Even in La Douce France Sailly les Cambrai

Voor het jaarlijkse weekendje met de scoutsvrienden werd er me gevraagd om een wandeluitstapje ineen te steken. Twee bescheiden toerkes van respectievelijk een 15km en ééntje, zowaar nog bescheidener, van 9 km kwamen er uit de bus. Moeilijk om uit te tekenen was het niet want ik had al een blauwdrukje van een paadje daar in die contreien. 

Dit jaar werd het Sailly lez Cambrai. Het verbindingswoordje 'lez' duidt op ' In de nabijheid van .. ' Cambrai. Cambrai ooit nog hoofdstad van het Frankisch koningdom en in een lang verleden Kamerrijk genoemd, ligt in het département du Nord regio Nord Pas de Calais. Ook wel eens smalend Le Pays des Stis (Ch'tis) genoemd. Veel gelijkenis met het land van Waas kan je daar in het taalgebruik vinden. Hier in het Land van Waas hoor je in het taalgebruik aan het einde van elke zin steevast het woordje 'awa' opduikelen. 't Is er bij de geboorte bij de pap mee ingelepeld volgens mij. Bij die mannen daar in le 'Nord' ook, ware het wel dat 'awa' vervangen werd door een in crescendo uitgesproken langgerekte ' ééééé ' op het einde van elk betoog. Je went er wel aan maar je moet opletten want al vlug krijg je de neiging om dit te kopieren :-). Voor een deel lijken de vooroordelen die Fransen uit de Midi hebben over hun noordelijke landgenoten op deze die Nederlanders over Belgen hebben (en andersom). Het Ch'ti is voor de meeste Fransen even slecht verstaanbaar als sommige Vlaamse dialecten voor veel Nederlanders of evengoed andersom zoals sommige Nederlandse dialecten het zijn voor veel Vlamingen. Het weer in 'Le Nord' zou erbarmelijk zijn, het frietkot centraal in de eetgewoonten en de bewoners zouden arm, dom en vrijwel zonder uitzondering alcoholisten zijn. Van een berg vooroordelen gesproken zeg ;-) ! Gelukkig weten we beter en mogen we ons bij de iets wijzere mensen rekenen. 
Een wandeling van 15 km met een 25 tal personen is wel eens leuk. Je hebt wat klap onderweg. Droog weer, daar kwam het zeker op aan want anders zit je zo door het plezierige heen. Een schrale wind en voor de rest eigenlijk zo geen mooie omgeving. Weidse kale velden, bossen doortrokken met slijkpaadjes, kaphout, verwilderde struiken, achtergelaten stronken. Nee erg mooi oogt het niet en dan die grijze met regen bezwangerde lucht maakt het er echt niet vrolijker op. Ik kan me de eerste dagen toen ik vertrok naar Compostela nog goed herinneren. In die noordelijke departementen zijn het voornamelijk monumenten en kerkhoven die de sfeer in het landschap bepalen.
De herinnering aan de 1ste wereldbrand wordt er alom in ere gehouden. Ook op de wandeling. Regelmatig vind je daar op je weg, tot zelfs midden in de bossen toe, een grafmonument van of een aandenken aan de één of andere soldaat of officier die het loodje legde in de oorlog. Men mag het niet vergeten, dat zeker niet, maar het is een beetje jammer dat dit gegeven steeds de boventoon bepaalt.
Toch veel door de velden en het bos gestapt maar daar waar je een stukje grote baan of rijweg op moest kwamen me weer de beelden van mijn eerste tocht te voorschijn. De auto is daar koning. Geen voetpaden, geen fietspaden ... een lap asfalt die aan de zijkant met een witte streep is afgeboord. Daarnaast een gracht en in het beste geval een modderige en hobbelige grasstrook. Opletten geblazen wordt het dan want de Franse chauffeur eist op de weg gegarandeerd zijn plaatst op. Triest.
Een cafeetje  'Tabac, presse, café' in Fontaine Notre Dame was een welkome afwisseling in het ééntonige landschap. Wat verder in het Bois de Bourlon werd de picknick aangesproken op Canadees grondgebied. 20.000 Canadezen hebben daar hun laatste rustplaats gevonden in de 1ste wereldoorlog. Geen verkwikkend oord, alleszins niet. De één of andere graaf heeft een stuk grond inclusief de heuvel van Bourlon waar het destijds om te doen was geschonken aan de Canadese autoriteiten. Er staat voor de gesneuvelden een gedenkteken opgesteld. In Bourlon zelf nog maar eens een cafeetje opgezocht om het uitgewaaide gezelschap wat op te laten warmen. 
Na een 5 tal uurtjes was het wandelingetje afgelopen. 's Avonds werd het plezieriger. Een buffet ineengestoken door Koen en Ramatha, de organisatoren van dienst, werd door 2 Nederlanders geanimeerd. Gezellige bedoening. Vader en dochter kwamen helemaal uit Utrecht afgezakt om tijdens het buffet een moordspel te leiden. Leuk, inclusief een heuse verkleedpartij om het dineetje een extra dimensie te geven. Ben benieuwd waar het volgend jaar te doen zal zijn !