Al lachend van Lokeren naar Wetteren

Na weeral een poosje inactiviteit van enkele maten uit het stapgezelschap werd er gisteren een poging ondernomen om weer in gang te schieten of laat me eerder zeggen om terug wat leven in de brouwerij te brengen. Met 4 staken we gisteren van wal in Lokeren treinstation. Ik en de Ronny stapten af rond 10 uur. De trein had curieus genoeg wat vertraging want zoiets verwacht men immers niet van een spoorwegmaatschappij 😉😉😉. De Michel en den Hugo stonden ons al op te wachten in het stationsbuffet. Starten maar ! Na 100 meter was het al meteen koekenbak ... er werd een stop ingelast want de Ronny had teveel te vertellen aangaande de teraardebestelling van zijn teerbeminde tante Yvonne. Al stappend zou hij zijn punt niet kunnen gemaakt hebben en bijgevolg nodigde hij ons uit om zijn erfenis aan te snijden met een traktatie op een kommeke koffie. Dit feit werd beslecht op het terras van het eerste het beste open café en dat was aan de overkant van de statie. Na zijn toelichting restte er ons haar met de volgende woorden de nodige zielerust toe te wensen : "God weze genadig en hebbe Tante Yvonne haar ziel". Na de koffie ging het richting Durme uit. Een klein foutje in m'n trajectje noopte ons om een klein omwegje te maken aan de spoorwegbrug. Via de voetgangersbrug iets verderop werd de oversteek van de Durme gemaakt. Nu ging het richting Hilare uit. Hier liep het al grondig fout. Paadjes die door de weiden liepen waren door de boer aangeslagen en beplant met maïs. Ontoegankelijk met andere woorden. Dit resulteerde in 'bonken'. Daarmee bedoel ik grachten oversteken, over toegangshekken klauteren, een kudde koeien trotseren zoals in Pamplona tijdens de 'encierro' met de stieren, brandnetels mijden om vervolgens met 'limbodance' vergelijkbare toestanden onder de pinnekesdraad door te schuiven. Nog meer van dit fraais kan men zich verder wel voorstellen wanneer men zich op onbebaande wegen waagt. 

Op het grondgebied van Lokeren staat er tegen de grens met Everslaar een kapelletje gewijd aan de OLV van Bijstand. Dit kapelletje in classicistische stijl staat er ter vervanging van haar voorgangster dat in de 16de eeuw door de Geuzen werd verwoest. Het is een mooi gerestaureerd kapelletje en aangezien er ondertussen zich enkele dreigende regenwolken verzamelden boven onze koppen werd er besloten om het schof aan te vatten. De stoelen van het kapelletje hebben we even in bruikleen buiten gezet om onze pichnick aan te vatten. Vooralsnog regende het niet. In een vlaag van opwellende devotie knielde de Michel neer op zo'n stoeltje en richtte hij met de handen plechtig gevouwen een jeremiade tot de Heilige Moeder Gods. Dat Zij hem aanhore ! Een flesje wijn, en waarom niet ? Zelfs het Nieuwe Testament maakt er melding van ! Verder nog wat tapakes en sandwichkes, de gezelligheid van weleer bleek nog niet verwelkt te zijn. Hoofdthemas van de tafelgesprekken waren vooral van financiële aard. Erfenissen, spaarboeken, pensioenhervorming etc. Alleszins maakt het mijn geluk niet uit en zijn dit bijgevolg geen pijnpunten voor mij. Ik maak immers onderdeel uit van de schare publiek waarop de spreekwoordelijke uitdrukking  'verroeste nagel en gat' van toepassing is ! 😂😂😂. Na afsluiting van het openluchtdis werden de stoelen netjes teruggezet, den Hugo stak nog 2 bougiekes aan en de Michel, graduaat netheid,  veegde nog met een borstel het kappeleke proper. Ons Lievevrouwke zal hiermee blij geweest zijn.

