* De verlaten kleiputten van Terhagen

Staptoerkes rond de 20km en niet te ver van huis zijn ideaal om tijdens de korte winterdagen een wandeling ineen te steken. Het Scheldeland en de Rupelstreek liggen van thuis uit op een goeie boogscheut en beantwoorden volledig aan dit gestelde criterium. Het was geen grote opkomst vandaag. Den Hugo is zijnen hof aan 't soigneren want die moet op orde staan tegen dat hij naar zijn Zwarte Madonna teent ginderachter in Polen. De Marc en den Angelo waren verhinderd, zij moeten jammer genoeg nog een tijdje de gevolgen dragen van de zondeval en in het zweet des aanschijns nog even hun kost verdienen. Wel was er vandaag een nieuw gastje mee op wandel. De Cas, ééntje met vier pootjes. Cas is het hondeke van mijn dochter en alhoewel dat beestje voorzien is van zeer lange oren, hij luistert nagenoeg voor geen fluit. De Ronny had mijn dochter voorgesteld om hem een weekje op logies te laten komen waarbij hij zich over het beestje zou ontfermen om hem wat nette hondenmanieren bij te brengen. Zondag zullen we het resultaat kennen van de verbeteringskuur. Een tussentijdse update op dinsdag klonk al beloftevol. En, met de Catsjoe als mentrix heb ik er alle vertrouwen in.
Voor zaterdag ga ik, de Marc en den Hugo naar de Ronny zijn pelgrimswijding in de Sint Rombouts te Mechelen. Daar zal hij zijn boekje, het takkenbosje en de St. Jacobs schelp in ontvangst nemen. Een mooie ceremonie, ook voor buitenstaanders. 't Begint te korten want op 1 april, nee het is geen grap, is hij ribbedebie. Zijn plannen zijn enigszins gewijzigd. Hij gaat vertrekken in Vézelay in plaats van in het eerder vermelde Aire sur l'Adour. Vézelay in Frankrijk is een geijkte startplaats voor vele pelgrims, vandaar de wijziging. Net zoals Tours, Le Puy en Velay en Arles beginnen er daar vele honderden hun tocht. Met Vézelay als vertrekpunt te kiezen zal hij al zeer vlug in de pelgrimsmodus zitten gezien hij al van in het begin in het gezelschap van vele medepelgrims zal zitten. Het vooruitzicht op een pelgrimstocht van een goeie 1750 km doet me verdorie watertanden en maakt me een beetje jaloers. Maar geduld is een mooie deugd en mijn tijd komt nog wel. In alle geval zal ik hem en den Hugo missen. Die vertrekt naar gewoonte op de 1ste mei.

Ter orde nu ! Na het buitenland, de kleiputten van Niel en de reservaten van Klein Willebroek breien we aan het Rupelavontuur nog maar een stukje bij. Terhagen het steenbakkersdorp aan de Rupel, dat past daarbij perfect in het scenario. 
Terhagen was vroeger een gehucht van Rumst, maar werd in 1874 een afzonderlijke gemeente. In 1977 fusioneerde het weer met Rumst. Het dorp is gegroeid als een steenbakkerijdorp, maar vandaag heeft ook de laatste steenbakkerij haar deuren gesloten. Nergens in het Vlaamse landschap is de mens zo brutaal tussengekomen als hier in de Rupelstreek. De gerenommeerde Boomse klei werd hier vanaf de 13de eeuw in een steeds sneller tempo uitgegraven. Grote, diepe putten bleven over en domineren nu het uitzicht tussen Rumst en Hemiksem. Enkele schoorstenen van verdwenen steenbakkerijen zoals in Niel rijzen hier en daar nog op aan de horizon. Ze getuigen nu van het vergane nog in de kleigrond gekerfde en herkenbare verleden. De schoorsteenwouden die men destijds in Terhagen kon aantreffen zijn reeds jaren geleden gesloopt en op dit ogenblik blijven er nog slechts twee overeind. De terreinen werden opnieuw opgespoten met baggerzand uit de Schelde, waardoor de natuur de kans kreeg de verwoestingen uit het verleden te wissen. Enkele verrassend mooie oasen van rust en groen zijn hierdoor ontstaan. 

