Afgelopen dinsdag heb ik m'n geloofsbrief aangevraagd bij het genootschap voor m'n op stapel staande tocht naar SdC. Zonder geloofsbrief en stempelboekje wordt het moeilijk om gebruik te maken van de pelgrimsherbergen. Maar ook aan het einde van je tocht kun je enkel aanspraak maken op je pelgrimsdiploma wanneer je je stempelboekje kan voorleggen. Op de site van het genootschap spreekt men van minstens 4 weken op voorhand daar werk van te maken. Groot was mijn verbazing dan ook dat op woensdag het boekje en de geloofsbrief al in de bus zaten. Ja, de man binnen het genootschap die daarvoor zorgt, Chris Cardinael, heeft in '15 met mij een stukje Via de la Plata gelopen. Toen heeft hij ook voor m'n documenten gezorgd. We kenden elkaar van haar noch pluim en hebben mekaar op de Weg ontmoet. Jammer genoeg heeft Chris, geplaagd door een maag-darm infectie z'n tocht toen moeten onderbreken. Bij mijn schrijven voor de aanvraag deze keer had ik een extra groetje voor hem bijgevoegd. Een hartelijk mailtje werd er teruggestuurd. Nee deze keer zouden we elkaar niet treffen. Een off-jaar voor hem. Na onze ontmoeting heeft hij nog gepelgrimmerd tussen Porto en SdC. Van Samos naar SdC heeft hij verleden jaar met z'n dochter gestapt. Het was leuk vast te stellen dat hij nog steeds de geloofsbrieven opstelt. Zo kon ik vernemen hoe het met hem was vergaan sinds onze ontmoeting op de Zilverroute. 
Stappen, maar waar naartoe deze keer ? Net zoals er verleden week een remake uit de bus viel met dat Schelderondje over 3 veerpontjes, was dit deze week ook het geval. Het Hagelland bezit zo'n overweldigende schoonheid dat het indruk op me heeft nagelaten.
Kijk, het wandelingetje in oktober verleden jaar was daar getuige van.
Laat ons nog eerst maar eens vertrekken ! Afspraak met de Ronny en de Catsjoe in het station van Berchem. Van daaruit sporen naar Wezemaal. Vlotte treinreis, een pluim voor de NMBS deze keer voor het stipte vervoer. Rond 11 uur stonden we in Wezemaal. Een huisje naast de statie trok even onze aandacht. Op FB gaat er een schrijven rond van een dame die haar wanhoop aankaart in een zaak betreffende de onteigening van haar huisje door Infrabel, de zustermaatschappij van de NMBS uit de NMBS-groep. Het betrof het huisje van Gerda de pedagoge die we op onze vorige wandeling in het Hagelland ontmoet hadden. Ik wist nog dat ze vlakbij de statie woonde. Ja het was helemaal geen zoeken. De op papier gedrukte noodkreten aan het raam lieten geen twijfel meer over. Aanbellen of niet ? De Ronny hakte de knoop door en belde aan. Ja Gerda was thuis, deed open en was blij verrast ons terug te zien. Dit was natuurlijk wederzijds want Gerda is een toffe madam. Kom maar binnen en bij een drankje vertelde ze over haar calvarietocht tegen Infrabel die haar huisje onteigent om op die plaats er een parking uit te bouwen. Een verhaal van onmacht, onzekerheid maar vooral één van een gevecht met ongelijke wapens. Vooral wanneer het je aan voldoende financiële slagkracht ontbreekt om de advokaten te bekostigen in een lange juridische strijd tegen een gigant. Een gigant die horden advokaten in loondienst heeft om zijn belangen te laten primeren. Begin er maar aan ! Het is om kotsmisselijk te worden.
Hier wordt de oorzaak van haar woede je duidelijk : Woede om de machteloosheid
Toch werd het een heel fijn weerzien met Gerda. We legden onze plannen uit voor het tochtje naar Leuven. Helaas, zij zou ook naar Leuven fietsen in de middag ... er zou misschien wel een terrasje in zitten ... het zou echter voor haar te laat worden wanneer we daar aankwamen. Ze moest nog haar koffers pakken voor een 3 daagse cursus boogschieten in Nederland. Daar zou ze met haar dochter naar toe trekken. Met stappen en wandelen ontmoet je mensen, zo zou je kunnen zeggen, niet ? Tot een volgende Gerda en hopelijk komt er heel vlug een bevredigende oplossing uit de bus voor jou.
