Knooppuntenwandeling Teuven Voerstreek

 

Op uitnodiging van Greet kon ik meestappen in een wandelingetje in de voerstreek. Dit samen met nog 2 vriendinnen van haar. De Voerstreek is een erg dankbare regio om er schitterende wandelingen te ondernemen dus die uitnodiging nam ik dankbaar aan. In Visé zou ik door haar aan de statie, en dat is vlakbij de Maasbrug, opgepikt worden. Met de trein spoorde ik dus vanuit Luik naar Visé, Wezet in 't Vlaams voor de volledigheid. Nagelnieuwe blauwgelakte treinstellen stonden al klaar voor het vertrek daar op het perron in Luik. Ik twijfelde even of ik met deze trein wel op het juiste spoor zat. Toch wel ! Het was de trein naar Maastricht die dan verder door spoorde tot in Aken. Deze treinen zijn het product van de samenwerking tussen de Belgische, Nederlandse en Duitse spoorwegen. Het waren precies lounges uit een klassehotel ! Zetels in de blauwe veloers, brede ramen en volop ruimte.  Echt sjiek !

Ik kwam ruim op tijd in Visé aan en zo kon ik nog even de binnenstad binnenwippen voor een kennismaking. De Grote Markt, het stadhuis, een klein toerke werd het. Wat me aan een Waalse stad of dorp zo charmeert zijn de producten die er bij de slagers in de vitrine te pronken liggen. Ware culinaire kunstwerken worden er uitgestald. De verschillende gerookte worsten en hammen zijn eyecatchers 1ste klas. Je zou er zo willen van proeven. Niet zelden tref je er ook de varkenskop van een everzwijn aan te midden van hun specialiteiten. Ik kan er verlekkerd naar kijken zoals een klein ventje dat doet voor de vitrine van een snoepwinkeltje.   Een kommeke koffie drong zich op en werd binnengekieperd in de lokale bruin kroeg 'Au Goût du Jour', niet veraf van de statie.  

Une bonne journée madam, merci et au revoir na afloop en terug naar de statie want daar zou Greet zo dadelijk gaan aankomen. Ze had al een berichtje gestuurd. Instappen bij Greet, kiss & ride en hop naar Teuven. Onderweg maakte ik kennis met Liliane, vriendin - familie van Greet en Leen. Leen zou ook meewandelen. Leen leerde ik al kennen op de wandeling in Laakdal. Greet plantte haar Dolfke II, want zo heet haar automobiel, op de parking van Moeder de Gans. Moeder de Gans is een wijd en zijd bekend taverne-restaurant in Teuven. Een 2de kommeke koffie werd daar in die Ganzenmoeder geconsumeerd waarna de zoektocht naar het eerste knooppunt nr 85 kon beginnen. We liepen echter de verkeerde richting uit. Rechtsomkeer dus  en dan stappen maar. 

De eerste stappen stonden in de richting van het Kasteel/Abdij van Sinnich . De Abdij van Sinnich, eigenlijk klooster Fons Beate Marie en ook wel kasteel van Sinnich genoemd, is een voormalige priorij of klooster nabij Teuven. Het voormalige kloostercomplex ligt aan de voet van de heuvelrug 'Plateau van Crapoel'. Opletten hier en dit niet verkeerd lezen 😉. Door de westelijk gelegen tuin stroomt de rivier de Gulp. De gebouwen zijn ondertussen beschermd als onroerend erfgoed. 

 

Er zouden hoogtemeters in het wandelingrecept zitten vandaag ! Wel een 600-tal volgens Google Earth. Aan de start te beginnen van 170 naar 240 meter, een halven Lievevrouwentoren, en dit  rondomrond het kasteeldomein op het wandelpad tot bovenaan het Bovenste Bos. Het is een prachtig wandelgebied. Beetje modder onderweg, niet veel en eens we boven waren zou het uitkijken worden naar knooppunt 76. Dat lag helemaal onderaan in de afdaling naar het Bois de Laschet. Ik kreeg hier het genoegen om wat nader kennis te maken met Liliane. Toch wel ja, ja soms moet verdriet kunnen geuit worden. Dat geeft even soelaas. Deze dame had nog niet zo lang geleden haar man verloren. Het gaf me een goed gevoel om te mogen luisteren naar haar verhaal. Haar man was ook een Compostelaan en een verwoed fietser. Later op de dag vernam ik dat Liliane ook artistieke kwaliteiten in zich had. Die zou ze aanspreken om een mooi kunstwerkje te maken waarmee de herinnering aan, en de verbondenheid met, haar man gestalte zullen krijgen. 