Het gebied heeft nu als recreatiegebied 'De Schorre' een volledig andere bestemming gekregen. Op dit provinciaal domein vindt nu jaarlijks het Tommorrowland evenement plaats. Honderdduizenden technomuziekfanaten van over de  hele wereld beleven er het feest van hun leven. Dit tot de grote ergernis van een paar enkelingen die klagen over de geluidsoverlast en via gerechtelijke weg pogingen ondernemen om het plezier van die duizenden mensen te ontnemen. Zagemannen maken nu éénmaal ook deel uit van de bevolking.  
Om 9 uur zijn we vertrokken aan de statie van Boom. Een nevelige en grijze dag waarop de zon verstek gaf. Koud ook, ik had een truike meer mogen aantrekken. Des donderdags is het marktdag in Boom en een klein ommetje kon best. Aan een viskraam werden er enkele kibbelingen aangekocht kwestie van het wandelexploot op een degelijke wijze aan te kunnen vatten. Jammer dat ze niet opgewarmd konden worden. Heerlijk ! Catsjoe en Cas deelden dezelfde mening. In de gauwte nog vlug een koffieke in een bruine kroeg op het marktplein en pleite. Via enkele sfeervolle straatjes ging het richting Rupeldijk uit en na een goed uurtje belandden we aan de Schorre. Ondertusssen passeerden we ' 't Steencaeyken', een gezellig eethuisje dat door het buurtcomité aldaar werd aangekocht met het oog op de reïntegratie van jonge delinkwenten. Zij beheren de boel en dit blijkt een geslaagde gok te zijn want het zaakje draait er erg goed. 
Het heropvoedingsproject van Cas, het hondeke van mijn dochter, loopt eveneens op wieltjes. Vinnig liep het beestje mee, zelfs onaangelijnd. De Ronny zijn deskundige aanpak werpt reeds de eerste vruchten af. Alhoewel het artificiële de boventoon bepaalt in het ganse domein werden er hier en daar in het landschap elementen behouden die nog verwijzen naar de teloorgegane industrie van weleer. Een stukje spoorwegtunnel, gerestaureerde droogtunnels voor de klei en nu tot magazijnen omgebouwd, een oude kleiput waarin het water de smaragdgroene kleur van de klei weerspiegelt en vele bordjes met educatieve informatie.
Om niet op de aangelegde paden te moeten blijven had ik enkele alternatieve weggetjes uitgestippeld in het domein. Had ik beter niet gedaan. Deze paadjes bleken deel te zijn van een mountainbike parcours en vrijwel onbegaanbaar. Steil, modderig en vervaarlijk glad. Geen erg echter, daar werd een mouw aangepast door al vlug de begaanbare wegen en kluppelpaden op te zoeken.
Een betonnen hutje op de hondenweide kwam uitstekend van pas om de bokes op te eten. Ondertussen konden de Catsjoe en de Cas naar hartelust rennen op de weide en socializen met andere viervoeters. Een dame, in het bezit van 2 Spaanse asielhonden, wist ons te vertellen dat bevoegde park- of boswachters je op een boete van 250€ konden trakteren wanneer je met een onaangelijnde hond je buiten de hondenweide bevindt. Jawadde ? Door een rood verkeerslicht rijden kost je evenveel. Waar ligt nog de verhouding tussen misdrijf,  haar impact en de sanctie ?
Door de onbegaanbaarheid van mijn gekozen parcours werd de wandeling flink ingekort waardoor we iets vlugger dan voorzien in 't Steencaeyken terecht kwamen. Een Antigoon moest de ingekorte wandeling compenseren. Iets voor op het tijdschema rees de gedachte om, eveneens ter compensatie, een bezoekje te brengen aan den Eddy een ex-collega van ons beiden. 

Een toffe en moedige gast den Eddy. Op m'n Camino van 2012 heb ik een steentje met zijn naam erop nog neergelegd aan het Cruz de Ferro. Eddy woont in Boom. Hij was thuis maar kon ons onmogelijk ontvangen met die 2 honden want er waren 7 katten in huis. Naar verluidt duldden die poezekes geen honden in hun territorium. Alle begrip hiervoor bij zo een onaangekondigd bezoek. Het speet ons een beetje dat we hem hierdoor in de verlegenheid brachten.  Moeke Poes, met deze troetelnaam gaat zijn vrouw Hilda door het leven, zorgde voor een sympathiek compromis. Aan de overkant van de straat bevindt zich het buurthuis  'Boomkewies', een naam geïnspireerd op een spelletje kaarten. Daar konden we op haar voorstel ietske gaan drinken. Onze maat, den Eddy zou thuisblijven want hij verwachtte nog volk. Hilda vroeg om met de Cas naar het buurthuis te mogen wandelen. Ze mistte haar hondje 'Maxi' een Maltezerke waar ze jaren lief en leed mee gedeeld had. Nu met al haar poezen was de aanschaf van een hondeke kwasi onmogelijk geworden.
Een plezante babbel werd het daar in dat buurthuis. Onvoorstelbaar goedkoop ook. Een lokaal straf biertje 'Hellegat' kostte amper 2€. Voor een appel en een ei kon je daar zelfs een ganse menu bestellen. Rond een uur of 5 werd het tijd om op te hoepelen en naar huis te keren. Een hartelijk afscheid en tot de volgende Hilda ! Aan de statie van Boom nam ik afscheid van de Ronny, de Catsjoe en de Cas.  Deze laatste zijn heropvoedingsprogramma is immers nog niet afgewerkt. Ondanks de verkorte wandeling kan er toch weeral een fijne dag opgetekend worden !