Aan de hierboven vernoemde schoonheid van dit stukje Hagelland is het vooral de Wijngaardberg die hier haar steentje toe bijdraagt. Zij het wel met meerdere steentjes dankzij de in 1814 gebouwde wijngaardmuur. Deze Wijngaardmuur opgebouwd uit schollen van ijzerzandsteen is wel anderhalve kilometer lang en werd aangelegd bovenop de heuvel. Deze muur moest waarschijnlijk de gevoelige wijnranken beschermen tegen de noordenwind of tegen de grazende schapen. De berg zelf maakte deel uit van een bosrijk gebied, afgewisseld met heideveldjes. Een aantal diepe holle wegen en voormalige ijzerzandsteengroeves doorsnijden de heuvel. Sinds enkele jaren wordt er weer aan wijnbouw gedaan. Op de zuidelijke flanken waar de terrasvormen van weleer nog duidelijk te herkennen vallen staan er nu de mooi opgelijnde wijnranken. Het deed me denken aan de wijngaarden van de Rioja in Spanje en deze van de Bordeauxstreek in Frankrijk.
Talrijke archeologische vondsten tonen aan dat de mens ook al in de steentijd daar aanwezig was op die berg. Deze heuvels waren verblijfplaatsen voor jagers die foerageerden door de wildrijke streek. IJzerslakken die her en der aangetroffen kunnen worden, tonen aan dat de ijzerzandsteen in de ijzertijd in primitieve smeltoventjes terecht kwam.
Ook het Agentschap Natuur en Bos is volop aktief in deze regio. Het naar Vlaamse normen opvallende reliëf met een uitgesproken zuid- en noordhelling biedt volop kansen aan inheemse bomen. Hun biotoop wordt hier gevrijwaard van opdringerige Amerikaanse eiken. Door selectieve begrazing worden er ook open plekken gecreëerd ten behoeve van heide en de bosbes. Het gebied heeft duidelijk alle toeristische troeven in handen. Het is er dan ook zalig wandelen.
We zaten al dicht in de geburen van Leuven. Daar waar de wieg van de Stella Artois staat. Dit in gedachten had de Ronny enkele 'Stellakes' meegebracht. Gewikkeld in zijn trui en zo in zijn rugzak gestoken waren deze flesjes nog behoorlijk fris bij het schaft. We kwamen onderweg bankjes in overvloed tegen maar eigenaardig genoeg hield dit op naarmate het schaftuur in zicht kwam. Een verhoogd bruggetje kon evengoed als bankje dienen. Dat smaakte wel zo een Stella bij je boterhammetje. Raar, ik drink thuis nooit een Stella of beter gezegd, ik zal er nooit expliciet naar vragen. Maar daar gezeten aan de bosrand op dat bruggetje smaakte die pint verdomd goed. Zou het dan toch waar zijn ? Je kan van een reisje wat flessen wijn meebrengen die o zo lekker waren op je vakantiebestemming. Eens thuis valt de smaak ervan dan dik tegen. Dat moet met zo een Stella juist hetzelfde zijn denk ik. Hier krijg ik er koppijn van als ik er nog maar éne drink. Trouwens, ik krijg er hier amper een pint van door mijn keelgat gegoten. Helemaal geen last van gehad daar in het Leuvense en ik vond best dat ze smaakten.
Na een doortochtje van een korenveld tussen hoog opgeschoten beemdgras, een machete zou weer dienst gedaan kunnen hebben, kreeg de Ronny een kerel in het vizier die iets verderop zijn haag aan het scheren was. 'Je kan beter dat hier eens komen kortzetten' riep hij hem toe. 'Hier doe het maar zelf' was zijn antwoord en spontaan stelde hij z'n haagschaar ter beschikking. Een kort lontje zou je denken. De man was in eerste instantie niet helemaal gediend met mijne maat zijn opmerking. Te begrijpen achteraf. Ook een onteigeningskwestie. Hij moest een lap grond afgeven omdat de gemeente besliste dat dit een wandelweg moest worden. 'Ze hebben het lelijk mis als ik die weg ook nog eens ga onderhouden', zo luidde zijn opinie. De mens was al vrij vlug tot bedaren gekomen. We konden hem in zijn wrevel geen ongelijk geven.
