Per Pedes Apostolorum : Essen - Heide

 

Op donderdag zou het de hele dag oude wijven regenen en daardoor werd het wandeluitstapje naar vrijdag verplaatst. En niettegenstaande de beloftevolle voorspellingen van zowel weermannen als -vrouwen viel er toch regen en bleef het uitkijken naar een sprankeltje zon. Vrijdag de 13de, geen wonder. Het was de Marc die present tekende deze keer. Hij had deze wandeling uitgekozen. Van Essen naar Heide per Pedes Apostolorum. Te voet met andere woorden. De apostelen van de Here Jezus beschikten in die tijd niet over een brommer of een trottinet en moesten noodgedwongen al hun verplaatsingen te voet afhaspelen. Paulus was hierbij uitzondering. Die had een paard maar toen hij er door God afgebliksemd werd koos ook hij resoluut voor het reizen per Pedes Apostolorum. Apostelen reisden te voet, dus vandaar die uitdrukking. Een uitdrukking die trouwens al jarenlang in onbruik is.

In Antwerpen Centraal nam ik bijgevolg de trein naar Essen. Op het perron wachtende had ik het genoegen een schare Schotten te spotten. Compleet uitgedost met de tartan kilt, kiltspeld en de sporan (buidel) rond het middel. Met de scottish bonnet op hun rosse knikker stonden ze gedisciplineerd hun trein op te wachten. Het is een gek gezicht wanneer die kerels zo op hun paasbest zijn uitgedost. Veston, wit hemd en stropdas zorgden voor een deftige presence en statige look.  Zelfs de Sgian Dubh, de kleine dolk in de sok ontbrak niet. Ik vraag me af of die kerels zo op een vlieger kunnen stappen. Die komen daar toch de controle niet door ? Verder trof ik daar op het perron, naar gewoonte de gehaaste medemens aan. Begrijpelijk is dat wel, je toeft daar immers in een omgeving waar de klok je doen en laten bestiert.

Iets na 10 stonden we beiden in Essen, een grensgemeente met Nederland. Amper 20 meter gelopen was een eerste stop al een feit. Aan de overkant was er een koffieshoppeke. De Marc trakteerde er met een kommeke koffie en een rijstvlaaike. Dat rijstvlaaike wordt stillekesaan de traktatie-klassieker van onze stapmaat. Helaas, de rijstvlaaikes die we daar in dat koffieshoppeke aangeboden kregen waren wel lekker maar konden bijlange na niet tippen aan deze van zijn geliefde bakker. Met enige heimwee refereerde hij bij onze degustatie naar zijn vertrouwde leverancier van de rijstvlaaikes. Deze brave ambachtsman in kwestie zag onlangs zijn bakkerij ten prooi vallen aan de vlammen. Onze maat zal dus nog even moeten wachten tot wanneer de heropbouw klaar is. Geduld is een mooie deugd. Op stap nu.

Een goeie 100 meter waren we 'onderweg' toen het begon te regenen. De weersapp op de Marc z'n gsm begon te raaskallen (of is het raas te kallen ?)  en draaide met haar voorspelling rond zoals een bezopen haan op zijn kerktoren. Eerst zonnetjes - het zou droog blijven, even later werden de ikoontjes wolken terwijl de regen naar beneden plenste. Maar het zou van korte duur zijn. Regenjas aan en we stapten richting het Nederlandse Huybergen op. Het trajectje liep dus voor een stuk op Nederlands grondgebied. Marc maakte de opmerking dat men in Nederland kwa bestuur de zaken toch met meer inzicht aanpakt. Ik geef hem geen ongelijk. Het grote verschil in aanpak is gekend : In Nederland mag alles maar kan er niets, bij ons in België mag niks maar kan er alles. Plantrekkerij wordt in België  tot kunst verheven. Kunst die er uit bestaat om geboden en verboden te omzeilen. Triest eigenlijk.

