wanneer die mooie voorjaarsbloeiers onder een stralend zonnetje uitgestald staan. Ook de gele wilde narcissen en maagdenpalmen bleven niet onopgemerkt.  Ontzettend mooi is het dat uitstalraam van de natuur. Den Hugo kon er ook van genieten en pakte ruimschoots zijn tjd om van die natuurpracht te genieten. Op het 1000ste gemakje consumeerden we de uitstap. 

Iets later op de dag maakten we nog kennis met een horde wandelclubstappers. Ze waren met 70 op stap. Een leuk intermezzo en ik en den Hugo, elkeen op zich in verhaal met een clublid, marcheerden een stukje mee. De Michel was al vooruitgelopen en wanneer m'n gesprekspartner over haar 'moeilijke vent' begon uit te wijden achtte ik het opportuun om de Michel bij te benen. Den Hugo volgde ook. Wat verder maakten we kennis met een gids  van natuurbeheer. Met een van machteloosheid getuigende houding schetste hij de respectloosheid van de moderne natuurrecreant. 140km aan wandelpaden worden er in het bos met paaltjes en lint afgebakend tijdens de bloeiperiode van de hyacinthen. Het heeft weinig tot geen nut want de wandelaars verlaten gewoonweg de wandelpaden waarbij ze het mooie bloementapijt genadeloos vertrappelen. Dan zweeg hij nog over het afval dat wandelaars achteloos in de natuur droppen. Ook het talloze sluikstorten in de natuur was een doorn in zijn oog. Ja het is gekend. 

Daar bevonden we ons rond 5uur terug op het dorpsplein van Lembeek. Om aan de wandeling een volwaardig slot te breien bood het terras van café 'De Mustang' de mogelijkheden. Het klassieke tripeltje werd daar geconsumeerd. Den Hugo, altijd in de stemming voor een degustatie van de lokale brouwsels, opteerde voor een fles Gueuze Boon Dark Label. Inneens een 75cl exemplaar goot hij naar binnen. Grote dorst was hier de beweegreden. Het gold tegelijkertijd als excuus. Er volgden nog enkele tripeltjes want het was er gezellig. Een vrolijke dorpeling entertainde ons gezelschap. Dat verdiende een pint. Het werd een Duvel. Iets verder aan een tafeltje verder hield een leuk gezelschap van jonge gasten vertier. Het werd een leuk momentje. De wandeling had haar beslag gehad. We konden de trein terug nemen.

In Lembeek namen we de trein richting Leuven. Die stopt in Brussel Zuid alwaar ik de trein naar Antwerpen zou nemen. Hugo en Michel zouden verder doorsporen naar Leuven. Bedankt jongens voor de fijne wandeldag. De afwezigen hebben eens te meer een mooie dag gemist. Jammer. 

Mijn verhaal is nog niet ten einde. Onderaan de fotokes vertel ik even voort over mijn ervaring op de terugweg naar huis. 

Daar op het perron van Brussel Zuid werd ik plots geconfronteerd met de schrijnende actualiteit. Namelijk deze van de oorlog in Oekraïne. Opeens valt er het besef dat onze welvaart en voorspoed in een vingerknip kan verdwijnen en dat we daar nog zo weinig hebben bij stilgestaan. Lees maar voort na m'n verwijzing hiervoor naar een boek. 

Het Gutenbergproject biedt de mogelijkheid om gratis digitale boeken te downloaden.  Legaal want auteursrechten rusten er niet meer op.  Zo las ik het in 1914 geschreven boek 'De val van Antwerpen' van Jozef Muls. Met een epub-reader appje valt het na download te lezen.

Met de volgende link kan je het boek downloaden. Een beklijvend boek is het wanneer je het verhaal naar het heden projecteert. Het is nog in de oude spelling geschreven maar dat is dan ook het enigste waarin de huidige gebeurtenissen in Oekraïne verschillen met de verhaallijn van het meer dan 100 jaar oude boek : De Val van Antwerpen - Jozef Muls

Het boek verhaalt de gebeurtenissen in Antwerpen op de vooravond en bij het begin van wereldoorlog I, de Grote Wereldbrand. In 1914 viel het Keizerlijke Duitsland het neutrale België binnen. Dit was tegen alle afspraken en conventies in en bijgevolg gewoonweg ondenkbaar. Hoe naïef was dat toen en nu, meer dan 100 jaar later, betrap ik mezelf op een zelfde naïeviteit. Ik vermoed dat ik niet de enige ben. Van de ene op de andere dag vielen toen alle zekerheden weg en maakten deze plaats voor twijfel, onnoembaar leed en verdriet. Hetzelfde scenario vond een maand  geleden plaats in Oekraïne.  Niemand hield dit nog voor mogelijk in de 21ste eeuw. Helaas!

