* Rondje Tongeren N-NW deze keer.

De stapmaten waren er eerder op de week al op uit getrokken om de landlopersroute in Wortel en Merksplas te gaan verkennen. Hun recensies over deze wandeling waren zeer positief. Het is dan ook naar mijn oordeel een erg mooie en leerrijke uitstap. M'n vermoeden dat, weliswaar culinair ingeschat, deze uitstap in aan het decadente grenzende toestanden zou ontaarden werd bewaarheid. Gebakjes, flesjes wijn, chips 'Façon Pomme Dauphinois" met spek en eieren van de Marc z'n kippen ...  Van een nagerecht werd even niet gesproken maar het zou me verwonderen dat dit ontbrak.  Als Bourgondiër wordt je geboren en zo hoor je ook, als de tijd er tenminste rijp voor is, het loodje te leggen. Tot in de kist !  Beter een goed gevulde buik dan een kas vol chagrijn. Voilà, als ik ooit tot de ridderstand wordt verheven wordt dit m'n wapenspreuk : "Melius est quam bene repleti venter plena dolorem corporis". Althans zo zegt de Google Vertaler want ikzelf ken of versta geen letter Latijn. Ik zie het al op een wapenschild prijken boven m'n kasteeldeur. Dat zal een groot schild worden met al die woorden er op ! 
Geen stapmaten dus deze keer en dan werd het bijgevolg een solotripje. Dat heeft ook z'n waarde van tijd tot tijd. In de aanloop naar die rust bracht een stipte maar tot de nok gevulde trein me naar Tongeren. Tot in Zaventem was het sardieninblikgewijs sporen. Plooifietsen, reiskoffers, rugzakken, het reist allemaal mee. Zelfs in zo'n overvolle trein vind je workaholics die al vrolijk op hun lap-top in liggen te beuken. Lang leve de stressmaatschappij !  Ik ga wandelen punt. Doen jullie maar verder druk voort en wees onmisbaar !  Allez allez toe Jan, een beetje milder gaat ook !!! Ze zorgen immers voor jouw pensioen. 
Het was 11 uur bij aankomst in Tongeren. Het weer zag er buiten zalig uit wanneer je vanuit de trein naar buiten keek. De zon scheen al volop, een diepblauwe lucht, hoge witte condensslierten van vliegers in het zwerk, nee daarbinnen in die wagon kon ik nog net geen vogeltjes horen kwintelieren. Het beloofde bijgevolg een mooie stapdag te worden.




En dat werd het ook. 25 paaltjes in peis en vree. Ik stapte het station aan de achterkant buiten en hoopte in het eerste het beste kroegje een koffietje te scoren. Helaas, er waren er geen en al verder doorstappend werd de kans om er nog eentje aan te treffen herleid tot nul. 

Ik zat al volop in het groen wanneer ik in de richting van het kasteeldomein  van 's Herenelderen stapte. De toegangsweg tot het kasteel was met een slagboom afgesloten maar je kon er omheen lopen. Een geweldig mooie dreef omzoomd met honderden bijenkorven leidde naar het ommuurde kasteeldomein. De met sierlijke wachttorentjes versierde poort stond open maar hier werd voor alle zekerheid de ontoegankelijkheid van het domein met een verbodsbord in herinnering gebracht. Dit voor de plebejer wel te verstaan. Iets verder kwam de spoorlijn terug in zicht. Hop erover, de picknickplaats kwam er aan. 

Ik zat aan een 6-tal kilometertjes en het middaguur was al voorbij ... schoven dan maar aan het eerste het beste picknicktafeltje. De rust zelve daar aan dat bankje en tot nu was ik nog geen kat tegengekomen, laat staan een hond. Ik zat middenin het Wijngaardbos. In stille gedachten verzonken verschoot ik me een bult toen een wandelaarster me plots toeriep "Da ziet er mich eu hiel schoe pleutske uut ! " Dat was het ook, en door het verschieten vergat ik haar te vragen om er even bij te komen zitten. Lang heb ik er niet gezeten. Bokes op en weg.  Ik botste een paar paaltjes verder op het grondgebied van Hoeselt op de Vrijhern Kluis. Hier trof ik  middenin het groen een oase van rust en stilte aan . 

