Comines (Komen) - Wervik - Menen

Olà amigos ... 30 juni vandaag en tegelijkertijd m'n verjaardag ! Maar 12 jaar terug herinner ik me een gezellig tuinfeestje voor een jarige. Het was in Frankrijk op m'n 1ste caminotripke naar Santiago de Compostela. Ik liep daar ergens in de geburen van Bordeaux  te verdwalen. Ik passeerde toevallig een boerderijtje waar er een tuinfeestje aan de gang was. De dame des huizes, zichtbaar in volle feeststemming, kwam naar me toe om me er op te wijzen dat ik grandioos verkeerd liep. Met brede gebaren wees ze me de juiste richting. 't Zou kunnen tja, daar pas ik dan wel dadelijk een mouw aan, zo dacht ik.  Tegelijkertijd werd ik manu militari meegesleurd bij mijne kraag om mee aan te schuiven aan de feestdis die daar in haar tuin in volle gang was. Feestvogel was de man des huizes ... die werd er 69 ... zoals ik nu ben geworden. "Il est dans son age sexuelle", zo klonk m'n gastvrouw haar uitleg ! Na een kleine denkoefening mijnentwege kwam ik zo achter de ouderdom van het jarige feestvarken. Dat tuinfeestje was een mooi intermezzo. 

Even terzijde : Les Français  et les Françaises sont plus experts en matières érotiques que nous. Dat is mijn perceptie. Geef toe, Cupido in Frankrijk bewandelt les sentiers d'amour met andere bottienen dan dat hij hier doet in de Lage Landen. De meest in de liefde bedreven Adonis hier in Vlaanderen moet de duimen leggen voor de aangeboren verleidingskunst van onze zuiderburen. Het blijft een heel fijne en onvergetelijke ontmoeting toen met die Bordelais. Vandaag dus, bij de intrede  'dans mon age sexuelle' gaan m'n gedachten uit naar die lieve madam uit Bordeaux. Ontmoetingen op een camino blijven je bij. Het stelt me nu in staat om het vieren van m'n 69 zomers met een leuke herinnering te honoreren. 

Ter zake ! Deze keer werd het nog eens een solo slim avontuurtje. De Ronny zit nog in de Cevenne ergens in Frankrijk met z'n mobilhome. Hij is daar bezig met vakantie te beleven en tegelijkertijd in alle rust zijn nieuw hondeke wat elementaire hondemanieren bij te brengen. De Marc en de Michel ... geen idee, waarschijnlijk zitten ze op een goede wei. Geef hen maar eens ongelijk ! Den Hugo bedankte voor de eer want die zou nu maandag het toerke gedeeltelijk oppikken met het Santiagogezelschap. Dit genootschap waar ik ook lid van ben organiseert een kennismakingstocht op de via Brugensis en de via Yperensis. Ik had graag ingeschreven maar helaas, er was geen plaats meer. Den Hugo stoefte over de geweldige ervaring die hij bij het stappen van het eerste deel opdeed.  Het uitstappen van de eerste etappes vanuit Sluis was al een reuzetoffe bedoening geweest volgens onzen Hugo. Degene die nu zullen volgen gaan een zelfde luisterrijke indruk nalaten. Tof, ik gun mijne stapmaat een deugdzaam stapavontuur. Het zal ongetwijfeld onderweg er wel erg tof aan toe gaan. De kennismakingen, de nieuwe vriendschappen, het vergroten van je sociale netwerk onder Compostelanen, dit alles is onlosmakelijk verbonden met dergelijke tochtjes. 

