Het was weer even geleden dat ik met de vier dames er op uit trok voor een natuurwandelingetje. Nu zaterdag laatstleden was het zover. Maaseik bleek al eerder een bestemming geweest te zijn voor de stapmadammen en na een beetje beraadslaging hunnentwege werd er terug voor deze lokatie gekozen. Een datum voor een afreis naar Maaseik werd daaropvolgend geprikt. Een beetje twijfel rond de welwillendheid van de weergoden om voor treffelijk weer te zorgen bij het naderen van deze datum rees bij me op. Het natte kwakkelweer van de laatste dagen was hier debet aan en dit weer was alleszins nog niet zinnens haar kar te keren. Maar goed, als regen al een argument zou zijn om af te haken dan kom je in deze contreien bijna niet meer buiten. Afspraak was om 9u in de statie van Diest waar ik door m'n vrouwelijke stapgezellen zou opgepikt worden met de automobiel. Zo geschiedde en rond 10u stond de wagen al op een parking aan de stadsrand van Maaseik vlak naast de Pater Sangersbrug die de Maas overspant. Aan de overkant van de brug ligt Nederland. Gratis parkeren zo vermeldde de website, dat had Greet opgezocht. Echt niet zo bleek later !
We begaven ons via de Bleumerstraat naar de Grote Markt van Maaseik voor een koffieke. Een mooi proper plein met bloembakken maar zielloos steriel en het beschikte zeker niet over het kloppend hart om een stad te laten bruisen. Geen mens te bespeuren op die markt. "Brasserie 't District' kon aan die cafeïnewens tegemoet komen. Greet haalde daar haar wandelplannetje boven. Een knooppuntenconstructie die de wandeling door de gehuchten Heppeneert en Elen zou laten laveren. Prima ! Ik had zelf een toerke in reserve voor in het geval er geen plannetje was en er geïmproviseerd moest worden. In dat geval zouden we de Maas overgestoken hebben en een 20-tal paaltjes versierd hebben in Nederlands Limburg. Niet nodig dus en verder zou Greet beroep op mij doen om een pad te vinden dat haar uit pure curiositeit naar de Damiaanhoeve zou leiden. Ze had er immers een boek over gelezen. Een heel verhaal, een crimestory maar in 't kort geschetst ging het hierom : Gerty Vanhoef werd op 28 augustus 2018 dood aangetroffen in haar brandende hoeve, de ‘Damiaan’. Uit de autopsie blijkt dat ze vermoord werd en dat de brand werd aangestoken. Haar man Albert wordt in 2020 aangehouden op verdenking van de moord, maar na enkele maanden weer vrijgelaten. Het is altijd leuk wanneer je een wandeling met zulk een akkevietje wat meer kleur kunt geven. Nu akkevietje is niet bepaald een juiste omschrijving. Maar goed, ne goeie verstaander ....
Okee, we vertrokken daar vanuit die Brasserie richting Maasoever. Aan de overkant op de Nederlandse Maasoever in Roosteren troepte er een haremkudde konikpaarden te samen. Ze hielden er een speels galopje op na in de gigantische wei die de Maasoever hen bood. Het was een peisvol tafereeltje zou je zeggen. Boeiend mooi, nog nooit gezien. Maar het is er niet steeds zo vredevol aan toegegaan met die beestjes. Een kudde merrie-konikpaarden zorgde in 2014 voor heel wat opschudding. Een aantal van die merries zwom, tot tweemaal toe, de Maas over en belandde zo in het Belgische gehucht Heppeneert. De dieren voelden zich dermate zo bedreigd door een opdringerige hengst uit de kudde dat ze de oversteek waagden. Vrijwilligers van de stichting Free Nature hebben de paarden weer naar Nederland teruggebracht. Om herhaling te voorkomen is de hengst afgemaakt. Ik heb geen idee of er daarna worsten van die herrieschopper werden gedraaid. In Lokeren zou dat alleszins het geval zijn geweest.