Daar op het perron van de Midi kwam dit boek op in mijn gedachten toen 2 moeders gepakt en gezakt met 4 kinderen zich lieten opmerken. Ze spraken reizigers aan maar die repliceerden dat ze enkel maar het Frans machtig waren. De onzekerheid en twijfel en daarmee ook de zenuwachtigheid nam bij hen toe. Van alles beroofd, 4 kinderen, 3 jongens ik schat respectievelijk 12, 8, 5 zo oud als m'n kleinzoon en nog een meisje van 3, zo oud als m'n kleindochter. Ze spraken Engels met een Slavisch accent. Ik sprak hen aan en het bleek .... toeval ??? ... dat ze naar een opvangadres in Beveren moesten. Dat las ik op een papiertje. Beveren, een gsmnummer en de naam 'Lieke'. Tot aan het perron van de Midi werden ze al in de juiste richting geleid en daar hield het voor hen op. Hoe het verder moest wisten ze niet. Ik kwam te weten dat ze naar een vluchtelingenregistratiepunt op de Heizel waren geweest. Werd hen daar dat papiertje gegeven en verder trek maar jullie plan ? Beschamend is het moest dit waar zijn. 

Ik stelde voor dat ze mij zouden volgen daar ik ook in Beveren moest zijn. Hun opluchting was voelbaar, de angst voor het tot voor even onbekende ebde weg, de onzekerheid en ongerustheid over de toekomst bleef jammer genoeg. Eén van die moeders, de jongste had 3 kinderen. Ze kwamen uit Kiev, haar man was gedood. Ze vroeg me om 'Lieke' op te bellen en deze persoon het uur van aankomst in Beveren mee te even. Met plezier en ik hoopte uit de grond van mijn hart dat er opgenomen zou worden aan de andere kant van de lijn. Dat gebeurde gelukkig ook. Raar, maar door deze ontmoeting met deze vluchtelingen werd ik uit m'n comfortzone gerukt en voelde ik me even met hen verbonden. Het kwam tot een conversatie met hen op de trein. Het onderwerp is genoegzaam gekend, de gruwelijke beelden van tv gekend hoef ik hier niet in woorden te herhalen. Het kereltje van 8 reciteerde hierbij op de achtergrond heelder verhalen. Z'n mama verduidelijkte dat het een opsomming van wiskundige formules waren. Dat was zijn hobby. Bravo zei ik want ondertussen had ik al uit zijn betoog begrepen dat 'corin'  vierkantswortel betekende. Ik stak 4 vingers op waarna hij repliceerde met 2 vingers te tonen. Bij 9 werden het er 3. Maar het was het ventje van 5 dat me een krop in de keel bezorgde. Hij gaf me een appelsien die hij opdiepte uit een draagtas van den Action. 'Voor jou' vermoed ik dat hij in z'n taaltje brabbelde. Een glimlach verscheen daarbij op zijn kindersmoeleke. Ik wilde zijn appelsien eerst niet aannemen maar zijn moeder knikte goedkeurend. Ik ben een emotionele ervaring en een goed gevoel rijker. Ook al was mijn bijdrage voor deze hulpbehoevende mensen maar een kruimeltje in het geheel. 

In Beveren stond een jonge dame hen al op te wachten. Het bleek Lieke te zijn. Hun contactpersoon waar ik mee gebeld had. Alles viel voor mij terug in de plooi. Lieke bedankte me hartelijk voor de begeleiding van haar nieuwe gasten. Lieke leek me een warm persoon te zijn. Op mijn beurt nam ik afscheid van deze mensen en wenste hen het beste. Het beste .... hopelijk is dit geen misplaatste bewoording.  Dat die miserie daar maar vlug ophoudt. 

