Wat gaat de tijd toch vlug. Het was alsof ik dit toertje, een stukje ervan dan toch, enkele maanden geleden nog maar net had afgerond. Verdorie ... op 31 okt 2020 klopte ik deze wandeling af ... al meer dan 2 jaar geleden.
Samen met den Hugo trok ik deze keer naar de Stekense vaart. Hugo kon een gemaakte afspraak verzetten, de andere stapmaten gaven forfait. De Ronny had verplichtingen, lees dringende zorgtaken bij een oude tante. De Michel en de Marc hadden verplichtingen vanwege hun status, zijnde slachtoffer/lid van de sandwichgeneratie. Oppas van de kleinkinderen met andere woorden. Ze zijn niet alleen, ik deel in hun vreugde.
Ik pikte onze maat den Hugo thuis op, de koffie stond er naar gewoonte klaar. Even de beste wensen uitgesproken en na het kommeke koffie waren we pleite. Na een halfuurtje rijden stalde ik m'n karreke op de parking naast de Heilig Kruiskerk in Stekene. Best een mooie en grote kerk maar donker binnenin, zo bleek later op de dag. Mooi weer was het voorlopig nog alhoewel de regenval van de laatste dagen de onverharde paden in slijkbanen had herschapen. Al vlug werden we daar mee geconfronteerd.
Na een goeie 10 minuutjes zaten we in het verlaten steengelaag. Dat er daar op kleigrond moest gestapt worden werd al vlug duidelijk. Binnen een mum van tijd plakten er al dikke klodden klei-aarde aan de sloefen. Het was er erg rustig. Geen mens kwam je er tegen. De kleiputten lagen er verlaten bij. De enigen die voor wat animo zorgden moest je zoeken tussen een kolonie Canadese ganzen. Die moeten ons gespot hebben en met hun gegak maakten ze ons dit duidelijk. Vroeger jaren was er meer activiteit toen het gelaag een ideaal motorcrossterrein bleek te zijn. Informatieborden met foto's van Sylvain Geboers uit de jaren '80 maakten dit kond. Door de jaren kwamen er echter problemen met de afwatering maar ook kwam er meer en meer protest vanuit buurt en milieubeheer. Gedaan met motorcross en nu is het een vredig natuurpark. Zoveel te beter !
We stapten verder richting Stekense vaart uit. Ineens kreeg ik telefoon. 'Zit jij soms op Stekene te wandelen Jan ?' Dat kon ik niet ontkennen ! Het was de Stefan, een vriend van m'n dochter. Hij was me even ervoor voorbijgereden en meende me te herkennen waarna hij me opbelde. Ik stond verdorie vlak voor z'n huis. Stefan keerde daardoor terug met z'n auto en bood ons een kommeke koffie aan. Dat sloegen we niet af en samen doken we zijn huis binnen. Nellie zijn hondeke daarentegen was niet zo opgezet met ons bezoekje en liet zo af en toe haar bieterkes zien. Ach lang heeft haar ongemak niet geduurd. Eens het koffieke op namen we afscheid van Stefan. Het was wel tof om hem hier nog eens tegen te komen. Leùk ook om op zo een onverwachte manier wat te kunnen bijkletsen.
Het jaagpad naast de Stekense vaart was het volgende agendapunt. Die lag er nog even kalm bij als 2 jaar geleden. Deze keer lag het jaagpad er op sommige delen erg modderig bij. Hier en daar langs de oever kwamen de geheide metalen damplaten zelfs bloot te liggen. Aan die vaart kregen we compagnie van 2 natuurwachters. Kaki tenueke en caoutchou botten, herkenbaar. Die kwamen aangereden met de fiets. Aangezien we ons aan een bankje neergezet hadden om te aperitieven hielden ze even halt voor een praatje. Het waren vrijwilligers van de natuurvereniging VZW Durme maar evengoed had er 1 van hen politiebevoegdheid. Die gasten deden hun ronde. Loslopende honden baarden hen de meeste zorgen. Al goed dat de Ronny er niet bij was, het zou een heuse discussie opgeleverd hebben. Goed, zo kwamen we van deze vriendelijke mensen iets meer te weten omtrent de reden van hun bestaan. Twee stand-up kanopeddelaars en hier en daar wat eendjes hadden de ganse vaart voor hen alleen. Alhoewel ze vlugger vooruitkwamen dan wij konden stappen, leek me dat staand peddelen toch geen sinecure. Rechtopstaand, diep voorovergebogen op zo een peddelplank leek het erop alsof ze, voortglijdend over het water, met een pioche (pikhouweel) een betonvloer aan het openkappen waren. Zo volgens mijn inschatting is dat gepeddel zwaar labeur. Geef mijn portie daarvan maar aan de kat !
