Het Pajottenland - Bruegelland

Stilgezeten heb ik niet. Ook de laatste weken heb ik verschillende toerekes rond de kerk gepresteerd. Soms al eens iets verder van huis en al dan niet in het gezelschap van m'n beste kameraad Stafke. Tja, het zorgt voort wat ontspanning. En wanneer wat fotokes voor later de herinneringen kunnen ophalen is dat prachtig. Later, wel te verstaan, wanneer lijf en leden het ondertussen hebben laten afweten.  
Hier zijn de laatste fotokes betreffende onze laatste wandelingetjes : Toerkes rond de kerk deel IV

Begin deze week liet ik bij de stapmaten een ballonneke op met de vraag of er iemand 'goesting' had in een vrijdagwandelingetje. Sabine had immers prima weer gespot in haar glazen bol. Enkel de Michel zag dit wel zitten en zou bijgevolg met me meetenen. De andere stapmaten zegden af. Waarom ? Ik weet het niet, het is immers niet aan de orde. Een reden opgeven hoeft niet. Waarom zou het ? Er geldt immers geen verplichting. Bovendien delen de stapmaten, net zoals ik, het Franse adagio : Les excuses sont faites pour s' en servir, les cons sont faits pour les croire. Voilà zie, nu weet je het 😌😌😌. 

Corona heeft ongetwijfeld het aantal wandelactiviteiten doen boomen. Overal wordt het wandelen gepromoot als zijnde de remedie tegen alle kwalen. Verschillende incentives, gaande van themawandelingen tot kinderwandelingen en zelfs tot kant en klare arrangementen staan ruim in het aanbod. Het brede aanbod laat me toe om keuzes te maken. En kijk, het Pajottenland, de streek waarvan de landschappen Brueghel inspireerde tot het maken van zijn beroemde oeuvres zoals onder meer  'De Ekster op de Galg', awel, daar wilde ik nog wel eens in rondbaggeren. Het is dan ook niet te verwonderen dat deze streek het Land van Bruegel wordt genoemd. Deze Laat-Middeleeuwse penseelkunstenaar zocht de inspiratie voor zijn meesterwerken hier in deze contreien. Bruegel staat hier gewoonweg bekend als het symbool voor het Pajottenland. Deze zachtheuvelende, vruchtbare, agrarische streek ten zuidwesten van Brussel in de provincie Vlaams-Brabant wordt ook wel het Toscane van de Lage Landen genoemd.  De regio is tegenwoordig vooral bekend om zijn streekproduct Lambiekbier en haar hieruit afgeleide dranken zijnde de Faro, de Kriek maar vooral de Geuze. Inwoners van dit gebied heten Pajotten, enkelvoud Pajot. Er worden verschillende verklaringen gegeven over de oorsprong van deze benaming maar de meest aannemelijke voor mij is dat tijdens de Oostenrijkse bezetting dit de naam was voor de autochtone soldaten van eigen bodem die in het bezettingsleger dienden.  Men herkent het woord Pays in de be naming. De suffix 'ot' ziet men eveneens in het woord 'patriot' waar deze lading het vaderland dekt. De naam Pajottenland, toen geschreven als Payottenland, werd in 1845 geïntroduceerd door de bon vivant - advokaat F.J. De Gronckel. 

Het Pajottenland  wordt begrensd door 4 waterlopen. In wijzerszin de windstreken aanlopend vanaf het Noorden : De Bellebeek, die in Liedekerke in de Dender uitmondt; het Oosten door de Zenne (Sint-Pieters-Leeuw en haar deelgemeenten nog inbegrepen); in het Zuiden door de Mark, die eveneens in de Dender uitmondt; in het Westen door de Dender. Het laagste punt van de streek is de Zennevallei. Het kenmerkende heuvelachtige landschap weerspiegelt zich in heuvels met namen als bergen zoals bv. Ledeberg, Congoberg, Suikerenberg, IJsberg, Snikberg, Tomberg, Tuitenberg, Zwijnenberg en zelfs Putberg. Het hoogste punt, met 112m, is de Kesterberg, een getuigenheuvel. Deze golvende landschappen bieden uiteraard het ideale decor voor een stevige wandeling.