Het Pajottenland - Bruegelland

Stilgezeten heb ik niet. Ook de laatste weken heb ik verschillende toerekes rond de kerk gepresteerd. Soms al eens iets verder van huis en al dan niet in het gezelschap van m'n beste kameraad Stafke. Tja, het zorgt voort wat ontspanning. En wanneer wat fotokes voor later de herinneringen kunnen ophalen is dat prachtig. Later, wel te verstaan, wanneer lijf en leden het ondertussen hebben laten afweten.  
Hier zijn de laatste fotokes betreffende onze laatste wandelingetjes : Toerkes rond de kerk deel IV

Begin deze week liet ik bij de stapmaten een ballonneke op met de vraag of er iemand 'goesting' had in een vrijdagwandelingetje. Sabine had immers prima weer gespot in haar glazen bol. Enkel de Michel zag dit wel zitten en zou bijgevolg met me meetenen. De andere stapmaten zegden af. Waarom ? Ik weet het niet, het is immers niet aan de orde. Een reden opgeven hoeft niet. Waarom zou het ? Er geldt immers geen verplichting. Bovendien delen de stapmaten, net zoals ik, het Franse adagio : Les excuses sont faites pour s' en servir, les cons sont faits pour les croire. Voilà zie, nu weet je het 😌😌😌. 

Corona heeft ongetwijfeld het aantal wandelactiviteiten doen boomen. Overal wordt het wandelen gepromoot als zijnde de remedie tegen alle kwalen. Verschillende incentives, gaande van themawandelingen tot kinderwandelingen en zelfs tot kant en klare arrangementen staan ruim in het aanbod. Het brede aanbod laat me toe om keuzes te maken. En kijk, het Pajottenland, de streek waarvan de landschappen Brueghel inspireerde tot het maken van zijn beroemde oeuvres zoals onder meer  'De Ekster op de Galg', awel, daar wilde ik nog wel eens in rondbaggeren. Het is dan ook niet te verwonderen dat deze streek het Land van Bruegel wordt genoemd. Deze Laat-Middeleeuwse penseelkunstenaar zocht de inspiratie voor zijn meesterwerken hier in deze contreien. Bruegel staat hier gewoonweg bekend als het symbool voor het Pajottenland. Deze zachtheuvelende, vruchtbare, agrarische streek ten zuidwesten van Brussel in de provincie Vlaams-Brabant wordt ook wel het Toscane van de Lage Landen genoemd.  De regio is tegenwoordig vooral bekend om zijn streekproduct Lambiekbier en haar hieruit afgeleide dranken zijnde de Faro, de Kriek maar vooral de Geuze. Inwoners van dit gebied heten Pajotten, enkelvoud Pajot. Er worden verschillende verklaringen gegeven over de oorsprong van deze benaming maar de meest aannemelijke voor mij is dat tijdens de Oostenrijkse bezetting dit de naam was voor de autochtone soldaten van eigen bodem die in het bezettingsleger dienden.  Men herkent het woord Pays in de be naming. De suffix 'ot' ziet men eveneens in het woord 'patriot' waar deze lading het vaderland dekt. De naam Pajottenland, toen geschreven als Payottenland, werd in 1845 geïntroduceerd door de bon vivant - advokaat F.J. De Gronckel. 

Het Pajottenland  wordt begrensd door 4 waterlopen. In wijzerszin de windstreken aanlopend vanaf het Noorden : De Bellebeek, die in Liedekerke in de Dender uitmondt; het Oosten door de Zenne (Sint-Pieters-Leeuw en haar deelgemeenten nog inbegrepen); in het Zuiden door de Mark, die eveneens in de Dender uitmondt; in het Westen door de Dender. Het laagste punt van de streek is de Zennevallei. Het kenmerkende heuvelachtige landschap weerspiegelt zich in heuvels met namen als bergen zoals bv. Ledeberg, Congoberg, Suikerenberg, IJsberg, Snikberg, Tomberg, Tuitenberg, Zwijnenberg en zelfs Putberg. Het hoogste punt, met 112m, is de Kesterberg, een getuigenheuvel. Deze golvende landschappen bieden uiteraard het ideale decor voor een stevige wandeling.

Een couponneke naar Lot aub ! Lot, daar had de brave loketbediende in heel zijn carrière aan den ijzeren weg nog nooit van gehoord. Naar zijn gezichtsuitdrukking te oordelen had ik de indruk dat hij Lot associeerde met Sodom en Gomorra en hij bijgevolg op zoek diende te gaan naar een statie in de Jordaanvallei. Ik vreesde hierbij een doorverwijzing naar een internationaal loket. Nee maat, Lot ligt Zuid-Westelijk van Brussel. Het is nog in orde gekomen.