Na deze 'riverwalk' naast de vaart liep het parcours door velden en akkers. Vredige beelden, beetje desolaat, dat wel, vanwege de gerooide akkers en kale bomen op de achtergrond. En verder slijktoestanden weet je wel ? De hemel begon stillekesaan te overtrekken. Uit de grijze lucht viel er een beetje miezerregen. Kap op, no problem sir ! De gevolgen van de zachte temperatuur op de natuur worden zichtbaar. Knoppen kwamen al te voorschijn aan de elzenstruiken en in de bossages kwamen er hier en daar al bloemscheuten te voorschijn. De natuur is haar kluts kwijt. Vele beestjes komen vervroegd uit hun winterslaap en vinden nog geen eten. Als het dan nog eens terug begint te vriezen zit het spel helemaal op de wagen.
De bokes met spek en eieren zijn inmiddels uitgegroeid tot een klassieker in de wandelschoofzak. Deze diende nog wel aangesproken te worden voor ons schof. Een picknicktafel zijn we niet tegengekomen maar een bankje zou zich daar even goed toe lenen. Dat vonden we op de verdwenen spoorlijn 77 tussen Sint Gillis Waas en Zelzate. Van het tracé van die spoorlijn werd dankbaar gebruik gemaakt voor de aanleg van een wandel- en fietspad. Een kaarsrechte beemd is het geworden, dwars door het uitgestrekte meersenland. Prachtig, de bokes smaakten voortreffelijk. Nog een beetje doorstappen en de wandeling zat er op. We passeerden nog de sportcomplexen aan het zomerhuis. Lang geleden kon je hier nog een openluchtzwembad aantreffen. Ondertussen is dit ook weeral verdwenen om plaats te maken voor een gigantische brasserie. De contouren van het ter ziele gegane zwembad zijn nog zichtbaar. Deze werden architecturaal herwerkt in harmonie met het brasseriegebouw. In die contouren werd een hellend vlak aangelegd waarin hoge waterkolommen door fonteinen opgespoten worden. Dit geheel siert nu de voorgevel van de brasserie. Ja het toertje zat er weeral bijna op. Terug aan de Stekense Vaart uitgekomen waren de 25 paaltjes opgesoupeerd.
Nog even een bezoekje aan de kerk, een must voor den Hugo, en daarna nog in de gauwte een pintje meescharrelen op het dorp. Vanzelfsprekend was Café 'De Pelgrim' vlak over de kerk aangekruist voor onze intentie. Helaas gesloten en zodoende werd er uitgeweken naar 'Café l'apétit' iets verderop. Jawadde, ga daar met uw slijkbottienen binnen. Gelukkig hadden we die al eerder een kuisbeurt gegeven. Café L'apétit zeg ! Een ronkende naam in een plattelandsdorp ! Je zou je eerder verwachten aan namen zoals bvb 'De Volkslust', 'De Welkom' of 'De Sportvriend', ik noem maar wat. Ik stel dus bij deze vast dat er ook aan het authentieke dorpsaura wordt geprutst. Het was mooi geweest, het zat er op. Een vrij vlakke wandeling was het wel. In superlatieven zou ik er niet over kunnen uitwijden maar het deed me deugd om een stapmaat te hebben waarmee ik wat gesprekstof kon delen. Kroost en gezin lijken in die aaneengenaaide stof toch steeds de grootste lappen uit te maken. Soit, Zo ik kon eens rustig een klapke doen. Nu de dagen terug beginnen te lengen kan ik binnenkort terug de draad opnemen met de streek Gr's. Best wel stijf was ik deze morgen. Het gebrek aan regelmaat wijs ik aan als oorzaak. Daar moet verandering in komen want stoppen met wandelen doe ik nog even niet. Tot een volgende dan maar weer !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.