Gisteren een godganse dag niet buitengeweest vanwege het stormweer. Beuh, maar op het weerbericht werd er gezegd dat het vandaag kwasi droog zou blijven. Iets later op de avond stuurde de Ronny me nog een mailtje met een link met wat wandelweetjes omtrent blessures om op deze blog te plaatsen. Dat linkske en het vooruitzicht op een droge dag brachten me op het idee om een al klaargestoomd wandelingeske uit te gaan proberen. Wommelgem, door de volksmond aldaar als Oemelegoem uitgesproken, gelegen in het Schijnbekken leek me prima om eens te gaan verkennen. Niet te ver dus en daarom heb ik dan maar even m'n karretje genomen om tot daar te bollen. Onderweg mijne stapmaat opgepikt en zijn hondeke en om 11 uur stond ik al aan de brug van Wijnegem om daar van start te gaan. Aan die brug over het Albertkanaal was het met die strakke wind erg frisjes.
Een toerke van 20 km zou wel volstaan met zo een gure wind.
Een stukje langs de oevers van de Schijn, een bezoekje aan het mooi opgelapte Fort 2 van Wommelgem en het park van Wijnegem zaten allemaal in het verrassingpakketje.
Echt tot de verbeelding spreekt Wommelgem niet. Het zou een Frankische nederzetting geweest zijn die rondom de 6de en de 7de eeuw zou ontstaan zijn. Verder leert de geschiedenis dat de stichters 'de Wimilingen' hun naam aan het dorpke hebben gegeven en dat zo naar het schijnt het indertijd Wimilincheim werd genoemd. Letterlijk vertaald : De woonplaats van Wimilo, de stamvader van de Wimilingen.
Het fort had meer te vertellen. De grondwerken werden aangevat in 1860 waarvoor er zo'n 35ha vruchtbare grond moest worden afgestaan. Het bouwproject, getekend door de kapitein Alexis Brialmont, moest één van de sterkste bolwerken in Europa worden. 8 identieke vooruitgeschoven forten op 4km van de Scheldestad moesten deze bescherming bieden. In 1868 was het af.
Als je er zo doorwandeld sta je versteld van het vakmanschap waarvan die burchten getuigen. Muren van meer dan 2 meter dik en volledig opgetrokken in baksteen. Echt het loont de moeite om dit eens af te zien.
Veel militair verdedigend nut hebben ze nooit gehad omdat de reikwijdte van de zich steeds maar verder perfectionerende artillerie gestaag toenam. De kanonnen konden op den duur gewoon over de forten heen schieten om Antwerpen te bereiken. Enkel in de Duits - Franse oorlog van 1870 hebben ze Wommelgem kunnen vrijwaren van bombardementen.
Maar vooruit, nu nog wat wandelen. De lente is in aantocht. Overal staan de knopjes al aan bomen en struiken. Hier en daar zie je wel eens een jong boompje in een pril groen kleurtje verschijnen. We gaan bergop in het seizoen. Alleszins is dit een aanstekelijk vooruitzicht.
Het blijft moeilijk om in een verstedelijkte omgeving een mooie wandelweg uit te stippelen. Je moet er op letten dat je uit de geburen van autowegen blijft vanwege het verkeerslawaai. Dat hoor je wel tot op minstens 2km afstand. Je moet eveneens gokken dat de schaarse wandelpaadjes niet doodlopen op een hek. Bruggetjes, in dit geval over de Schijn, die soms ontoegankelijk zijn maken het er niet makkelijker op. Dan loop je weer ineens in een drukke straat waarvan je dacht dat het op kaart een fietspad was. Niet eenvoudig hoor ! Daarom dat je er best een toerke door het één of ander park inlast om zeker te zijn dat je toch nog iets mooi tegenkomt.
Het park van Wijnegem kwam daarom van pas in de plannen. Het is een juweeltje dat het rondje een beetje cachet kon geven. De Schijn kronkelt er in meerdere bochtjes door. De bosanemoontjes stonden er al mooi in de bloei. Oude pachthoeven, een kasteeltje en mooie plantsoenen die er nu wel wat drassig bijlagen zorgden voor een rustige noot in het decor. En er was geen mens te bespeuren in heel dat prachtige park.
Het toerke was zo afgelopen. Flink uitgewaaid en de laatste stappen werden aan de brug over het Albertkanaal besteed. Daar kwamen we terug aan op het beginpunt. Het frituurke daar ter plaatse was al open. De Catsjoe, een heel proper beestje niettemin, mocht er niet binnen en bleef daarom buiten. De les vastgemaakt aan een muurkraantje bleef ze geduldig wachten op haar verdiende boelet . Toch straf niet ? Ergens onderweg waren we het gerenommeerde tavernerestaurant 'De Pluymhoeve' binnengeduikeld om van nen Deugniet te gaan proeven. De uitbaters maakten er helemaal geen probleem van dat de hond mee binnenkwam. Ze kreeg er zelfs een bakske drinkwater. In een simpel frietkot mag het dan weer niet van de voedselinspectie. Ik snap het ergens niet. 't Zal wel aan mij liggen denk ik :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.