Door weidse velden en langs prachtige landwegels teenden we richting Overmere uit. In het dorp zijn we niet aanbeland dus veel kan ik er niet over vertellen. Wel wil ik kwijt dat hier in Overmere op 12 oktober 1798 de Boerenkrijg begon. Deze historische gebeurtenis wordt in Overmere levendig gehouden door het Boerenkrijgstandbeeld, een werk van Aloïs de Beule. Wat wel aan bod kwam op Overmere's grondgebied was het Donkmeer. Waar nu het Donkmeer en Berlare Broek liggen, liep duizenden jaren geleden een meander van de Schelde rond een zandheuvel. Beetje bij beetje veranderde de loop van de rivier, waardoor er een hoefijzervormig meer ontstond. Aan de noordoostelijke kant van het meer ligt het gelijknamige gehucht Donk. Het Donkmeer heeft een wateroppervlakte van circa 86 hectare en is daarmee een van de grootste meren in Vlaanderen na enkele Maasplassen, het Rauwse Meer (Kempense Meren) en het Schulensmeer. De diepte is gering en bedraagt maximaal 3,20 meter. Sinds kort heb je in de gemeente Berlare de mogelijkheid om te kamperen op een vlot middenin de prachtige natuur van de Donk. Een rimpeling in het water, geritsel in de bomen, tijdens het vlotkamperen worden naar het schijnt al de zintuigen op scherp gesteld. Het is een atypische overnachtingsmogelijkheid die niet alleen avonturiers, maar eigenlijk iedereen die weleens tegen de vier muren van een slaapkamer oploopt, aantrekt. Vlotkamperen is een eenvoudig maar vooral slim concept. Je slaapt in een tent op een vlot op het water en that's it. Een roeibootje dat aan je vlot ligt aangemeerd moet je toelaten om aan wal je behoeften te kunnen doen. Op zo een vlot kom je echt los van de alledaagse drukte en de gedurige stroom aan prikkels. Tja, ik ken eventueel alternatieven die je nog meer succes kunnen verzekeren. Maar op zo een vlot zijn we niet gekropen. Wel zijn we een smakelijke tripel gaan degusteren in één van de talrijke horecazaken aan de oevers van het meer. Nen Brugse tripel en een Kasteelbiertje alstublieft ! "Eerst betalen" zei de kelner, een jobstudent. Het moet zijn dat er op het terras wanneer het op betalen aankomt nogal veel volk de benen kiest om zulk een manier van klantbehandeling te verantwoorden. 

Naast het Donkmeer ligt het provinciedomein Nieuwdonk. Een gigantische vijver, die het hart van het park vormt, is meteen ook de trekpleister van het domein. Hier plonsen de hele zomer door kinderen, volwassenen en gezinnen in het water. De bossen die het water omzomen, zorgen voor de nodige schaduw op warme dagen. En vormen het perfecte decor voor een fijne wandeling in élk seizoen. Het viel me op dat er, ondanks de schoolvakantie en het vrij goede weer, weinig animo te spotten was. Weinig volk terwijl je je toch verwacht aan een horde joelende kinderen op zo een prachtig strand. Misschien dat het prijskaartje voor het pootjebaden de mensen wat afschrikt. Alles moet nu geld opbrengen, ik vind dat allesoverheersende winstbejag dan ook erg zielig. Ook de aldaar gelegen camping bood een troosteloze aanblik. Bij het toekomen aan die camping was de campinguitbater aan de klap met een fietser. De Ronny en den Hugo mengden zich in het gesprek met de  uitbater. Die was 82 en stopte ermee. De met tent en zak  bepakte pedaalridder ondernam een 5-daags tripje en vandaag kwam hij aangefietst vanuit Torhout. Morgen stond Munkzwalm op zijn agenda. Sympathieke jongen en de Ronny bood hem al direct onderdak ten zijnen huize aan. Goeie inborst de Ronny maar daar zou ik thuis niet mee moeten afkomen. Als laatste interessant wandelgebied kwamen de Kalkense Meersen in beeld. Hier ben ik een 3-tal jaar gelegen nog eens geweest dus, met jouw toestemming,  ga ik de beschrijving niet een andermaal overdoen. 

Je vindt de link hier : Kalkense Meersen

Aan de overzet in Schellebelle hebben we ons nog maar eens voor de verandering op een terrasje gezet. Dit in afwachting van het veerbootje. Nu, wachten moest je eigenlijk niet doen want je werd op je wenken bediend bij het luiden van een op de oever staande scheepsklok. Den Hugo goot een frisse gueuze Boon naar binnen, ik een Flandrien, de andere stapmaten ieder een simpel glazen boterhammeke. Eens aan de overkant zaten we in Schellebelle. Nog een 2-tal kilometertjes vielen er te stappen tot aan de Statie in Wetteren. Daar wipten we tot slot nog Café het Posthotel binnen. Het is tot nu toe het mooiste café dat ik ooit ben tegengekomen. In november 2022 ben ik er al eens geweest met de Michel. 

Lees hier het relaas moest het je interesseren : Gentse Meersen - Wetteren

Het binnenterras heb ik toen niet bezocht, te koud in november immers maar deze dag konden we er gezellig plaatsnemen. Echt fantastisch knap die binnentuin. Sfeervolle lampions in Duvelflesjes, de frisgroene bladeren van de trompetboom zorgden met hun overkoepelingen voor een exotisch tintje, antieke tafeltjes en stoelen maar vooral de vriendelijke bediening valt te apprecieren. Het laatste goudgele vocht werd er geconsumeerd. Met smaak en dit in dezelfde mate zoals het met deze godganse dag is verlopen. Mooie wandeling, geen drukte, Wandelpaden en Natuur ... let op de hoofdletter maar vooral een vrolijke compagnie droeg bij tot het succes. Het smaakte weeral naar meer. Dat komt wel goed. Helaas, ook in het naar huis bollen werden er met eenzelfde verwondering wat vertragingen genoteerd. 8u35 vertrek in Wetteren ! 11u45 in Beveren en dit zonder het blikken of blozen van de NMBS. 32km in vogelvlucht, wie doet er beter ?