Een pelgrimszegen en een wandeling in de Durmevallei

De pelgrimszegen in de St. Rombouts te Mechelen was nog maar eens de moeite waard om er naartoe te gaan. Mijne stapmaat de Ronny was deze keer aan de beurt om deel uit maken, lees mee onderwerp uit te maken van deze ceremonie.  Het deed hem plezier dat de stapmaten Hugo, de Marc en ik er bij waren. Zijn ouders en schoonouders waren eveneens van de partij. Een goeie zaak want die mensen zijn al op een gezegende leeftijd en voor hen zorgde het onbekende avontuur van hun zoon/schoonzoon toch voor de nodige zorgen en zelfs onbegrip. Nu ze even kennis hebben kunnen maken met de pelgrimswereld en vastgesteld hebben dat haar bevolking nog grotendeels over de nodige geestelijke vermogens beschikt, is er meer begrip gekomen voor het voornemen van de Ronny om op pelgrimstocht te vertrekken. Voor mij was het aangenaam hen te mogen leren kennen. 
Een piekfijn verzorgd evenement werd het. Getuigenissen, muziek, voordrachten, koorzang, videovoorstellingen ... stuk voor stuk met diepgang en helemaal niet saai. Na afloop tijdens het buffet bleek iedereen weer erg tevreden. Ik en den Hugo hebben er wat fotokes van getrokken. 

Deze morgen pikte ik om halfnegen de Ronny op aan het Kallebeekveer in Bazel. Hij zou met den boot komen vanuit Hemiksem om zo de ochtendfiles te vermijden. Iets vroeger vertrokken zodat de wegomleidingen me niet zouden verschalken zoals de vorige keer, was ik er al om 8 uur. De Ronny was er nog niet dus ben ik zelf maar even naar de overkant gevaren, de veerboot lag immers hier aangemeerd en zou juist gaan vertrekken. Een onvoorwaardelijk hartelijke begroeting wederom door de Catsjoe en de Cas.

In het terugkomen zorgde een bemanningslid voor het nodige animo. Onderwerp van conversatie waren de elektrische fiets en joggers met oorluidsprekertjes. Ik vermoed dat hij die ochtend electriciteit tussen zijn boterhammen had gesmeerd. Jongens, een hele uitleg over zijn fietsgebruik en ondersteund door de nodige lichaamstaal oreerde hij uitbundig zijn stellingen. 't Kwam er op neer dat het gedoe om zijn fiets uit de stalling te halen hem meermaals liet besluiten om maar zijn auto te gebruiken. Als hij dan toch eens zijn elektrische fiets van stal haalde, een vehikel dat volgens hem wel 50 per uur bolde, dan moesten de joggers het ontgelden. Die liepen hem allemaal in de weg en ' Ze kunnen mij niet horen dat ik er aankom' was zijn daaraan verbonden conclusie. Ik vermoed dat hij niet onderlegd was in het gebruik van een fietsbel want een welgemikte mep op de schouder van het joggende slachtoffer zorgde volgens hem voor een beter resulaat. Een vrolijk intermezzo werd het en meteen werd zo de toon gezet.

Wat een prachtige ochtend  daar aan de Scheldeoever ! Het ganse landschap lag gesluierd onder een laag dikke laaghangende mist. Een feeëriek schouwspel. Het Land van Waas deed haar naam alle eer aan.

Van daaruit zijn we vertrokken naar Waasmunster om 20 km lang de beentjes voluit te strekken. Een lus tussen Lokeren en Waasmunster en grotendeels langs de oevers van de Durme was het voornemen. Aangekomen daar, zou het nog even duren vooraleer de zon die nevelsluiers zou opslokken om daarna in het helderblauwe hemelspan katoen te kunnen geven. Het was alsof de lente al aan haar beginoffensief was begonnen. Een uitgelezen dag werd het. Prachtig lenteweer werd onze bondgenoot.