Aangekomen op dat 76ste knooppunt zaten we op Waals grondgebied. Nu ging het terug westwaarts richting Remersdaal, Belgisch Limburg. De weergoden zouden in een mindere bui zijn deze dag. Af en toe een mals buitje zou het worden, de buienradar gaf dit al aan. In het Sint Heriberuskerkske van Remersdaal had Liliane 2 bougiekes aangestoken. Ik denk dat ik weet waarom maar alleszins niet om wat mooier weer te verkrijgen want daar in Remersdaal ontaardde dat buitje in een regelrechte stortbui. Op zoek naar het ondertussen ter ziele gegane cafeetje " L' Apérotheque " werd het schuilen achter een haag. Het hoort er bij en een regenfrakske of een parapluke doen wonderen bij een regenvlaag. Tussen Remersdaal en het Veursbos ligt een open gebied met grasland. Licht heuvelend tussen de 200 en 240 meter hoogte. Je krijgt er een betoverend uitzicht op de valleien en dalen die de Voerstreek kenmerken. Een groen mozaieklandschap van beboste heuvels, weilanden en uitgestrekte wouden bepalen hier het panorama. Hier en daar, verzonken tussen die groene pracht ligt er een ingeslapen dorpje rond een kerktorentje. Zo mooi is het daar.  Een wandeling door bosreservaat 'Veursbos - Roodbos - Vossenaarde' betrof ons volgende agendapunt. Dit bosreservaat ligt op een heuvelrug die een uitloper is in zuidelijke richting van het Plateau van Margraten. Het bos ligt boven op het plateau en op de hellingen. Aan de oostzijde ligt het bos bovenaan de westelijke dalwand van het Gulpdal dat hier geleidelijk aan afloopt richting het oosten naar de Gulp met daarachter het Beusdalbos. Aan de westzijde van het bos ligt het dal van de Veurs met aan de overzijde van het dal het Vrouwenbos. De heuvelrug vormt de waterscheiding tussen de beken Gulp, Veurs en Noor(beek). Ten noordwesten van het Veursbos ligt het Broekbos op een helling. 

Dat Broekbos werd het laatste wandelfeit alvorens het aperitief wenkte in 'De Zotte Lambiek'. Deze kroeg heeft iets speciaals. Meer dan 130 soorten bier kun je er proeven. Het interieur is een allegaartje van kitch, gezelligheid, humor, ouden brol en een voelbare liefde voor Lambik, een stripheld en mede hoofdrolspeler in de Suske en Wiske albums. De uitbater serveerde ons een Amerikaanse Eland , 't is te zeggen een 'Moose'.  Hij maakte een link tussen dit bier en het natuurgebied in Sprimont wat me niet duidelijk is aangezien het bier in Anzegem in de Vlaanders gebrouwen wordt. Heel lekker. Dat vond Leen ook, zij kan er ook van genieten ! Op 1 been kan je niet staan, dus werden het er 2 waarna we verder afzakten naar Moeder de Gans voor een simpel menuke ter afsluiting van de gezellige wandeling. Tijdens het dineetje werd er hartig geconverseerd in het dialect van ' de Hond Heet de Hele Halve Hesp opgeHeten '. Een typisch kenmerk van het Kempisch is het accentueren van de letter H in een woord. Het is een mooi en aangenaam dialekt om naar te luisteren en het is dankzij Leen en Liliane dat ik ondertussen de ganse Netevalleibevolking ken bij naam  en toenaam 😊😊😊. Vrolijk getetter en gelach als hoofdtoon  in de conversaties en het was dan ook een beetje jammer dat ik nog een trein moest halen en er bijgevolg opgekrast diende te worden. In racemodus bracht Greet me naar de statie van Visé. Net op tijd haalde ik de trein van 20u30. 't Was al helemaal donker toen ik thuis aankwam. 

Ik blik terug op een zeer aangename dag in fijn gezelschap. Op vraag van dit gezelschap mag een dergelijk uitstapje een vervolg krijgen. Dat wordt geregeld ! Ik plan met hen een uitstapje in het Kruibeekse Krekengebied, een boottochtje met de waterbus misschien als extra en een restaurantje om af te sluiten in het mooie Bazel. Dat moet kunnen ! Bazel werd ooit uitgekozen tot de mooiste dorpskern van Vlaanderen. Dat komt snor ! En nu nog verslag uitbrengen van het wandelingetje van gisteren in de Zwalmstreek. Ook 'Af' zeiden den Hugo en de Marc, m'n  donderdagse stapmaten ! Zulke fijne wandeltripjes mogen er nog op me afkomen. Voilà, tot een volgende weeral.