Als ik loop, bereik ik een gevoel van vrijheid dat onmogelijk te beschrijven is. Ik voel me klein en immens tegelijk. De aarde en de lucht krijgen verschillende dimensies van mijn nietigheid en mijn onmetelijkheid. Het lijkt absurd maar dat is het niet. Als ik de Camino loop ben ik me ervan bewust dat ik adem. Soms stop ik met geen andere bedoeling dan te ademen om dan te voelen dat ik adem. Ik stop, open mijn armen en sluit de ogen. En ik adem diep, heel diep in. Bijna tot verstikking, tot aan de rand van de dwingende behoefte om de ingeademde lucht uit te ademen. Voor dit soort dingen loop ik graag in absolute eenzaamheid. Ik denk niet dat ik het zou kunnen doen met iemand aan mijn zijde, hetzij een bekende noch onbekende. Ik heb ruimte nodig voor de absolute intimiteit met het Universum. Het Universum en mezelf alsof enige andere fysieke aanwezigheid dat moment zou verhinderen en onhaalbaar maken. Als ik loop, stop ik de alledaagse tijd en stap in een andere tijdstroom. Een stroom die gemeten wordt door andere parameters. Als ik loop, zing ik, bid ik, zwijg ik, lijd ik, denk ik of denk ik niet, maar alles is absoluut onbepaald. Alles ontstaat. Alles vloeit eindeloos dooreen zonder enige maat. Alsof er een onvermijdelijke explosie van vuurwerk in mij losbarst, onvoorspelbaar in vorm en kleur. De vuurpijlen gaan omhoog en exploderen, de één na de ander. Totdat de laatste dooft en alles wordt ondergedompeld in een zeer diepe stilte. Als ik loop, ben ik de Weg. Zonder mij bestaat de Weg niet. Zonder mij heeft het Pad geen Zin.
M.N.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.