De streek GR : Haspengouw (130 km) etappe 1 -x - 3 - x - 5

Etappe 5 Alken - Sint Truiden.

Gisteren donderdag heb ik samen met den Hugo en de Michel nog een stukje aan de SGR Haspengouw gebreid. Mooi weer en dan blijf je niet in je kot. Dat weer was dus al meegenomen. Om 9 uur nam ik en den Hugo de trein in St. Niklaas. Met een seniorenticket van 7€20 bol je heen en terug naar de bestemming van je keuze. Geen idee waarom  en al evenmin op welke manier een 65+'er het spitsuur kan beïnvloeden zodat hij of zij maar eerst vanaf 9u op werkdagen de trein mag nemen. Ik denk dat deze beslissing genomen werd door een NMBS-bediende die onlangs z'n op pensioenstelling werd geweigerd. Ik hoor die pechvogel al hardop denken ... die 'oprustgestelden' gaan niet op mijnen trein zitten 's morgens !

Kwestie van de financieën in evenwicht te houden werd het dus 9 uur bij de aftrap. De Michel spoorde via Mechelen en Leuven, een heel ander traject dan het onze dat ons via Lier en Hasselt naar Alken moest brengen. Door vertragingen zou het eerst maar 12u30 worden dat we in Alken zouden aankomen. In Hasselt namen ik en Hugo de lijnbus naar Alken, zo konden we de 'retard' enigszins beperken. De Michel, ondertussen al aangekomen in Alken zou al aan de trip kunnen beginnen. Hem zouden we tegemoet komen. In het Alks Matthijske, een kroeg op het SGR-traject, zou hij daar op het terras ons opwachten. Nog 2 koffiekes bestelde onze maat bij onze aankomst en iets later konden we starten. 

We stapten naar Alken centrum. Onderweg daar naartoe botsten we op de brouwerij van Cristal Alken. Gezien aan de afmetingen van deze brouwerijfabriek hoeven de Belgen in de onmiddelijke toekomst geen dorst te vrezen. Via de Mombeekvallei stesselden we naar Alken centrum. Gezien ons late vertrekuur en de traditionele koffiestop was het middaguur al voorbij. Aan het gemeentelijk informatie- en recreatiepaviljoentje plaveiden we ons neer aan de gemeentelijke picknicktafel. Vervolgens werd de dis daar uitgespreid. Een fles sekt, een fles witte wijn, pikante olijfjes en gedroogde tomaten gevolgd door het schoofzakje van thuis. Op deze manier kreeg het wandelingetje al gauw het stukje uitstraling van weleer. Het was lang geleden dat de Michel er nog eens bij was. Als de Ronny zijn bouwperikelen en bijhorende kopbrekens achter de rug zijn, zo verzekerde hij me toch, kan hij terug hier en daar eens een wandelingetje meepikken. We zien er naar uit. Smetje zal wel volgen als de gelegenheid zich nog eens voordoet. 

Een passante die werkzaam was in het recreatiecentrum sloeg beleefd ons aanbod om een glazeke mee te drinken af. Ze verontschuldigde zich dat er tijdens de diensturen niet mocht gedronken worden.  Een meer dan aanvaardbaar excuus. Den Hugo dacht nog daarom dat ze burgemeester was en een voorbeeldfunctie had. Iets later kwam haar collega ons opzoeken aan de picknick. Deze lieve dame zocht beroepshalve naar enige live informatie over onze wandeling. Ik kon aan haar vraag niet beter voldoen dan door haar naar m'n blog te verwijzen. Trouwens, nu ik er aan denk,  Alken werd al eerder doel van een mooie wandeling. Het was in 2015. Een heel bewogen geschiedenis gaat Alken vooraf, kijk maar : Alken anno 2015 . Een 2de bijdrage over een wandeling in de omgeving van het Limburgse Alken dateert uit 2017 : Alken anno 2017 . 

