Het kan verkeren zei Bredero ooit. Dit jaar, althans dit wat er al van opgesoupeerd blijkt, scheerde kwa gelukzaligheid al te geen hoge toppen. De bedoeling om de Mozarabe te lopen moet ik noodgedwongen een 2de keer uitstellen en de start ervan staat nog niet vast. Een 1ste keer zou ik in mei vertrekken. Voor het communiefeest halfmei van Leonie, de kleindochter zou ik dan moeten gepast hebben en zoiets doe je niet. Maar reeds in maart werd Annick gehospitaliseerd. De opname duurde tot Pasen, ver in April ! Een revalidatieperiode van 6 maanden volgde. In september zou ik een 2de poging wagen maar de toestand van m'n vrouw is nog niet 100%. De opvang van de kleinkinderen en de zorg om hen naar de school te brengen en ook op te halen vanwege de recente invaliditeit van hun papa en de moeilijke uurrooster van hun mama is daar mede-oorzaak aan. De fysieke toestand van Annick laat dit trouwens nog niet toe. Ik kan dit bijgevolg niet aan haar alleen overlaten. Ach, links en rechts zijn er wel helpende handen maar toch, ik val niet graag iemand lastig. Alsof deze ene streep door de rekening niet volstond scharrelde ik op m'n laatste wandeling in Maaseik aan de linkervoet een peesplaatontsteking op. Fasccitis Plantaris maw. Dat kan in de meest extreme gevallen leiden tot een herstelperiode van wel 18 maanden. Ik geloof nooit dat dit bij mij zo lang zal duren maar voor de moment bezorgt dit me veel ongemak. We zien wel. Dit alles zorgt ervoor dat ik de wandelingetjes dien uit te stellen voor een tijdje en de Camino Mozarabe ten vroegste volgende lente kan starten. Zonde is het wel maar goed, er zijn ergere dingen in 't leven. Life goes on
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.