Tussendoor : Kessel - Bouwel

De Ronny en den Hugo tekenden present voor deze druilerige regendag. Het siert hen wel enigerlei 😀. Een beetje rekening houdend met uiteenlopende factoren zoals het weer, afstand en profijt aan verplaatsing zou een lijnwandeling tussen Kessel en Bouwel een geschikte keuze blijken. Een lijnwandeling ? Welja, niet dat het vooropgezet spel is maar het verhindert een beetje het noodgedwogen inkorten van een lus wanneer de klok te laat doordraait bij een wandeling. 

Iets voor 10 stapten we af in Kessel, die dikaryotische gemeente waar we al menig stappeke hebben nagelaten. Even ter opfrissing en moest er interesse zijn  : Kessel aan de Kleine Nete . Deze keer zou het echter een heel andere kant uitgaan. Een eerste stop diende zich al aan na een 300-tal metertjes. Een viskraam zeg ! Een portie kibbelingen zou een goeie fond leggen voor het op til zijnde stapwerk. Lekker.  De tocht werd dus al goed ingezet. Uiteraard zou het Fort van Kessel als eerste geagendeerd worden met vervolgens een ommetje naar het noorden langs de Kesselse Heide waar deze zich in alle peis en vree verzoende met het landschap van het zuidelijker gelegen Goor en de noordelijke kronkelingen van de Kleine Nete. Een eerste stop diende er zich aan, een picknicktafeltje met uitzicht op een heideduin leende zich ertoe om een eerste toast uit te berengen. Glazeke wijn, dat had de Ronny bij en een borrelsnackje van mijnentwege dienden als randversiering. Het moet gezegd, ondanks de druilregen was de mood opperbest. Dit heidegebied heeft een bijzondere charme. Je zou een landschap als dit in deze contreien helemaal niet verwachten. Dit Provinciaal Groendomein Kesselse Heide oogt nog steeds zoals het er al eeuwen moet uitgezien hebben : Een mix van struikheide, naald- en loofbos, zandige vlakten en vennen. Je vindt er de typische heidevegetatie. Schaapjes zorgen voor het behoud van dit authentieke landschap. Een heidepad voert je langs de fraaiste plekjes. Voor kinderen vormen de uitgestrekte zandvlakten de ultieme zandbak. Het is een mooi stukje vaderlandse bodem. Al van bij het vertrek werd de regenkledij aangetrokken. Den Hugo zweerde bij zijn paraplu om de druppels te trotseren hetgeen de Ronny deed verhopen dat felle wind zijn mening zou doen herzien. De ganse dag vielen er wel constant wat druppels maar we hebben al straffere dingen meegemaakt. Om nog maar te zwijgen van de stortbuien die je in nog geen minuutje veranderen in een verzopen rat. Meermaals meegemaakt en het doet je besluiten dat je bij een serieus buitje, de beste regenkledij ten spijt, het niet droog zult houden. Maar het is geen reden tot gejeremieer. Het hoort er nu éénmaal bij. 

De Kleine Nete werd een dikke kilometer gevolgd en in Nijlen zouden we een kroegje opzoeken om te schoven. Sebiet meer. In de aanloop naar die kroeg  passeerden we een caviafarm. Ja zeg !  In een ren zaten er zo een 30-tal cavias rond te huppelen. Een bordje KNT, kindeten niet toegelaten, (ik refereer naar de filmaankondigingen anno 40 jaar geleden) zou hier niet ongepast zijn. Ik bekloeg de vrouwelijke beestjes die daar vertoefden. De scenes die zich daar afspeelden kon je best kaderen in het licht van een collectieve gangbang. Viriele beestjes zijn dat en zeggen dat het vlees van die beestjes in het hooggebergte van Zuid - Ameria een echte delicatesse is. Het schijnt veel proteïne te bevatten en weinig vet. Cuy, zoals cavia daar wordt genoemd, staat niet alleen in Ecuador op het menu. Ook in andere Andes-landen, zoals Peru en Bolivia, is het beestje populair.

In Nijlen poogden we een kroegje te vinden waar we de bokes konden binnenspelen. Het weer liet niet toe om hiervoor een bankje uit te kiezen. Tja, veel keuze was er niet op dit uur. Iets voor de Nijlenbeek brandde er licht in Restaurant Briljant. Een sjiek etablissement. Het zou me verwonderd hebben moest de uitbater gezegd hebben van 'Ga zitten mannen en speel op jullie gemakje de bokes naar binnen'. Nee dus maar een goed pintje zou eventueel ook wel smaken. Eventjes lijf en leden opwarmen was dan meegenomen. Om de honger wat te stillen bestelde de Ronny een amuse gueultje. 14€ voor een schoteltje met  ocharme 6 lilliputter-bitterballetjes en 6 microloempiatjes, Alles bijeen misschien 150gr dat is dan vlug uitgerekend : 115€ de kilo. De mensen willen bedrogen worden is mijn conclusie

De doortocht van Nijlen verliep verder zonder kleerscheuren. Terug naar de Kleine Nete zouden de volgende stappen gericht worden. Van daaruit zouden we via het Philipsbos naar Bouwel kunnen stappen. Daar in dat bos liep het even mis. De uitgetekende sporen in dit bos klopten niet met de werkelijkheid. Even terugkeren op de stappen, twee keer zelfs en we zaten terug op het juiste spoor. Geen erg, we waren immers bijna op bestemming. Om de dag af te sluiten werd er nog een drankje versierd in het Palmenhof, vlakbij de statie van Bouwel. Een goede keus want den Hugo kon er even de biljarters in 't oog houden. Zes uur was het waneer we de trein huiswaarts namen. Ondanks de grijze met regen beladen dag werd het een fijne uitstap. Niet spectaculair maar het feit dat de benen konden gestrekt worden was al voldoende om de batterijen even bij te laden. 

En ondertussen heb ik de tijd gevonden om deze pagina te posten. Ik had het een beetje te druk met de voorbereidingen voor het koken op het zeilkamp van de seascouts 1ste Fos Lange Wapper. Ik was dit8 na al die jaren uit de running te zijn ook niet meer gewoon. Niet alleen de afwezige jaren maar ook de verandering in mentaliteit en  de modernere mindsetting van de nieuwe kookouders waren nieuw voor me en bezorgden me wel de nodige twijfels om m'n engagement tot een goed einde te kunnen brengen. Ook een beetje bevreesd om als een indringer beschouwd te worden maar mezelf opdringen zou ik nooit gedaan hebben. M'n engagement was eerder gevolg van een gebrekkige communicatie ...... ik wijs hiervoor naar de generatiekloof en m'n onterecht wantrouwen in de nieuwe manier van met elkaar te communiceren. Maar ondanks m'n twijfels kan ik toch terugblikken op een fijne ervaring kwa samenwerking met deze 'Nieuwe' kookouders. Ik heb deze dan ook een welgemeend bedankje gegeven. De nostalgische waarde van de talloze kookkampen van weleer en hierbij aansluitend het gegeven om me nog eens betrokken te voelen was genietbaar.