Ten Noorden van de koekestad

Het wandeltripje  dat deze dag aangesneden zou worden lag al een geruime tijd in een schuif stof te vergaren. Nochthans hoefde ik enkel maar een tram te nemen om ter bestemming te geraken. En zo werd tram 3 voor vandaag het aangewezen vervoersmiddel om aan deze trip te kunnen beginnen. Opstappen aan de P+R in Melsele en het afstappen stond gepland aan de P+R Merksem, kort bij de bosrijke noordrand van Antwerpen.  

Ik vreesde even niet te kunnen opstappen op de aankomende tram. Reden hiervoor was een ganse lagere school kinderen. Zij hadden  daar aan de halte al post gevat en wachtten daar ook op de tram. Een zee van fluovestjes kleurde de halte. Die gastjes trokken zeker op schoolreis. No problem, er kwam een supertram aan, de albatrostram. Met een lengte van 43 meter biedt die plaats aan 340 personen. Nog plaats over dus ! Na een klein uurtje trammen op de langste tramlijn in Antwerpen, 29,4 km tussen haakjes, stapte ik af aan de eindhalte in Merksem. Voilà, en let 's go ! 

Een kleine 500 meter druk verkeer diende er eerst getrotseerd te worden en daar stond ik al aan de voordeur van het Fort van Merksem. Dit bakstenen fort werd gebouwd van 1871 tot 1882, alhoewel de sluitsteen ‘1876’ vermeldt. Later, in 1911 en 1912, werd het fort versterkt met beton. Vlak voor de val van Antwerpen in oktober 1914, blies het Belgische leger een deel van het fort op om het niet onbeschadigd in handen van de Duitsers te laten vallen. Nadien werd het een depot en tot 1972 was het een kazerne van de Belgische Zeemacht. Sinds 1977 werd het domein omgevormd tot recreatiedomein door de gemeente Merksem. Behalve de lokalen van talloze verenigingen, herbergt het fortdomein nu sportterreinen, een recreatiecomplex en volkstuinen. Ik moet bekennen dat ik geen al te hoge verwachtingen koesterde omtrent deze wandeling maar aangekomen aan dat fort moest ik al mijn mening herzien. Ik startte met het volgen van het wandelpad aan de binnenoever van de vestengordel. Prachtig is het ! Gewoon de aanblik al van die vestingsgracht. Die is rondomrond omzoomd met eeuwenoude bomen. Ze stonden volop in 't groene blad. Wat een mooie omgeving ! En ik liep er alleen op het wandelpad, geen mens te bespeuren. De waterspiegel lag er rimpelloos bij met hier en daar een zorgenloos peddelend waterkieken. Gesneuvelde bomen aan de waterkant vonden hun laatste rustplaats in de vestingsgracht. Op hun  uit het water rijzende grillige takken droogden aalscholvers hun pluimen. Peis en vree alom en dat werd enkel verstoord wanneer een stelletje nijlganzen met kroost voor je voeten opschrok en snel het water in vluchtte. En ondertussen trakteerde een merel jou, onzichtbaar ergens verstopt tussen het lover, op een gratis fluitmelodietje. Oh Mighty Lord, how great Thou art ! Dit voor de gelovigen. Jennifer Hettles zou hier direct haar keel openzetten. 

 

How Great Thou Art

Zo, dit was de moeite. Nu kwam een stukje buitenrand van de vest aan bod. In westelijke richting trok ik rond het fort en passeerde daar de volkstuintjes van Merksem. "Het werk van den akker" zou m'n vader zaliger gezegd hebben. Ik heb nog een fotootje van ons beiden van destijds daar op z'n hofke.  Sommige tuintjes hier rond het fort zijn echte juweeltjes, andere kunnen dan weer de vergelijking met een stort met glans doorstaan. Golfplaten, een hoop stenen her en der, puin en kapot glas van gesneuvelde serres, welig tierend onkruid en noem maar op. Er ontbreekt wat gemeentelijk toezicht volgens mij. 

Ik zocht terug de Bredabaan op, wandelde onderdoor de bruggen  van de E19  en iets verderop kon ik het peerdsbos induikelen.  Het Peerdsbos is één van de meest bezochte bossen in de stadsrand van Antwerpen. Het bos biedt zowel voor gezinnen als natuurliefhebbers een leuke daguitstap. Met haar lange rechte dreven kan je er uren in rondlopen. In de 15de eeuw was er in de oude geschriften al sprake van het bos. Dit bos kent dus een rijke geschiedenis, lees maar : Het Peerdsbos.

Middenin het bos is er de melkerij, een hoevecomplex dat helemaal uitgebouwd werd tot één grote horecazaak. Ik pauzeerde er even in compagnie van een 'Oude Caert', de lokale tripel van Brasschaat. Vriendelijk personeel, dat wel maar bij een klep van meer dan 5€ mochten er wel wat nootjes bijgegeven worden 😦. Na het peerdsbos kwam het gemeentepark van Brasschaat aan de beurt. Met een mooie vijver en in de verte het parkkasteel van Brasschaat als decor gaf dit je het gevoel je in een elitaire omgeving te bevinden. Een boothuisje aan de overkant van de vijver droeg nog bij aan dat onbestemd gevoel.  Graag had ik tot aan het parkkasteel zijnde het gemeentehuis van Brasschaat gestapt. Dit zou het keerpunt van de lus geweest zijn. De weg er naar toe was echter afgesloten en via een bruggetje over de parkvijver keerde ik weer. Het terras aan het boothuisje bood een prachtig uitzicht op de vijver. Op deze idyllische plek zou menig kunstschilder aan zijn trekken kunnen komen. Bij een Chouffe Tripel kon ik daar op het terras mijn bokes binnenspelen. Een rustig momentje op een, op enkele mensen na, leeg terras. In de weekends vermoed ik dat het hier stormloopt van het volk.

Vanaf het boothuisje volgde ik nog eventjes de oever van de vijver. Iets verder mondde de Laarse beek daarin uit en die volgde ik tot aan de E19. Hiermee zat ik op Schotens grondgebied en niet veel later stond ik op den dorpel van het Park Vorderstein. Dit park, een groene oase,  is een lust voor de zintuigen. Langs de imposante brede lanen kan je er zeldzame bomen aantreffen. Vijvers en open grasland zorgen voor een harmonieus geheel. De gerestaureerde oranjerie met haar ommuurde oranjerietuin en de smeedijzeren toegangspoorten geven het park een extra cachet. Ik vond het bezoekje aan het geheel de moeite meer dan waard. En zeker als afsluiter. Zo, hierna zat de wandeling er weeral op. Een kleine 20 km werd het toch niettegenstaande de inkorting voor het parkkasteeĺ. Via de drukke Hortse baan liep ik terug naar den tram 3. Die stond vertrekkensklaar. Dit was ronduit een heel sjiek toerke.  Uiteraard was het magnifieke weer mee de sfeermaker maar zo schoon ... dat had ik alleszins niet verwacht.