We wandelden voort langs de Maasoever naar Heppeneert, een bedevaartsoord waar het St. Gertrudiskerkje staat en er onderdak biedt aan Onze Lieve Vrouw van Rust. Onderweg naar Heppeneert staan er langs de Maasoever spiritueel getinte infobordjes die naar de Camino van Santiago de Compostela verwijzen. Een treffend voorbeeldje zijn de stenen in een mandje, maaskeien in dit geval, die je bij die bordjes aantreft. Er wordt verwezen naar het Cruz de Ferro in Foncébadon in Spanje. Een ijzeren kruis op 1530 meter hoogte waar de pelgrims hun steentje neerleggen. Een symbolisch gebaar dat een vast ritueel is geworden op de Camino Frances. De maaskeitjes in het mandje mag je dan meenemen op weg naar het bedevaartsoord in Heppeneert en daar achterlaten aan de kapel, net zoals het steentje dat daar aan de voet van het Cruz de Ferro achtergelaten wordt. Een metafoor die de last belichaamt waaronder je gebukt liep en die je nu na jaren van ondergane miserie van je afwerpt. Verder wordt Onze Lieve Vrouw van Rust daar aangeroepen niet alleen om rust te verkrijgen maar ook om bevrijd te worden van angsten en kwellingen en om inzicht te krijgen in het nemen van moeilijke beslissingen. Hopelijk heeft ons Lieve Vrouwke nog goede ogen en ziet Ze de verzuchtingen nog die onze snel veranderende maatschappij bij de mensen teweegbrengt. Ikzelf heb daarover twijfels. Alleszins zal Ze haar mouwen moeten opstropen en haar armen insmeren om de zovele mensen tegemoet te komen die naar lucht moeten happen om de steeds toenemende druk die de samenleving ons oplegt te kunnen weerstaan. Er is veel werk aan de winkel om de rust in de wereld te herstellen.
In de Middeleeuwen vond een boerenmeisje uit het naburige Elen tijdens het hout sprokkelen een Mariabeeldje in het bos. Het kreeg een mooi plekje thuis op de schouw. Het feit dat een ongeneeslijk ziek familielid na een bezoek plots genas was groot nieuws en het ging als een lopend vuurtje in het rond. Daar moest een bovenaardse reden voor zijn. Eén waar de Maagd Maria de hand in had. Later werd bij die boerderij een kapel gebouwd waarna de Mariaverering aanvang nam. In het jaar 1876 waren er 2 houtvesters uit Maaseik bezig met het vellen van een zware boom. Plotseling brak de boom en zijn kruin kwam terecht op een 2 jaar oud kindje, Jacoba Severeyns genaamd. Er werd het ergste gevreesd maar Jacoba bleef ongedeerd. Ze zat nog steeds op hetzelfde plaatsje maar nu tussen de dikke takken en het gebladerte van de gevelde boom. Ze droeg een schapulierke van de OLV van Rust rond haar nekske. Dat gegeven voedde natuurlijk de volksdevotie en sindsdien kwamen er nog meer bedevaarders naar de kapel om het Mariabeeldje eer te bewijzen. Ik vond het de moeite om daar een kijkje te nemen. Tegenover de ingang van de kerk kan je in de kaarsengalerij een kaars aansteken. Het was jammer dat den Hugo er niet bij was. Greet vroeg me nog of ik geen noveenkaars voor den Hugo moest meenemen. Het drong niet goed tot me door maar het zou hem wel plezier gedaan hebben. Ik had beter moeten luisteren en er eentje voor hem moeten meebrengen. Nu was het aan mij om aan de hand van Greet's knooppuntenplannetje een weg te zoeken die naar de Damiaanhoeve zou leiden. Dat lukte, weliswaar in de regen, en iets later bewandelden we een grindpad dat de oevers van de Maas volgde maar ook geheel in haar overstromingsgebied lag. Het viel nogal mee met slijktoestanden vanwege de overvloedige regen van de laatste dagen. Dat grind zorgde voor vrij stabiele paden. Een prachtig gebied met immense watervlakten en groene eilandjes waar honderden ganzen huisden ontplooide zich mijlenver voor het oog. De kronkelende Maasbedding strekte zich op de linkerkant weids uit en dat leverde spektakulaire vergezichten op. Aan de rechterkant lag dan weer het immense ontginningsgebied van een grindgroeve.