Na het vertrek daar zaten we al vlug volop in de fruitstreek. Onder die strakblauwe hemel adem je de natuur in. Uitgestrekte weilanden afgewisseld met vele fruitgaarden maken er het decor uit. We zitten al een heel stuk in de herfst dus al het fruit was al van de bomen geplukt. Toch lagen er ontelbare vruchten op de grond te rotten. Nog mooie appelen hingen hier en daar in de bomen. Ongetwijfeld waren ze hetzelfde lot beschoren. Ik heb er een paar dit necrotiserende lot bespaard door er vandaag nog appelspijs van te maken. Ik weet niet of ik hiermee het predikaat van misdadiger kan opgeplakt krijgen maar met m'n onlangs gelopen pelgrimstocht kom ik sowieso toch in den hemel terecht 😇😇😇. Mogelijk wegen de kosten voor de commerciële pluk niet op tegen de baten. Hoeveel minder bedeelde mensen zouden er niet blij zijn met een gratis mandje appelen voor hun kinderen ?  Nodig hen na de pluk uit in de fruitgaarden en laat ze onder toezicht het overblijvende fruit plukken in plaats van het te laten rotten op de grond. Wat een verspilling toch, het is hemeltergend !

Gezien het vergevorderde uur en de nog lange terugrit naar huis besloten we de wandeling iets in te korten. Beetje jammer want zo belandden we op de drukke Hasseltsesteenweg en misten we de doorsteek naar het Galgenbos en de landerijen rond het kasteel Nieuwenhoven met onder meer het Kraaienbos. Geen erg, dat haal ik nog wel eens in. Het zou echter te laat geworden zijn. De wandeling werd hiermee met 6 paaltjes ingekort.

Aangekomen in Sint Truiden was er nog genoeg tijd over om een bezoekje te brengen aan het stationsbuffet van de Truienaren. Een geweldig vriendelijke uitbater bracht ons de verlangde brouwsels. Ne Stella voor den Hugo, en dat in het hol van de Cristal 😁, ne Leffe voor mij en de Michel. Het bleef niet bij ééntje maar al spoedig wenkte de trein naar huis. Overvol was die tussen Leuven en Berchem Antwerpen. Volgepropt met kotstudenten uit Leuven die voor het verlengde weekend naar Hotel Mama spoorden. Rugzakken en oversized valiezen sjouwden ze met zich mee. Ze hadden voor een weekje van huis meer gewicht bij dan ik op m'n 40-daagse trip met de rugzak.

Wat wil je nu bereiken met deze vergelijking Jan ? Juist ja , dat je goed moet opletten om bij het ouder worden geen zeurpiet te worden. Dat gevaar steekt met de jaren de kop op !

Ter afsluiting even een publicatie over het ouder worden. Het betreft een recensie van 'een' redactie over een boek dat een 66-jarige man neerschreef voor het tijdschrift : "Op De Uitkijk". Dit Nederlands tijdschrift publiceerde reisverhalen in het begin van de vorige eeuw. Het plan van die man was om een reis naar de toenmalige kolonieën van Nederlands Indië te maken. Iedereen raadde hem dit gezien zijn ouderdom ten stelligste af. 

Ik was in zekere mate gebiologeerd door die schrijfsels en het leek er op alsof ik in een spiegel keek. De gelijkenissen waren treffend. Oorzaak aan deze verwondering was te zoeken bij het onlangs ophalen van m'n kleinkinderen. Aan de schoolpoort kreeg ik van de jonge mama van Stafkes schoolvriendje een compliment voor m'n onlangs volbrachte queeste. Ergens in het compliment vielen de woorden "Gezien jouw ouderdom ... " ! Lief hoor dat compliment op zich ! Maar ook voor de buitenwereld worden de jaren zichtbaar en begint de confrontatie met het vergankelijke tastbaar te worden.

