Vilvoorde - via Zeekanaal - Asse

Op het wandelappel daagden voor vandaag de Ronny en den Hugo op. De opzet was om vanuit Vilvoorde met de waterbus over het Zeekanaal met de Schelde naar Brussel te varen. Bij aankomst aan het Sainctecletteplein in de hoofdstad zouden we van daaruit naar Asse wandelen. Aangezien er maar om de 2 uur een afvaart plaatsvindt was het zaak om op tijd aan de kaai in Vilvoorde te staan. Om 9u zou het bootje van Rivertours daar aan de kaai in Vilvoorde vertrekken. De voor brede interpretatie vatbare vertrek- en stoptijden van onze nationale spoorwegmaatschappij indachtig moest het lukken om dat te halen wanneer we een uurtje marge incalculeerden. Niet overbodig want de Ronny kreeg al af te rekenen met gemiste aansluitingen en afgeschafte treinen. Dus, we waren nog net op tijd aan die kaai. Een goed kilometerke viel er hiervoor te wandelen vanuit Vilvoorde statie via het park, daarna over de Zenne en klaar was kees. Opmerkelijk in het park waren wel de zwermen papegaaien die er rondfladderden.  Het inspireerde de Ronny later op de dag om van twijghout een speer te fabriceren. Graag had hij zo een beestje als jachttrofee willen bemachtigen. Jammer voor hem, zoveel te beter voor die papegaaien want het ontbrak hem aan de nodige werptechnieken en jungle-ervaring.

Zo, het bootje lag al klaar. Een vriendelijke dame die de functie van matroos waarnam gebaarde ons van nog even geduld te hebben. Een ander bemanningslid, een kolossale Dog de Bordeaux hield de wacht bij de gangway. Een beetje geduld oefenen dus waarna we mochten plaats nemen op het dek. De boot zou zo vertrekken, ze gooide al de trossen los. Nog heel even wachten op de parlevinker voor de bevoorrading en het ruime sop wenkte. Nu 'ruim' mag evenzeer met een korrel zout genomen worden wanneer je je op een kanaal bevindt.  Een uurtje spelevaren tot in Brussel zou het ongeveer worden en wat meer is : Het is zo eens iets anders ! Het was gemoedelijk chillen daar op het dek tijdens de vaart. Kommeke koffie, croissantje, Loebas den dikken hond die met zijn balleke speelde naast ons tafeltje… een klapke met de vrouwelijke dekmatroos met Siciliaanse roots en gezegend met een stem zoals die van Dalida zaliger …  't Leven op z'n mooist is het wanneer je jezelf omringd voelt door de simpelste dingen en het je gelukkig stemt. Maar landelijk schoon hoef je niet te verwachten op zo een kanaal. Industrie rond voornamelijk afbraak en oud-metaal sloop ontsiert eigenlijk de kanaaloevers  Dichter tegen Brussel aan zie je aan tegen de bakstenen omwalling van onze koning zijn hofke. Ook wordt er hard gewerkt aan de renovaties van oude gebouwen en magazijnen in het kanaalgebied. De depots van de 'Citroën' bvb, die stonden er half uitgepelsd bij. Een mooi voorbeeld van renovatie tref je aan bij de 'Gare Maritime' op het gebied van St. Jans Molenbeek. De voormalige havenloodsen werden er omgebouwd tot een publieke trekpleister 'Tour en Taxis' genaamd. Daar vind je een geslaagde mix van animatie, cultuur, kunst en culinair vertier in een oogstrelend decorum.  Voilà, het bootje meerde aan. Een handvol toeristen stond er al te wachten op hun afvaart. We konden zo beginnen aan onze staptocht naar Asse.

Langs de brede Boulevard Leopold II teenden we linea recta naar de basiliek van Koekelberg, een kort tussenstopje voor een kommeke koffie in een maghrebijnse koterij niet te na gesproken. Het Elisabethpark vooraan de basiliek werd omgetoverd tot een openlucht turnzaal. Horden leerlingen liepen er rondjes waarbij de turnjuffrouw nauwgezet de tijden noteerde. Voor veel leerlingen bleek dit een onmenselijke opdracht. Voor de turnjuffrouw iets minder. Verhoogd op een bank staande maakte zij hautain maar op het gemakske haar aantekeningen. De fysiek van onze jeugd gaat er zichtbaar op achteruit. De schare leerlingen die je onder de noemer van strompelaars kon onderbrengen en de uitputting nabij waren, die waren immers niet te tellen. Nu we er toch in de geburen waren was het de moment om eens in die basiliek binnen te wippen. Het moet gezegd : het is een imposant gebouw. Volgens den Hugo de 5de grootste basiliek ter wereld kwa grondoppervlak. Verschillende altaren, (d)oksalen, kapellen en orgels ter ere van Gods Glorie tref je er aan … 't kan of kon precies niet meer op. Den Hugo stak aan zo een kapelleke een bougieke aan ! Dat doet hij nog al eens meer. Voor de Palestijnen deze keer zo opperde hij. Hier is een link moest je iets meer willen weten over dit uit de kluiten gewassen Godspaleis : Basiliek van Het Heilig Hart