Het eerste  deel van de trip verliep rustig aan langs het Durmepad tot in Lokeren.  Het verloopt gesmeerd met de Cas zijn heropvoedingsprogramma. Op amper een tiental dagen tijd is het al een heel ander beestje geworden. Mooi liep hij mee en zonder de minste apestreken. 't Is om niet te geloven.

De Durme is een zijrivier van de Schelderivier maar nu nog nauwelijks de naam rivier waardig. Voor mij heeft die waterloop nu meer weg van een uit de kluiten gewassen en verder een dichtgeslibde beek maar daarom niet minder mooi. In ontelbare bochtjes slalomt hij door kwasi onbebouwd gebied. Een onverhard jaagpad op de rechteroever doet de authenticiteit van het landschap recht aan. Maar voor hoe lang nog ? De talrijk aanwezige sporen van rupsbanden doen het vermoeden rijzen dat er weldra een asfaltbaan zal worden aangelegd. Uit met het rustieke karakter want deze paden zijn het lievelingsterrein van op snelheid gerichte mountainbikers en andere koersfanaten. Doorgaans zonder fietsbel op de koop toe maar dit tussen haakjes vermeld.

Door het graven van de Sassevaart in 1547 en het Kanaal Gent-Terneuzen tussen 1823 en 1827, werd de Durme afgesneden van haar bron en bovenloop. Hierdoor begonnen grote delen van deze 'onthoofde rivier' te verzanden. Het zand dat met het opkomende tij via de Schelde werd aangevoerd, ging bezinken in de bedding van de benedenloop. Om scheepvaart mogelijk te houden, begon men vanaf de twintigste eeuw met baggerwerken. Ondertussen was het hoogwaterpeil in de Schelde aanzienlijk gestegen en bij springtij werd de Durmevallei herhaaldelijk geteisterd door overstromingen. Nadat in 1930 enkele dijken het hadden begeven, werd het Pompstation Groote Watering van Sinaai opgericht, wat het begin inluidde van een systematische ontwatering van het valleigebied. Na een ernstige overstroming in de stadskern van Lokeren werd in 1955 besloten om ook hier maatregelen te nemen door de Durme af te dammen ter hoogte van het Molsbroek. Hierdoor werd de Durme van Waasmunster tot in Hamme/Tielrode in feite een getijdengeul van de Schelde. Door al deze hydrografische ingrepen werd uiteindelijk de dominante stroomrichting van de historische Durme omgekeerd.
Het Molsbroek, ook een natuurpareltje werd nog maar eens opgenomen in de lus. Dat stoorde helemaal niet.  Het prachtige paadje dat dwars door die enorme plas loopt nodigt je telkens wanneer je in de geburen bent uit om het te bewandelen. Na het Molsbroek was het tijd om te schoven. Bokes en een fleske rode wijn op een bankje. Een wandelaar met een Golden Retriever kwam ons gezelschap houden. Die arme kerel was zijn vrouw bijna kwijtgespeeld door een beet van een Rottweiler. Die beet veroorzaakte een anafylactische shock en indien de dokter 5 minuten later was gekomen, zou het te laat geweest zijn. Iets later op de wandeling deed een andere hondenbezitter ons kond van het feit dat hij en zijn hondeke door 3 Rottweilers was aangevallen. Ook geen al te fraai verhaal. Zijn viervoetertje werd bijna in 2 helften doorgebeten. Er scheelt duidelijk iets met sommige bezitters van zulke beesten. Onkunde of machismo ? De hond misbruikend als aanvulling op hun sociale identiteit ? Voor een revolver of ander schiettuig moet je een vergunning hebben, en terecht ook, maar een wetgeving die voorkomt dat zo een beest in verkeerde handen valt ontbreekt tot op heden.
