Blankenberge - Oostende

Om van een frisse winterwandeling aan de zee te kunnen genieten mag het daar zeker niet regenen.  Donderdag en vrijdag zouden de weergoden het rustig houden in het Walhalla. Thor was goedgezind en zou zorgen voor een stralend winterzonnetje. Hij wilde ze zelfs omringen met het helderste azuurblauw.  Zulk een winterwandelingetje aan zee was ik al iets langer van plan maar met de wandelmaten kwam het er nog niet van.  Met zulk mooi weer in het vooruitzicht kon  ik deze week moeilijk thuis blijven en koos daarom voor de vlucht vooruit. 

Met de kleinzoon lukte een uitstap naar zee iets eerder al maar dan kon ik moeilijk van een serieuze trip spreken.  De pier, het strand en de kerstmarkt bezoeken daar in Oostende onder ons getweetjes zonder gemoei van een betuttelende mama of oma, mims in dit geval, was zalig. Suikerspinnen, frieten en nog wat andere ongezonde lekkernijen, rommel genaamd maw, nee geen ijsjes want het was iets te koud daarvoor, nog wat kermismolentjes erbij,  allemaal 'no problem' en dit alles zonder al te veel restricties. Wat een luxe zeg. Over de stichtende waarde hiervan bewaar ik even het stilzwijgen. Bovendien valt een treinreisje naar zulk een Sodoma en Gomorra wel in de smaak van zo een jonge snaak. Eerder quality time met m'n jongste beste maat is het. Zo zou ik het althans kunnen benoemen. Zolang het nog kan laat ik dit niet aan me voorbijgaan. 

Als gevolg van het uitblijven van een serieus toerke liet ik een ballonneke op bij de stapmaten maar de oudejaarsroest zat er nog een beetje in, de respons was navenant.  De Ronny had eerder al interesse getoond, een plan was dus in de maak maar een triest voorval was oorzaak dat ik en de Ronny oordeelden dat de andere stapmaten niet verder op de hoogte hoefden gebracht te worden van de wandelplannen. Een ex-collega die al jaren in Oostende woont maakte melding dat zijn vrouw juist kwam te overlijden. Met het aangename aan het nuttige te koppelen besloot de Ronny om contact met hem te zoeken zodat we persoonlijk ons medeleven konden komen betuigen.  Daags erna op vrijdag zijn we nog eens teruggekeerd om naar de uitvaartdienst te gaan. 

Deze was ontzettend mooi in haar eenvoud. Een mooie tekst sierde haar herdenkingskaartje. 

        Wat ik zo graag
        nog in je oor 
        had willen fluisteren

        vertrouw ik nu toe aan de wind

        in de hoop
        dat elk woord
        recht uit mijn hart

        jou daar toch nog ergens vindt.

Rust in vrede Nicole ! Het was een genoegen jou gekend te mogen hebben zijnde een warme en fijne dame. Moge den Theo dit verlies vlug een plaatsje kunnen geven.

Na de nodige gekende treinperikelen rond afschaffingen en vertragingen konden we met enige vertraging rond 10u30 in Blankenberge afstappen. Geen erg dat het wat later werd, de treinperikelen werden onderweg immers weggespoeld met warme kippeboutjes en wat borrels rum. Blankenberge was als startpunt goed gekozen aangezien er een strakke noorderwind stond. In de rug kon die ons een beetje voortblazen. Wooow, een strak blauwe hemel omspande het zwerk ! Thor was op de afspraak ! We telden afgaand op de scherp afgetekende waterdampsporen wel 11 vliegers hoog in de lucht. Een gezonde mix van lucht aangevoerd van de noordpool  en de zilte zeewind vulde de longen ...  hiermee zou het genieten worden van prachtig wandelweer. Op stap dus !  Een koffieke moest er nog eerst wel af kunnen. In de 'Les deux clefs' kon dat verzilverd worden. Deze volkskroeg was ons niet onbekend. Enkele jaren terug waren we daar getuige van een taalkundige openbaring. Eén van de gasten daar, een Westvlaming en op leeftijd weliswaar, bracht zijn lessen Nederlands uit zijn schooltijd ten berde. 'Lud en duddelik moet je klap'n' zei de skoolmeestere ! Jawadde het Westvlaamse dialect heeft heus haar charme.  Mooi om horen is dat. Behalve voor sommige dikkenekken uit de koekestad Antwerpen die hier de volgende domme opmerking over zouden maken : "Doe verdoeme dien hiete pataat uit oewe mond ! 😉"

