Via Gallia Belgica / Godarville - Nivelles

Het werd een mooi wandelduetje vandaag en dit met enkel de Marc als stapgezel. De andere maten moesten werken en/of vergaderen. De Marc had graag de regionen van Waals Brabant nog eens opgezocht. Bijgevolg was het een zaak om daar in de geburen een toereke uit de mouw te schudden. No problem. De Via Brabantica ofte Via Gallia Belgica is een 326 km lange pelgrimsweg die aansluiting geeft op de klassieke pelgrimswegen naar Santiago de Compostela. Beginnend in Bergen op Zoom of Breda komen beide wegen tesamen in Kapellen en lopen dan als 1 track door tot in St. Quentin in Frankrijk. Ik knipte er een stukje uit, meer bepaald tussen Nivelles en Godarville waarna ik er een krul aan fantaseerde tot aan de statie van Godarville.

Om goed 9u 's morgens stapten we uit de boemeltrein die ons vanuit Luttre naar Godarville bracht. Mooi op schema ! De trein zelf leek me eerder een voorwerp uit een verzameling didactisch materiaal dat uit de één of andere illustere kunstacademie werd scheefgeslagen. Ongetwijfeld moet deze trein het oefenobject geweest zijn van de cursisten streetart, zijnde graffitispuiters. Hoe afgeleefd en oudbakken het treinstel ook was, we hadden een mooi uitzicht op het spoor. We zaten bijna op de schoot van de machinist want de deur naar en van zijn cabine stond open. Zo hadden we zicht op het spoor vooraan. We konden eveneens zijn rijkunsten gadeslaan, ttz : Draaien aan het wieleke en zo af en toe ging er een belleke af wanneer de trein over een krokodil reed .... Kwestie van de machinist alert en wakker te houden.

Goed, we gingen dus van start in Godarville. Manlief, dat was daar het hol van Pluto, je wil er niet dood gevonden worden. Grijs, grauw, verhakkelde straten en uitgeleefde huizen. Deprisfeer pertinent voelbaar. Misschien wel dat het grijze weer de indruk van somberheid versterkte, wie weet ? Het straalde alleszins weinig positiviteit uit. Daar zou later op de dag heel even wat verandering in komen. Al vlug stonden we aan de rand van dit sombere dorpje.

Alleszins treurde ik niet om dit trieste oord in te ruilen voor de natuurpaden die zich aandienden. Die kwamen tevoorschijn aan de bosstrook tussen het kanaal Brussel - Charleroi en het Ancien Canal Bruxelles - Charleroi. Dat werd al direct lachen. Op de vettige Waalse ondergrond was het uitkijken om niet uit te schuiven. Moddersituaties en hindernissen dus ! Ook was er wat gymnastiek vereist om die hindernissen te pareren. Onder, rond of op de vele omgewaaide bomen dienden we heen te klauteren om vooruitgang te boeken. Goed voor de fysiek en alhoewel spieren en knoken hun beste tijd hebben gekend, heb ik mijn twijfels dat hieromtrent nog enige verbetering komt ! We zaten daar al op een 160m hoogte in dat bos. Volgens Google Earth zou de ganse wandeling een 350 hoogtemeterkes opleveren. Een verwittigd man is er 2 waard en ik had m'n wandelstokken bij. Maar echte kuitenbijters vielen er in het geheel niet te noteren en de stokken bleven mooi opgeborgen. Ondertussen volgden we ploeterend het modderpad langs dit oude kanaal Brussel - Charleroi. Een 6-tal km volgden we de oevers van deze oude waterweg. Druk in de weer met te kijken waar de voeten moesten neergezet worden passeerden we Seneffe en vergaten alzo een drinkstop in te lassen in het Relais de la Samme. Hoogteverschil viel er te noteren en dat kon je merken aan de vele sluizen die je tijdens de wandeling tegenkomt. Je treft aan elke sluis het onderkomen aan van de voormalige sluiswachter.

Het is vergane glorie, het zijn allemaal identieke huisjes waarbij een metalen bord op de gevel het sluisnummer aangeeft. Jammer dat men ze liet vervallen. De omgeving langs dit oude kanaal zou een unieke toeristische trekpleister kunnen zijn. Ze biedt ongekende opportuniteiten kwa recreatie. Jammer dat deze kaart niet getrokken wordt. Het is nochthans mogelijk er iets mooi van te maken. Waar we het kanaal verlieten was er zo een gerenoveerd huisje te zien. Prachtig, het kan dus wel ! Het grijze weer was ondertussen uitgeklaard. Hier en daar al wat blauwe lappen in het hemelzwerk brachten wat hoop op een zonnige namiddag. Alhoewel de weersvoorspelling dit beweerde was het rond de middag beginnen te regenen. Buitjes afgewisseld met motregen. Toch maar de poncho bovengehaald, het leek er op dat dit niet meer zou ophouden. De laatste kilometer naast het kanaal hebben we aan de overzijde gestapt. De motregen en de dichte begroeiing langs het kanaal verhinderden ondertussen min of meer het mooie uitzicht op de kanaalomgeving.

