* Het Zeitje van Blankenberge naar Oostende

Vandaag was de Catsjoe er terug bij. We waren bijgevolg met z'n drietjes. De andere stapmaten hadden elders hun verplichtingen en gaven voor vandaag forfait. Iets voor 10 uur stapten we af in Blankenberge en dit na een vlot treinritje. Ik had een overhoop aan volk verwacht op de perrons voor de kusttreinen maar dit was duidelijk niet het geval. Het leek me dan ook maar een doordeweekse bedoening daar aan dienen IJzeren Weg. Helemaal geen volkstoeloop en dit ondanks het stralende weer dat voorspeld werd. 
Traditiegewijs of getrouw, het is maar zoals je het zelf wilt, werd er uitgekeken naar de koffiestop om de wandeldag met een 'sjatteke kaffe' in te luiden. Die was rap gevonden en na nog geen 10 minuten stappen zaten we al op het terraske van een volkskroegske. Een vriendelijke dienster bracht ons de begeerde zwarte brandstof. Het is toch opmerkelijk dat de kalandizie van zo een volkskroeg steeds mee bepalend is voor de sfeer die er uitgeademd wordt. 'Daar zit er weer een prachtig exemplaar binnen' wist de Ronny me te vertellen en 'ik ga vragen of ik een fotootje van hem mag trekken'. Volgens de serveuse heette de Ronny zijn fotomodel in spé 'Willietsjen'. Een stamgast van het eerste uur waarvan ik de ouderdom ergens tussen de 90 en de 100 situeer. Voor het nemen van zo een kiekje kan je beter eerst toelating vragen om het toch wel iets agressieve karakter van je intentie af te zwakken. De brave man in kwestie maakte helemaal geen bezwaar. Hij schikte zijn outfit, ttz zijn klak en zijn supportersjaal van Club Brugge, voor een goed resultaat op de pelicule. Het resultaat van de foto was schitterend. Echt een karakterkop die brave man en wat nog meer is : Hij was ten zeerste vereerd met de Ronny zijn verzoek. We verlieten het etablissement. Bij het afscheid nemen van onze terrasburen nam de patras familias van dit gezelschap het woord. 'In de sköle hebbe zi min assam gezeit da je lut en dudelik moe klap'n'. Hij verstond blijkbaar onze uitdrukking 'Tot ne volgende in den draai' niet.

Zo, we konden vertrekken. We zaten al van in het begin verkeerd. We hadden naar het pontje moeten wandelen voor de oversteek van de jachthavengeul maar we kwamen op de wekelijkse markt uit. Waarschijnlijk misleid door de geur van een kraam met braadkippen en de daarvan afgeleide producten. Dat trok onze maat z'n aandacht. Een lekkere kippenbraadworst als extraatje zou lekker binnenglijden. Waarom niet ? Op een sjieke art-deco bank onder een al even sjiek afdak  lieten we het ons, de Catsjoe incluis, smaken.  Nog een koffietje op een volgend terrasje  moest die braadworsten doorspoelen waarna we langs het strand en de vloedlijn naar Wenduine oploefden. Het beloofde een toffe dag te worden.  Ook hier verwonderde het ons dat er zo weinig zonnekloppers of spelende kinderen op het strand zaten. Raar, het is toch nog vakantie ? 

