Bij de Rapenbranders van Lokeren : Het Bospark en het Molsbroek

Nog juist geteld 7 dagen en Hugo uit Temse gaat van start met zijn pelgrimstocht. Op 1 mei vertekt hij vanuit Temse naar Santiago de Compostela. In rechte lijn naar St. Jean de Port en van daaruit over de Camino del Norte de Atlantische kust volgend naar Oviedo waar hij aansluiting zoekt op de Camino Primitivo. Deze laatste route leidt je dwars door de bergen van Asturië tot in de beboste heuvels van Galicië. Geen lachertje want dat zijn 9 dagen van klimwerk van de bovenste plank. De Primitivo is ronduit de prachtigste variant waarbij het prachtige uitzicht op de Picos d'Europe met zijn 2650 meter hoogte je helpt om de pijn in je billen, je voeten en kuiten te verzachten. Buen Camino Hugo, ik geef je blog 'Tempus Fugit' hier mee aan mijn vrienden-lezers. Ikzelf ga je blog dan ook met belangstelling volgen Hugo ! Ik hoop tevens dat je veel sponsors aantrekt voor je goede doel en dat je anderen met je wedervaren op je pelgrimstocht kan begeesteren. E ultreia E sus eia ! Deus adjuva nos. Voorwaarts en steeds verder .....

http://www.bloggen.be/hugo_peregrinus/

Maar nu ben ik nog niet zo ver. Nu is het nog het wekelijkse uitstapje met mijne stapmaat dat me toelaat naar de start toe te leven. Deze keer heb ik het nog maar eens hier in de geburen opgezocht. Een uitgestippeld minitrippeke van een kleine 20km in Lokeren zou volstaan. Lokeren met zijn bekende Lokerse feesten, is een sfeervol stadje waar men van paarden nog worsten draait en dat de lugubere eer opeist dat haar worsten de beste ter wereld zijn. Ik lust ze niet. 
Ronny en de Catsjoe stonden al vroeg aan mijn deur. De Catsjoe wist nog haarfijn waar ik woonde want zij liep vrolijk vooruit op de Ronny recht naar mijn deur. Bellen kon zij niet :-), blaffen wel. Na een vlugge checkup van het beestje kon ik tot mijn geruststelling vaststellen dat ze geen bokkepootjes en hoorntjes had overgehouden aan haar bergavonturen in Fontaine Bleu. 

