Duffel - Waarloos - Walem

Voor deze donderdag meldde enkel den Hugo zich present om samen met mij met een wandelingetje de regio rond Duffel te verkennen. Het werd dus een duetje met den Hugo. De Ronny toert rond met z'n camper in den Ardêche, de Marc bestudeerd met kroost en gezin de flanken van de Stelvio in Italië' en onze Michel, alhoewel van een royaal pensioen genietend 😉😉😉, had professionele verplichtingen.

Het kommeke koffie en het koekske stond naar gewoonte klaar wanneer ik onze maat oppikte in Temse. Iets later stonden we in Sint Niklaas statie. De loketbediende had deze keer geen zin om me een treinticket te bezorgen en stuurde me weg. De dame die voor mij bediend werd, werd ook weggestuurd met een bitse boodschap nadat ze gereclameerd had dat de ticketautomaat haar een verkeerd treinticket had bezorgd. Wat mijn doorverwijzing betreft ... vraag het maar aan de conducteur gaf hij me als uitleg. No problem maat, nog een vreugdevolle werkdag gewenst, en wij weg ! 

Om 10u waren we al aangekomen in Duffel en hopla, stappen maar. Een eerste bezienswaardigheid betrof het Muggenbergpark. Dit park dankt zijn naam aan het kasteel van Muggenberg, dat zich op deze plaats bevond. In de 15de eeuw werd het kasteeldomein eigendom van de familie Van Merode, heren van Duffel. Zij legden er dreven, boomgaarden en vijvers aan. Een groep leerlingen van de technische school testte er in een vijversloot hun zelfgemaakte scheepsontwerpen uit. De meester was zo vriendelijk ons wat toelichting te geven omtrent hun navale constructies. Werkzaam geweest bij de ter ziele gegane Boelwerf kon den Hugo met zijn kennis, volgens mijn inschatting althans, die meester nog veel bijbrengen. Geïnteresseerd aanhoorde hij den Hugo zijn uitleg.

Aansluitend op het Muggenbergpark belandden we in het 'Ter Elst' park. We botsten er op de ruïne van het kasteel Ter Elst. Indrukwekkend ! Een slotgracht en torens die hoog oprijzen temidden van de ingestortte muren. Indrukwekkend. 't Zou een ideaal decor kunnen opleveren voor een Harry Potter film. Nu zijn er restauratiewerken aan de gang. Het kasteel zelf kan een lijvig curriculum voorlegen. Moest het je boeien ? Lees maar : Kasteelruïne Ter Elst . 

Aansluitend kwamen we in het centrum van Duffel terecht. Buiten de vele instellingen voor geestelijke gezondheidszorg om getuigde de dorpskern duidelijk van een verleden waarin de Roomse dominantie floreerde. Parochiezalen, gildenhuizen, een convent van Betlehem, oude kloostermuren en niet te vergeten de prachtige St. Martinuskerk. Daar zijn we even binnengewipt. Ondertussen is dat een vast ritueel voor den Hugo geworden. Pet of klak af, binnen stappen en een kort bezoekje plengen.

We stapten voort naar de open ruimte en zo de natuur in. Prachtige wandelwegen, ook de verharde waar er nauwelijks of geen verkeer circuleerde. Aangekomen aan de Oude Spoorwegberm was het ondertussen tijd geworden om te schoven. Een royale zitbank bood hiertoe gelegenheid. Het hoogtepunt van onze wandeling, zo zou blijken, was die spoorwegberm. Er lag een 5km lang wandelpad voor ons uit dat door het langste en smalste natuurgebied van België loopt. De moeite ! Smalle paadjes omzoomd met brandnetels, omgevallen bomen waar je onderdoor moet kruipen of erover klauteren, plassen, het oogt er ruig. Het natuurgebied doorsnijdt de natuurlijke golvingen in het landschap horizontaal. Dit geeft een aaneenschakeling van verschillende soorten landschappen, gaande van erg droog tot zeer vochtig.  

Je moet het al weten, want er is niets meer van te merken dat er hier van begin 20ste eeuw tot in 1969 treinen reden. De lijn die hier lag is de verdwenen lijn 25A, een aftakking van de spoorlijn 25 die van Brussel naar Antwerpen voert. Lijn 25A vertakte van lijn 25 ter hoogte van Sint Katelijne Waver. Dan liep ze over de Nete, zijdelings van Duffel, verder naar Waarloos en Kontich. In Kontich had de lijn meerdere vertakkingen, onder andere richting Boom en terug naar lijn 25 in Kontich-Kazernen en naar Mortsel Oude-God via de Edegemse Boniverlei. Verder ging het via Edegem, Wilrijk en Hoboken naar Antwerpen, waar de lijn de haven bediende en eveneens aansloot op de fortenlijn (52/1) die te zuiden van Antwerpen de fortengordel bediende. De spoorlijn werd einde jaren 60 buiten dienst gesteld, en uiteindelijk in 1970 opgebroken. Vanaf de Nete tot vlak voor Kontich is deze spoorlijn tot natuurgebied "De Oude Spoorwegberm" geworden. (Bron komoot - een bijdrage van Herwig Aertbeliën). 

Hiermee beleefden we een prachtig wandelstukje. Verbazingwekkend is het wel om vast te stellen hoe vlug de natuur zich herstelt van het door de mens toegebrachte letsel. 

De wandeling zat er bijna op. Na Waarloos, Walem en de dorpsgrenzen van Kontich en Rumst afgestruind te hebben passeerden we in de laatste kilometers het lokaal van vissersclub 'De slijkvissers'. We zaten daarmee terug in Duffel. Volgens een eerder onderweg tegengekomen bordje was iedereen daar welkom. Ik en den Hugo zochten er een plaatske op het terras. Met uitzicht op de immense visvijver, waar er een wedstrijd gaande was, konden we daar genieten van een Gouden Carolus. Een beetje jammer voor den Hugo maar een half uurtje eerder werd hij op de hoogte gesteld van het overlijden van zijn vroegere werkmakker. Zo een Gouden Carolus zou bij mijne maat ook gesmaakt hebben mijmerde den Hugo waarna we klinkten op z'n heengaan. God hebbe zijn ziel !   

En zo kwam er stilletjesaan een einde aan een tripje in het landschap waarin de Nete naar hartelust kronkelt. De prachtige natuurgebieden 'De Mosterdpot' en de 'Goorbeekvallei' kwamen op het einde nog aan bod. Stuk voor stuk weeral juweeltjes zeg maar ! Het was niet te voorspellen maar dit werd een subliem wandeltochtje. Den Hugo was eveneens van een zelfde oordeel. Zo zie je maar dat wanneer je geen te hoge verwachtingen koestert, het resultaat wel eens verrassend mooi kan zijn. Zo, het zat er op. We konden weer naar huis toe keren.