Enerzijds was ik al blij dat het uitgetekende spoor voorlopig nog over verharde paden liep. In de velden en akkers stonden er nog immense plassen water, een gevolg van de intense regenval van de laatste dagen. De stukken onverhard liepen over zandwegen. Regelmatig waren er hele delen van deze paden gewoon overstroomd. Ernaast in de velden trof je dan immense watervlakten aan. Maar wat een verschil met de kleigrond van verleden week in Stekene. Hier bleven de bottienen tenminste proper. Onderweg kwamen we een Lange Afstandswandelaar tegen. Z'n grote backpack deed dit vermoeden. Hij liep een stukje van de GR5. De GR5 is een lang afstandspad tussen Hoek van Holland en Nice. Goed voor een slordige 2500 paaltjes. M'n interesse werd gewekt en deze LA kan me zeker bekoren. Toch zeker de tochten door de Vogezen en de Jura. De tocht loopt langs het meer van Genève en volgt de grens met Zwitserland om vervolgens de Alpen te doorkruisen. Op sommige punten ga je boven de 2600 meter. Dat zint me wel maar ik vrees dat m'n ouderdom de doorslaggevende factor zal zijn in de berekening van de slaagkans. Enfin, we wensten wederzijds elkaar een fijne dag toe en stapten verder. Tegen de middag aan werd het uitkijken naar een picknicktafeltje. We moesten daarvoor eventjes van het uitgetekende tracé afwijken. De picknicktafel stond vlakbij het huis van een kunstenaar. Het was eerder een uit de kluiten gewassen hoeve. Verschillende beeldhouwwerken sierden zijn tuin en de ruimten rondomrond zijn huis. Al een hele tijd had een gure wind zich laten gelden en daar aan dat tafeltje werd je dat goed gewaar. Niettemin was dit geen excuus om een fleske wijn te ontkurken. Die koude snijdende wind was minder aangenaam dus lang hebben we dat daar niet getrokken. Bokes binnen en weg.

We trokken de heide in. Meer bepaald het grenspark Kalmthoutse Heide. Het is een erg mooi wandelgebied maar nu gaf het maar een desolate indruk. De vennen stonden tot over de boorden gevuld met water en de wandelpaden deden er niet voor onder. Heel het heidegebied bevond zich nog in haar winterslaap. De hazelaar daarentegen had de prut al uit zijn ogen gewreven en kwam hier en daar al in bloei. Eens de Erica begint te bloeien zal er zich een metamorfose voltrekken in het 60 m2 grote gebied. Een purperen bloemendeken zal zich over het ganse gebied uitspreiden en de zon zal de bodem en de sparren verwarmen waarbij heerlijke harsgeuren je op de wandelpaden tegemoet komen.⁸ Maar nu in de wintermaanden liggen de kaarten anders. Knoestige takken van eenzame bomen tekenen zich scherp af tegen het loodgrijze wolkendek. Hun grillige skeletten weerspiegelen zich in de vennen en zorgen voor een apocalytisch accentje in het geheel. Het is het ideale decor voor een album met doodsprentjes. Veel volk troffen we er niet aan. In de geburen rond de parkings was er dan meer geloop vast te stellen. Daar waagden meer mensen zich aan een wandelingetje. 

Meer info over dit grenspark : https://grensparkkalmthoutseheide.com/

Wel beschouwd was dit gebied geen onontgonnen wandelterrein. In 2014 en 2019 was de Kalmthoutse Heide ook al eens onderwerp van m'n wandelpassie. Het vaderland is helaas maar een zakdoek groot en dan doe je een mooie wandeling al eens over. Met plezier overigens.

Blogpost uit 2014 : https://janswandelblog.blogspot.com/2014/12/een-druilerig-dagje-van-heide-naar.html

Blogpost uit 2019 : https://janswandelblog.blogspot.com/2019/09/de-heide-tussen-wildert-en-kapellen.html

Om 16u45 kwam de statie van Heide in zicht. In een brasserie vlakbij konden we de wandeling afronden bij een Gouwe Swa, een pittig streekbiertje. Een uurtje hadden we alle tijd om onze gesprekken van de dag te besluiten.  Toffe babbel waarbij ik ter zijde even m'n intenties omtrent m'n geplande memorywalk kon bijlichten. Ziezo, het zat er weeral op. De trein van 17u45 reed ons richting huiswaarts. Voor de Marc was het een kort ritje, die stapte al af in Kapellen. Een half uurtje later stuurde hij al een fotootje waarbij hij gezeten met de voeten onder tafel tegen een gigantische teljoor frieten met stoofvlees aankeek.  Ik spoorde verder naar de koekestad waar ik een volgende trein nam naar het Land van Waas. Een bus van De Lijn moest tot slot de klus klaren en bracht me van St. Niklaas naar huis. Op die bus voelde ik me een beetje vreemdeling in eigen land. Ik zat daar tussen een volle lading nieuwe landgenoten van exotische origine.  Geen letter Nederlands heb ik tijdens de rit gehoord. Een klapke met een medepasagier zat er dus niet in.  Nee,  doemdenken mag niet maar tot nadenken stemt dit toch wel. En er aan wennen zal de boodschap worden naar onze kleinkinderen toe . 

Tot een volgende dan maar weer !