Broeder Geert van Elst bouwde in 1685 daar in de Vrijhernse bossen een hutje. Dit was het begin van ruim drie eeuwen kluizenaarsschap in Vrijhern. De opvolger van Broeder Geert, ene Jacobus Vandenbroeck, verving het hutje door een kluiswoning in vakwerk en liet in 1709, nadat hij een pelgrimage had ondernomen naar het Italiaanse bedevaartsoord Loreto, aan de woning een Loretokapel bijbouwen. Dit exact naar het model van het Heilig Huisje van Nazareth in het bedevaartsoord Loreto. Ik kon het niet laten en heb in het kaarsenkapelletje een bougieke aangestoken. Het is een dwangmatige handeling, onverklaarbaar ook ! Het neigt een beetje naar pyromanie 😊. 
In Vrijhern zouden tot in 1904 broeders verblijven. Zij leefden van wat de geloofsgemeenschap hen schonk en maakten zich verdienstelijk met ziekenzorg en het geven van onderwijs aan de jongeren. Op een bepaald moment liepen er 57 jongeren school, waaronder 12 internen. 
In 1968 werden de gebouwen gerestaureerd. Deze kluis is de enige in Limburg die nog bewoond is. Een bezoekje was dit wel waard. Ik heb er geen spijt van. 
En sjiek dat die paadjes en holle wegen daar zijn. Knappe omgeving, Limburg herbergt een schat aan natuur en ze dragen verdorie zorg voor hun patrimonium. Nergens heb ik een verwaarloosde tuin bespeurd. Nergens zwerfvuil, zitbanken in overvloed met overal goed onderhouden vuilnisbakjes. De stoepen en paadjes overal netjes gevaagd. Het oogt keurig en het wekt je waardering dat er met zoveel respect met de omgeving wordt omgesprongen. Je ziet elders vaak andere toestanden. Tot zelfs in m'n eigen straatje kom ik smeerpoezerij tegen. 
Onderweg naar Riksingen verlekkerde ik me in het vooruitzicht van een fris pintje. Waarom niet ? Het zonnetje lag aan de basis voor dat dorstige gevoel. Daar in dat dorpje zou wel een cafeetje te vinden zijn. Nougabolle, niet dus en dan werd er maar lustig verder gestapt. In Zevelberg was het van het zelfde laken een broek. Geen kroegje dus en dus werd het opnieuw verder stappen in de ijdele hoop een kroegje te vinden. Nu, van de dorst  doodvallen zullen we zeker niet doen. Verderstappen dus en nu ging het langs het Kasteel Rooi en de loop van de Fonteinbeek naar het natuurgebied Herenbos. Het is het éne natuurgebied dat het andere opvolgt. Ja je wordt er op wandelgebied heus verwend. Tongeren kwam in zicht. Ik heb tot vrij dicht bij de stadsrand in het groen kunnen wandelen. De Onze Lieve Vrouw Geboortebasiliek was al in zicht. Begint dat daar nu niet te druppelen? Toch wel, een paar dikke regendruppels meer niet, het zou droog blijven. Ik ben er ! Het marktplein in Tongeren is een gezellige bedoening. Terrasjes in overvloed. Onder het waakzame oog van onze dapperste aller dappere voorvaderen, Ambiorix den Eburoon, kon ik eindelijk mijn pintje degusteren. Het werd een La Trappe Blonde ! En geef me nu maar eens ongelijk zie. Het werden er trouwens twee 😂. Eén been, dat lukt niet, daar kan je niet .... 
Van de markt naar de statie was het nog een goeie 10-minuutjes wandelen. Ook naar huis verliep de treinreis zeer vlot. Toch is het een hele trip. Meer dan 2 uur ben je zoet. Deze trip krijgt 9,5 op 10. Geslaagd dus met de hoogste onderscheiding. 
Nu zondag vertrekt onzen Hugo, hierboven op de foto nog van zijn pateeke genietend, van Temse naar Nidaros/Trondheim in Noorwegen om zijn Olav's Route te volbrengen. Ik hoop dat het verkiezingsgedoe geen roet in het eten gooit want ik zou hem graag gaan uitwaaien. Alvast een mooie  maar vooral veilige tocht toegewenst Hugo !

Foto album Tongeren : https://photos.app.goo.gl/pBuRtuPGXSzDHBsT8