Met het verlaten van Koekelberg was het stilaan tijd geworden voor het schof. Iets verder op het grondgebied van Ganshoren vonden we een picknicktafeltje, dat kwam mooi uit,  Eerst diende nog het moerasgebied van de Molenbeek doorkruist te worden. Vlak voor de spoorweg die het gebied doorkruist werden er enorme appartementsblokken neergepoot. De één al lelijker dan de andere. Het uitzicht op de stad daar in een appartement op een bovenste verdieping zal wel indrukwekkend zijn. Het is het enige pluspunt dat volgens mij wat bekoring oplevert. Via een wirwar aan paadjes tussen die blokken bereikten we de spoorweg. Even was het zoeken naar een tunneltje en hop we zaten middenin het moerasgebied van de Molenbeek. Slijktoestanden a gogo. Aangezien er een gat in mijn bottienen zat, een gat waarmee natte voeten in de diepe plassen niet te vermijden viel, besloot ik een ommetje te maken. Van bottienen gesproken ... bij den Hugo lag zijn hielzool er half af.

Eens gezeten aan dat picknicktafeltje haalde De Ronny zijn gaspitje uit de rugzak. Wat pannekoekskes effe opwarmen, fleske rood erbij … den Hugo toverde een Turks kaashapje op tafel dat, notabene bijna volledig en dit op het plastieken potteke na, in de Ronny z'n maag verdween. Weeral de meest simpele dingen die het leven zo een schitterend sprankelende kleur geven. 

Even liepen we onszelf vast in de akkers tussen Bekkerzeel en Vrijthout. Het komt wel vaker voor dat boeren illegaal wandelpaden afsluiten om de toegang tot de velden onmogelijk te maken en wandelaars te dwarsbomen. Liefst nog met pinnekesdraad. Dat was ook hier het geval met 'Voetweg nr40' zoals hij op het kadaster vermeld en ingekleurd staat. Omkeer maken bleek het enige alternatief. Al een geruime tijd hoorde je op de achtergrond het geraas van de E40. Met het maken van de omweg werd het lawaai echt storend. Benieuwd naar het geluidsniveau leverde een appje op de GSM mij de informatie. Alhoewel we temidden een prachtige natuur zaten schommelde het aantal decibel daar tussen de 70 en 80dB. De Ronny werd er hoorndul van. Maar we stapten verder en onvermoed belandden we op de Petrus Ascanus wandeling. Peter van der Slachmolen, alias Petrus Ascanus was een broeder Franciscaan die ten tijde van de godsdienstoorlog in de Lage Landen leefde. Ingetreden in het klooster van Gorinchem weigerde hij zich te bekeren tot het Calvinisme en werd daarom samen met 18 van zijn medebroeders in Den Briel door de watergeuzen in 1572 opgehangen. In 1867 werden ze allen heilig verklaard. Post Mortem, een magere troost want je moet maar pech hebben. Ter herinnering aan deze strijder voor het geloof werd er in memoriam een Petrus Ascanuswandeling ineengeknutseld. Ik geef hier even de link naar verdere informatie over deze trip. Kijk : Petrus Ascanuswandeling.

We draaiden terug weg van de E40 richting Tenberg uit. Prachtig glooiende landschappen ontplooiden zich voor ons uit. Het irriterende geraas van de snelweg deemsterde stilletjes weg. Dat werd tijd. Ook in recensies over de Ascanuswandeling treedt het storende karakter van het verkeerslawaai pertinent op de voorgrond. Het eindpunt Asse kwam stilletjesaan in het vizier waarbij het toch hoog tijd werd om aan een tripeltje te denken. De beloning ter bekroning van een superdag. We moesten daarvoor de statie een kleine kilometer voorbijlopen want in de statiebuurt was er in een wijde omtrek geen enkele kroeg te bespeuren. Bij een Orval², een Napkin² en een Afflighem in 't kwadraat werd onze wandeling afgerond. Prachtige dag, zacht tot mooi weer, 20 paaltjes, een paar honderd hoogtemeters ... het werd er één om in te kaderen. Nu nog naar huis sporen en done ! Voor onze stapmaat de Ronny werden de ochtendperikelen met onhaalbare verbindingen en treinafschaffingen nog maar eens herhaald bij de thuisreis. Althans zo meldde hij. Ik hoop van harte dat hij ondertussen is thuisgeraakt.