Waar ik deze week zou stappen was me eerst niet helemaal duidelijk. Ik had zelfs geen idee of het wel tot een wandeling zou komen deze week. En was dat verdorie verleden week ook al niet het geval ? Het gezegde 'Rust Roest' in gedachten en daarbij de blik gericht naar m'n op stapel staande camino noopte deze vaststelling tot initiatief. En al zeker na een voorgaande staploze week ! Gelukkig was er den Hugo die met een voorstel kwam. Met z'n getweetjes zouden we zijn want de Ronny zat op mannenweekend met familie in Wissant - Frankrijk. Onze Marc en den Angelo .... de handen nog steeds vol met hun beroepsbezigheden.
Tof is dat wel zo'n mannenweekendje. Het is goed voor de masculiene emancipatie. Voor een heleboel alter ego's die onder hun relatie gebukt lopen heeft zo een uitstapje een heilzaam effect. Voor sommigen onder hen is dit als het ware een statement dat moet gemaakt worden. Een statement waarin compensatie wordt geclaimd om de verloren vrijheid en waarbij dit verlies in herinnering moet gebracht worden bij de wederhelft 👫👿💑. Bovendien is het de ideale modus operandi om ongestoord de soupape van het matrimoniale drukvat open te draaien zodat dit eventjes kan ontlucht worden. Zo verdwijnt er beetje bij beetje de waas op de aangedampte testosteronspiegel waardoor het huwelijksbootje naderhand opnieuw aan wat drijfvermogen kan winnen. Hoe simpel kan het toch zijn !
Den Hugo kwam dus met een voorstel. Een wandeling rond en in De Weert. Iets rond de 20 kilometer schatte hij maar ik denk dat hij daar 'miles' mee bedoelde. Het werden er bijna 30. Geen erg, het was een goeie oefening overigens. We hebben daar in die regio al meerdere malen rondgedwaald en nog een keertje meer in zo'n fantastische omgeving kan zeker geen kwaad. Het zal dan ook niet de laatste keer zijn. Er zijn volop terrasjes, mooie paadjes, de Schelde met haar veerpontjes, kastelen, vijverpartijen en noem maar op. In de weekends en bij mooi weer loopt en fietst er dus heel veel volk rond. Goed, 30 kilometer dus. De dorpen en gehuchten Temse - Bornem - Luipegem - Branst - Mariekerke - Moerzeke - Hamme en Tielrode zouden één voor één de revue passeren. Een mooi wandelmenuutje als je het zou overwegen om me dit te vragen.
Afgesproken werd er om 9 uur 's morgens bij den Hugo thuis. Als opwarming ben ik er met de fiets naar toe gebold. Klokslag 9 uur stond ik aan zijn deur. Nog een tasje koffie en we konden er aan beginnen. Wat het voorspelde weer betrof ; het zou een topdag worden. We stapten de brug van Temse over en badderden door het Buitenland verder tot in Bornem. Dit buitenland was vroeger moerasgebied en door de aanleg van dijken in de loop der eeuwen werd er land gewonnen. De naam 'Buijten landt' werd voor het eerst aangetroffen op een Sanderuskaart van 1641. Aan de dorpsrand van Bornem gekomen en een stuk van de Oude Schelde verwijderd kozen we de richting van het Kasteel van Marnix van St. Aldegonde. In een vorige wandeling heb ik daar al eens iets over verteld. Hierzie : De Weert en het kasteel Marnix van St. Aldegonde
Met tot in Bornem door te lopen zaten we aan de onderkant van de Oude Schelde. Ter hoogte van het kasteel volgden we op het pad de kronkelingen van deze oude schelde-arm. Ter hoogte van Branst kwam de schelde-oever in zicht. Vlak voor de gezellige afspanning 'De Zates' staat er op de wal, op haar spiegel rechtstaand, een bootje. Dit schuitje was ooit de eigendom van ene Karel Van den Eede, de laatste parlevinker op de Schelde. En ja zo leer je nog iets bij, een parlevinker is iemand die koopwaar met z'n schuitje tot bij z'n klanten-vaarlieden brengt. We zullen het woord parlevinker nooit meer horen want er zijn er geen meer. De stiel bestaat niet meer.