In het Kartuizersbos aangekomen was het tijd voor het vieruurtje. Een jong koppeltje zat er aan een picknicktafeltje vlak naast een stenen boshut. Marlon was leraar wiskunde en scheikunde in het middelbaar, Caroline tekende met potlood bladeren. Ik geloof dat ze studies deed in een grafische richting. Ik krijg aan al die studierichtingen kop noch staart. Maar goed, er ontspon zich een tof gesprek. Caroline haar droom was een tattookunstenares te worden. Dat moet zeker lukken want de bladeren die ze op het papier vorm gaf waren van een subtiele schoonheid. Marlon en Caroline waren ook stappers. Enige ervaring kwa staptochten was zeker aanwezig. Marlon wees een glaasje rode wijn beleefd af vanwege te nemen medicatie maar Caroline stemde schuchter in met het aanbod. Na enkele slokjes zat het al lichtjes in haar hoofd. Hoe het stappen mensen tot elkaar brengt. Het blijft een persoonlijke verrijking. 
Hop nu ! Naar de abdij van Vlierbeek. Tot hiertoe mochten we al van een verrukkelijke wandeling spreken. Prachtige boswegeltjes, holle wegen, fantastisch weer, schitterende panoramas, ik moet in herhaling vallen maar het overweldigt je steeds opnieuw. Ik vraag me soms af wat de mensen gaan zoeken in exotische oorden terwijl je zo dicht bij huis een ongekende rijkdom aantreft. Aan het abdijdomein aangekomen troffen we een kleurrijke dame aan die veel weg had van een paardenfluisteraarster. Schrijf dat eens van de eerste keer zonder fouten ! Nu ik het zie, er ontbreekt nog een 's'. Judith, zo heette ze, was een Amerikaanse uit Arizona. Ze stond aan de omheining van een paardenweide. Enkele nobele dieren in haar nabijheid zachtjes woordjes toevertrouwend, zo leek het ons. Bij ons in Arizona zie je niets anders vertelde ze. Ook weeral een toffe ontmoeting. Judith studeerde Nederlands aan de KUL waar haar man ook een bepaalde studierichting volgde, ik ben vergeten de welke. Hij werkte aan een thesis en zij maakte een uitstapje met haar fiets. Ook zij en haar man waren stappers. En is het weeral een toeval of niet ... ? Ook zij zou met haar man de camino lopen in september. Wie weet kom ik haar tegen ginderachter. Dat zou pas tof zijn. Ja ze was erg nieuwsgierig naar tips. Ze zouden de Noordelijke Route volgen, haar man was er meer van op de hoogte. De wijnfontein in Irache sprak al tot haar verbeelding. Wat voor een lieve mensen komen wij toch allemaal niet tegen ! Leg daar maar eens pap op !
Het provinciedomein Kessel Lo werd de voorlaatste schakel in de wandeluitstap. Een prachtig domein in de rand van het Leuvense. Prachtige waterpartijen en plantsoenen. Heel schoon om hiermee je wandeling te kunnen afronden. Of toch bijna. Het was nog vrij warm en we moesten nog tot aan de statie lopen. Een Stellake zou er nog wel af kunnen. Ja zeg, gene krot daar op het Martelarenplein. 3€ voor een pintje. Wel een 33'er. Maar het was gezellig. We werden bediend door een vriendelijke kelner die ons op Ronnies verzoek overvloedig van borrelnootjes voorzag. Op 't laatst bracht hij ons de volle emmer :-). Zo'n gast verdiende wel een fooi.
Het zat er op voor deze dag. 23 bornes van genieten, kletspraat verkopen, diepe gesprekken voeren en weeral bijleren. Volgende week zal het rustiger zijn. Ik verwacht de geboorte van mijn kleindochtertje. Ik kijk halsreikend uit naar dat wichtje. Ik moet dan zeker thuis zijn. Wat een vooruitzicht zeg !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.