Zo, onderstaande tekst geef ik even mee maar dit is geheel ter zijde. Let op het is een publicatie uit 1906, meer dan 115 jaar geleden. Er is dus geen sprake meer van auteursrechten. Ook toen was het aspect 'ouder worden' een heikel aandachtspunt onder de ouder wordende bevolking. Ik reken me daar ondertussen ook bij 😕😕😃. 

Uit "Op de Uitkijk". 

Telkens hoort men menschen van jaren spreken van »rust«. van »onwankelbare instellingen«, maar voor mij is de groote betoovering van het leven juist dat het van wieg tot graf een voortdurende crisis is. Wij hebben geen vaste woonplaats op aarde... wij zijn op reis, op ontdekking van onszelven uit. Wij zijn avonturiers en zoeken en speuren«. En dan dat wondermooie eerste hoofdstuk, dat heet: »Een Verjongingskuur«. »Ik ben op weg naar Java! Toen ik jonger was, kon ik niet zoo lang weg. En nu is het juist tijd, om het te doen, terwijl ik nog betrekkelijk jong ben. Want wie langs de zonnige zijde van zeventig door het leven gaat, is nog niet oud. Wat ben ik gewaarschuwd tegen lange reis en fel klimaat, toen men hoorde, dat ik naar Indië wilde gaan. Iemand van bijna 66 kon niet voor ’t eerst van zijn leven naar Indië trekken... dit was roekeloos en onverantwoordelijk. Maar ouderdom is geen zaak van chronologie. Het innerlijk daarop komt het alleen aan, en zoo voor man als vrouw geldt: ze zijn zoo jong, als ze zich gevoelen. In Engeland biologeert men zichzelf niet, door zich ontijdig—onwijs op een geboortebewijs afgaande—oud te noemen. Men suggereert oud worden noch aan zichzelf, noch aan zijn vrienden. Men blijft levenslustig... men blijft werken... in de open lucht wandelen... zijn kamers ventileeren... ’s winters in open rijtuig rijden... en geen land dan ook, waar zooveel frissche en krachtige menschen van omstreeks de tachtig leven als in ’t Britsche Rijk. Zeker, er komt een tijd in ’t leven, wanneer men lichamelijk eenige verzwakking ondervindt. Maar dan is het juist ook de tijd om te reageeren en niet toe te geven aan het waanwijze suggereeren van ouderdom bij voorbeeld door een steile trap. Want als men die suggestie gehoorzaamt, dan gevoelt men zachte indolentie stillekens en onhoorbaar ons naderen... men glijdt in gemakkelijke stoelen en loopt weinig. Men rijdt niet meer te paard of op een tweewieler, men geeft toe aan de vadsigheid, welke ieder mensch is aangeboren. Neen, dat is zich oud maken met voorbedachten rade! Men moet in beweging blijven, levenslust moet ons drijven naar buiten, naar zee, naar de bergen, naar den tuin... men moet bezig zijn, arbeiden, arbeiden, arbeiden, lezen, denken... men moet het een vernedering vinden ontijdig onder de oude mannen en vrouwen plaats te nemen in ’t zonnetje of bij de kachel. Oud worden is het eenige middel, dat tot nu toe ontdekt is, om lang te leven, en daarom is het de moeite waard, soms na te gaan, hoe men zich traineeren kan, om gelukkig te zijn, al wordt men oud, om levenslustig, moedig en jong te blijven.« Gij allen, lezers, ik raad u met Boissevain mee te gaan op zijn reis, om van zijn gezonde levensblijheid te leeren. Hij doet Batavia en Soerabaja, Tosari, den Bromo en het Tengger-gebergte aan; bezoekt suikerlanden en koffietuinen, ziet Midden-Java en den Borobodoer, komt in de Preanger en verblijft in Buitenzorg en den Plantentuin; doet de westkust van Sumatra aan en Padang, zoowel als de Padangsche landen na den overdreven voorgestelden opstand. En hij schrijft, schrijft altijd maar door, tot onder het stampen en rollen van het schip, als alles glijdt en het potlood dansen uitvoert op het dek; hij schrijft en ik kan er alles voor voelen, als hij dat sport noemt, echte sport, zoo te moeten denken, zijn gedachten te formuleeren en neer te schrijven, terwijl men zoo gekarnd, geschud en gebonsd wordt en men je soms een voet of wat omlaag laat plompen, terwijl het schip wegzinkt van onder je stoel. Het is de zegepraal over moeielijkheden, die dat gevoel geeft, de triomf over bezwaren, die voor ieder, wiens kracht in en door het leven niet werd gebroken, zoo groote bekoring heeft