Op dat grindpad stak er ons een auto voorbij en misschien was dat wel de ongelukkige echtgenoot van Gerty ... ? Wie weet ? Althans, zo werd er gespeculeerd. En inderdaad, de wagen die ons passeerde daar op de 'Damiaan', want zo heette het pad, werd bestuurd door Bert, de man van het slachtoffer. Hij wachtte ons op aan zijn Damiaanhoeve. Greet sprak hem zich verontschuldigend aan met een verwijzing naar het boek van Chris de Stoop als intro. Hij nam zichtbaar graag daarop het woord. Een minzame man, dat was mijn eerste indruk. Een man die na al die jaren een kijk heeft op het gebeurde en zijn best heeft gedaan om het te verwerken. Het moet verschrikkelijk geweest zijn wat hij meegemaakt heeft. Bovendien moeten valse beschuldigingen, onschuldig zijnde, je breken. Het machteloos opboksen tegen het gerechtelijke apparaat en de onzekerheid over de ware toedracht in het ganse verhaal tarten elke verbeelding. En het wachten op een bevestiging van vermoedens blijven voer voor de verschrikkelijkste nachtmerries. Vermoedens die begrijpelijkerwijs niet voor waarheid mogen uitgesproken worden. De Faroek Ozgunez nam in deze zaak ook reeds de draad op want al zes jaar is de moord een mysterie. Het youtubefilmpje hieronder geeft enige toelichting over de nasleep van de verschrikkelijke feiten. Klik maar eens op het witte driehoekje in het filmschermpje.
Na afscheid genomen te hebben van Bert zochten we iets verder een plaatsje om te picknicken. Ver moesten we niet lopen. Een bankje aan een grillige vervormde boom tegenover het borstbeeld van Gerty bood een uitstekend picknickplaatsje. Ziezo, bokes binnen en hopla we stapten verder naar het gehucht Elen.
De grijze deprimerende kleur van de lucht was niet bepaald van die aard dat je je in het één of ander tropisch paradijs waande. En tegen de tijd dat we daar in Elen toekwamen kleurde de hemel zwart. Café "In de Gouden Ster" biedt al 200 jaar lavenis aan de dorstlijdende Elense bevolking. Het was nog gesloten toen we er aankwamen maar de kroegbazin maakte aanstalten om te openen. De stapdames hielpen haar een handje met het plaatsen van tafeltjes en stoelen op het terras. De uitbaatster stond er even alleen voor. Haar man lag in het hospitaal. Ja het ging er met hem al een stuk beter aan toe. Een beet van het één of ander onbekend insect was in het kwaad geslagen met hoge koorts en zwellingen tot gevolg maar hij was nu aan de beterhand. Het menske zelf was op ouderdom en sukkelde ook met haar fysiek. Ik maakte er kennis met haar suggestie : Een tripel Witkraag ! 9° aub en lekker hoppig. Het werden er twee. De dames stelden zich tevreden met een 'Den Diene & De Miene', een lokaal brouwsel moest je het me vragen. Ook het interieur van die kroeg was er eentje om van te snoepen. Aan de buitenkant van de kroeg zag je een mooie hedendaagse gevel. Je kon daardoor niet vermoeden dat je binnenin een interieur zou aantreffen dat in haar oorspronkelijke staat werd behouden. Een prachtige uit eikenhout gesculpteerde toog, een zoldering die ondersteund werd door massieve houten balken en een mozaiekvloer met oeroude tegeltjes.
Het meubilair is er al even oud ... prachtig gewoon ! Juist op tijd konden we daar op het terras plaatsnemen want een fikse plensbui donderde al vlug uit de zwarte wolken. Gelukkig was het maar een bui en na afloop ging het richting Maaseik uit. De wandeling liep stilaan ten einde. Om af te sluiten liepen we nog een restaurantje binnen op de Grote Markt. Nog een hap en een glazeke wijn voor de dames en we konden afronden. Het ging er in de conversaties lollig aan toe. De lachspieren hadden werk toen Liliane meende het Alhambra te zien in de verte. Wijn op bier geeft plezier zegt het spreekwoord. Allez ik ga afsluiten. Dat gratis parkeren daar op die parking aan de stadsrand was blijkbaar een grap. Er stak een papierke tussen de ruitenwisser van Liliane haar voiture. 15€ parkeerboete. Het is triest want uit alles en nog wat wordt er geld geklopt. Wanneer zullen we moeten betalen voor de lucht die we inademen ? Let maar op ... !
Uiteindelijk kan ik toch terugblikken op een heel schoon wandelingetje. Jammer van het sombere weer. Schluss nu, ik werd even vlot als ik werd opgehaald ook terug afgezet aan de statie van Diest. Triestige buurt is het daar ... een beetje in lijn met het troosteloze weer. Tot een volgende !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.