De Scheldemeersen / Schoonaarde - Wetteren

 

Een weer om bij wijze van spreken geen hond door te jagen had tot gevolg dat er de vorige week niet op uit getrokken werd. Deze week, van woensdag op donderdag,  stond er 's nachts een beter gesternte waardoor de weergoden goedgemutst voor een mooie dag zouden kunnen zorgen. Het werd bijgevolg verzamelen geblazen in Schoonaarde. Een lijnwandelingetje tussen dit Scheldedorpke en Wetteren lag aansnijdensklaar op de broodplank. Inspiratie voor dit trajectje had ik enkel maar te jatten op de website van de Grote Routepaden. We kunnen hier dus spreken van enige gemakzucht mijnentwege. Een kleine 20 kilometertjes doorheen de Scheldemeersen moesten deze keer volstaan om het gegeven ‘wandeling’ enige inhoud te geven. 

10u10 en het 'verzamelen blazen' klonk daar in Schoonaarde. Samen met den Hugo spoorde ik daarvoor over Dendermonde. Voor de Marc en de Ronny was dit over Mechelen. Vrij vlot,  zijnde weliswaar bij uitzondering - dus min of meer zonder al te grote vertragingen, bereikten we onze bestemming. Eerst diende er een kort stukje in de ochtendmist gelopen te worden tot aan de Scheldedijk vooraleer we er aan konden beginnen. Die mist omfloerste jaagpad en water. Een ideaal kiekje voor een begrafenisprentje dacht ik nog.  Mooi decor. Er zat behoorlijk wat vaart in de stroming van de Schelde en dat leidde bij de Ronny en den Hugo tot enige speculatie. De Ronny beweerde dat hij zou kunnen overzwemmen en daarbij hooguit 50m zou afdrijven. Den Hugo maakte daar 500 meter van. Gewed werd er nog juist niet ! Stel .... ! Iets later fluisterde de Ronny me toe dat hij sowieso een weddenschap zou winnen.  De leperik zou gewacht hebben op het dode tij. Dat werd immers eerder niet vermeld in de weddenschapsvoorwaarden.  Den Hugo wist ons ook te vertellen dat de bewoners hier in de regio serieus worden getreiterd door knijten. Een echte plaag die elk jaar terug de kop opsteekt bij warmer weer. Het schijnt dat de aanplant van cannabisakkers hieraan kan verhelpen. Gemuteerde cannabis wel te verstaan. 

Via de wandeldijk langs de Schelde wandelden we achtereenvolgens langs het Paardebroek en de Paardeweide. Deze twee wetlands behoren tot het natuurreservaat 'de Scheldemeersen'. De Paardeweide met 85 ha aan oppervlakte is één van de gecontroleerde overstromingsgebieden van het Sigmaplan. Hier loopt de Schelde bij extreem stormtij over de dijk en in het gebied om zo de bewoonde gebieden te beschermen tegen de overstromingen. Infoborden langs het pad doen er de ambitieuze opzet van het Sigmaplan uit de doeken en maken je wegwijs in de natte natuur. Nieuwe planten, vogels en vissen vonden al snel hunne weg naar deze nieuw ingerichte natuurpareltjes. Vooral de Paardeweide met haar open water, rietkragen en een mix van graslanden is een hotspot voor vogels. Een bont allegaartje van reigerachtigen, steltlopers en andere watervogels strijken hier graag neer. Klapwiekend vloog zo een specimen uit de reigerfamilie boven onze kop. Opletten dus dat er niets gedropt werd want die mannen hebben nogal eens last van darmkolieken en dat kan tot onappetijtelijke gevolgen leiden. 

Na die Paardenweide stapten we richting Domeinbos Berlarebroek waarbij we regelmatig in die wetlands duikelden. Uiteraard lagen de paadjes er modderig bij. Zelfs hier en daar stonden ze blank. Dat was te verwachten en daarom had ik in de morgen nog m’n oude bottienen aangetrokken. M’n nieuwe bottienen wilde ik nog even een dergelijk parcours besparen.