Een couponneke naar Lot aub ! Lot, daar had de brave loketbediende in heel zijn carrière aan den ijzeren weg nog nooit van gehoord. Naar zijn gezichtsuitdrukking te oordelen had ik de indruk dat hij Lot associeerde met Sodom en Gomorra en hij bijgevolg op zoek diende te gaan naar een statie in de Jordaanvallei. Ik vreesde hierbij een doorverwijzing naar een internationaal loket. Nee maat, Lot ligt Zuid-Westelijk van Brussel. Het is nog in orde gekomen.

Iets na 9u stapten de Michel en ik de statie van Lot buiten. De eerste stappen richtten zich naar het kanaal Brussel - Charleroi. Aan de Sluis van Lot staken we dit kanaal over en al vlug moest ik toegeven dat een vergelijk met het landschap van het Italiaanse Toscane misplaatst noch overdreven is. Hier kronkelt de Zenne in haar vallei en geeft zo het Pajottenland haar uniek karakter. Heuvel op, heuvel af, op amper 10 km van Brussel zaten we hier tussen de typerende glooiende valleien waarvan eerder sprake. Mooi, ik was echt onder de indruk. Afwisselend veldwegeltjes, stukjes verhard bospad,  verdwenen bruggetjes over een beek die improvisatie afdwongen voor een oversteek en af en toe kuieren in een bebouwde kom maar vooral was het de absolute stilte die er heerste en voelbaar was. Het bracht onze maat Michel tot lyrische ontboezemingen omtrent zijn op til staande tocht naar Santiago. Onlangs werden door hem de tickets aangekocht voor zijn reis. Halverwege Frankrijk zoekt hij zijn Camino te starten. Hij zit vol 'babberatie'.... maw, hij zit op hete kolen. 

We wandelden richting Gaasbeek. De horden Brukom, Mekingen en St. Laureins Berchem, allemaal gehuchtjes, dienden eerst nog genomen worden. En maar bijkletsen met de Michel. Aan gespreksonderwerpen geen gebrek. De oorlog in Oekraïne, zijn tocht, moeilijke buren, kroostgerelateerde bekommernissen, teleurstellingen ... het doet goed om een uitlaatklep te vinden bij een wandeling. Verwondering hoeft er niet te zijn wanneer het gespreksonderwerp bij uitstek zijn op til staande tocht is. Ik ben een beetje jaloers. Gezond jaloers maar toch ...  

 

In Gaasbeek staat er een prachtig kasteel. Het Kasteel van Gaasbeek heeft al het decor geweest voor verschillende TV-producties. Onder andere in de populaire Vlaamse tv-klassieker Johan en de Alverman speelde Gaasbeek een belangrijke rol. Enkele andere voorbeelden zijn "Tijl Uilenspiegel" (1961) en "De Saga van Oberon" (2005). Naar het schijnt is dit kasteel het meest romantische van heel Europa en omliggende st(r)aten. Momenteel wordt het gerestaureerd en bijgevolg was er geen bezoek mogelijk. De restauratiewerken zouden nog toch tot in 2023 aanslepen. Het was dus onmogelijk om even binnen te wippen. In afwachting van de oplevering der werken heb ik een virtuele rondleiding in dit majestueuze kasteel op de kop kunnen tikken. Het is een magnifiek staaltje van IT-kunnen. Je wandelt naar keuze in een 360° omgeving door het 5 verdiepingen tellende complex. Op een prachtige manier wordt het magnifieke interieur in beeld gebracht. Ooit werd het nog bewoond door Graaf Hoorn, de ongelukkige adellijke gozer wiens kopje wat kleiner werd gemaakt door Alva, den 'Bloedhertog'. Dit tijdens de Spaanse overheersing. Ik geef hier even de link voor de virtuele rondleiding. Het is een prachtig staaltje van IT-audio-visueel vakmanschap : Kasteel Gaasbeel virtueel

In het aanliggende park stonden er picknicktafels. Daar maakten we dankbaar gebruik van om het aperitief aan te spreken. Onze maat had wat hapjes in petto en ik een fleske wijn. Een sandwichke, stukje kaas, sauciske en een proost op de camaraderie ... zalig intermezzo dat omkadert werd door een ongelooflijk prachtig panorama dat blik bood op het imposante kasteel en de dieper in de vallei gelegen vijvers. Schuun !