Jammer, de Zates was gesloten en daar wilden we juist schoven. Dan maar ineens doorlopen tot in Mariekerke. Mariekerke, het dorpje dat beroemd werd omdat er het docudrama 'De Stille Waters' werd opgenomen. Dit dorpje aan de Schelde was nauw verweven met de visserij op de stroom. In het cafeetje palend aan het visserij- en scheepvaartmuseum mochten we ook onze bokes binnenspelen. Een oude dame baat dit kroegje uit en haar klandizie zit in hetzelfde ouderdomssegment. Het ganse gezelschap zat er stil voor zich uit starend en zorgvuldig nippend aan het zoveelste pintje. Op wat zou er hier nog te toosten vallen ? Een zekere tristesse was voelbaar aanwezig in dat kroegje waar het ganse interieur appeleert aan het verleden van Mariekerke. Portretten van vissers, echte karakterkoppen, sieren de muren. In plaats van een koekoeksklok die het uur slaat, hangt er boven de toog een visklok. Een rubberen vis op een plankje begint daar op het uur en halfuur te zingen. Daarbij kronkelt hij in een stuip rond op zijn plankje alsof hij juist uit het water werd opgevist. Verschietachtig is dat. Nostalgie om het verleden voerde dus de boventoon. Een verleden dat voornamelijk gekleurd werd door het visserij-ambacht op de Scheldestroom.
Een tripeltje alstublieft madam ! Hugo hield het iets soberder en vroeg naar een bordeaux van Texas. Een cola dus 😜 ! 's Avonds moest hij nog present geven op een whiskyproeverij. Het kroegje aan dat visserij en scheepvaartmuseum is beslist een bescheiden bezoekje waard.
Maar Mariekerke blijft haar maritieme verleden koesteren en zet dit jaarlijks in de verf met een Vis en Folklorefestival. Vissersstoet, vismijn, visdelicatessen, ambachtenmarkt, ik ga er dit jaar zeker naar toe. 22 en 23 juni staan reeds in m'n agenda genoteerd. Een telloorke paling in 't groen, wie kan daar aan weerstaan af ? Op de toog van het kroegje lag er stapeltje kennisgevingen aangaande dit evenement. Een vriendelijke stamgast bracht ons fier zo een invitatie : http://folklore.mariekerke.be/
Het veerbootje voor de oversteek naar De Bunt - Driegoten in Moerzeke kwam er juist aangevaren en zou ons onmiddelijk naar de overkant brengen. De tij stond erg laag, de pontons lagen vrijwel droog en het tij kwam nog steeds niet op. De schipper was er niet gerust in. Straks komt het in alle hevigheid opzetten en dan zitten we met hevige stroming zo beweerde hij. Eens aan de overkant ging het bijna in rechte lijn naar Driegoten om er iets verder aan te pikken op het veerbootje over de Durme. Den Hugo stelde echter ter hoogte van Hamme nog een omwegje rond de nieuwe potpolder voor en ziedaar, we zaten weeral op een terrasje. Dat zat al goed vol, geef de mensen maar eens ongelijk. We zaten daar in onze korte mouwen, zo warm dat het was. Tot hiertoe was het een prachtige wandeling en dat zou het blijven. Het was een schipperin die het pontje over de Durme bediende. Een heel vriendelijk en behulpzaam mens ! De laatste keer dat ik het pontje nam werd het bediend door een stokoude schipper. Zou hij nog leven ?
Nu ging het in rechte lijn naar Temse. De dag liep ten einde. In de Postduif, de stamkroeg van den Hugo werd er nog een laatste glas gedronken. 'De Postduif', wellicht een kroeg met een colombofiel verleden is er één met een ziel. Wat een ontvangst. Ongevraagd bracht Rita, de bazin, haringfilets en chipkes naar elk tafeltje. Met de smile. In zulk een cafeetje kom je graag terug. Vriendelijk mens, uit Haasdonk van geboorte, en haar man Sven zette zich iets later mee aan ons tafeltje. Sven is een Noorse zeeman op rust en dronk een glazeke mee. Deze man zal den Hugo waardevolle informatie kunnen bezorgen wanneer hij binnenkort op de Olav's route in Noorwegen stapt. De wereld is klein.
Tijd om naar huis te gaan. Hugo was vlug thuis, ik moest nog een 10-tal kilometertjes fietsen. Die zaten dan ook vlug in de benen. Dit was uitgelezen een prachtige dag. Het was zo een dag waarop je graag Lamme Goedzak had willen tegenkomen om je samen met hem onder een boom te nestelen. De natuur rondomrond consumerend. Een rijstvlaaike of wat smoutebollen, een kroes wijn of bier, een pijpje toebak, in slaap dommelen en de rest ....pffft on s' en fou pas mal. Laat er zo nog maar vele dagen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.