De opkomst voor een wandeltoerke met de stapkornuiten was eerder aan de magere kant te noemen. Te begrijpen enigszins want de eindejaarsperiode zorgt nu éénmaal voor allerhande akkevietjes die in extremis nog hun beslag moeten krijgen. Enkel de Ronny meldde zich present. We waagden een zoveelste gok om het vertrouwen te geven aan de legendarische stiptheid van onze NMBS. Voor de Ronny werd dat wankel vertrouwen erg op de proef gesteld aangezien hij 2 keer een overstap moest trotseren. Niettegenstaande er enkele vertragingen werden opgetekend konden we onverhoopt op het voorziene uur ontschepen in Dendermonde. Eén van die vertragingen tussen Puurs en Sint Niklaas had volgens de Ronny een hilarische oorzaak. Ik citeer de kaartjesknipper : "Gelieve onze excuses te aanvaarden voor het oponthoud, de oorzaak is : .... ". Nu gaan we het spel krijgen moet de Ronny gedacht hebben en uit de intercom klonk : "Uw treinbegeider, mezelf, ik dus, heeft zich per ongeluk opgesloten in het WC, hiervoor nogmaals mijn excuses". Dat was duidelijk een aanvaardbaar excuus maar het gevolg was dat het ganse reizigerspeloton op die trein met een lachkramp opgezadeld werd. Die man had smaak voor humor en bovendien kon hij het sluimerende ongenoegen bij de reizigers ombuigen naar een grappig intermezzo.
Verdorie, we wisten dat het geen zomerse dag zou worden maar aan de kleur van het uitspansel te oordelen zouden we het zeker niet droog houden. Een loodzware donkergrijze wolkenvracht tekende zich boven onze kop af en dit in de meest dreigende vormen. Indrukwekkende wolkenformaties pakten samen maar het bleef op een miezerbuitje na doorgaans droog. Na het verkennen van enkele straten in de stadsrand kwamen we al vlug uit in de vallei van de Vondelbeek. Hoewel deze beek van nature tot het Denderbekken behoort, mondt ze nu kunstmatig uit in de Schelde. Een watergemaal zorgt ervoor dat, wanneer de Vondelbeek door haar natuurlijk verval niet in de Schelde kan lozen, het water kan worden overgepompt. Hoe dan ook het paadje dat naast die beek liep en dat we volgden liep niet over rozen. Meersen zijn nu éénmaal bekend om hun drassig karakter. Het verwonderde ons dus niet dat we er een slijkerige boel zouden aantreffen. We troffen er zelfs een kluppelpad aan dat normaal gesproken een droge doorgang moest garanderen. Het stond hier blank. Maar met goeie bottienen moet dit geen belemmering zijn. Deze Dendermeersen met hun modderige landwegeltjes zullen ons blijvend heugen. Wat een slijkboel !
De Wiestermeers kwam eraan. Even slijkerig natuurlijk maar we vonden er een droog plekje op een schapenweide. Aperotime ! Onze maat had gluhwein bij. Een warme borrel hakt er altijd in. De schapen waren erg geïnteresseerd in onze aanwezigheid daar op hun terrein. Ze kwamen zelfs schoorvoetend dichterbij om een bonjourke te doen. Helaas was ons aperitief niet zo geschikt om te delen met deze beesten. Een kipsaté en een pikante olijvenmix, ik geloof nooit dat het hen zou smaken. Ze dropen stilletjes terug af. Ik telde 45 schapen daar op die weide en ik wil toch even vermelden dat ik daarbij niet in slaap viel. Het schaapjestellen blijkt een smoes te zijn wanneer het je niet lukt om de slaap te vatten.
Via de gehuchten De Kluis, Den Aert en Herdersem marcheerden we zo verder naar de oude Sasbrug over de oude Dender. De Wiezebrug over de Dender bracht ons dan weer naar Gijzegem. In Gijzegem viel er niet veel te beleven en we trokken door het stroomgebied van de Kleine Meersbeek naar Mespelaere. Daar vonden we een leuk en net kroegje met een erg sympathieke uitbaatster. Met kennis van zaken schonk ze een 5-jarige Orval uit voor de Ronny. Dit bezoekje aan de 'En Passant' leverde ons een aangename babbel op met de uitbaatster. We waren het unaniem eens, de uitbating van dit kroegje geschiedde door een klassemadam.
Maar we moesten verder en zie, het begon reeds te donkeren. Tja op 21 december, de winterwende, krijg je niet veel daglicht. Aan de sluis van Denderbelle zouden we terug de oversteek moeten gemaakt hebben om via het stroomgebied van de Oude Dender over een enorme grasvlakte naar het eindpunt te spurten. We besloten om het jaagpad te blijven volgen aangezien we ons over die vlakte opnieuw aan slijk en modder konden verwachten. In de duisternis zie je ook niet waar je voeten terechtkomen. Het zou wel eens kunnen ontaarden in een serie uitschuivers en valpartijtjes. We volgden het jaagpad tot aan de spoorwegbrug en zo stesselden we verder naar de statie van Dendermonde. We passeerden het nieuwe gevang van Dendermonde met de hemels klinkende naam 'De Poort van Dendermonde'. Het fonkelnieuwe gebouw lag wel aan de andere kant van de spoorweg. In oktober 2022 werden de werken voltooid voor deze nieuwe gevangenis. Het complex zou plaats bieden aan 444 mannelijke bajesklanten en het voorziet in een duurzame, moderne en humane detentie. In 2023 opende het wagenwijd haar deuren voor de inhuldiging om dat daarna nooit meer te herhalen tenzij met mondjesmaat. De 'Poort van Dendermonde' ... het is maar best dat je daar nooit onderdoor moet lopen. Het zat er weral op. 20 paaltjes waren wijlen en we konden naar huis sporen. Ik had geluk. De trein vertrok op tijd in Dendermonde maar zelfs op tijd bij aankomst zou ik m'n lijnbus naar huis missen. Dat zou een uur extra wachttijd betekenen. Maar die lijnbus was zelf in vertraging, na 5 minuutjes kwam ze eraan. Dat viel dus mee. De terugrit voor de Ronny bleek niet van een leien dakje te verlopen. Bijna 3 uur onderweg.... afgeschafte treinen .... alternatieve reisweg ... om nog maar te zwijgen van de veelvuldige vertragingen. Het is om te bleiten ons openbaar vervoer. Het betert maar niet. Ik beklaag de mensen die naar hun werk moeten met het openbaar vervoer. Naar de hemel wijzen en bidden is misschien een laatste redmiddel voor beterschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.