Zo, dit was het alweer. Een mooie dag met de stapmaten. Ik keek er naar uit. En nu op naar een volgende tripje. 

Etappe 3 Waremme - Bovelingen - Heers - Waremme.

In de SGR Haspengauw zat er een stukje dat veel tijd zou vergen wanneer ik met openbaar vervoer op m'n bestemming moest geraken.  Een stop in Heers tussen Landen en St Truiden kon enkel met de lijnbus bediend worden. En dan nog zouden de dagtrippen Heers - Landen en Heers - St. Truiden meer dan 30km bedragen want onder beide steden waaierde het pad in een grote lus uit tot in Waremme. Dat is niet onoverkomelijk, maar het hoeft niet echt als het anders kan. Met een 25k lus Waremme - Mechelen Bovelingen - Heers - Waremme in te lassen werd er met deze lus een groot deel van deze SGR gecoverd. De SGR werd zo een 10-tal paaltjes langer op deze manier. Op een kilometerke meer of minder zal het niet meer aankomen. 

 

In St. Niklaas vroeg ik een ticketje naar Borgworm. Dat bezorgde de loketbediende enige kopbrekerij. Haar computer nam Borgworm als bestemming niet aan. Waremme dan weer wel. De NMBS computer moest de taalwetgeving respecteren zo bleek. Gebruiksvriendelijke software voor het personeel was dit wel. Dit stelde ik samen met de loketbediende vast. Toch meer dan 2u sporen tot m'n bestemming. Opnieuw met een grote omweg langs Gent St. Pieters. Mooi weer, beetje fris, maar 5°C en een stel uitgeruste benen en voeten. Dat het een heuvelend paadje zou worden .... ik ben ondertussen al wat meer gewoon 😇. Zo bergop en -af vraagt wel enig onderhoud. Het is jammer dat het in m'n woongebied zo plat is. Ik zal het rap ontwend zijn. Om kwart na 10 floepte m'n GPS in gang en hopla, stappen maar, met de klok mee. Ik stond daar in Waremme, Waals grondgebied ! Bonjour les compatriotes Walons ! Onmiddelijk krijg je van de bewoners een goeiedag toegeknikt. Het valt toch wel op dat onze Waalse landgenoten spraakzamer zijn op het gebied van elkaar een goeiedag toe te wensen. Het zijn bijlange geen asociale kikkers. Ik ken streken waar het er anders aan toe gaat. 

Een hele hoop dorpjes en gehuchtjes zouden de revue passeren. Vanuit Waremme ging het richting Bettincourt daarna Rukkelingen Loon, Mechelen Bovelingen, Heers met de gehuchtjes Middelheers, Opheers, Batsheers en terug in Wallonië maakte Oleye juist over de taalgrens het rijtje compleet. Om in en uit Waremme te geraken werden het een paar verharde kilometers, de rest fantastische wandelpaden door het Hornebos en Het Mergelbos waar de Herk en de Fonteinbeek te vinden waren. Een prachtige groene corridor naast Mechelen Bovelingen volgde de Herk tot aan het Mergelbos. Die Herk slingert en wurmt zich daar in tientallen bochtjes op zoek naar een uitweg tot de open velden. Rond 2 uur werd het redelijk fris buiten. We zijn het niet meer gewoon. De doortocht van het grote grondgebied dat Heers en haar gehuchtjes omringt verliep over weidse vlakten en mooie holle weggetjes. Het was daar dat er een stevige bries opstak. Het is een prachtig en verscheiden wandelgebied maar in de gehuchtjes, daar valt er geen leven te bespeuren. Doods ! De 1ste WO moet daar nog niet gedaan zijn moeten ze daar nog denken volgens mij. Het zou me niet verwonderd hebben dat ik daar nog een Ulaan of een Feldwebel tegen het lijf zou gelopen hebben. Compleet met pinhelm, borstplaat en met de bajonet op z'n mauser. M'n fantazie slaat weer op hol. In Spanje op m'n laatste camino had ik daar toch iets minder last van ! 