Even terug nu naar mijn uitstapje. Het werd voor dit tripje tegelijkertijd een bezoekje aan Frankrijk. Afgestapt in 'Camines Warneton' - 'Komen Waasten' in't Vlaamsch, is een stad en faciliteitengemeente in de Belgische provincie Henegouwen. De stad telt zo'n 18.000 inwoners. Zij vormt een Henegouwse exclave aan de zuidgrens van de provincie West-Vlaanderen. Vóór de vaststelling van de taalgrens in 1963 behoorden de deelgemeenten van de huidige fusiegemeente tot de Vlaamse provincie West-Vlaanderen, net als het naburige Moeskroen. Ondanks deze ligging in de provincie West-Vlaanderen was de bevolking begin 19e eeuw hoofdzakelijk Franstalig, door de sterke toename van de bevolking in de tweede helft van de 19e eeuw nam het aandeel Nederlandstaligen echter gevoelig toe, om vanaf het einde van de Eerste Wereldoorlog terug af te nemen. Derhalve werden deze gemeenten ingedeeld als Franstalig met taalfaciliteiten voor de Nederlandstalige minderheid. In oktober 2012 werd aan ongeveer 7 à 8 procent van de inwoners een identiteitskaart in het Nederlands uitgereikt. 

Eens uit de trein gestapt zocht ik het stukje jaagpad op langs het kanaal Ieper - Komen. Het is een mooi en ruig stukje natuur in de vroegere bedding van het kanaal dat uitmondde in de Leie. De grens met Frankrijk  verloopt daar  grillig. Soms zat deze grens in het midden van de Leie en moest ik de knop omdraaien naar de taal van Molière en klappen van 'Le Lys'. Iets later diende de knop in stand 'Vondel' gezet te worden wanneer ik me  tussen een oude Leiearm en de Leie bevond ! Met het oversteken van de Leie zat ik al in Franklrijk, in Comines zelf.  Flandriens klappen ginder van Vrankrijk 😏. 

Ik had een traceetje uitgestippeld waarbij een toerke op het Franse kerkhof voorzien werd. Een massa Duitse gesneuvelde soldaten liggen daar ter ruste. Ik had pech want het kerkhof was gesloten. Er waren renovatiewerken aan de gang. Deze begraafplaats werd aangelegd in de periode 1856-1860 toen men stopte met het begraven rond de parochiekerk. Tijdens de Eerste Wereldoorlog vorderde de Duitse bezetter een stuk grond naast de begraafplaats op om er een militaire begraafplaats aan te leggen waar ongeveer 6.000 Duitse gesneuvelden werden begraven. Er werd een herdenkingsmonument voor de hen opgetrokken. In de jaren 1950 werd de Duitse begraafplaats ontruimd en de graven werden overgebracht naar het Deutscher Soldatenfriedhof Saint-Laurent-Blagny. Het terrein werd opgenomen in de burgerlijke begraafplaats maar het Duits monument bleef bewaard. Het Duitse monument bestaat uit vier zuilen met bovenop een trappenpiramide. Daarop staan figuren in reliëf en het opschrift "Niemand hat grossere Liebe denn die dass er sein Leben lasset für seine Freunde". 

De Balokken ! Dat was het volgende item op  m'n wandeling ! Dit 36 hectare grote recreatie-eiland zit tussen de nieuwe en de Oude Leie geklemd. Het ontstond bij de rechttrekking van een Leiemeander begin de jaren 1990, toen de rivier voor grotere schepen bevaarbaar werd gemaakt. Een verrassend veelzijdige biotoop zou het worden ! De Balokken is een park in volle ontwikkeling waar je van een bijzondere rijke fauna en flora kunt genieten. De gevarieerde mix van graslanden, bosjes en een rietveld, gecombineerd met wandelpaden en zithoekjes, maken van het eiland een charmante plek om even tot rust te komen. In een moeraszone die 4,5 hectare beslaat waan je je in een groot natuurgebied, ver weg van de stad maar toch dichtbij. Zeldzame diersoorten als de kamsalamander vonden er al hun onderkomen. Het is een stil bewijs dat de natuur hier volop haar gang kan gaan. In 2014 kon de parkbeheerder - het Vlaamse Agentschap voor Natuur en Bos - het gros van de resterende private gronden op het eiland verwerven. Hierdoor kon het park groeien tot ruim 30 hectare, met onder meer een hondenspeelweide, een picknickzone, een kinderspeelbos en een kunstzinnige vogelobservatiehut die je een unieke blik geeft op de afgesloten Leiemeersen. Het is jammer dat de via Brugensis niet door dit park loopt. Het zou een meerwaarde geweest zijn voor de etappe.

