Lus Nekkerspoel - Mechelen

Een halve lus, noem het maar een treinstapper, tussen de stations Mechelen en Nekkerspoel moest voor een dikke 20km wandelgenot zorgen. Alhoewel de weersvoorspelling bakken hemeltranen in het vooruitzicht stelde trokken we, ik - de Ronny en den Hugo, naar Mechelen voor een staptoerke. Helaas, voor de Catsjoe, 14 jaar ondertussen, is een lange wandeltocht niet meer haalbaar. Wat de voorspelde regen betrof, dit mocht geen obstakel en vervolgens ook de reden niet zijn om af te haken. En kijk, het weerbeeld strookte niet met de voorspelling want het bleef daar in Mechelen de ganse dag zo goed als droog. 

Om 10 u gingen we van start ! Een stukje langs de Dijle tot aan een bankje in het Mechels Broek werd de intro. Onderweg bleven we even stilstaan aan het Kasteel 'De Borght'. Dit imposant bouwsel met een al even imposante geschiedenis staat zo een beetje uit het zicht maar als je goed door de omheining heenkijkt kan je dit mooie kasteel in al haar schoonheid bewonderen. Ter gelegenheid van z'n verjaardag haalde de Ronny aan dat bankje een fles champieter boven ! Allez-hop een jaartje erbij, de toon werd al goed gezet. De grote vijver aan het recreatiedomein de Nekker lag er vredig bij. Enkele ooievaars hoog in de lucht klapwiekten gezwierd rond en zorgden voor wat gezelschap. Jaarlijks zoeken deze prachtige trekvogels het domein van de Zoo van Plackendaal op om er te broeden. Die Zoo ligt vlakbij. Die mooie trekvogels zijn de voorbodes van de lente. Ik spotte daar verder nog een ijsvogeltje en  enkele harlekijneendjes. De Ronny kon dan weer een citroenvlindertje op de pelicule vereeuwigen.  Wat die ooievaars betreft bracht de Zoo in 1985 ooievaars uit Hongarije, Frankrijk en Polen bijeen en na een 4 jaar durend gekooid verblijf waren ze hun migratiedrang verloren. De jongen echter eigenaardig genoeg niet en het zijn deze nazaten die nu jaarlijks vanuit Zuid Europa en Noord Afrika  naar hun geboortestek in Mechelen terugkeren om er te broeden.  

We volgden een kleine kilometer het wandelpad tussen de Platte beek en de Grote Vijver om vervolgens na het oversteken van de Vrouwvliet bij de abdij van Betlehem aan te belanden. Gesticht in 1965 is deze abdij gelegen aan de zuidzijde van het Zellaerpark. Tot in 1975 was dit het klooster van de redemptoristinnen of "rode nonnen" en daarna namen de zusters benedictinessen er hun intrek. In een eerdere blogpost maakte ik al melding van deze abdij van Betlehem. Nu heb ik al nonnenkostuums in het lichtblauw gezien op de Mont St. Michel/Frankrijk waar  de 'Soeurs de Jérusalem'  dit droegen. Witte tenues in het klooster Casa de la Trinidad in Laredo/Spanje en zwarte habijten in mijn jongste jaren in de kleuterschool. Jammer vind ik het dat ik nog nooit zo eens een rode non tegen het lijf ben gelopen. Dat had ik wel eens graag gezien.  De abdij is een modern complex met vleugels van één tot drie bouwlagen onder platte daken, opgetrokken van baksteen en beton met een vrijstaande klokkentoren. dit even terzijde. We stapten verder richting Bonheiden centrum. 

De Ronny was zichtbaar erg kontent dat hij nog eens van de partij kon zijn. Zijn familiale bejaardenzorgen swingen de laatste tijd weer flink de pan uit en met een wandelingetje mee te pikken konden deze troebelen even terzijde geschoven worden. En het was bovendien lang geleden dat hij er nog eens bij was. De consequentie was wel dat we een luisterend oor moesten aanbieden voor de immense lading aan gespreksvoer die hij meezeulde en lossen moest. Daar in Bonheiden gingen we op zoek naar een plekje om te schoven. Dat vonden we naast de mooie Onze Lieve Vrouwekerk. We zijn er trouwens even binnengestapt om er een kaarsje aan te steken. Ik stuurde een fotootje van dat bougieke naar Carol in Vancouver. Kwestie van haar vasten nog wat te ondersteunen.  

Het terraske van een  koffiekaffee bood hiervoor de ruimte. Koffieshop of kaffee, what's in a name ? - de uitbater had evengoed een quadruppel La Trappe in zijn aanbod staan. Wat denk je ? Juist, de verleiding was te groot om deze kelk aan ons te laten voorbijgaan. Kwestie van dat luisterend oor ten volle open te houden en goed geïnformeerd te blijven wat betreft de Ronny zijn ouderlingenqueeste liep het schaft naar gewoonte behoorlijk uit. 

Samen met het champagne-aperitiefje hadden we al 2 uur staptijd opgesoupeerd. Den Hugo had nog verplichtingen die avond en vanuit Bonheiden zouden we daarom de toer wat inkorten. Helaas want gezien de Dijle weinig bruggen telt daar in de omgeving, verliep die inkorting naar die brug toe over verharde wegen. Uiteindelijk bleef er nog een kleine 14km over van de vooropgestelde 23 paaltjes.  Met nog een namiddagstop in het Brughuis, een sfeervolle kroeg aan de Muizenbrug over de Dijle, tikte die rusttijd uiteindelijk aan tot 3 uur.  Dat Brughuis was ons niet onbekend. Ik herinner me een bezoekje met de Ronny nu al weer een geruime tijd geleden. Hij werd er verlost van het waanidee dat een tripel niet uit een vat kon getapt worden. Herinneringen borrelen regelmatig op tijdens zo een wandeling.  Nu, samen een goei pint drinken met de maten mag ook best wel quality time genoemd worden ... immers, er is niks dat moet en daar beleef ik ook veel plezier aan. Het mag dus al eens anders verlopen. De mooiere stukken die we hierdoor oversloegen doe ik wel later nog eens over. 

Den Hugo nam afscheid aan de statie van Mechelen rond 17u, ik en de Ronny rondden het wandelingetje af met een koffietje in Café 'Friends' aan de overkant van de statie. Om 18u zochten wij ook de trein naar huis op.  Kort samengevat vandaag kan ik stellen dat het een leuke dag onder de stapmaten werd. En ondanks de voorspellingen kregen we puik stapweer. Na de middag viel er zelfs een aangename temperatuur te noteren. En er werd weeral veel gelachen en gezeverd. Onze maat kan voor een tijdje weer met de glimlach op de lippen zijn 'probleembejaarden' - zorg aan. Afspraken voor toekomstige uitstapjes werden gefinetuned en last but not least zagen we dat de Ronny had genoten van het feit dat hij zijn uitlaatklep met het voer voor billenkletsers en lachkrampen nog eens volledig heeft kunnen opendraaien. Voilà zie,  we zien het leven weeral eventjes door een ander brilletje. 

La vie en rose !