Iets na 9u stapten de Michel en ik de statie van Lot buiten. De eerste stappen richtten zich naar het kanaal Brussel - Charleroi. Aan de Sluis van Lot staken we dit kanaal over en al vlug moest ik toegeven dat een vergelijk met het landschap van het Italiaanse Toscane misplaatst noch overdreven is. Hier kronkelt de Zenne in haar vallei en geeft zo het Pajottenland haar uniek karakter. Heuvel op, heuvel af, op amper 10 km van Brussel zaten we hier tussen de typerende glooiende valleien waarvan eerder sprake. Mooi, ik was echt onder de indruk. Afwisselend veldwegeltjes, stukjes verhard bospad,  verdwenen bruggetjes over een beek die improvisatie afdwongen voor een oversteek en af en toe kuieren in een bebouwde kom maar vooral was het de absolute stilte die er heerste en voelbaar was. Het bracht onze maat Michel tot lyrische ontboezemingen omtrent zijn op til staande tocht naar Santiago. Onlangs werden door hem de tickets aangekocht voor zijn reis. Halverwege Frankrijk zoekt hij zijn Camino te starten. Hij zit vol 'babberatie'.... maw, hij zit op hete kolen. 

We wandelden richting Gaasbeek. De horden Brukom, Mekingen en St. Laureins Berchem, allemaal gehuchtjes, dienden eerst nog genomen worden. En maar bijkletsen met de Michel. Aan gespreksonderwerpen geen gebrek. De oorlog in Oekraïne, zijn tocht, moeilijke buren, kroostgerelateerde bekommernissen, teleurstellingen ... het doet goed om een uitlaatklep te vinden bij een wandeling. Verwondering hoeft er niet te zijn wanneer het gespreksonderwerp bij uitstek zijn op til staande tocht is. Ik ben een beetje jaloers. Gezond jaloers maar toch ...  

 

In Gaasbeek staat er een prachtig kasteel. Het Kasteel van Gaasbeek heeft al het decor geweest voor verschillende TV-producties. Onder andere in de populaire Vlaamse tv-klassieker Johan en de Alverman speelde Gaasbeek een belangrijke rol. Enkele andere voorbeelden zijn "Tijl Uilenspiegel" (1961) en "De Saga van Oberon" (2005). Naar het schijnt is dit kasteel het meest romantische van heel Europa en omliggende st(r)aten. Momenteel wordt het gerestaureerd en bijgevolg was er geen bezoek mogelijk. De restauratiewerken zouden nog toch tot in 2023 aanslepen. Het was dus onmogelijk om even binnen te wippen. In afwachting van de oplevering der werken heb ik een virtuele rondleiding in dit majestueuze kasteel op de kop kunnen tikken. Het is een magnifiek staaltje van IT-kunnen. Je wandelt naar keuze in een 360° omgeving door het 5 verdiepingen tellende complex. Op een prachtige manier wordt het magnifieke interieur in beeld gebracht. Ooit werd het nog bewoond door Graaf Hoorn, de ongelukkige adellijke gozer wiens kopje wat kleiner werd gemaakt door Alva, den 'Bloedhertog'. Dit tijdens de Spaanse overheersing. Ik geef hier even de link voor de virtuele rondleiding. Het is een prachtig staaltje van IT-audio-visueel vakmanschap : Kasteel Gaasbeel virtueel

In het aanliggende park stonden er picknicktafels. Daar maakten we dankbaar gebruik van om het aperitief aan te spreken. Onze maat had wat hapjes in petto en ik een fleske wijn. Een sandwichke, stukje kaas, sauciske en een proost op de camaraderie ... zalig intermezzo dat omkadert werd door een ongelooflijk prachtig panorama dat blik bood op het imposante kasteel en de dieper in de vallei gelegen vijvers. Schuun !

Café Pajot, iets verderop, was de volgende statie in het verhaal. Volgens de uitbaatster is de zaak al 100 jaar up and running binnen een zelfde familie. Onzen traditionele Tripel zou hier haar beslag krijgen. Het werd een Tripel Karmeliet en die is niet gemaakt om er de vloer mee te schuren. Let daarom even op de hoofdletter.  Die smaakte naar nog eentje. Waarom niet ? Na Gaasbeek zou Vlezenbeek en St. Pieters Leeuw nog aan bod komen. Daar wandelden we door. Op ons rustig gemakske. We kwamen in de buurt van het park Coloma. Dit park in St. Pieters-Leeuw herbergt een mooie rozentuin. Deze fenomenale rozentuin is van een absoluut wereldniveau. Dat is ongetwijfeld de grootste troef van het 15 hectare groot  'domein Coloma' in het hartje van Sint-Pieters-Leeuw. Hier groeien meer dan 3.000 verschillende rozenvariëteiten uit alle werelddelen. Helaas, voor een grondig bezoek ontbrak het ons op deze laatste stappen nog aan de nodige fut. 