In Wenduine verlieten we langs de voetgangerspasserel over de kustweg het strand om even deze kustgemeente te verkennen. Ook hier trok een dame de aandacht van mijne stapmaat. Niet enkel van de Ronny maar ook van de Catsjoe aangezien ze vergezeld was van een huskie.  De onderlinge kennismaking van deze viervoeters nodigde uit tot een gesprek. De dame zelf, ik schat vooraan in de 40,  stond van kop tot teen vol getatoeëerd.  En er was nog plaats volgens haar om er nog wat bij te kladderen. Een overigens vriendelijke dame wat de Ronny er toe bracht om een verzoekje te lanceren voor een fotootje van haar lichaamsversierselen. Ook hier bleek de dame vereerd te zijn met dit verzoek. Ik begrijp niet wat mensen ertoe brengt om zich zo vol te laten inkleuren. Let op, ik veroordeel niet en ik vind dat er best mooie kunstwerkjes op iemand's vel kunnen prijken. Een appelsien op de billen van een dame bijvoorbeeld vind ik trouwens het summum van de 'ink art'. Zulk een tattoo wordt immers levensechter met de jaren. Graptsje, dat zeggen ze daar aan het 'zeitje' 😋😃😍.
In Wenduine zelf was er ook niet veel te zien maar door deze onvoorziene omweg te maken konden we mooi aansluiten op een duinenstrook 'De Zandpanne' genaamd.  De Zandpanne is een natuurgebied gelegen tussen Wenduine en De Haan. Dit 10ha groot duingebied wordt beheerd wordt door Natuurpunt. Het gebied is gelegen aan de binnenduinrand en omvat duinbos, open duingebied en enkele vochtige duinvalleien. In het begin van de 20ste eeuw werd er in deze duinen nog een waterzuiveringsproject gestart waarbij ongezuiverd afvalwater in de duinen werd geloosd om het te filteren. Hiervoor werden de duinen kunstmatig afgevlakt. Men vindt hier onder meer de walstrobremraap, het duinviooltje en het kandelaartje. Verder het duinsterretjesmos en enkele korstmossen zoals duinleermos en elandgeweimos. Van de ongeveer 250 soorten zwammen kunnen de paarse wasporia en de ruwe aardster tot de zeldzaamste behoren. Tot de insectenpopulatie behoren onder meer: Het bruin blauwtje, de blauwvleugelsprinkhaan en de mierenleeuw. De nauwe korfslak komt eveneens in het gebied voor. (*bron wikipedia). Het geheel van dit stukje natuur deed kwa uitzicht enigszins vreemd aan. Grillige boomstammen, dichtbegroeid struikgewas en verder jungle-achtige toestanden .... we hebben er niet alledaagse fotootjes kunnen nemen.  Na deze tocht door de Zandpanne kwamen we aan in De Haan. Volgens de Ronny is dit onze mooiste kustgemeente. 
Iets minder langgerekt dan de Zandpanne loopt er vanuit De Haan een duinenstrook richting Bredene.  De Duinbossen ! De Duinbossen van De Haan is één van de groene parels aan de kust. Het gebied bestaat uit drie delen en is wel 152 hectare groot. Je vindt er zowel open duinlandschap met de typische fauna en flora van de kust, als uitgestrekte beboste duinen. Bijzondere bewoners van de Duinbossen van De Haan zijn de beschermde rode bosmieren, die wel met 700.000 in één mierenhoop kunnen wonen. Voilà, dat weten we ook weeral. 

We zaten aan de zee en deze hadden we amper gezien. Terug naar de kust maw. De Catsjoe strooide hierbij roet in het eten. Tussen 11u en 18u mogen er geen honden op het strand.  Ja goed, er zal wel een reden voor zijn maar we konden op onze stappen terugkeren.  Na een kilometertje of 2 door de bewoonde kom richting Oostende pikten we de GR route op die ons door de duinen terug naar het strand bracht. Hier kwamen we geen bordjes met het hondenverbod tegen.  We kwamen begot op het naaktstrand uit. Opvallend veel venten liepen hier met 'Vlaanderens Toekomst' te pronken in hun adamskostuum. Ik had het even te druk met het verzamelen van schelpjes voor het kleinzoontje om me aan al dat geëtaleerde bloot te vergapen. Trouwens, lang hebben we er niet gewandeld. Hooguit een goeie kilometer strand, denk ik, en we vlogen er weer af vanwege de Catsjoe. Nu afvliegen is er wat over. We werden door enkele badmeesters vriendelijk verzocht om het strand te verlaten. Nu ja, ze gaven toe dat de verbodstekens soms wat verwarrend zijn. En zeker als je, zoals wij deden, de vloedlijn volgt  van nog voor het verbod. Dan kan je het niet weten. Aan de 1ste reddingspost vanuit Oostende konden we terug het strand op volgens hen. Dat was een kleine 2 km verderop. Dat ging vlotjes over verharde duinpaadjes.  Het laatste rechte stukje naar Oostende ging dan weer over de wandeldijk tot aan de vuurtorenwijk. De koningin der badsteden kwam nu in zicht. De 'Roger Raveel', het overzetbootje in de Oostendse havengeul had haar werk. Over en weer vaarde het om de toeristen per 50 man telkens over te varen. We moesten een overvaart overslaan vooraleer we er op konden. Eens op de andere oever werd de dag beklonken met een Tripel Achiel. Het zou er nog moeten aan mankeren ! Voilà zie, nu nog de trein naar huis en er valt terug te blikken op een zeer mooie dag.  We konden dankzij de omweggetjes afklokken op 25 paaltjes. Iets te veel en daardoor wat jammer voor de Catsjoe, haar ouderdom begint stilaan op te spelen. 25, een mooi getal !

* De Zuiderkempen. Booischot.