We stapten daar op. Rond de jachthaven wandelend kwamen we weldra aan het strand. Veel zonnekloppers zijn we er niet tegengekomen. Te koud waarschijnlijk. De aanrollende golven zorgden voor enige inspiratie bij mijn stapmaat.  De leukerd wilde persé een fotootje trekken van het opkomende tij. Zo een aanrollende golf bezorgde me verdorie een paar natte voeten. Jongens dat is genieten zo een wandeling op het strand. Geen badgasten , geen vliegers,  geen jokari's, strand- noch petanqueballen vielen er te bespeuren. En zelfs op het naaktstrand van Bredene vielen er geen ontblote intieme lichaamsdelen te ontwaren. Nog gene vinger, de absolute verlatenheid van een kust in wintertijd werkt inspirerend. Enkel de compagnie van enkele strandlopertjes, die gekke aalvlugge vogeltjes, mochten we smaken.  Zalig ! Tot voorbij Wenduine wandelden we op het strand. Dan ruilden we dit in voor de 'Zandpanne' een natuurgebied dat reikt tot in De Haan en eens daar voorbij overgaat in het natuurgebied 'De Duinbossen'. Het gebied ligtdus halverwege tussen De Haan en Wenduine, net ten oosten van de Zwarte kiezel. Het afwisselende landschap kent een verscheidenheid aan habitats. Zo zijn er enkele vochtige duinvalleien en een stuk ouder wordend loofbos. Heel waardevol is een open en reliëfrijk binnenduin, het laatste authentiek stukje grijze duinen in De Haan. Een ander deel was lang geleden door mensenhanden geëffend en deed een tijdje dienst als vloeiweide voor het huishoudelijk afvalwater van de nabije kustdorpen, een waterzuiveringsproject avant la lettre dus. Dit was uiteraard een zware ingreep op de oorspronkelijke duinecologie die werd stopgezet. Ondertussen neemt de natuur terug over. De Haan op zich vind ik persoonlijk het sjiekste kustplaatsje dat we rijk zijn en dat is het ook. De Haan is alom bekend als het mooiste dorp aan de Belgische kust. Dat komt niet alleen door de aanwezigheid van het unieke en pittoreske tramstation van de vorige eeuw, maar ook door de beschermde villawijk 'de Concessie'. Deze straalt nog steeds de sfeer uit van de grandeur uit de Belle Époque. 

Tijd voor de bokes was ondertussen al gepasseerd. Die hebben we kunnen aanspreken in De Duinbossen, het eerder vernoemd natuurgebied. Gluhwein en nog een aperoke in de gauwte. Een voorbijganger werd een glaasje aangeboden. De brave man wees dankbaar af. Maar we mochten kennismaken. Hij was diabetespatient en herstellende van een kwade kanker vandaar het afslaan van ons aanbod. De dokters hadden hem wijsgemaakt dat hij door de medicatie die hij moest nemen extreem zwaarlijvig zou worden. Sindsdien liep hij dagelijks tussen de 20 en 25km waarmee hij zou aantonen dat de dokters ongelijk hadden. En hij leverde ons daarbij het bewijs in levende lijve. Scherp afgetraind en in een prima mood. Chapeau zeg ! Ook het feit dat de man in kwestie vroeger overkoepelend directeur was van een aantal psychiatrische klinieken boeide de Ronny enorm vanwege de raakpunten in ieders leefwereld 😊😊😊 . Over wel meer dan 600 ziekenhuisbedden strekte zijn bevoegdheid als directeur. Dat zijn er veel. We stapten nog wat verder, hielden nog een stop aan een bankje bovenaan op de duinheuvel voor wat gemijmer rond het overlijden van onze collega zijn levensgezellin. Een roodborstje bracht ons hierbij wat gezelschap. De pluimpjes opgebold vanwege de kou trippelde het maar steeds dichter en dichterbij. Dan wipte het keer op keer weg om daarna weer op te duiken. Het was alsof het beestje iets wilde vertellen. Wat broodkruimeltjes waren vlug gevonden, vlak aan onze bottienen kwam het deze oppikken. Tot ziens gevederd vriendje of zou het bij toeval vriendinnetje kunnen zijn ? Na dit korte intermezzo werd besloten om de trip wat in te korten. Zo konden we nog genoeg tijd vrij maken om de ontmoeting met onze maat wat inhoud te geven. Afspraak in zijn stamkroeg de 'Pica Pica' daar in Oostende. Om daar tijdig te geraken zouden we beroep doen op de kusttram. Bijna aan de eerstvolgende halte aangekomen moesten we hem laten rijden.  Iets te laat, ik wijt de onoplettendheid aan de intensiteit waarmee m'n stapcompagnon de gesprekken voerde. We stapten door tot aan de volgende halte. Na enkele minuutjes kwam de tram er aan. 

Het deed onze maat kersverse weduwnaar zichtbaar deugd om zijn relaas te kunnen doen bij een pint. En ons gaf het een warm gevoel. We zouden 's anderendaags de uitvaart  bijwonen. Dat hadden we al eerder voorgenomen !