De fruitbloesems van Haspengouw : Borgloon

Om een beetje de conditie erin te houden ben ik gisteren maar een dagje gaan stappen in de fruitstreek. Nu, aansluitend op een weekje koken voor een scoutsploegje van 30 man zou een dagje languitgerekt op de zetel blijven liggen misschien wel een iets beter idee geweest zijn. Maar goed, 't is mooi weer en dan moet je buiten zitten en niet op je luie krent rondhangen. De vorige keer met de uitstap tussen Alken en St. Truiden waren we nog iets te vroeg om de fruitbloesems te gaan bewonderen. Bijgevolg moest die wandeling eens overgedaan worden. Jammer genoeg waren we deze keer nog een klein tikkeltje te vroeg. De laagstammen, alhoewel fris in het groen,  zaten nog overwegend in de knop. De hoogstammen daarentegen stonden al mooi in de bloei maar nog niet volop. 

De Catsjou had deze keer verstek gelaten. Ze was gaan wandelen in Fontaine Bleu in Frankrijk. Deze keer ging ze mee op stap met de dochter van mijne stapmaat. Zij organiseert daar een klimkamp tussen de rotsen met vrienden. Tof, dat wel maar geef mij maar de begane grond en mijn stapbottienen in plaats van de klifhanger te gaan 'uithangen'. Als dat met de Catsjou maar goed komt. Ik hoop dat ze niet terugkomt als een berggeit met hoorntjes en bokkepootjes. Ik wil er niet aan denken !
Borgloon ! De raad volgend van Dirk, de cafébaas uit Ulbeek, was Borgloon the place to be om de bloesempracht in volle glorie te kunnen bewonderen. Te meer omdat je daar in een zacht glooiend landschap zit waarbij je op de heuvels dat ganse bloemendeken kunt overschouwen. Maar helaas, zoals gezegd was het nog iets te vroeg om daar getuige van te mogen zijn. We komen er nog wel eens terug. In juli al zeker want dan mag iedereen er gratis en naar hartelust kersen komen plukken. Hele manden vol ! 
Het was een knap wandelingeske van rond de 20 kilometer. Het begon al met een stevige klim naar het centrum van Borgloon. Borgloon, gelegen tussen Tongeren en St. Truiden, is trouwens een stadje met een stevige geschiedenis gaande van transitnederzetting aan verschillende Romeinse heirbanen tot ettelijke malen het slachtoffer geweest te zijn van plundertochten en belegeringen.
De slag bij Brustem door de de pro Bourgondische troepen, ambras met Maximiliaan van Oostenrijk, geknok tussen het Huis van de Mark en de Prinsbisschoppen. Dan weer de Staatse troepen van Willem van Oranje die er lelijk hebben huisgehouden, gevolgd door de Spanjaarden, de Kroaten, de Lotharingers, een 4 en een 9 -jarige bezetting door de Fransman, de Spaanse successie-oorlog. Ik vergeet er nog. Veel wapengekletter dat nu is geweken voor een vredig landschap. En dat is maar goed zo. Een andere triestige noot in haar eeuwenlange bestaan is het feit dat Borgloon in de 17de eeuw jarenlang het schouwtoneel is geweest van massale heksenvervolgingen. Een hele hoop van die sukkels zijn daar op de brandstapel aan hun einde gekomen. Onder hen Tjenne de heks die er in 1667 na een proces van 2 jaar levend werd verbrand. Het vonnis werd onder een reuzelinde van 5,6 meter doorsnee uitgesproken. Deze boom ging enkele jaren later in vuur op door een blikseminslag. Een 2de boom, ditmaal een populier groeide op vanuit de as. Ook deze ging ten onder aan vuur. De boze geest van Tjenne had daar duidelijk de hand in. Een derde boom werd nu geplant in de hoop dat Tjenne haar toorn zou luwen.. 
Maar goed, het wandelingeske was eveneens erg afwisselend en wat aanpassingen onderweg waren nodig om een beetje de richting te behouden want de uitgetekende paadjes in de velden waren grotendeels verdwenen of verplaatst. De traktoren van de fruitboeren hadden wel voor volgbare tracés gezorgd maar deze weken sterk af van de veldwegen op de kaart. We hadden zo de indruk dat ze zelf de paadjes naar willekeur hertekenden. Geen erg, dat zorgde alleszins voor wat afleiding onderweg. Op weg naar Santiago was dat in de Landes in Zuid Frankrijk ook het geval. Daar veranderen de pompiers ook regelmatig de wegen voor het hertraceren van de brandgangen. 
Een heel gevarieerde omgeving was het wel. Holle wegen, boshellingen met bomen in de bloei, vergezichten op rustieke kerktorentjes en oude kastelen, maagdelijk geploegde en ge-egde velden, zand- en kasseiwegeltjes, fruitboerderijen ... en dit alles in een landelijk kader en in een rijk kleurenpalet door de natuur geschilderd. Een stevige wind op de heuveltoppen kon me niet weerhouden om dit alles zo ontzettend mooi te vinden. De natuur .... een terras met uitzicht op de wereld. Je moet je ogen de kost geven en het ook willen zien.
Halverwege het wandelingetje, iets voorbij het dassendomein 'De Kolmont' stond er een uitnodigend picknicktafeltje. De Ronny had deze keer varkensribbetjes bij, een homp tarwebrood en een Mexicaans groentenmengelingeske. Een beetje opwarmen op het branderke en met een scheut witte wijn wat laten opstomen en klaar was kees.  Dat was weeral eens lekker snoepen zeg. Voorbijrijdende fietstoeristen kijken zich de ogen uit hun kop  maar je krijgt toch steeds een 'smakelijk' toegesproken als blijk van sympathie met jouw openluchtkeuken. 
Later op de dag kwamen de laagstammen toch wel wat meer in bloei. Hierdoor kwam er in de wegeltjes al wat meer volk op de been om van die natuurpracht te genieten. Een 2 jarig ukkie kreeg er een heuse fotoshoot tussen de fruitbloesems. Oma en Opa waren helemaal vanuit Kortrijk afgezakt om fotokes te kunnen trekken van het tussen de bloemetjes lopende wichtje. 
Met een reeds sputterend avondzonnetje schijnend op een gezellig caféterrasje konden we weeral de dag uitwuiven. En hoe ? Met een ambachtelijk gebrouwen kannunikbier was dat best te doen ! Als je je met een rugzak zo laat neerploffen op een terrasstoeltje heb je gegarandeerd wat klap van de aanwezige kalandizie. De mensen vragen je meteen wat je uitgespookt hebt tijdens de dag en hop je kunt gaan vertellen. Een wandelingetje van rond de 20 km kan niet direct op het nodige begrip rekenen en vandaar dat de vragen rijzen. Doorgaans zitten er op zo'n landelijk cafétterras ook mensen die even komen uitblazen nadat ze van de omgeving zijn komen proeven. Het gaat er dan ook heel gemoedelijk en rustig aan toe. Wanneer er per toeval onderlinge blikken worden gekruist, wordt er niet vlug even de andere kant opgekeken. Wat een groot verschil toch met de terrasjes in de koekestad ! Ik mag niet veralgemenen en ik kan me natuurlijk ook vergissen maar ik voel het wel zo aan. Nu die kannunik ... 't moest bij ééntje blijven want ik moest nog met m'n karretje terugbollen. Wat een prachtige dag weeral !
.