Naar Hamont in het Noorden van 'De' Limburg

'De' Limburg. Dit 'Limburg' voorafgaand lidwoordje doet menig Limburger de ogen fronsen. Voor de meesten onder hen heeft dit lidwoordje een pejoratieve bijklank en je mag verwachten dat ze je na het uitspreken ervan jou met een scheef oog bekijken. 't Is niet mijn bedoeling hen hier te schofferen maar een verwittigd man is er immers twee waard wanneer hij naar de groene long trekt van ons landje. Zeg het dus nooit in hun bijzijn. Solo slim vandaag, de rangen zijn flink uitgedund met den Hugo en de Ronny op toernee. Eigenlijk had ik geen uitstap meer gepland voor deze week. 't Kwam ineens op zoals een grote boodschap en zo op het laatste moment den Angelo en de Marc nog optrommelen ... ze zouden zich niet tijdig meer kunnen hebben vrijmaken. 
Hamont is een Vlaams dorpje in het noorden van de provincie Belgisch Limburg. Wederom een dorpke met een bewogen geschiedenis op haar palmares. Te beginnen met vondsten zoals grafheuvels uit de bronstijd en Romeinse artefacten waaronder een heuse muntschat. Vanaf de middeleeuwen was het daar dan weer gedurig aan laguèrre en werd het het toneel van gewapende conflicten, strafexpedities, brandschattingen en opstanden. In 1595 werd de heks 'Griet' en haar dochter er op de brandstapel gezet. 

De Eerste Wereldoorlog bracht dan weer de aanleg van de Draad met zich mee. Net zoals we verleden week in de Belgische Klinge op de grens hebben aangetroffen. Op een bordje las ik dat deze hoogspanningsomheining aan 61 mensen het leven heeft gekost. In 1915 werd het gebied van Achel-Hamont aldus afgesloten van de rest van België doordat deze afscheiding ten zuiden van de dorpen kwam. Daardoor belandden de Hamontenaren in een soort niemandsland maar in 1916 kwam de draad daadwerkelijk langs de grens te lopen en werd het gebied afgegrendeld van Nederland. Op de 18de november 1918, een week na de wapenstilstand, vloog er een Duitse munitietrein op het grondgebied in brand en ontplofte. Volgens de berichten werden er 1000 Duitse soldaten in de munitietrein en in een in de buurt geparkeerde Rode Kruistrein gedood of ernstig gewond. Als door een wonder vielen er geen burgerslachtoffers. Wel was de schade in heel Hamont groot. De Ramp van Hamont, zo staat dit voorval in de Hamontse analen geboekstaafd. Hamont dankt net zoals Lommel haar welstand aan haar teutenverleden. Rondtrekkende handelsreizigers zorgden er voor een bloeiende nering. Enkele statige teutenwoningen zijn er in het dorpsaanzicht nog getuigen van.  

Hamont, de naam van dit Vlaamse dorp doet een beetje vreemd aan. Je zou het eerder in het Waalse landsgedeelte situeren maar de etymologie leert ons dat Haag Mont in de jaren stillekes een met bossen omwalde heuvel was. Voor alles geldt er een uitleg.

Op het stukje sporen naar Berchem Statie toe had ik het aangename gezelschap van ons Esther. Het overbuurmeisje in vroeger tijden en vriendin van dochterlief. Zij moest een werkvergadering bijwonen in Antwerpen, vandaar de trein. Het verkeersinfarct rond Antwerpen indachtig was dat een wijs alternatief om de auto op stal te laten. Dat trof. Een leuk babbeltje over kind en gezin lag voor de hand en verveelt nooit. 's Avonds kreeg ik nog een smsje met de mededeling dat het maar een saaie vergadering was geworden. Een stukske meestappen had haar wellicht beter bevallen. 
In Berchem dan de trein op, linia recta het Oosten naar Hamont. Het ging goed vooruit met de trein. Om het gebrek aan compagnie en de daarbijhorende conversatie te compenseren had ik een goed boekske meegepakt voor onderweg. De rit was zo voorbij. 

Ter zake nu. Om halfelf kon ik mijn eerste stappen zetten en die gingen richting Büdel in Nederland. Beetje saai zo langs de gewone weg maar eens Büdel voorbij en de grens op Hollandse bodem volgend tot bijna in Achel werd het een erg mooi stukje natuur. Volop bos en heide. Doordringende harsgeuren van vers gekapt sparrenhout, hier en daar de specifieke luchtjes van een laat haardvuurtje vermengd met de miniscule druppeltjes ochtenddauw. De reukzin moet je tijdens een wandeling ook haar werk laten doen, het geeft een extra dimensie aan de wandelbelevenissen. Grenouille, het hoofdpersonage in Parfum en tegelijkertijd onderwerp van mijn leesijver op de trein, kon ik wel benijden om zijn olfactorisch vermogen.  Die kon een mijlenver afgelegen bosanemoontje ruiken te midden van een immens woud.  