Onze neus stond eerder in de richting van café 'De Gareelmaker'. Daar zouden we nog een laatste tripeltje soldaat maken alvorens de statie van Lot op te zoeken. Tripel 'Herberg', een lokaal brouwsel was evenmin een schuurmiddel. Die gleed evengoed smakelijk buikwaarts. Lekker maar het bezorgde me al wel een lichte roes. 

 

Ne Gelukkige Zot - Filet d' Anvers

 

Er moest nog een kilometertje of 3-4 gestapt worden. Wat vliegt de tijd toch snel, de kerkklok sloeg al 6 uur. We zakten af naar de statie. Het was mooi geweest. In Brussel Zuid stond de Michel zijn zitplaats af aan een tof jong meisje. Dit was aanleiding voor een heel verrijkend gesprek met dit frêle wicht. Camille was haar naam. Ze woonde in Dilbeek en studeerde fotografie aan de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen.  Het voelt raar aan dat jonge mensen nog in gesprek willen gaan met 'Oude Ballen' zoals ik er al één ben en in mindere mate mijne stapmaat Michel die een paar jaren jonger is. Misschien ligt de oorzaak van deze visie wel in een vorm van vooingenomenheid mijnentwege. Het werd nog een tof onderonsje. Onze maat Michel was ondertussen al uitgestapt en Camille wijdde me in in het begrip FOMO. Ik had er nog nooit van gehoord. Pfft, ik ga ook al naar de 70 ondertussen maar niettemin boeit de leefwereld van de jongere garde me enorm. FOMO, waar gaan we het schrijven ? ... Fear Of Missing Out ... Zoek het met deze link maar eens op ! Dit zijn de nieuwe obstakels en kopzorgen waar onze jeugdige medemens voortaan mee zal moeten worstelen. Ik had er geen benul van. Afijn deze ontmoeting met Camille was een fijne afsluiter voor deze mooie dag. In Beveren stond mijne velo klaar voor de laatste kilometertjes huiswaarts. Thuisgekomen was de Masked Singer juist begonnen. Na m'n kennismaking met Fomo stel ik vast dat m'n teerbeminde echtgenote ook in deze aangelegenheden een FOMO adept is 😏😏😏. Kwa zondegraad zou het missen van zo een uitzending, en dan nog meer bepaald de finale, in de categorie van de doodzonde te classificeren vallen. In alle geval ga ik van deze uitstap onthouden dat primo : Het er één was van de bovenste plank, secundo : Er zit nog altijd wat leven in de stapmaten. Tertio : Dit was zeker m'n laatste trip niet. En het is maar goed dat de stapmaten geen excuses hadden aangebracht. Geen enkel excuus zou bij de pracht van deze wandeling te vergoelijken zijn geweest.  Zo, schluss bij deze. Tot een volgende queeste dan maar weer !

On the loose - op vrije voeten

Naar het schijnt biedt verveling de juiste opstap om je  creativiteit aan het werk te laten gaan. De onlangs gepleegde toerekes rond de dorpskerk boden zeker en vast voldoening kwa indrukken rond natuurbeleving en plezier maar de eentonigheid begon een beetje de kop op te steken. Voor de rest beantwoordden deze tripkes ook aan de fysieke normstelling binnen het nieuwe gezondheidsideaal. 10.000 stappen weetjewel ! We zijn dus goed goed bezig. 