Onze Marc is nog steeds niet genezen van zijn rijstvlaaiverslaving. Naar verluidt heeft hij na het uitbranden van de bakkerij van z’n vroegere dealer er een nieuwe ontdekt waar hij zijn gerief kan halen. Let wel, de lat kwa kwaliteit van vlaaike ligt hoog voor onze maat. Met de traditionele stop voor de rijstvlaaikesdegustatie konden we recenseren. Het mag gezegd en beaamd worden door mezelf en den Hugo : Ze zijn superlekker. De Ronny daarentegen, die onthield zich van commentaar want hij lust zoiets niet. 

Tegen het middaguur aan, ondertussen waren we al terug naar die Scheldedijk gekeerd, keken we uit naar een kroegje om te kunnen schoven. Via een kleine omweg belandden we in Uitbergen waar in cafe 'De Zwaan' onze nood kon gelenigd worden. De stamineebazin, vooraan de 40 schatte ik haar, maakte geen bezwaar dat de bokes mochten opgegeten worden. Met een tripeltje of een koffietje erbij konden we na afloop over een geslaagde maaltijd spreken.  Recht over het café stond er een groenten- en fruitkraam opogesteld. Dat staat er alle dagen. De Ronny kocht er 12 dadels zo groot als ganzeneieren. Volgens onze maat kon de marktkramer maar tot 6 tellen. 12 stuks werden er 2 maal tot 6 tellend in het zakje gestoken 😊. Dit even ter zijde. Gemanierd dat we waren en dit nog steeds zijn vroegen we bij het opstappen naar borstel en blik. Je laat immers serieus wat zand en slijk uit je bottienen achter na zulk een bezoekje en dat is wel vervelend. Maar het hoefde niet, de bazin maakte er helemaal geen punt van. Ze zou het zelf wel opvagen. Arrivederci bella en txs voor de gastvrijheid. 

Terug naar de scheldedijk daarna om via de Wijmeers naar het Heisbroek en zo verder richting Schellebelle te tenen. In het Heisbroek werden er stokken in de wielen gestoken. In ons geval waren dat de bottienen in plaats van de wielen. Het pad was verdwenen en in een moeras herschapen. Even op de stappen terugkeren werd de boodschap om toch nog in Schellebelle te geraken. Een wandelkoppel dat ons op enkele honderden meters volgde werd door ons gewaarschuwd voor het ontoegankelijke pad. Daar werd niet naar geluisterd en ze verzaakten aan de goede raad. Wie niet horen wil moet voelen is nog steeds een gangbare uitdrukking. Aangekomen in Schellebelle aan het veer lasten we een aperostop in. En zie daar, iets later ! Het koppel dat evengoed rechtsomkeer moest maken. 

Met het luiden van een aan dat veer opgestelde bel wordt de veerman verzocht om een overzet. Helaas, het geklingel zal stoppen want dit veer is aan haar laatste ademtochten bezig. 'De veerman houdt het na 32 jaar voor bekeken en dat is een probleem !' : Dit kopte de krant onlangs boven haar paginabreed bericht. Nu kwamen de Kalkense meersen aan de beurt. Deze gebieden waren te nat om te voldoen als bouwgrond. Tot in de 19e eeuw werd hier turf ontgonnen. Zo ontstonden poelen die vogels aantrokken. Het is een 100 ha groot natuurgebied bestaande uit de aaneensluiting van de Kastermeersen, Broekmeers, Springels, Wijmeers, Molenmeers, Scherenmeersen en Belham. 

 

Als een van de grootste overblijfselen van de Scheldemeersen vormt het een laaggelegen vochtig gebied in de voormalige overstromingsvlakte van de Schelde. Door het gebied loopt ook een oude Scheldearm, die bij een rechttrekking van de Schelde werd afgesneden. Daar zijn we dan ook langs gewandeld. Nat grasland met grachten en poelen met rietkragen en knotwilgrijen troffen we aan rond deze oude Scheldearm.  De wandeling zat er bijna op wanneer de voetgangersbrug over de Schelde in Wetteren in zicht kwam. Nu was het enkel nog zaak het sjieke café 'Het Posthotel' op te zoeken. Een magnifieke locatie om een dag met de stapmaten op een waardige manier af te ronden. De Marc en de Ronny vertrokken iets vroeger,  ze moesten over Mechelen sporen. Ik en den Hugo bestelden nog in de gauwte een tripeltje 😌😌😌. Zie eens aan ! Weeral een mooie stapdag kon er opgetekend worden.