Wie ik daar wel tegenkwam was de Zwarte Graaf. Een knap picknickplaatsje werd er daar onder zijn waakzaam oog geplaatst. 

In de streek van Bovelingen zijn verscheidene legenden over de vervloekte graaf en verzonken kastelen mondgemeen. De graaf van Bovelingen kocht tijdens de Franse Revolutie voor een appel en een ei, een grote uitgestrektheid van zwarte goederen. Daarom was hij vervloekt. Hij stierf enkele dagen na de koop, maar zijn ziel kon geen rust vinden. Zodra de herfst in het land kwam, met zijn woeste winden en donkere avonden, keerde de graaf terug. Een snelle rukwind stormde door het kasteel, zodat de deuren en vensters openvlogen, de jachthonden begonnen te huilen en de zware ketting van de ijzeren ingangspoort stuk brak. De Zwarte graaf, gezeten in een koets met zes paarden bespannen, reed het kasteel binnen, joeg door het park en verdween dan in het nabijgelegen bos. En dat was alle dagen hetzelfde, zolang de herfst- en winteravonden duurden. Al de jachtwachters, vechtersbazen, haantjes-vooruit trokken erop af, maar zodra ze het hellespan zagen, gingen ze vliegensvlug aan de haal. Pastoors en paters werden erop afgestuurd, doch geen enkele slaagde erin, daar geen van hen onschuldig genoeg was om macht te kunnen uitoefenen op de Zwarte graaf. 

In die dagen leefde er een stil en heilig pastoorke in Batsheers, dat alom bekend was als een grote bekeerder. Op een kerstavond ging hij naar het kasteel in koorhemd, met koster en gevolg en het kruis voorop. Plotseling kwam de Zwarte graaf met zijn zwart gespan. Een fosforvlam schoot hem uit de neus, mond, oren en ogen. Het pastoorke deed de graaf stilhouden en verzocht hem dit aardrijk te verlaten. Maar de graaf wedervoer, dat niemand hem kon verjagen, die zelf ooit enig kwaad gedaan had. Hierop antwoordde het pastoorke : "Ik heb nooit vrijwillig een zonde bedreven" . "Jawel", bitste de graaf terug " ik heb gezien dat gij in de tuin van de buurman een rode kabuiskool afgesneden hebt". "Dat is waar", zei het pastoorke, " maar ik heb er een half frankske in de plaats gelegd". Daarop sprak hij de bezwering uit en de graaf verdween, met paarden en koets in de nabijgelegen diepe put, om nooit meer weer te keren naar Heers. 

Het werd een prachtige wandeling en van heuvelachtig gedoe was er helemaal geen sprake. Zachte glooiingskes, dat wel. Een halfuurke wachten op de trein huiswaarts resulteerde in een cafébezoekje aan de statie van Waremme. Ik kreeg er een Victoria voorgeschoteld. Niet slecht, helemaal niet. Er wordt daar in de Walen veel reclame voor gemaakt. De cafébaas bleef eraf zo zei hij. Na 1 pint was hij er al van in de wind. Voor een stuk of 10 Jupilers draaide hij zijn hand niet om. Na een dikke 2 uur sporen over Landen, Brussel, Gent kwam ik aan in St. Niklaas. De dag werd goed gevuld.

