Van Hennuyères naar Braine le Compte

 

Zo, de maand maart zit er op met 328.000 stappen. Om aan m'n 10.000 stappen / dag te komen diende er nog een klein efforke plaats te vinden. Dat werd gisteren geleverd samen met de Michel en de Marc. Een lijnwandelingetje van een dikke 20km met 700 hoogtemeters in Waals Brabant. Het zelfde scenario kwa vervoer zoals naar Lot en het Hallebos. De trein naar 's Gravenbrakel en deze keer afstappen in Hennuyères. Van hieruit vervolgens à pied naar Braine le Compte. Rond 10u kwamen we aan op ons vertrekpunt. Deze keer waren er wel wat perikelen met treinvertragingen maar al bij al viel dit nog mee. En we troffen het. Ondanks de minder positieve meteorologische berichten zou het de ganse dag droog blijven. En maar goed ook want het gekozen parcours zou herschapen zijn geworden in 1 gigantische modderbaan. De glijpartijen zouden legio geworden zijn op de vantijds steile bospaadjes. 

De Marc passeert op zijn weg naar de statie van Kapellen telkens een goed bakkerke. Voorbijlopen lukt hem niet tenzij na een aanschaf van enkele rijstvlaaikes. Het vlaaike wordt inmiddels een klassieker net zoals het traditionele bakje troost bij de aanvang van onze gezamenlijke tripjes. Ze smaakten weeral voortreffelijk. We hadden nog geen 2km gestapt

Hennuyères is een dorpje in de provincie Henegouwen. Het stulpje lag er nog vredig ingedommeld bij. Althans zo oogden de straten bij het uitstappen aan de statie. In een wijde boog, dwars door het noordelijke deel van het Bois de la  Houssière, stapten we rond het dorp heen. In heel dat bos waren er gigantische graafwerken en boomrooiingen aan de gang geweest. Normaal gezien hadden we niet door dat bos mogen lopen maar bij eventuele opmerkingen zouden we ons kunnen beroept hebben op het feit dat we de Franse taal niet machtig waren. Bijgevolg konden we de bordjes die het verbod aangaven niet lezen. Vele bordjes lagen trouwens al op de grond, roodwitlinten aan doorgangswegen waren doorgeknipt, we kregen de indruk dat men vergeten was die signalisatie weg te nemen. Er was immers geen enkele activiteit meer te bespeuren in heel dat bos. Graafmachines en aanverwante voertuigen zouden we dan toch op zijn minst daar hebben moeten aantreffen. Nada ! We vroegen ons wel af wat de reden moest zijn voor de immense  omwoeling van gans dat bos.
Bijkomend akkevietje was dat er vele uitgestippelde bospaadjes gewoon weggevaagd waren en we op wat improvisatie aangewezen waren. Boenken met andere woorden. 
Ik heb het even opgezocht. Volgens de milieudecreten dient Wallonië enkele habitats terug in haar oorspronkelijke staat te brengen. De laatste decennia hebben berkenbomen het bos gekoloniseerd. De oorspronkelijke heide verdween daardoor en dat moest hersteld worden. De bomen en stronken werden gerooid en de humusgrond werd afgegraven tot op de zandlaag zodat de oude hierin nog aanwezige zaden terug zouden kiemen. Op die manier zou de oorspronkelijke heide opnieuw tot bloei komen en de zandwallen die door de afgravingen tot stand zijn gekomen zouden een ideale habitat opleveren voor wilde bijen en oeverzwaluwen.  

Ter hoogte van de 3 Bruyère gehuchten verbreedt het bos tot een 4-tal kilometers en loopt verder door helemaal tot in Braine le Compte. Hier spreekt men van Le Grand Bois de la Houssière. Het bos biedt een wirwar aan betoverende bospaden die heuvelend slingeren tussen majestueuze woudreuzen. Jammer genoeg hebben de recente stormen ook hier hun tol geëist. Vele bomen zijn er gesneuveld. Vooral beuken die in tegenstelling tot wat men zou denken toch maar een freel wortelgestel hebben. De Marc telde de jaarringen van zo een gigant. Bij 150 hield hij op. Waarschijnlijk was hij wel meer dan 200 jaar oud. Moest die kunnen vertellen hebben ! 

Halverwege het bos zochten we onze picknick te organiseren. Een picknicktafel is daarbij een troef. We vonden er eentje. Flesje wijn, aperitiefhapje en een boterhammeke. Wat kan er nog ontbreken ? Juist ! Wat lol tappen, een vettig moppeke en toch wel ook al eens wat serieuzere praat. Onderwerp bij verve is natuurlijk de op til staande tocht van onze Michel. Dat begint nu wel degelijk te korten. 

Verleden week was het Franse les onderweg en deze keer heb ik een beetje duiding kunnen geven bij het gebruik van de wandel-GPS. Ikzelf zag in het begin op tegen het ogenschijnlijk ingewikkelde gebruik ervan. Eens je wat practische ervaring krijgt begin je het grote voordeel ervan in te zien. In den vreemde je weg ergens naartoe zoeken zonder hulpmiddelen kan al eens lastig zijn. Een waypointje duiden op je GPS bvb en je weg ernaartoe op vragen, het vraagt wel wat knopjeswerk maar het is veel efficienter en betrouwbaar. Ook coordinaten van adressen of plaatsen omvormen en inplannen in je uitgestippelde tocht biedt zo zijn voordelen. Het is eenvoudig eens je het onder de knie hebt, de aanloop om even door te dringen in de materie vraagt wel wat inspanning. Maar (of is het 'en' ?) het loont. En zo wandelden we gezapig tot ons eerste kroegje voor de klassieke tripel. Café Torine nam hierbij de honneurs waar. De 'betere zaak' ware het niet dat de prijzen navenant waren. Bijna 5€ voor een klep. Maar goed, je zit daar niet elke dag. We zaten ruim over halfweg dus een 2de exemplaar zou eveneens smaken. Voor een 3de exemplaar vlakbij de statie moesten er nog wat paaltjes geteld worden. Die werden vlot afgewerkt en de tripel in Café Maison Clément smaakte nog beter. Een goeie 3€ en je kreeg er nog een schoteltje kaas bovenop. Een simpele volkskroeg en een vriendelijke bediening valt nog steeds te verkiezen. 

Het zat er op. Leuke dag, wat camaraderie en wat stijve kuiten daags nadien. Het kan geen kwaad.