De Waterbus en een rondje Grimbergen

We zeggen en schrijven donderdag 7 september anno domini MMXXIII. De laatste zonnige dagen zouden weldra opgesoupeerd zijn. Het zou dan zonde geweest zijn om deze niet ten gelde gemaakt te hebben door er niet op uit te trekken. De drive voor-, en de mogelijkheid tot- een uitstapje was er alleszins maar het lukte ons niet, ons - lees mezelf en de Ronny, om een geplande wandeling volledig af te werken. Dat is geen erg, het is geen doel en nog minder een must. Het is het onderweg zijn dat telt en zeker niet het bereiken van het eindpunt waar je avontuur eindigt. Zo vroeg onze maat de Ronny verleden week om een klein toerke te plannen waar de Catsjoe ook nog eens van zou kunnen genieten. Tegelijkertijd zou een andere viervoeter, de terrier Lex,  die ten huize Catsjoe op logement was mee kunnen genieten van de uitstap. Dat beestje moest dringend zijn energie kwijtspelen aangezien deze bij de check-in ten huize Ronny serieus wat sloopwerk had aangericht. Een duik door het vliegenraam onder andere en het vermassacreren van de Catsjoe haar speeltjes om maar een voorbeeldje te geven van Rex'kes vernielzucht . Het energieke temperament van dat woefke zou na een weekje logies terug in goede banen komen te zitten. De Ronny kan daarmee overweg. 

Het weer voor de wandeling zat al  snor. Volop zonneschijn en om wat vakantiegevoel te genereren kozen we voor een tripje met de waterbus tot de forten Liefkenshoek en Lillo. Een tochtje op het water is zo eens iets anders. De Ronny zou opstappen in Hemiksem, ikzelf koos voor Kruibeke.  Middenin het havengebied lukte het me desondanks om daar op het Fort Liefkenshoek een 1000 meter wandelweg aan elkaar te breien. Bovenop het glacys, de aarden omwalling van het fort maw, krijg je een indrukwekkend beeld van de grootsheid van ons  havengebied. Even was er een hachelijk momentje te beleven toen die Rex van de omwalling naar beneden duikelde en door het slijk van de vestinggracht baggerde op zoek naar een fris plonsje in het water. Dat wandelingetje was zo gepiept en in afwachting van de oversteek naar Lillo plaveiden we ons neer op het terras van de brasserie Fort Liefkenshoek. Direct hadden we al wat klap van dagjestoeristen en dan kan het al eens uitlopen op zo een terras. Een lekker tripeltje bracht nog wat extra kleur aan het vakantiegevoel. De volgende uitdaging betrof dan de oversteek naar Lillo. Ook met de waterbus uiteraard. Ook daar had ik een klein toertje voorzien maar het is er niet meer van gekomen. Eens aan de overkant was het immers schafttijd. Een bankje bij de veerpont bood ons een zitplaats. Van wandelen is er niet veel meer in huis gekomen. Van dat bankje ging het rechtstreeks naar het terreplein van het fort waar een tafeltje van café 't Pleintje te uitnodigend lonkte om er aan te kunnen weerstaan. Ach het werd een dagje 'combineren' van dolce far niente met een serieuze vleug carpe diem. Nog een anderhalf uurtje vaart met de waterbus naar onze opstapplaats en dit met veel palaver omkaderd toeristenavontuurtje  zat er weeral op  .... al bij al weeral een zeer geslaagde dag. Ene om in te kaderen. De Catsjoe deelde onze mening.

.

De jongstleden uitstap dd 14 sept '23 verliep enigszins volgens een zelfde scenario. Regelmatige stops zouden ook deze trip kenmerken maar er werd deze keer wel degelijk gestapt. We stapten uit in Buda, een statie voorbij Vilvoorde. Buda is één groot industriegebied in de Brusselse rand waar allerhande bedrijvigheden zich afwikkelen aan het Zeekanaal Brussel - Schelde. De Zenne, vroeger een open riool stroomt ook door het gebied. Die staken we over. Er zwommen nu zelfs Canadese ganzen in rond waar ik uit afleid dat de waterkwaliteit er wel op vooruit zal gegaan zijn. Buldozers, dumptrucks, kranen, tractors en zware vrachtwagenss zorgden daar voor wat leven in de industriële brouwerij, het bijhorend lawaai moet je er voor lief bijnemen.  Oude magazijnen, bedekt met een laag bruin stof, woekerend onkruid op de stoepen, troosteloos ogende hangars, zwerfvuil gedrapeerd in alle hoeken en kieren van het straatbeeld, kapotte autos, verhakkelde fietsen ... kortom we waanden ons even in de Bronx. De omgeving bood het ideale decor voor een B-film over het verval, de gedateerde en  bijgevolg vergane glorie der industriele opkomst als filmthema. Toch had dit landschap ook haar charme. Het toonde de keerzijde van onze welvaartmedaille. Een wake-up call !

