Het Hallerbos

Wel, deze wandeldag was er eentje om in te kaderen. We, ttz ikke, de Michel en den Hugo trokken naar het Hallerbos in Vlaams Brabant. Een mooiere lokatie voor de omkadering van deze uitstap valt of viel er nauwelijks te bedenken. Een stipte trein, fantastisch weer, een schilderachtige omgeving  en goeie compagnie waren hiervoor de hoofdingrediënten. 

Het bezoek van den Biden aan Brussel had wel enige impact op het reiscomfort met de trein. De waarschuwingen voor felle verkeershinder vanwege de genomen veiligheidsmaatregelen voor Meneer de President deden vele mensen  voor het openbaar vervoer kiezen. De trein die ik nam in Berchem om naar Brussel Zuid te sporen zat dan ook meer dan overvol. Sardieneninbliktoestanden. Opmerkelijk was ook dat er geen enkele vliegtuig te spotten viel in het ganse hemelzwerk. Dat moet weeral een bom geld gekost hebben. 200.000 euro per uur wordt er geschat. Reken maar uit !

We kwamen op tijd en stond aan in Lembeek. Van hieruit zouden we aan de verkenning van het Hallerbos beginnen. De kroegjes in Lembeek dorp waren, het traditionele kommeke koffie tot spijt, nog gesloten. 

En avant ! Het Hallerbos dus ! Ooit maakte dit bos deel uit van het uitgestrekte Kolenwoud. Een oerwoud dat zich vóór de komst van de Romeinen uitstrekte van de Zenne tot de Maasvallei en dat sinds hun komst langzaam verbrokkelde. Tot aan de Franse overheersing in de 18e eeuw vormden het Zoniënwoud en het Hallerbos nog steeds één geheel. Samen met het Zoniënwoud, het Meerdaalwoud, het Kravaalbos en Buggenhout-bos vormt het Hallerbos de laatste resten van dit oerwoud. 

Het landschap van het Hallerbos wordt bepaald door een vrij vlak massief van ongeveer 120 m hoogte. Dit wordt van noord naar zuid doorsneden door vijf valleitjes, met in de dalen opborrelende bronnen. Die hebben we gespot! De heuvelkammen zijn bedekt met leemlagen, de steile hellingen dan weer met dikke zandlagen. Dankzij de bebossing zijn er sedert de laatste ijstijd weinig wijzigingen opgetreden in dit afwisselende reliëf. Wegens de diversiteit van de bodemtypes biedt het dit bos een mozaïekachtige structuur met wisselende bosgezichten en een grote rijkdom aan boomsoorten. Eiken, beuken, haagbeuken, Californische cipressen, Douglassparren, Corsicaanse en gewone dennen, lorken, je vindt het er allemaal. De oudste wegen in het bos hebben zich op enkele plaatsen ontwikkeld tot diep ingesneden holle wegen. Hier en daar nog verweerde afgesleten kasseien, ik denk nog van uit den tijd van Napoleon. De vele hellingen konden echte kuitenbijters worden genoemd. De moeite ! Aan de eerste 6 paaltjes werden dik 2 uur besteed. Dit werd gechronometreerd toen we aan onze picknickplaats aankwamen. Hilariteit alom wanneer bleek dat door een misconversatie we ieder een fleske druivensap in de ransel meesleurden. Die gleden vlot binnen bij ons openluchtaperitiefje. Aan die picknick maakten we kennis met een fietstoerist. De Michel dacht dat het een dame was en in lijn met deze bedenking begroette hij haar met een 'Bonjour Madame'. Immers, met het oog op z'n pelgrimstocht door Frankrijk spijkert hij de kennis van de taal van Molière wat bij. En daarbij toetsen we het niveau van zijn kennis. Hij maakt merkbare vorderingen en verwarring tussen 'Une assiette en une chaise' zijn voorgoed verleden tijd. Bravo ! Echter, toen deze vermeende dame haar fietshelm afzette bleek het een rasecht ketje van onze ouderdom te zijn. Hij woonde in Jette en zijn wederhelft bleek net zoals de mijne in de Rue Stevens Delannoy in Laeken gewoond te hebben. Van toeval gesproken zeg! De brave man wist ons enkele wetenswaardigheden over de streek bij te brengen. Na een hartige babbel namen we afscheid en doken verder het bos in. Een kleine 25 kilometer hebben we dit bos doorploegd. Het werd met die steile hellingen een stevig en pittig toereke. Meer dan 600 meters volgens de gegevens van Google Earth. De Michel hield nauwkeurig de hoogtemeters bij. Het werd voor hem een prima trainingske in aanloop naar zijn op til staande queeste. 