En af en toe heb ik zo eens een fotoke getrokken van deze toerkes. Ik zet ze niet in een slideshow maar als het je moest interesseren geef ik hier de fotolinken weer van de vele toerekes die ik rond de kerktoren afdraafde. De allochtone Wase bevolking 😊😊😊 uit de regio hier zullen zeker herkenningspunten vinden 

1ste reeks Toerkes : Rond de kerk I 

2de reeks Toerkes : Rond de Kerk II

3de reeks Toerkes : Rond de Kerk III

Die toerekes rond de kerk, allemaal goed en wel maar met mijn onrustige geest geraakte ik er ondertussen wat op uitgekeken. Enerzijds frette ik m'n kas er in op vanwege het déjà vu - gegeven, anderszijds kwam ik telkens weer  de sporen tegen van vandalisme. Vele bordjes waarop events  rond natuurbeheer of sociaal samenleven  werden vernield. Onder meer de mooie bordjes van de liefdeswandelingen. Op elke hoek van een wegel die het grondgebied van Beveren rijk is werd je er met een mooi bordje in kennis van gesteld. Jammer maar vele van deze bordjes werden onderwerp van vandalisme. Afgebroken, kapotgestampt, een respectloos gedoe. Ook de mooie bordjes met gedichtjes die, geplaatst in een Valentijnskader, de liefdeswandelingen animeerden vielen ten prooi aan deze zinloze vernielzucht. Verder sluikstorten, blikjes, afval .... en dan te bedenken dat we nog op den 'Buiten' zitten. Wat moet dat in een grootstad zijn ?

 

                                                                                                                        Roller Coaster - Danny Vera

De verveling sloeg dus toe en dit deed wat creativiteit opborrelen in de hersenspinsels. Ik kwam daarbij op het lumineuse idee om een mobibkaart bij de Lijn te bestellen. Een jaar lang non stop op trams en bussen voor een prijsje ! Het zou me minder afhankelijk maken van de vaste startplaatsen die de NMBS me kon bieden en me bijgevolg ook minder aangewezen laten zijn op luswandelingetjes rond een statie. Een bijkomend extraatje is wel dat ik de tussenstops op streek GR/Reynaert-Waasland, goed voor een 150 paaltjes tussen Hulst en Lokeren, volledig met het openbaar kan bereiken. Eureka zou den Archimedes zeggen !

Vandaag heb ik er al een stukje van geprobeerd. Met de bus tot in Kieldrecht en van daaruit terug naar huis. Ik heb er een fantastische wandeling mee gescoord. Het weer nam het grootste deel van het slaaggehalte voor haar rekening en voor de rest was het verwondering troef. Verwondering over het imposante polderlandschap en de prachtige natuur die daar deel van uitmaakt. Ik stapte af in Kieldrecht aan de Kerk en teende vervolgens vrolijk terug in de richting van Verrebroek. Een wandelaar die zijn Stafford naast de Grote Geul uitliet schrok zich een bult. Dat beest haalde vervaarlijk naar me uit terwijl ik een fotootje trok van het landschap. Nog juist op tijd kon hij zijn beest aan de les bijtrekken of ik had me een nieuwe broek kunnen aanschaffen. Die gast was meer geschrokken dan ik. Een stukje langs de Grote Geul op de rechterkant werd gevolgd. Die geul bood een fantastisch panorama badend in de blakend gouden stralen van de lentezon. Een geul is een getijdeonderhevige doodlopende arm van stroom, zee of rivier. Eens ingedamd spreekt men van een kreek. Met deze wetenschap gewapend teende ik richting Verrebroek. Ver weg van de hoofdbaan zou het worden. Eens de Grote Geul voorbij stak ik de baan over om het Vingerling pad te verkennen. Prachtig, middenin en dwars door de polder !!! Een weids uitzicht op de uitgestrekte schorren en slikken kreeg je er gratis bij.  Denk daarbij even de havenindustrie op de verre achtergrond weg, sluit daarbij de ogen en je hoort niets meer. Een volstrekt stilte gebied. Wat later kwam ik nog zo een Stafford tegen. Het leverde me een babbel op met haar baasje. Het beestje was nog jong en luisterde, nu ja luisteren is veel gezegd, naar de naam Marie - Jeanne. Marie - Jeanne d'r oren stonden volgens mij op haar edel achterste. Ze luisterde voor-geen meter. Maar goed, Marie - Jeanne en haar bazin waren de enige pasanten die ik op het 8km lange natuurpad tussen Kieldrecht en de expressweg tegenkwam. 

