Het noodlot tarten, een poging toch ! Prinsen- en Hekselienpad

 

Nu ik even terugblik heeft het herstel van m'n poot toch wel eventjes geduurd. Zaterdag 3 augustus was het dat ik m'n laatste wandeling stapte. Dat was in Maaseik. Sindsdien ligt er al een dikke laag stof op die datum. Enkele schuchtere pogingen ten spijt moest ik telkens vaststellen dat m'n voet nog niet ok was. Gisteren waagde ik een zoveelste keer en eureka ! De wandelmicrobe kan opnieuw zegevieren. M'n peesplaatontsteking is zo goed als wijlen. Nog niet  helemaal weg maar een hemelsbreed verschil met eerder. Het gaat eindelijk na meer dan 4 maanden gesukkel de betere richting uit.

Op aangeven van Greet stond er een wandelingetje in Geel op het menu. Nog niet te hevig van start willen gaan koos ik voor een wandeling van 12km. Afspraak aan het station van Geel. Greet en Liliane wachtten me daar op. Het sporen naar Geel vanuit Beveren beantwoordde volledig aan de verwachtingen. Trein naar Berchem 20 minuten vertraging, aansluiting naar Geel foetsjie. 's Avonds bij de terugkeer een koekske van hetzelfde deeg. Het voelde zelfs vertrouwd aan. 

Vanuit Geel bolde Greet met ons naar restaurant 't Meulezicht in Retie. Een koffietje in de gauwte want er viel nog wat bij te praten. Ik bespaar de lezer echter de verdere details. Het bosgebied gelegen ten Zuidwesten van Retie biedt een veelvoud aan wandelpaden. Het Hekselienpad gelegen in Witte Netevallei is er ééntje van en dit lag vlakbij onze startplaats. Het pad dat start aan de watermolen werd aangelegd met als doel de kinderfantasie te prikkelen tijdens een rondwandeling door een sprookjesachtig stukje natuur.  Hekselien het hoofdfiguurtje in het verhaal leidt je met haar sterren over het kronkelige pad en toont je de weg over bruggetjes en hooilanden. Het verborgen moeras brengt je tot diep in het bos, helemaal tot aan het heksenspeelplekje. Een poeltje onderweg op het pad moet een heksenbad voorstellen. Uitleg over de ingrediënten die de hygiëne van de doorsnee heks moeten waarborgen waar onder meer slijm, kikkerdril, spinnenrag en rattenspeeksel toe behoren, worden netjes op een bordje vermeld.  Een smal kluppelpad maakt ook deel uit van deze 2,5km lange wandeling.  In 2020 maakte ik er al eens kennis mee samen met de Ronny en de Catsjoe zaliger. Lees maar : Prinsenroute en Hekselien. Het pad slingerde toen door een heus moeras zodat je jezelf geen misstap kon permiteren om alzo een plons te vermijden. Deze keer oogde het geheel iets droger. Tot hier toe konden we genieten van een prachtig wandelpad. De grauwe lucht met zo af en toe een druppeltje nat was zichtbaar verbeterd.  Een paar vegen blauw kwamen tevoorschijn en zonnestralen die hier en daar door het wolkendek priemden toverden een onwaarschijnlijk zuivere lichtgloed tussen de kale boomkruinen. Prachtig, dit miste ik al een paar maanden. Na dit Hekselienpad spoorden we naar het Prinsenpark. Dit park is een ideale plek om te komen wandelen. Tal van bepijlde wandelwegen lopen door het bosgebied. Je wandelt van de vijver in het naaldbos door het oude parkgedeelte met grote en oude loofbomen, langsheen weides en velden. Er was weinig volk te zien in dat park. Daardoor werd je aandacht onbedoeld gefocust op het omgevingslawaai. Dit kwam deze keer van de Geelse baan enkele kilometers verderop. Ach het was niet echt uitgesproken storend maar ik denk dat het de aanzet gaf tot het neerpoten van een stiltecocon in de vorm van een gigantisch slakkenhuisje. Greet en Liliane namen er plaats in. Zelf stond ik er helemaal niet bij stil maar bij die stiltecocon hoort er een heel verhaal. Pure mind fullness retoriek lees je als het ware wanneer je deze link aanvinkt : waarjewerkelijkademt.ghonga. 

Wel aan de Gertryvijver hielden we bij een zithoekje een korte pauze. De avond viel en de stilaan ondergaande zon schilderde met magnifieke kleuren en precisie de omringende natuurpracht. Honderden wilde ganzen troepten samen aan de overkant van de vijver. Met tussenpozen landden er gakkende soortgenoten bij. Liliane had de indruk dat ze trekkende waren en een rustplaats zochten voor de overnachting. Mooie tafereeltjes daar aan die vijver ! Beetje wegzinken in gemijmer en mekaars dromen verkennen. Dromen,  een mysterieus gegeven ! Blij dat ik er terug bij kon zijn, ik heb dit gemist. De wandeling liep stilaan ten einde en het ging terug 't Meulezicht uit waar een stoofpotje stond te pruttelen om de wandeling met smaak af te ronden. Het zat er op voor vandaag. Ik moet bekennen dat ook het neerpennen van een verslagje terug moet wennen. Beetje geduld nog. Wat het stappen op zich betreft wil ik het nog wat kalm aan doen en  nog niets forceren. Maar de draad kan ik alleszins terug opnemen.  M'n stappenteller klokte af op een dikke 16km. Eerder bemoedigend is m'n indruk.