Er zijn drie gemarkeerde wandelingen in het Hallerbos. Respectievelijk de Achtdrevenwandeling,  de Sequoiawandeling en de Reebokwandeling. Deze laatste gebruikte ik als blauwdruk voor ons tripje. Met deze kom je langs drie van de vijf valleien in het Hallerbos. Om in het bos de purperen zee van hyacinthen aan te treffen was het nog een 3 à 4-tal weken te vroeg. In de plaats daarvan effende een wit tapijt van bosanemoontjes voor hen al de weg. Prachtig is om zien wanneer die mooie voorjaarsbloeiers onder een stralend zonnetje uitgestald staan. Ook de gele wilde narcissen en maagdenpalmen bleven niet onopgemerkt.  Ontzettend mooi is het dat uitstalraam van de natuur. Den Hugo kon er ook van genieten en pakte ruimschoots zijn tjd om van die natuurpracht te genieten. Op het 1000ste gemakje consumeerden we de uitstap. 

Iets later op de dag maakten we nog kennis met een horde wandelclubstappers. Ze waren met 70 op stap. Een leuk intermezzo en ik en den Hugo, elkeen op zich in verhaal met een clublid, marcheerden een stukje mee. De Michel was al vooruitgelopen en wanneer m'n gesprekspartner over haar 'moeilijke vent' begon uit te wijden achtte ik het opportuun om de Michel bij te benen. Den Hugo volgde ook. Wat verder maakten we kennis met een gids  van natuurbeheer. Met een van machteloosheid getuigende houding schetste hij de respectloosheid van de moderne natuurrecreant. 140km aan wandelpaden worden er in het bos met paaltjes en lint afgebakend tijdens de bloeiperiode van de hyacinthen. Het heeft weinig tot geen nut want de wandelaars verlaten gewoonweg de wandelpaden waarbij ze het mooie bloementapijt genadeloos vertrappelen. Dan zweeg hij nog over het afval dat wandelaars achteloos in de natuur droppen. Ook het talloze sluikstorten in de natuur was een doorn in zijn oog. Ja het is gekend. 

Daar bevonden we ons rond 5uur terug op het dorpsplein van Lembeek. Om aan de wandeling een volwaardig slot te breien bood het terras van café 'De Mustang' de mogelijkheden. Het klassieke tripeltje werd daar geconsumeerd. Den Hugo, altijd in de stemming voor een degustatie van de lokale brouwsels, opteerde voor een fles Gueuze Boon Dark Label. Inneens een 75cl exemplaar goot hij naar binnen. Grote dorst was hier de beweegreden. Het gold tegelijkertijd als excuus. Er volgden nog enkele tripeltjes want het was er gezellig. Een vrolijke dorpeling entertainde ons gezelschap. Dat verdiende een pint. Het werd een Duvel. Iets verder aan een tafeltje verder hield een leuk gezelschap van jonge gasten vertier. Het werd een leuk momentje. De wandeling had haar beslag gehad. We konden de trein terug nemen.

In Lembeek namen we de trein richting Leuven. Die stopt in Brussel Zuid alwaar ik de trein naar Antwerpen zou nemen. Hugo en Michel zouden verder doorsporen naar Leuven. Bedankt jongens voor de fijne wandeldag. De afwezigen hebben eens te meer een mooie dag gemist. Jammer. 

Mijn verhaal is nog niet ten einde. Onderaan de fotokes vertel ik even voort over mijn ervaring op de terugweg naar huis. 

Daar op het perron van Brussel Zuid werd ik plots geconfronteerd met de schrijnende actualiteit. Namelijk deze van de oorlog in Oekraïne. Opeens valt er het besef dat onze welvaart en voorspoed in een vingerknip kan verdwijnen en dat we daar nog zo weinig hebben bij stilgestaan. Lees maar voort na m'n verwijzing hiervoor naar een boek. 

Het Gutenbergproject biedt de mogelijkheid om gratis digitale boeken te downloaden.  Legaal want auteursrechten rusten er niet meer op.  Zo las ik het in 1914 geschreven boek 'De val van Antwerpen' van Jozef Muls. Met een epub-reader appje valt het na download te lezen.