Na de doortocht van de Balokken teende ik verder door naar Wervik waar een picknick met zicht op de oude Leiearm zich aandiende. Een oude aak lag er aan de overkant tegen de kade. Afgemeerd om z'n laatste adem daar uit te kunnen blazen klaarblijkelijk.  Bokes werden binnengespeeld en daarna volgde er een kort wandelingetje door Wervik . Het tabaksmuseum daar in Wervik zou een trekpleister kunnen zijn maar het sprak me niet aan want smoren doe ik  niet meer. Vaarwel Wervik dus en ik duikelde daar via een brug over de Leie terug La Douce France in.  M'n eerste Camino , ik herinner me de troosteloze dorpjes daar in het Noorden van Frankrijk met de massa's standbeelden voor de gesneuvelde soldaten in de Grote Wereldbrand van '14-'18. Enkel een 'Salle de la Commune' moet daar een ingeslapen dorpsgemeenschap een beetje uitzicht op wat vertier en animo in het grijze bestaan bieden. Na dagen achtereen door die dorpjes gestapt te hebben zou je er een depressie aan kunnen overhouden. Alle respect van mijnentwege voor de helden van weleer maar verdorie, gun het verleden haar rust en ban al die depressief ogende monumenten die daar welig tieren uit het dorpsbeeld.  Dit verleden moet beslist haar plaats krijgen maar wanneer je de herinnering in ere wil houden verzin dan een initiatief waarbij het beeld van de offers uit het verleden een beetje kleur krijgt. 

Tussen Wervicq Sud en Bousbecq (Boesbeke), iets voorbij het Leie-eiland ontmoeten de Via Yperensis en de Brugensys elkaar. De Yperensys loopt van het Westerstaketsel in Nieuwpoort tot in Wervicq Sud (FR) waar die op de Brugensys aansluit. Je loopt echter door tot in Menen voor de overnachting. Vanuit Menen en komende vanuit Sluis (NL) en Brugge pik je dan aan op de Brugensys. Zo loop je tot in Arras in Frankrijk. Den Hugo gaat efkens daar op die Leieoever in m'n voetsporen treden. Voor een heel kortst stukske weliswaar.

Op het grondgebied van Boesbeek volgde ik de oude Leiearm. Ter plaatse had ik een wandelfolieke door de aanpalend bosschages ingepland. Helaas, die paadjes zaten vol brandnetels. Zodoende moest het jaagpad verder gevolgd worden.  Ik stevende af op Menen. Dat zou of moest daar gezien de flashy kroegennamen en de vriendelijke mensen een tof oord wezen.  De laatste kilometers dienden zich bijgevolg aan. Nog een vlugge blik op de jachthaven van Haluin en de kerktoren van Menen kwam al in zicht. Er viel daar een vredige toestand te noteren en ik stapte verder door. Nog een keer de Leie over en ik zat in Menen.  De sfeer in die stad sprak me aan.  Sjieke kroegen daar in Menen, mooie wandelstraten en gezellige pleintjes. Haar verbijsterend verleden werd vakkundig uitgewist. 24 keer in haar geschiedenis werd Menen geplunderd, gebrandschat, belegerd, de bevolking uitgemoord ... haar geschiedenis is één gigantische bloedvlek. Je zou er stil bij worden. Voor mij hield de wandeling hier op.  Aangetrokken door haar oorverdovende klokkengebeier wipte ik nog vlug een kerk binnen. De klokken hoorde ik eerder al aan de oversteek bij de Leiebrug . Ze luidden er maar op los, precies de stormklokken die de dorpelingen voor onheil moesten waarschuwen. Maar neen, geen gevaar ! Het klokkengelui begeleidde honderden kinderen naar de kerk. Hand in hand dansend, lachend, een  brede smile delend met hun juffen. Ze dansten de kerk binnen. Op mooie muziek tussen het gebeier door . Het maakte me stil, heel stil ! Hoe prachtig !