Naar het schijnt biedt verveling de juiste opstap om je creativiteit aan het werk te laten gaan. De onlangs gepleegde toerekes rond de dorpskerk boden zeker en vast voldoening kwa indrukken rond natuurbeleving en plezier maar de eentonigheid begon een beetje de kop op te steken. Voor de rest beantwoordden deze tripkes ook aan de fysieke normstelling binnen het nieuwe gezondheidsideaal. 10.000 stappen weetjewel ! We zijn dus goed goed bezig.
En af en toe heb ik zo eens een fotoke getrokken van deze toerkes. Ik zet ze niet in een slideshow maar als het je moest interesseren geef ik hier de fotolinken weer van de vele toerekes die ik rond de kerktoren afdraafde. De allochtone Wase bevolking 😊😊😊 uit de regio hier zullen zeker herkenningspunten vinden
1ste reeks Toerkes : Rond de kerk I
2de reeks Toerkes : Rond de Kerk II
3de reeks Toerkes : Rond de Kerk III
Die toerekes rond de kerk, allemaal goed en wel maar met mijn onrustige geest geraakte ik er ondertussen wat op uitgekeken. Enerzijds frette ik m'n kas er in op vanwege het déjà vu - gegeven, anderszijds kwam ik telkens weer de sporen tegen van vandalisme. Vele bordjes waarop events rond natuurbeheer of sociaal samenleven werden vernield. Onder meer de mooie bordjes van de liefdeswandelingen. Op elke hoek van een wegel die het grondgebied van Beveren rijk is werd je er met een mooi bordje in kennis van gesteld. Jammer maar vele van deze bordjes werden onderwerp van vandalisme. Afgebroken, kapotgestampt, een respectloos gedoe. Ook de mooie bordjes met gedichtjes die, geplaatst in een Valentijnskader, de liefdeswandelingen animeerden vielen ten prooi aan deze zinloze vernielzucht. Verder sluikstorten, blikjes, afval .... en dan te bedenken dat we nog op den 'Buiten' zitten. Wat moet dat in een grootstad zijn ?
Roller Coaster - Danny Vera
De verveling sloeg dus toe en dit deed wat creativiteit opborrelen in de hersenspinsels. Ik kwam daarbij op het lumineuse idee om een mobibkaart bij de Lijn te bestellen. Een jaar lang non stop op trams en bussen voor een prijsje ! Het zou me minder afhankelijk maken van de vaste startplaatsen die de NMBS me kon bieden en me bijgevolg ook minder aangewezen laten zijn op luswandelingetjes rond een statie. Een bijkomend extraatje is wel dat ik de tussenstops op streek GR/Reynaert-Waasland, goed voor een 150 paaltjes tussen Hulst en Lokeren, volledig met het openbaar kan bereiken. Eureka zou den Archimedes zeggen !
Vandaag heb ik er al een stukje van geprobeerd. Met de bus tot in Kieldrecht en van daaruit terug naar huis. Ik heb er een fantastische wandeling mee gescoord. Het weer nam het grootste deel van het slaaggehalte voor haar rekening en voor de rest was het verwondering troef. Verwondering over het imposante polderlandschap en de prachtige natuur die daar deel van uitmaakt. Ik stapte af in Kieldrecht aan de Kerk en teende vervolgens vrolijk terug in de richting van Verrebroek. Een wandelaar die zijn Stafford naast de Grote Geul uitliet schrok zich een bult. Dat beest haalde vervaarlijk naar me uit terwijl ik een fotootje trok van het landschap. Nog juist op tijd kon hij zijn beest aan de les bijtrekken of ik had me een nieuwe broek kunnen aanschaffen. Die gast was meer geschrokken dan ik. Een stukje langs de Grote Geul op de rechterkant werd gevolgd. Die geul bood een fantastisch panorama badend in de blakend gouden stralen van de lentezon. Een geul is een getijdeonderhevige doodlopende arm van stroom, zee of rivier. Eens ingedamd spreekt men van een kreek. Met deze wetenschap gewapend teende ik richting Verrebroek. Ver weg van de hoofdbaan zou het worden. Eens de Grote Geul voorbij stak ik de baan over om het Vingerling pad te verkennen. Prachtig, middenin en dwars door de polder !!! Een weids uitzicht op de uitgestrekte schorren en slikken kreeg je er gratis bij. Denk daarbij even de havenindustrie op de verre achtergrond weg, sluit daarbij de ogen en je hoort niets meer. Een volstrekt stilte gebied. Wat later kwam ik nog zo een Stafford tegen. Het leverde me een babbel op met haar baasje. Het beestje was nog jong en luisterde, nu ja luisteren is veel gezegd, naar de naam Marie - Jeanne. Marie - Jeanne d'r oren stonden volgens mij op haar edel achterste. Ze luisterde voor-geen meter. Maar goed, Marie - Jeanne en haar bazin waren de enige pasanten die ik op het 8km lange natuurpad tussen Kieldrecht en de expressweg tegenkwam.