Met de volgende link kan je het boek downloaden. Een beklijvend boek is het wanneer je het verhaal naar het heden projecteert. Het is nog in de oude spelling geschreven maar dat is dan ook het enigste waarin de huidige gebeurtenissen in Oekraïne verschillen met de verhaallijn van het meer dan 100 jaar oude boek : De Val van Antwerpen - Jozef Muls

Het boek verhaalt de gebeurtenissen in Antwerpen op de vooravond en bij het begin van wereldoorlog I, de Grote Wereldbrand. In 1914 viel het Keizerlijke Duitsland het neutrale België binnen. Dit was tegen alle afspraken en conventies in en bijgevolg gewoonweg ondenkbaar. Hoe naïef was dat toen en nu, meer dan 100 jaar later, betrap ik mezelf op een zelfde naïeviteit. Ik vermoed dat ik niet de enige ben. Van de ene op de andere dag vielen toen alle zekerheden weg en maakten deze plaats voor twijfel, onnoembaar leed en verdriet. Hetzelfde scenario vond een maand  geleden plaats in Oekraïne.  Niemand hield dit nog voor mogelijk in de 21ste eeuw. Helaas!

Daar op het perron van de Midi kwam dit boek op in mijn gedachten toen 2 moeders gepakt en gezakt met 4 kinderen zich lieten opmerken. Ze spraken reizigers aan maar die repliceerden dat ze enkel maar het Frans machtig waren. De onzekerheid en twijfel en daarmee ook de zenuwachtigheid nam bij hen toe. Van alles beroofd, 4 kinderen, 3 jongens ik schat respectievelijk 12, 8, 5 zo oud als m'n kleinzoon en nog een meisje van 3, zo oud als m'n kleindochter. Ze spraken Engels met een Slavisch accent. Ik sprak hen aan en het bleek .... toeval ??? ... dat ze naar een opvangadres in Beveren moesten. Dat las ik op een papiertje. Beveren, een gsmnummer en de naam 'Lieke'. Tot aan het perron van de Midi werden ze al in de juiste richting geleid en daar hield het voor hen op. Hoe het verder moest wisten ze niet. Ik kwam te weten dat ze naar een vluchtelingenregistratiepunt op de Heizel waren geweest. Werd hen daar dat papiertje gegeven en verder trek maar jullie plan ? Beschamend is het moest dit waar zijn. 

Ik stelde voor dat ze mij zouden volgen daar ik ook in Beveren moest zijn. Hun opluchting was voelbaar, de angst voor het tot voor even onbekende ebde weg, de onzekerheid en ongerustheid over de toekomst bleef jammer genoeg. Eén van die moeders, de jongste had 3 kinderen. Ze kwamen uit Kiev, haar man was gedood. Ze vroeg me om 'Lieke' op te bellen en deze persoon het uur van aankomst in Beveren mee te even. Met plezier en ik hoopte uit de grond van mijn hart dat er opgenomen zou worden aan de andere kant van de lijn. Dat gebeurde gelukkig ook. Raar, maar door deze ontmoeting met deze vluchtelingen werd ik uit m'n comfortzone gerukt en voelde ik me even met hen verbonden. Het kwam tot een conversatie met hen op de trein. Het onderwerp is genoegzaam gekend, de gruwelijke beelden van tv gekend hoef ik hier niet in woorden te herhalen. Het kereltje van 8 reciteerde hierbij op de achtergrond heelder verhalen. Z'n mama verduidelijkte dat het een opsomming van wiskundige formules waren. Dat was zijn hobby. Bravo zei ik want ondertussen had ik al uit zijn betoog begrepen dat 'corin'  vierkantswortel betekende. Ik stak 4 vingers op waarna hij repliceerde met 2 vingers te tonen. Bij 9 werden het er 3. Maar het was het ventje van 5 dat me een krop in de keel bezorgde. Hij gaf me een appelsien die hij opdiepte uit een draagtas van den Action. 'Voor jou' vermoed ik dat hij in z'n taaltje brabbelde. Een glimlach verscheen daarbij op zijn kindersmoeleke. Ik wilde zijn appelsien eerst niet aannemen maar zijn moeder knikte goedkeurend. Ik ben een emotionele ervaring en een goed gevoel rijker. Ook al was mijn bijdrage voor deze hulpbehoevende mensen maar een kruimeltje in het geheel. 

In Beveren stond een jonge dame hen al op te wachten. Het bleek Lieke te zijn. Hun contactpersoon waar ik mee gebeld had. Alles viel voor mij terug in de plooi. Lieke bedankte me hartelijk voor de begeleiding van haar nieuwe gasten. Lieke leek me een warm persoon te zijn. Op mijn beurt nam ik afscheid van deze mensen en wenste hen het beste. Het beste .... hopelijk is dit geen misplaatste bewoording.  Dat die miserie daar maar vlug ophoudt.