Café Pajot, iets verderop, was de volgende statie in het verhaal. Volgens de uitbaatster is de zaak al 100 jaar up and running binnen een zelfde familie. Onzen traditionele Tripel zou hier haar beslag krijgen. Het werd een Tripel Karmeliet en die is niet gemaakt om er de vloer mee te schuren. Let daarom even op de hoofdletter.  Die smaakte naar nog eentje. Waarom niet ? Na Gaasbeek zou Vlezenbeek en St. Pieters Leeuw nog aan bod komen. Daar wandelden we door. Op ons rustig gemakske. We kwamen in de buurt van het park Coloma. Dit park in St. Pieters-Leeuw herbergt een mooie rozentuin. Deze fenomenale rozentuin is van een absoluut wereldniveau. Dat is ongetwijfeld de grootste troef van het 15 hectare groot  'domein Coloma' in het hartje van Sint-Pieters-Leeuw. Hier groeien meer dan 3.000 verschillende rozenvariëteiten uit alle werelddelen. Helaas, voor een grondig bezoek ontbrak het ons op deze laatste stappen nog aan de nodige fut. 

Onze neus stond eerder in de richting van café 'De Gareelmaker'. Daar zouden we nog een laatste tripeltje soldaat maken alvorens de statie van Lot op te zoeken. Tripel 'Herberg', een lokaal brouwsel was evenmin een schuurmiddel. Die gleed evengoed smakelijk buikwaarts. Lekker maar het bezorgde me al wel een lichte roes. 

 

Ne Gelukkige Zot - Filet d' Anvers

 

Er moest nog een kilometertje of 3-4 gestapt worden. Wat vliegt de tijd toch snel, de kerkklok sloeg al 6 uur. We zakten af naar de statie. Het was mooi geweest. In Brussel Zuid stond de Michel zijn zitplaats af aan een tof jong meisje. Dit was aanleiding voor een heel verrijkend gesprek met dit frêle wicht. Camille was haar naam. Ze woonde in Dilbeek en studeerde fotografie aan de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen.  Het voelt raar aan dat jonge mensen nog in gesprek willen gaan met 'Oude Ballen' zoals ik er al één ben en in mindere mate mijne stapmaat Michel die een paar jaren jonger is. Misschien ligt de oorzaak van deze visie wel in een vorm van vooingenomenheid mijnentwege. Het werd nog een tof onderonsje. Onze maat Michel was ondertussen al uitgestapt en Camille wijdde me in in het begrip FOMO. Ik had er nog nooit van gehoord. Pfft, ik ga ook al naar de 70 ondertussen maar niettemin boeit de leefwereld van de jongere garde me enorm. FOMO, waar gaan we het schrijven ? ... Fear Of Missing Out ... Zoek het met deze link maar eens op ! Dit zijn de nieuwe obstakels en kopzorgen waar onze jeugdige medemens voortaan mee zal moeten worstelen. Ik had er geen benul van. Afijn deze ontmoeting met Camille was een fijne afsluiter voor deze mooie dag. In Beveren stond mijne velo klaar voor de laatste kilometertjes huiswaarts. Thuisgekomen was de Masked Singer juist begonnen. Na m'n kennismaking met Fomo stel ik vast dat m'n teerbeminde echtgenote ook in deze aangelegenheden een FOMO adept is 😏😏😏. Kwa zondegraad zou het missen van zo een uitzending, en dan nog meer bepaald de finale, in de categorie van de doodzonde te classificeren vallen. In alle geval ga ik van deze uitstap onthouden dat primo : Het er één was van de bovenste plank, secundo : Er zit nog altijd wat leven in de stapmaten. Tertio : Dit was zeker m'n laatste trip niet. En het is maar goed dat de stapmaten geen excuses hadden aangebracht. Geen enkel excuus zou bij de pracht van deze wandeling te vergoelijken zijn geweest.  Zo, schluss bij deze. Tot een volgende queeste dan maar weer !