Lokeren is een erg gezellige stad met op loopafstand vanuit de kern een prachtig bospark en 'Het Molsbroek', een immens natuurreservaat. Na enkele luttele minuutjes kwamen we al aan in het mooi onderhouden bospark. Op weg daar naartoe kwamen we al een ooievaar tegen die met zijn ochtendwandelingetje in een drassige weide bezig was. Een eekhoorntje speelde verstoppertje in zijn lork. Als een acrobaat wipte hij moeiteloos van de ene tak naar de andere en zo de boomkruinen in. Vredige tafereeltjes kortom. In het park zelf zaten er ook een hele hoop beestjes. Een albino struisvogel, dwerggeitjes, pauwen, kippen, damherten en maar hier en daar viel er een wandelaar te bespeuren. 
Vanuit het bospark leidde de wandelroute via het immense nieuwe Lokerse kerkhof naar de noordwestpunt van het Molsbroek.  Het Molsbroek is een 80 hectare groot moerasgebied waar talloze watervogels en moerasplanten in het wild leven. Verder tref je er een enorme biodiversiteit aan in de vorm van broekbos, rivierduintjes, rietvelden en vochtige graslanden. Maar wat een lawaai zeg bij het toekomen aan die geweldige moerasplas ! Wel honderduizend kokmeeuwen, te herkennen aan hun zwart koppeke, gaven daar een niet aflatend en oorverdovend krijsconcert. Een wolk aan deze sierlijke beestjes bedekte bijna de ganse plas. De Ronny die na het schielijk overlijden van zijne nonkel Joseph in het bezit was gekomen van die zijn knappe fotocamera gaf er het toestelletje een nieuwe adem. Aan het einde van de dag had hij wel bijna 200 foto's getrokken. 
Wat verder wandelen trok een cafeetje onze aandacht. Niet van de dorst maar wel de benaming van die kroeg. Het 'Breimachien' begot. Wie bedenkt nu zo een naam. Later op de dag zouden we het antwoord evenmin te weten komen. 
Een 4,5 km lang wandelpad slingert door het gebied heen. Zo halverwege dit kronkelpad staat er een leuk houten chaletje. Het is een infocentrum annex ontmoetingsplaats voor de lokale groenbeheerders. Verschillende picknicktafeltjes tref je er aan en natuurlijk was dit de uitgelezen stek om onze openluchtcuisine nog maar eens te demonstreren. Een stevige spaghetti met een fleske Bergerac was dat wat het potteke verschafte. Je trekt wel de aandacht met je kookgerief zo te etaleren op een picknicktafel. Het gevolg was dat we binnen de kortste keren al wat klap hadden met 2 sympathieke dames die er ook met hun hondje kwamen wandelen en daar eventjes hun bokes kwamen opeten. Eten moet je delen ! Onze spaghetti werd afgeslagen want waarschijnlijk zou dit een aanslag betekend hebben op hun slanke lijn maar de chokolade paasei die ik bij had en hen presenteerde verwisselde in dank van eigenaar.  
Een beetje storend aan die ontmoetingsplek was wel dat er een groot bord met opschrift je het zicht benam op de weidse plas. 'Geniet van dit natuurreservaat nu het nog kan !', stond er op dat bord met vette letters geschreven. Een doemscenario ? Dreigt het gebied ten prooi te vallen aan grondspeculanten en makelaars ? Niets daarvan ! Met de nieuwe subsidiëringspolitiek van Europa zouden de subsidies vervallen voor één derde van de 400 natuurgebieden die België rijk is. Een regelrechte schande is dit en een doemscenario mag je dit volgens mij gerust noemen. 
Na een goeie 12 kilometer door dit natuurschoon gewandeld te hebben zagen we ineens ons pad versperd. Jammer want we zaten net op het mooie jaagpad aan de oever van de Durme. Dan maar een terugkeer naar af via café 'Het Breimachien'. Onvermijdelijk de enigste valabele optie want de Durme overzwemmen was niet aan de orde. 
'Hier waakt Patricia in plaats van de hond' stond er geschreven op een uithangbordje aan de gevel en dat maakte direct duidelijk wie in 'Het Breimachien' het er voor het zeggen had. Daar kregen we te horen dat het jaagpad ontoegankelijk was wegens werken. Op dit stukje Durme zit er nog getijde en men is er bezig met het bouwen van een vistunnel. 't Is me niet helemaal duidelijk want volgens mij zit er in de Durme helemaal gene zalm of forel. Maar goed, ze zullen wel weten wat ze doen. 
Het Breimachien is een echte volkskroeg. Ook weer die typische voelbare sfeer die bepaald wordt door de vaste stamgasten kon je daar aantreffen. Een bonte mengeling van discussiërende karakterkoppen, pleziermakende zuipschuiten en tooghangers ontbrak dus niet in het decor. Allen duidelijk dezelfde nobele ambitie delend, namelijk het zich verzekeren van de sympathie van de kroegbazin. Ook voor haar was de herkomst van de benaming Het Breimachien een raadsel. Deze kroeg heet al 107 jaar zo was het enige wat ze erover wist te vertellen. 
In het hoekje van de kroeg zat Dréke. Een man in de zeventig die je zo onder de bruggen van Parijs zou situeren. Een lange witte baard en sluiks haar op een verweerd maar vrolijk gezicht. Versleten kleren en kapotte schoenen trokken de aandacht van de Catsjoe. Dréke was er direct maatjes mee. Hij deed er een hele uitleg tegen maar ik vrees dat de Catsjoe, net zoals ik, geen snars van het dronkemansgewauwel begreep. Ronny vroeg aan een andere stamgast om een fotoke te trekken van ons getweeën aan de toog. De camera van wijlen nonkel Joseph moest die klus klaren. Die brave man richtte zijn lens naar boven en dacht dat we tegen de plafond zaten.  Na enkele dappere pogingen van die stamgast om de techniciteit van nonkel Joseph's camera onder de knie te krijgen moest de Ronny wat bijsturen om tot een bevredigend reultaat te komen. Enfin, de kwaliteit van de opgeleverde foto was niet bijster maar de verdienste van die brave man kon tellen. 
Ik moet zeggen dat Patricia een heel propere kroegmadam is. Nadat Dréke zijn met jenever aangelengde pinten had achterovergekapt en de kroeg verliet kwam ze onmiddelijk, gewapend met emmer,vod en een bus Dettol de ganse hoek waar Dréke had gezeten bewerken. Ik hoop dat Dréke dit nooit van zijn leven leest :-).
Nog een goeie paar kilometers viel er te lopen tot in het stadscentrum van Lokeren. Op een zonnig terraske hebben we nog bij een lekkere Tongerlo Blond even kunnen nakaarten over de mooie stapdag. Tempus Fugit, je hebt gelijk Hugo want het gaat allemaal zo vlug voorbij. Jammer voor de volgende dagen want er wordt slechter weer voorspeld. Maar deze dag hebben we dan toch maar weer mooi kunnen plukken. Carpe Diem was een feit en hop richting huiswaarts.