Soit, het leverde wel gesprekstof op. Ook de op til staande kweeste van mijne maat zorgde voor veel voer onderweg. Het zorgt wel voor gezonde spanning bij mijne maat. Hij weet ondertussen goed waar hij aan gaat beginnen en de mentale power is aanwezig. Dat komt dus slim ! Nog een mooi deel werd er door het bos gestapt. Schitterende natuur. Minpunt was wel het achtergrondlawaai van het verkeer op de E17. Als je er begint op te letten wordt het echt storend. Op 500 meter van het eindpunt kregen we nog het gezelschap van 2 jonge meisjes. Ik schatte deze kinderen een jaar of 8. En maar babbelen en geen enkele terughoudendheid tegenover vreemden. Ze vroegen of ze even met de honden aangelijnd mochten meestappen. Waarom niet, maar zowel ik als de Ronny voelden duidelijk ongemak. Je stelt zo een schaapke enerzijds niet graag teleur maar hoe maak je als vreemde zo een kind duidelijk dat het er beter aan doet geen vreemden aan te spreken ? Een taak voor de ouders volgens mij.
De wandeling zat er op. Terug aan het Kallebeekveer wachtten we tevergeefs aan de kade totdat het veer zijn gangway zou neerlaten. Noppes, om 5 uur moest hij vertrekken maar bleef schoon liggen. Dan maar even gaan kijken beneden aan de steiger. Het bareeltje bleef neergelaten. Een halfuur hebben we daar staan koekeloeren en ware het nu dat iemand van de bemanning even de moeite zou nemen om ons in te lichten waarom de boot niet afvaarde dan kon je schikkingen treffen. Maar nee, een piepklein aan de bareel geplakt papiertje vermeldde dat het veer op politiebevel niet mocht uitvaren. Inderdaad, aan de overkant in Hemiksem lag er een patrouilleboot van de rivierpolitie aangemeerd. Maar goed, de service van een overheidsdienst mag nog maar eens in vraag gesteld worden. We konden er immers nog staan wachten. Jongens wat wordt ik een zageman :-). Tijd dat ik nog eens op tocht ga.
Dan maar naar het veer Kruibeke - Hoboken afgezakt. Van enkele schooljongens vernamen we dat er aan de steiger in Hemiksem een lijk werd gevonden. Dat hadden ze hen op school verteld. Tja, zoiets maak je ook niet alle dagen mee. Wie weet is dat aangespoelde lijk wel het stoffelijk overschot van de Zwarte Veerman met zijn schatkist uit mijn blogbijdrage van 26 januari ?  Ik zal de krant eens in het oog houden. Allez, de Ronny is dan uiteindelijk toch kunnen overvaren. Zo erg was het, op dat lijk na uiteraard, allemaal niet. Den Hugo had ons nog gevraagd om in het naar huis keren even bij hem thuis binnen te wippen. Heel sympathiek maar de aanwezigheid van de Cas maakte het ietske complekser. Dat beestje was zo zwart als nen hogen hoed, kletsnat en vol modder door de wandeling ... zo kom je niet bij de mensen op bezoek hé ? Nu, veel verschil maakte het misschien niet uit want den Hugo was zelf nog in zijnen hof aan't ploeteren.
Zo we kunnen er weer tegen. Content zijnde dat we deze mooie dag hebben mogen plukken kunnen we enkel maar hopen dat er nog vele moge volgen. Thuis gekomen meldde Annick me dat de Leo aan de deur geweest was. De man die mijn kinderen leerde lezen, schrijven en rekensommen maken. Hij had een mooie verzamelmap voor me bij met schitterende wandelingen van Pasar. We kunnen weeral inspiratie opdoen. Dankjewel Leo !
Niks opgevallen vandaag ? We zijn geen enkele pint gaan drinken !!!  Het doet me verdorie ineens terugdenken aan een uitspraak van mijn vader zaliger wanneer ik om wat extra zondagsgeld vroeg : 'Zèn al oe cengs werral oep manneke ? Awel, dan doede mor is een droeg wandelingeske !'. Dat hij verder ruste in vrede die brave mens.
'Va', dat maken we volgende week wel weer effen.  😇

  

Created with flickr slideshow.