Langs brede met frisgroene sparren omrandde boswegen, ik waande me even terug in de Landes, ging het richting die beruchte 'draad' aan de grens. Borden met uitgebreide informatie voor de recreanten maakten melding van een trappistenroute. Ikzelf had in het gebied een parcours voor mountainbikes uitgestippeld maar die trappistenroute oogde iets aanlokkelijker. De ervaring nog indachtig van de mountainbikeroute op de kleiputten van Tommorowland in Terhagen en de keuze was rap gemaakt. Het stapplan werd gewijzigd. Dat deze route tot aan de Achelse kluis liep was toeval. Van voorbedachtheid was er helemaal geen sprake. 

De Achelse Trappistenabdij, daar mag je niet aan voorbij gaan als je in de geburen bent en daarbij uitdrogingsverschijnselen vertoont. Gewapend met een Blonde Achel 8°, getapt uit het vat en dus zonder nagisting zette ik me aan een tafeltje en kon ik beginnen met het bestrijden van de eerste symptomen zijnde een droge mond en lever. Hemels manna dat patersspul. 

Een fietstoerist, volledig in koerstenue, kwam er aangewaaid en vroeg me of het stoorde indien hij zich mee aan mijn tafeltje zou zetten. Met alle plezier was mijn antwoord. Danny, zo heette de sportieveling, was met zijn vrouw ter gelegenheid van hun 25ste huwelijksverjaardag op weekenduitstap naar Hamont getrokken. Dit gecombineerd met een korte fietsvakantie met zijnen elektrieken velo zou het heuglijke feit de nodige luister moeten bijzetten. Zijn vrouw was op hotel gebleven en pakte nog de valiezen uit. Dat gaf hem even de gelegenheid om de omgeving te verkennen. 'Doe maar al een toerke' had ze gezegd. Hij bleek uit het Antwerpse te komen. Sympathieke en onderhoudende knul. Over kind en gezin werd er deze keer niet gepraat want kinderen had hij jammer genoeg niet. Wel 2 chiwawa's die de uitgebleven kinderwens moesten compenseren. Vol lof sprak hij over het hotelletje dat hij uitgekozen had. Voor 135€ per nacht inclusief een exquise menukaart. Voor ieder wat wils maar ik prefereer toch maar een tentje en een kookpitje. Binnenkort mijn 40ste huwelijksverjaardag zie, maar ik geloof nooit dat ik mijn vrouw kan bekoren met het vooruitzicht op een viering in een tent met een kampvuurtje. ☺☺☺

Van 1 trappistje kwamen er 2. Op 1 been valt namelijk heel moeilijk te blijven staan. Daarna nog ene voor de dorst die nog zou gaan komen, we zaten aan nummer 3. Bij nummer 4 kwam er al een telloorke kaas aan te pas en bij het 5de exemplaar begon het besef door te dringen dat ik nog 14 km moest stappen. Deze laatste werd de heilsdronk op een goeie tocht voor de Ronny en den Hugo. Ronny ging vandaag de Pyreneeën over en zo naar Spanje en den Hugo duikelt Nederland binnen. Maar het was hoog tijd om op te krassen wilde ik voor het donker nog thuis geraken. Den Danny werd zich er ook stillekesaan van bewust dat zijn vrouw nog steeds in het hotel op hem zat te wachten. Waarschijnlijk waren de valiezen ondertussen wel uitgeladen. In plezant gezelschap let je zo niet op de tijd. Ik hoop dat zijn vrouw een begripvol mens is. Dat zal wel. Tot ziens Danny, ik hoop dat ze je onderweg naar het hotel niet doen blazen op uwe velo. 

Langs de bevallige Warmbeek terug gekuierd, met een lege kop in de wind, tot aan de sterrenwacht. Toch enigszins in vrij rechte lijn ondanks de soldaat gemaakte trappistjes.  Daar aangekomen verduidelijkten verschillende bordjes de eigenaardigheden van onze planeten in ons zonnestelsel. Blij verrast kon ik vaststellen dat er wel degelijk een Janneke Maan bestaat. Rond Saturnus vliegt er één, Janus genaamd, een hele geruststelling. Je reist om te leren. Het staat me voor dat ik dat nog al eens heb geschreven.
Toch goed doorgestapt met die lome benen. Voor de natuur was er al iets minder aandacht en ik was blij dat de trein al stond te wachten in Hamont. Een mooie stapdag werd het. Ik zou net voor het donker thuis geweest zijn moest er op de lijn Antwerpen Gent geen wissel kapot geweest zijn. Maar ik ben thuis geraakt. Janus lag toen al volop zijn toerkes te vliegen. In de pikkendonkere weliswaar.