Merelbeke - Gentbrugse Meersen - Wetteren

De SGR Haspengouw gaat even on hold. De verplaatsing naar ginds neemt te veel tijd in beslag. Bijna 3 uur trein wordt wat te veel van het goede. In deze donkere wintermaanden maakt het tekort aan daglicht dit moeilijk. Dus deed ik maar een grabbel in mijn wandelton. Die puilt nog uit van de kant en klare tripjes. Voor vandaag kwam er een lijnwandelingetje uit de bus tussen Merelbeke en Wetteren. Met een ommetje langs de Gentbrugse Meersen beloofde dat de moeite te worden. Het zag er gaaf uit. De Michel tekende present en om 9u30 startten we onze wandeling aan de statie van Merelbeke. Het traditiegetrouwe 'kommeke koffie' moesten we ontberen. De etablissementen die het 2de gebod van barmhartigheid ter harte moesten nemen waren in Merelbeke nog gesloten. Voor een uitstap met de stapmaten stuur ik telkens wat adresjes van mogelijke te bezoeken dranktempels na. Bron hiervoor vind ik in de Garmin Open Street Maps. De Michel trok het een en ander na en wat bleek ? Ze hadden allen al hun deuren permanent gesloten. Ik vrees dat Corona hier een vinger in de pap moet gehad hebben. Geen probleem, we stapten verder. Het beloofde puik weer te worden, de lucht kleurde al mooi blauw, hemelsblauw om precies te zijn. 

De Gentbrugse Meersen bieden een mooi wandelgebied. Ze kwamen als eerste aan de beurt. Tot voor kort waren de Gentbrugse Meersen voornamelijk landbouwgebied met natte weiden, graslanden en akkers. Door de lage ligging staan een groot deel van het jaar verschillende weiden onder water, wat interessant is voor watervogels en steltlopers. De Schelde was vroeger een breed meanderende rivier. Ze trad regelmatig buiten haar oevers en zorgde op die manier voor een natuurlijke bemesting van de omliggende graslanden. De voedselrijke, laaggelegen, vochtige graslanden of meersen werden door de boeren benut als weilanden, hooilanden en akkers. Rond 1870 werd de kronkelende Scheldemeander in Gentbrugge rechtgetrokken zoals ze nu ligt. Resten van de oude bedding zie je tot op de dag van vandaag nog op topografische kaarten en in namen als 'Oude Scheldeweg'. Het 'eiland' dat ontstaan was door de oude Scheldemeander en de huidige Scheldeloop was vroeger één groot weidegebied. De weiden werden elke winter bevloeid met Scheldewater via houten sluizen. In de weiden lag een systeem van grachtjes om het gebied gecontroleerd te laten overstromen en afwateren. Door de eeuwenlange overstromingsdynamiek waren er in de Gentbrugse Meersen bodemlagen ontstaan die interessant waren om zand en klei te ontginnen. De putten die zo ontstonden, werden daarna vol gestort met allerlei afval en weer afgedekt. In een aantal gevallen werden de putten opgevuld tot boven het oorspronkelijke niveau. De organische stoffen die in de put werden gedumpt, vergingen, waardoor de grond op enkele plaatsen wat verzakte. Zo ontstond het lappendeken van verhogingen en uitdiepingen, dat je vandaag nog kan zien. Tussen de overblijfselen van grachtenstelsels, oude hoeven en landhuizen, historische landwegen en dreven, 'herwinnen' de Gentbrugse Meersen langzaam hun karakter van open meersenlandschap. Planten en dieren vinden er opnieuw een thuis. 

Via de zuidkant stapten we de Meersen binnen. Meer bepaald in het geboortebos van de jaren 2008 tot 2014. Daar startte onze verkenningstocht. Deze zone is ongeveer een 20 ha groot. Het was opletten waar je daar je voeten neerzette want sinds de zomer van dit jaar (2022) grazen hier koeien. De boer zet tijdens een stuk van het graasseizoen één of meerdere klappoortjes permanent open. Ik moet zeggen dat deze beesten niet zo kieskeurig zijn kwa toiletbezoek. De wandelpaden lagen er rijkelijk versierd met hun fonoplaten. Onze maat kon het niet laten om er zijn voetafdruk in achter te laten. Nu, erg vind ik dat niet en eerlijk gezegd vind ik het trappen in een hondendrol stukken smeriger. We hebben toch vrij veel op halfverharde wegen gestapt. Met de regen van de laatste dagen was ik er niet treurig om. Meersen zijn gekend om hun drassige ondergrond. Je bottienen hangen binnen de kortste keren vol moor. Iets voor de middag, nog steeds toevend in de Meersen, begonnen we aan het aperitief. Onze maat had een fleske wijn bij, ik zorgde voor het hapje. Gezellig gezeten aan een picknicktafeltje was dit weer even genieten van de mooie dag, de omgeving en natuurlijk ook het hapje. 

Eens die Meersen uit volgden Michel en ik de Schelde-oever. De Schelde stelt hier niet veel voor. Hooguit 50 meter breed schat ik. Komende vanuit Frankrijk kronkelt ze hier rond Gentbrugge in een brede cirkel, smelt ze samen met de ringvaart rond Gent en kabbelt dan rustig verder richting Wetteren, Dendermonde, Hamme, Temse om dan over Antwerpen, ondertussen al 500m breed, verder naar de Noordzee te stromen. In Melle stopten we met het volgen van de Schelde en hoopten hier beroep te kunnen doen op de accomodatie van Melle's Rose Place, een lokale taverne om onze bokes op te kunnen eten. Helaas, ook weeral gesloten en het muurke van Melle's kerkhof moest dan maar als alternatief dienen. Dat ging ook. Na het schof werkten we de rest van de wandeling af op het gemakje. Ondertussen was er wel wat wind opgestoken, kraag omhoog dus.

Wetteren kwam in zicht. De wandeling kon afgerond worden met een tevreden indruk. Helaas is het nu al zo vroeg donker en dan moet je het niet te lang trekken op je uitstap. In het donker valt er niet veel meer te ontdekken. Afsluiten met een toast op de mooie dag is haast een must wanneer je in gezelschap stapt. De Michel had voor dit onderdeel wat opzoekwerk verricht om in Wetteren een gezellig statiekroegje te vinden. Eerlijk gezegd was het resultaat verbijsterend. Nog nooit heb ik zo een mooie kroeg gezien. Althans niet kwa gevoerde stijl. Prachtig ! 135 jaar oud was de kroeg, zo sprak de vriendelijke uitbaatster. Veel werk heeft ze samen met haar broer gehad om het gehele interieur naar de oorspronkelijke staat te herstellen. Ik wenst haar proficiat met het resultaat. Een gesculpteerde toog, sponningen getooid met wijze spreuken in de oude spelling, eiken lambrizeringen in de donkere vernis, wandschilderijen met het dorps- en boerenleven van weleer als thema, retro tafels en stoelen, een massief kolenfornuis van Nestor Martin, een tegelvloer in schaakbordpatroon .... je vindt het in Café Posthotel in Wetteren. Deze kroeg vind je recht over de statie van Wetteren. Het decorum maande aan tot intens genieten van je drankje. M'n tripel Pikaflor nam hiervoor de honneurs waar. Een prachtige afsluiter werd het, de kroon op een magnifieke wandeluitstap. De volgende toer ligt al klaar !