Ook eens de expressweg over was het prachtig wandelen. Met de auto, ik ben er honderden keren gepasseerd, ontgaat de schoonheid van het gebied je volledig. Het gaat aan je voorbij. Maar te voet, eens de expresweg over en na een 2 à 300 meter duikel je bij een appelboomgaard links de velden in. De Kavelsdam brengt je verder richting Beveren, Vrasene-dorp in een boog ontwijkend en aansluiting gevend op de scheiding van de Mosselbank en de Zillebeek. Lopend over een hogerop geworpen dam volg je hier een beek die zich al kronkelend een weg baant door een stiltegebied. Fris groen rondom je heen, een kievit die opvliegt, een strakblauwe hemel, een verschrikte reiger die opvliegt, een biddende torenvalk, je ogen die knipperen van het felle zonlicht, het zijn momenten die je dwingen even stil te staan om je de eerbied voor de natuur in herinnering te brengen. Op een zijwegel van de Zillebeek, de 's Herenwegel met name belandde ik in een kudde schapen. Volgens de dame die in de kudde voorop liep moesten ze naar een andere graasweide gebracht worden. Een goeie 2 kilometer maakte ik deel uit van die schapentros.  Niet de eerste keer dat zoiets me overkwam, in Spanje heb ik het meermaals voorgehad op de canada's. Canada's zijn de koninklijke corridors waarop vroeger jaren de schapen werden gedreven. De schapen hier werden gedreven door een 10-tal vrijwilligers van de één of andere natuurvereniging. Met stokken probeerden ze de eigenzinnige beesten op het juiste pad te houden. Geen sinecure want regelmatig braken ze los en doken ze onder een afspanning door van een paardeweide. Tot groot jolijt van de paarden die deze vertoning wel konden apprecieren. Ik denk dat een goede herdershond deze klus tot een beter einde zou gebracht hebben. Na een 20 tal paaltjes was m'n honger gestild en kwam ik thuis. Deze wandeling ga ik zeker nog eens overdoen. 

Ik wilde mijn stapmaat, de Ronny, nog eens horen en belde hem op om verslag uit te brengen over de uitstap van enkele dagen terug. Toen zijn we nog eens bijna voltallig op pad geweest. De Ronny zelf moest verstek geven vanwege coronaperikelen. Zijn teerbeminde echtgenote Lieve testte positief. Net zoals mijn eega die onlangs ook in de coronaprijzen viel.  Ondertussen is dit voor haar ook verleden tijd. Maar goed, de Ronny was initiatiefnemer voor een nieuwe trip met de stapmaten. Hij zou voor een choucrouteschotel zorgen tijdens de uitstap maar zoals eerder vermeld moest hij vanwege de coronaperikelen met vrouwlief forfait geven. Die choucrouteschotel konden we op onzen bil schrijven. Beloofd blijft beloofd, we zullen hem er bijtijds nog eens aan herinneren. De Marc, Michel en den Hugo daarentegen tekenden present. In Temse, ten huize Hugo, stond om 8u de koffie en een koekske klaar. Wat bijklappen met Hugo's wederhelft en rond halfnegen waren we schuppes. In Puurs Statie wachtten we Michel en Marc op die daar rond 9u zouden arriveren. Geen fontonten deze keer met den IJzeren Weg zo bleek want stipt om 9 uur stapten ze af. Iets na den 9enen waren we de plein over. Het kompas stond in de richting van het fort van Puurs - St. Amands om via Kalfort naar het Hof van Coolhem te trekken. Onze maat Marc tracteerde onderweg daarnaartoe op een rijstvlaaike. De recente  stormen Dudley, Eunice en Franklin hebben daar in het hof lelijk huis gehouden. Joekels van bomen lagen er bij tientallen verslagen bij.  Niet alleen daar, op mijn eerdere uitstapjes in de bossen van Haasdonk heb ik hetzelfde vastgesteld. De houtkachels hebben er baat bij. Het werd een rustige wandeling. Op tijd een stop ingelast voor het pintje. Zo ook voor het fleske druivensap soldaat te maken zodat de rugzak van onze stapmaat Michel wat lichter kon gemaakt worden. Het was lang geleden dat we nog eens samen hebben kunnen bijkletsen. Plezant zo tesamen om het post-corona tijdperk op deze leuke manier in te luiden. Ook voor den Hugo vielen er dit keer nog onontdekte plekjes te spotten. Het prachtige stapweer zorgde daarbij voor de extra touch. Het bezorgde ook opnieuw voor wat inspiratie om de gezamenlijke wandelingetjes terug de vergane kleur van weleer te geven. Rond 4uur zat het er op. De 20 bornes waren opgesoupeerd, het was mooi geweest. Op naar een volgende wandeling !