Al van in den beginne liep het fout met ons tochtje. Op de routemap afgaand zou een brug over het zeekanaal ons in de gelegenheid moeten gesteld hebben om aan de overkant van het kanaal te geraken . Daar aan de overkant zouden we het Begijnenbos intrekken. Die brug bleek een torenhoge ijzeren  mecanoconstructie te zijn. Het was onmogelijk om daar op te kunnen klimmen en heelhuids de overkant te bereiken. Bovendien was de toegang ertoe verboden. Een alk, dobberend op het water, wilde geen getuige zijn van ons nakende schaakmat en speelde piepkenduik. We moesten noodgedwongen rechtsomkeer maken en de kaai aflopen tot in Vilvoorde om daar de oversteek via de fiets- en voetgangersbrug te maken. Met een kleine aanpassing van het trackje kon via het 3 fonteinenpark aansluiting gemaakt worden op de uitgestippelde route. We zochten naar een bankje want het middaguur kwam in zicht. Aperotime en schaft braken bijgevolg aan. Vlakbij het vliegveld van Grimbergen vonden we er eentje aan het museum voor oude technieken 'De Liermolen'. Een voorbijwandelende dame wist ons te vertellen dat het vliegveld door de Britten in 1939 werd aangelegd en tijdens de bezetting door den Duits verder werd uitgebreid. Deze zomer startte de Vlaamse Landmaatschappij er met de aanleg van een publiek park van vier hectare groot ten zuiden van het vliegveld.​​​​​​​​​​​​​​​​​​​ Deel uitmakend van de Maalbeekvallei verbindt het park de kern van Grimbergen met het Zennekanaal. Heel het gebied is grotendeels beschermd als dorpsgezicht. Daar op dat bankje zagen we zo af en toe een sportvliegerke komen aanvliegen. Voilà, het aperitiefke en de bokes waren wijlen en we stapten met een goeie 12km op de teller verder richting dorpskern.

We kwamen nog een oud collega tegen onderweg. Den 'Djang' begot. Hij reed met zijn bedrijfswagen, herkende ons en stopte. De wereld is klein. Beetje bijgepraat, leuk weerzien, je herkent dit wel.  Alle cafeetjes die we tot dusver waren tegengekomen bleken gesloten te zijn maar het 'Hof van Grimbergen' was hierop een uitzondering. In een gezellig kader konden we hier lafenis voor de dorstige keel vinden. De kalandizie op het terras was unaniem franstalig. Ik vroeg aan de bediening of er voor vlaamstaligen enig profijt viel te rapen. Afgaand op de prijslijst van de drankkaart leek het er niet op dat deze aan een vorm van magerzucht leed. Helaas, een korting voor de Vlaming viel in dovemansoren. Integendeel, zo argumenteerde de serveuse, voor de franstaligen werden er hogere prijzen gehanteerd. Tja, het is een troef die kan uitgespeeld worden om de verfransing  van Vlaams grondgebied in te dijken.  Vriendelijkheid van de bediening was ook troef daar op het terras. De uitbater himself kwam zelfs bij zijn terraskalandizie peilen naar hunner tevredenheidsgraad.  En eigenlijk was de wandeling al afgelopen. Het mooie weer, het gezelschap, de gezelligheid van een terraske ... veel wandelen zat er dan ook niet meer in. We ondernamen nog een laatste poging die ongewild strandde op een volgend terras, een goed kilometerke verder. Oordelend naar de naam van deze dranktempel 'De herberg van Grimbergen' polste  de Ronny naar de mogelijkheid om er te mogen overnachten. De perikelen van onze stapmaat Michel indachtig die nu zwoegend en zwetend loopt in de voetsporen van St. Jacob op weg naar Compostela, was dit een vraag waard.  Niet dus, wat de geloofwaardigheid kwa herberggehalte van het etablissement danig aantastte. Onze maat Michel doet het trouwens goed daar in Spanje. Een Buen Camino wensen we hem en  z'n maat toe.  Bom Camino eigenlijk want ondertussen zitten ze al op Portugees grondgebied. Daar op dat terras raakten we aan de klap met een koppel uit Blankenberge. Het waren ook wandelliefhebbers en bijkomstig bleken ze ook de bezielers te zijn van een nieuwe streek GR aan de kust. Er ontstond een fijn gesprek met deze mensen. Je hoeft het  niet persé op te zoeken maar dergelijke ontmoetingen  brengen toch wat relief in je dagbeleving. Het verruimt je sociale blik op samenleving en maatschappij. Sociale media hebben volgens mij een nefaste invloed gehad op de menselijke interactie. Een simpele begroeting van een onbekende op straat botst nu meestal op apathie of onverschilligheid van de tegenpartij.   Een facebookaccount hebben met meer dan 500 zogezegde 'vrienden' is geen uitzondering. En toch zijn de houders van zulk een lijvig digitaal vriendenbestand niet zelden eenzame zielen. Er zijn gelukkig pogingen aan de gang om de vervreemding van elkaar in de maatschappij te counteren. Ik juich ze toe. Kijk maar eens naar dit initiatief ! Maar komaan Jan, je begint weer te zagen. 

Waar was ik gebleven ? Juist, dat terras aan die herberg ! Wel, na het nuttigen van enkele Cornetjes en dat babbeltje zijn we daar opgestapt. Een beetje lood in de benen waardoor we na een kilometerke of 16 het voor bekeken hielden en op een aankomende lijnbus wipten. Die zou ons afzetten aan het station van Vilvoorde. Dat gebeurde ook. Het busritje bracht ons op een schrander plan. De wekelijkse wandelingetjes zouden uitgebouwd kunnen worden tot volwaardige kroegentochten. Een mooi alternatief om even aan de dagelijkse sleur en beslommeringen te ontsnappen. Bij nader inzien bleek het plan gedoemd om te mislukken maar het leverde toch even een lollig momentje op. Nader beschouwd kunnen we ons toch maar beter houden bij staptochtjes. Zo kunnen we nog een tijdje van de wonderen der verheven natuurtonelen blijven genieten. Dat levert tenminste meer garanties op voor de zorg van het zieleheil en de lichamelijke conditie. Voilà zie, de trein op en daarmee zat het tochtje er helemaal op. De voldoening was groot !