Het middaguur naderde, of was al voorbij, en daarmee werd het tijd om te schoven. Het traditionele rijstvlaaike werd eerder al aan zo een sluiswoning soldaat gemaakt. In Petit Roeulx les Nivelles - Luxensart vonden we een bankje. Aan de bebouwing te oordelen was het duidelijk dat de kost hier in dit deel van Wallonië beter verdiend werd. Mooie huizen, prima onderhouden dorpskern en een mysterieuze Grange de Melanie kwamen we tegen. Die Grange (schuur) bleek een winkel te zijn waar exclusieve interieurartikelen aan de man werden gebracht. Waarschijnlijk al aan even exclusieve prijzen. Aangekomen aan ons bankje was het even opgehouden met miezeren maar toch moesten we na een tijdje opkrassen en gaan schuilen in een fietskot wilden we onze boterhammen droog houden. Nog een kilometerke of 8 vielen er te stappen tot in Nivelles. We waren er niet rouwig om dat het over verharde paden verliep. Bovendien waren het rustige wandelwegen en het gaf onze bottienen de kans om zich van slijk en modder te ontdoen. Dit aangezien we nog graag een trippeltje wilden degusteren en de vloer van het etablissement van dienst niet met slijkpoten wilden besmeuren.

Stilaan schoven we Nivelles, Nijvel pour les Flamands, binnen. Nijvel kende ik enkel van horen zeggen, de bende van weet je wel ?, maar ik werd verrast door de pracht van deze stad. Bij het binnenwandelen was een ultramodern sportcompleks een uitgesproken eyecatcher. Sportvelden en -zalen, sintelbanen, een zwembad en een immens stadion ... dit alles keurig en netjes onderhouden. Op de achtergrond heb je de vijvers en botanische tuinen van het Parc de la Dodaine. 2 gigantische fonteinen vernevelen in de verte het beeld van de schitterend gerenoveerde romaanse kerk - La Collégiale Sainte Gertrude. Onze schreden werden gericht naar dit godshuis. Het staat op La Grande Place dat de stadskern van Nivelles uitmaakt. Deze stad zou veel toeristen en bezoekers kunnen behagen volgens mij. Horeca en winkelstraten liggen er netjes onderhouden en verleidelijk bij. Nu onze bottienen proper gestapt en geregend waren was het de moment om hier een kroegje op te zoeken maar alhoewel keuze genoeg stapten we door naar de statie. Daar zou er ook wel iets te vinden zijn en bovendien hoefde je je geen zorgen te maken om tijdig de trein naar huis te halen. Inderdaad, de London's Pub op 100m van de statie bood soelaas. De Marc vreesde al dat er enkel Guiness en Stout door de keel kon gegoten worden maar hij had het mis. Een vriendelijke barhoudster bracht ons een Tripel Karmeliet van het vat. Ik denk dat ze het mooie bolglas wel met een halve liter vulde. Misschien wel meer. Ze kwam ons vragen of ze ons plezier kon doen met een stukje 'Fromage' of een kommeke 'Cacahouettes'. Met de nootjes waren we al content. Het viel de Marc ook op, zelfs al onderweg ... : Onze Waalse landgenoten hebben een veel warmere inborst dan de gemiddelde Vlaming. Het is een uitzondering dat je niet begroet wordt wanneer je op straat iemand tegenkomt. Zelfs de jeugd voert deze sympathieke gewoonte hoog in haar vaandel. Ze smaakten die tripeltjes. De trein zou er zo dadelijk aankomen, we moesten de London's Pub vaarwel zeggen. En nu juist dat we aangesproken werden door een klant en we een tof gesprek in wording moesten afblazen. We komen nog wel een keer terug naar Nivelles. Niettegenstaande het mindere weer hebben zowel ik als de Marc genoten van deze uitstap. Uitkijken weeral naar de volgende trip. Dat zal op donderdag 2 november zijn, Allerzielen. Greet, een toffe vriendin, nodigde me uit om in Testelt de Demerwandeling te verkennen 😊😊😊. Daar ga ik graag op in !