Etappe 1 Bilzen - Tongeren

Op een 20k wandelingetje na met de Ronny en de Luc, de andere opa van onze Staf, vallen er op wandelniveau geen noemenswaardige exploten te melden. Dit wandelingetje kwam er op voorstel van Luc. Die had graag eens een toerke meegegestapt. Mijn keuze hiervoor viel op het krekengebied rond Kruibeke en Bazel en dit gecombineerd met een overzet naar Hemiksem. In Bazel namen we het veer en van daaruit teenden we naar Park Sorghvliedt in Hoboken om daar terug het veer te nemen naar Kruibeke en via de kreken terug te stappen naar het veer in Bazel.  Alhoewel deze wandelintentie als last-minute kon gecategoriseerd worden en deze zo dicht bij de Ronny zijn heimat haar vervolg zou kennen bracht ik onze stapmaat hiervan op de hoogte. Fijn dat hij nog eens meestapte. De Catsjoe daarentegen is niet meer opgewassen tegen fikse wandelingen. Vroeger, toen de Ronny zijn spullen bijeenscharrelde voor het maken van zijn rugzak was dit het sein voor de Catsjoe om zich medekandidaat te stellen voor een wandeling. Alhoewel het beest niet kon klappen maakte hij zijn voornemen duidelijk kenbaar aan de Ronny. Nu, zo zegt de Ronny, komt zij zich nog even op de hoogte stellen en druipt dan gelaten af. Het is zielig om aan te horen. Maar het werd een fijne wandeling en met de Ronny als commentator ontbrak het niet aan conversatiemateriaal. De Luc zal van deze wandeling zeker onthouden dat het niet opportuun is om met werkschoenen van de dok, stalen tippen en zolen, een 20k wandelingetje te ondernemen. Gelukkig had hij een paar sportschoenen bij zodat hij halverwege de trip zijn werkschoenen kon opbergen. Ook de Luc was tevreden over de uitstap. Stijve spieren 's anderendaags zo bleek maar dat viel te verwachten.

Buiten dit last-minute toerke heb ik links en rechts nog wat quality-time bijeengesprokkeld met onze Staf. Een uitstapje naar de zee, naar het fort ondermeer en wat kleine fietstochtjes hier in de geburen. Van deze laatste moet ik getuigen dat ons wegennet een ramp is kwa fietsinfrastructuur. Fietspaden van hooguit 80cm breed, verhoogd naast een rijweg zijn geen uitzondering. Een witte verflijn, vaak verschenen en uitgesleten, moet doorgaan als veilige afscheiding tussen fiets en automobiel. Daarenboven zijn onder de Belgen een niet te onderschatten aantal automobilisten met het brein ter grootte van dit van een mestkever. Hun reputatie is gekend, daar valt niet over op te scheppen. Zelfs op smalle dorpswegeltjes stel je vast dat deze bewering klopt. Bij het voorbijrijden van een manneke op een veloke dat amper 6 is, blijkt dat vertragen en voldoende afstand houden voor hen puur tijdverlies is. Een aanslag op hun o zo kostbare tijd en vrijheid van handelen. Dit ter zijde. Verder heb we ons nog goed geamuseerd met samen een weekje te gaan kamperen in de Kempen. Ik kwam soms wel wat handen te kort om het verblijf volgens de adviezen van een stichtende opvoeding te laten verlopen maar soit. Het manneke heeft zich goed geamuseerd. Dat is het voornaamste. 

Dat het vrij stil was op de blog had een reden. In de laatste etappe op de Dijleroute kreeg ik pijn in m'n knie waarbij ik er soms doorzakte. De pijn was niet erg, hooguit 10 op een schaal van 100, maar toch verontrustend wanneer je een tocht van bijna 1000km in het vooruitzicht stelt. De dokter kon echter niets vaststellen van een kwetsuur of zo. Ikzelf hield het bij jicht, de laatste tijd werd er nogal veel wijn gedronken dus vandaar. Ik besloot de wandelingen even on hold te plaatsen, de kurk op de fles te laten en af te wachten. Ik denk van daar goed aan gedaan te hebben. Momenteel zijn deze klachten verdwenen. 