Ook eens de expressweg over was het prachtig wandelen. Met de auto, ik ben er honderden keren gepasseerd, ontgaat de schoonheid van het gebied je volledig. Het gaat aan je voorbij. Maar te voet, eens de expresweg over en na een 2 à 300 meter duikel je bij een appelboomgaard links de velden in. De Kavelsdam brengt je verder richting Beveren, Vrasene-dorp in een boog ontwijkend en aansluiting gevend op de scheiding van de Mosselbank en de Zillebeek. Lopend over een hogerop geworpen dam volg je hier een beek die zich al kronkelend een weg baant door een stiltegebied. Fris groen rondom je heen, een kievit die opvliegt, een strakblauwe hemel, een verschrikte reiger die opvliegt, een biddende torenvalk, je ogen die knipperen van het felle zonlicht, het zijn momenten die je dwingen even stil te staan om je de eerbied voor de natuur in herinnering te brengen. Op een zijwegel van de Zillebeek, de 's Herenwegel met name belandde ik in een kudde schapen. Volgens de dame die in de kudde voorop liep moesten ze naar een andere graasweide gebracht worden. Een goeie 2 kilometer maakte ik deel uit van die schapentros. Niet de eerste keer dat zoiets me overkwam, in Spanje heb ik het meermaals voorgehad op de canada's. Canada's zijn de koninklijke corridors waarop vroeger jaren de schapen werden gedreven. De schapen hier werden gedreven door een 10-tal vrijwilligers van de één of andere natuurvereniging. Met stokken probeerden ze de eigenzinnige beesten op het juiste pad te houden. Geen sinecure want regelmatig braken ze los en doken ze onder een afspanning door van een paardeweide. Tot groot jolijt van de paarden die deze vertoning wel konden apprecieren. Ik denk dat een goede herdershond deze klus tot een beter einde zou gebracht hebben. Na een 20 tal paaltjes was m'n honger gestild en kwam ik thuis. Deze wandeling ga ik zeker nog eens overdoen.
Ik wilde mijn stapmaat, de Ronny, nog eens horen en belde hem op om verslag uit te brengen over de uitstap van enkele dagen terug. Toen zijn we nog eens bijna voltallig op pad geweest. De Ronny zelf moest verstek geven vanwege coronaperikelen. Zijn teerbeminde echtgenote Lieve testte positief. Net zoals mijn eega die onlangs ook in de coronaprijzen viel. Ondertussen is dit voor haar ook verleden tijd. Maar goed, de Ronny was initiatiefnemer voor een nieuwe trip met de stapmaten. Hij zou voor een choucrouteschotel zorgen tijdens de uitstap maar zoals eerder vermeld moest hij vanwege de coronaperikelen met vrouwlief forfait geven. Die choucrouteschotel konden we op onzen bil schrijven. Beloofd blijft beloofd, we zullen hem er bijtijds nog eens aan herinneren. De Marc, Michel en den Hugo daarentegen tekenden present. In Temse, ten huize Hugo, stond om 8u de koffie en een koekske klaar. Wat bijklappen met Hugo's wederhelft en rond halfnegen waren we schuppes. In Puurs Statie wachtten we Michel en Marc op die daar rond 9u zouden arriveren. Geen fontonten deze keer met den IJzeren Weg zo bleek want stipt om 9 uur stapten ze af. Iets na den 9enen waren we de plein over. Het kompas stond in de richting van het fort van Puurs - St. Amands om via Kalfort naar het Hof van Coolhem te trekken. Onze maat Marc tracteerde onderweg daarnaartoe op een rijstvlaaike. De recente stormen Dudley, Eunice en Franklin hebben daar in het hof lelijk huis gehouden. Joekels van bomen lagen er bij tientallen verslagen bij. Niet alleen daar, op mijn eerdere uitstapjes in de bossen van Haasdonk heb ik hetzelfde vastgesteld. De houtkachels hebben er baat bij. Het werd een rustige wandeling. Op tijd een stop ingelast voor het pintje. Zo ook voor het fleske druivensap soldaat te maken zodat de rugzak van onze stapmaat Michel wat lichter kon gemaakt worden. Het was lang geleden dat we nog eens samen hebben kunnen bijkletsen. Plezant zo tesamen om het post-corona tijdperk op deze leuke manier in te luiden. Ook voor den Hugo vielen er dit keer nog onontdekte plekjes te spotten. Het prachtige stapweer zorgde daarbij voor de extra touch. Het bezorgde ook opnieuw voor wat inspiratie om de gezamenlijke wandelingetjes terug de vergane kleur van weleer te geven. Rond 4uur zat het er op. De 20 bornes waren opgesoupeerd, het was mooi geweest. Op naar een volgende wandeling !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.