En dan gisteren heb ik samen met den Hugo de SGR-taart Haspengouw aangesneden. Een 25k lijnwandelingetje tussen Bilzen en Tongeren was een eerste hap uit die taart. Om 7 uur zouden we samen de trein nemen in St. Niklaas. Daarvoor zou ik den Hugo met de auto oppikken bij hem thuis. Helaas, bij aankomst daar bleek dat ik m'n rugzak thuis was vergeten in te laden. Het werd dus 8 uur en na een kleine 2u sporen stapten we af in Bilzen. 

Daar wees het kwik 27°C aan en het zou in de loop van de dag nog opklimmen tot 33°C. De neuzen stonden in de richting van de waterburcht van Alden Biesen.Hiervoor moesten we eerst een heel stuk door het Haffmanspark stappen. Het is me niet duidelijk of het hieraan grenzende park nog deel uitmaakt van het eerder vernoemde park of dat dit het stadspark van Bilzen is. In alle geval is het een heel mooie omgeving met prachtige vijvers en wandelpaden. De Demer stroomt door het park. Halverwege het park moesten we die aan een bruggetje oversteken. We volgden de Demer tot aan de grens met Reek en van daaruit naar Alden Biesen. Nu we er toch waren besloten we om er even een gelegenheidsbezoekje te brengen.  Franse Tuinen, Kasteel, Landerijen ... wat een indrukwekkend bouwsel zeg ! Alden Biesen is de vroegere landcommanderij van de Duitse Orde in Rijkhoven, Bilzen en tot 1795 de hoofdzetel van de balije Biesen. Haar ontstaan gaat terug tot in de vroege 13de eeuw. Alden Biesen is nu uitgebouwd tot een cultuurcentrum van de Vlaamse Overheid. De architecturale uitwerking van het geheel geeft blijk van een verrassende dualiteit tussen enerzijds een middeleeuwse besloten waterburcht met krijgskundige betekenis en anderzijds geeft het geheel vorm aan een weids openliggend classicistisch opgevat kasteel. Het geheel herbergt een rijk verleden. Eeuwen geschiedenis zitten erin verweven.  Als er iemand meer wil weten over Alden Biesen, hier is de link  Landcommanderij alden Biesen.  Zo dit was een mooi intermezzo dat we afsloten in het  Apostelhuis met een verfrissend drankje want ondertussen was het al stevig bakken onder die zon.

Bilzen, Reek en Rijkhoven waren gepasseerd , nu kwam Weert in zicht. Weert is een gehucht van Grote - Spouwen. We stonden daar op de dorpel van het natuurgebied Molenbeemden bestaande uit drie deelgebieden : De beemden zelf en twee steile hellingen. De beemden strekken zich uit langs de oevers en de flanken van de Molenbeek, waarnaar het gebied is vernoemd. Beide hellingen liggen in de nabije omgeving van de Molenbeemden en het zijn resten van het voormalige landschap, met een grote variatie aan kleine landschapselementen, zoals hagen, holle wegen, hellingbosjes, poelen en hoogstamboomgaarden. Uit oude kaarten blijkt dat de Molenbeemden de voorbije 250 jaar in hoofdzaak bestond uit natte hooilanden, met veel bomenrijen, hagen en een klein bosje. Tot aan de Tweede Wereldoorlog waren die beemden van groot belang voor de bevolking van Membruggen en Weert. Bijna elk gezin pachtte er een stukje van de 'gemeenschappelijke' gronden voor begrazing of gebruikte de grond als hooiland.

Membruggen .... In dit typische Haspengouws dorp, op de grens van Droog- en Vochtig-Haspengouw, kan je genieten van het glooiende landschap en mooie verborgen hoekjes. Het was er inderdaad zo mooi dat we er een picknickplaatsje hebben opgezocht. Niettegenstaande m'n voornemens om de kurk op de wijnfles te laten vond ik het onbeleefd om een toost met den Hugo te weigeren. Hij had in een fris flesje rosé voorzien. Met een draaistop, dus geen kurk ... ik heb een excuus ! We stapten voort ! Eens Membruggen door kwam Genoelselderen er al aan. Daar staat het wijnkasteel Genoels-Elderen. Naast de wijnranken daar in de geburen kun je niet kijken. Fris in het groen bloeien ze op de naar het zuiden gerichte hellingen. In 1990 heeft de familie van Rennes de eeuwenoude wijncultuur weer doen herleven. Sindsdien is de wijndruif in dit mooie landschap rondom het kasteel van Genoels-Elderen weer helemaal terug. Dit wijnkasteel Genoels-Elderen is met 22 hectaren wijngaarden het grootste wijndomein in het land en verwelkomt jaarlijks 15000 bezoekers. Deskundige gidsen leiden U door het park, de wijngaarden, de rozentuin, de stokerij, het pershuis en 13de eeuwse wijnkelders. Het zou het enige wijnkasteel in België zijn. Den Hugo kon zich herinneren er ooit geweest te zijn. Dat hebben we dan ook weeral gezien ! We laveerden vervolgens door enkele mooie bosgebieden. De schaduw van de bomen deed deugd onder die loden zon. Op weg naar Ketsingen en Berg moesten we de E313 kruisen. 

Ondertussen was het zo warm geworden dat we onder haar brug een korte pauze inlasten. Naar gewoonte vergeet ik altijd wel iets mee te nemen, is het geen bril dan is het een zakmes of drinkbekers. Dit keer was het een petje en dat miste ik wel degelijk. Van een keukenhanddoek fabriceerde ik een hoofddeksel. In noodsituaties wordt een mens vindingrijk. Ik kon weer voort ! Met de Jeker over te steken zaten we in Tongeren. Nog even de oude stadsomwalling voorbijlopen en we konden ons verheugen op een frisse heilsdronk in compagnie van den Ambiorix. Ik 2 tripeltjes en den Hugo deed de streek alle eer aan door 3 pilskes Cristal Alken soldaat te maken. Dit valt volgens mij te verrechtvaardigen na een stevige wandeling onder zulk een loodzware zon. Het zat er bijna op voor deze dag. Rond 6u hadden we afspraak met de trein. Een defecte locomotief tussen Diest en Tongeren strooide nog wat roet in het eten. Het werd al donker toen we thuis kwamen. Een mooie dag, een mooie wandeling, ik kan weeral uitkijken naar een volgende.

.

Proloog

Opnieuw heb ik een keuze gemaakt. De volgende Streek GR die ik ga verkennen is deze van Haspengouw in het groene Limburg. De korte inhoud van dit pad nam ik over uit RouteYou. De SGR Haspengouw werd in 2016 op de Fiets en Wandelbeurs bekroond tot Wandelroute van het jaar! Haspengouw is vooral als fruitstreek bekend. In de lente zijn het de bloesems die je bekoren, aan het einde van de zomer en in de herfst hangt het sappige fruit aan de bomen. Maar er is veel meer, ieder seizoen opnieuw. Je wandelt door waardevolle beekvalleien, langs kastelen en monumentale hoeves, door boerendorpjes en langs tal van verborgen groene pareltjes. Op de plateaus kan je genieten van een wijds landschap, waarbij de uitzichten soms tot Luik reiken. Landschap, natuur en cultuur gaan hier samen en kneedden een schitterend landschap. De hoofdroute is 130 km lang. Daarnaast heb je nog 52 km aan doorsteken waardoor je ook kortere lussen kan maken. Maar liefst 81 km van de wandeltrajecten is onverhard, 129 km is autoluw ! Mijn bottinnen staan klaar. Nieuw trouwens die ik bij deze wil inlopen voor mijn volgende camino.