Voor deze dag waren er 4 gegadigden ingeschreven. Marc, de Ronny en den Hugo. Onze vriend Angelo daarentegen was verhinderd aangezien hij onze pensioenkas nog wat verder diende te spekken. Hiervoor trouwens mijn nodige eerbied. Met de Catsjoe was het nog altijd niet beter. Zij bleef manken na een fikse wandeling, zo vertelde de Ronny.  Ocharme het beestje, en ze gaat nog zo graag mee op schok. Ik kan me haar teleurstelling voorstellen wanneer ze moet achterblijven en haar baasje ziet vertrekken met de rugzak.  

Voor vrijdag 16 augustus had ik een luske getekend in Booischot. Als blauwdruk voor deze uitstap had ik me op RouteYou laten inspireren door het Pallieterpad. Dit loopt deels over het jaagpad langs de Grote Nete. Met aan deze blauwdruk wat fantasie te breien zouden buiten Booischot ook Houtvenne, Westmeerbeek en Hulshout in de prijzen vallen. 

Rond halftien was het zover en stapten we ons gevieren uit aan Booischot Statie. In lustegenwijzerzin wandelden we over verschillende tussendoorpaadjes naar Houtvenne. Vrijwel steeds verharde weg maar toch verkeersvrij en dwars door den 'Boerenbuiten'. Een mooie aanloop naar wat komen zou. 

In Houtvenne , een 5-tal kilometertjes verderop had ik traditiegetrouw een koffiestop voorzien. "Bij Jeanne" een café, de naam alléén al, daar kan je niet voorbij. Een volkscafé pur sang. Jeanne was niet aanwezig waardoor haar teerbeminde echtgenoot de honneurs moest waarnemen. Verder zat er nog een bejaard koppel een fruitsappeke te consumeren en op enkele naaktmodellen na die op een muurkalender hun welgeschapen rondingen ten toon spreidden,  zaten we in een zo goed als lege kroeg. Jeanne's wederhelft vroeg of we onderweg geen vrouw met een grote valies waren tegengekomen. Hij had het sterke vermoeden dat ze er was uitgetrokken.  'Straf', en hij verklaarde nader : "Normaal zit het café vol en nu Jeanne er niet is, zit er geen kat in't café".  Hij zinspeelde er op dat haar kalandizie op de hoogte moet geweest zijn. 

Dat de zorg over haar kalandizie van een zeer hoogstaand niveau was concludeerde hij uit het feit dat ze eens om één uur 's nachts een klant/stamgast die ladderzat voor zijn huisdeur lag te slapen had opgeraapt, binnengeloodsd en in zijn bed had gestopt. Hij daarentegen was onlangs uitgeschoven in het bierkot waarbij hij 3 bakken met lege flessen over zijn schrobber kreeg. Ik lag daar als een fakir tussen de flessenscherven, zo omschreef hij zijn onfortuinlijke situatie. Een kwartier heb ik daar wel gelegen en Jeanne, ze moet het verdorie geweten hebben dat ik daar lag want ik hoorde haar 'taffelen' op het koereke en heb haar meerdere keren geroepen. Een kwartier heb ik daar zeker gelegen vooraleer ze kwam zien waar ik bleef. De brave sukkelaar had hierbij zijn van vroeger reeds versleten knie nog verder in de prak geholpen. Hij was uitgeschoven op zijn kemelharen sloefen. 

Altijd met dat zelfde been dat ik uitschuif, zo beweerde hij. Slecht te been was hij waarover hij zich uitvoerig bekloeg. Het stond als een paal boven water dat hij er ook zou 'uittrekken' moest zijn knie het niet laten afweten. Dat verzekerde hij ons in niet mis te verstane bewoordingen. 

Na nog een hilarische palaver  bracht hij het gesprek op zijn plantgoed in zijn hofke. Zijn prei groeide 3 keer zo traag als die van een boer ietsje verderop. Hij had dat geconstateerd .... en ik heb die op dezelfde dag geplant hé, zo verzekerde hij ons ! Hij stelde zich terecht vragen en maakte zich zorgen. Zo te oordelen waren de zorgen om zijn prei groter dan het gegeven dat zijn Jeanne repen snijden was. Een zorg die nog vergroot werd door het feit dat een stamgast uit het café prei in zijn hof had staan die meer dan 2 meter lang was. 

Jawel, zo een bezoekje aan een dorpskroegje levert vaak aangename en  leuke momenten op. Een humoreske onderbreking van ons wandeltripje werd hierbij genoteerd. 

Na nog een poosje over verharde maar mooie paadjes gewandeld te hebben werd het tijd voor ons aperitiefje en schof. Een nette picknickbank aan een dierenkliniek op een industrieterreintje bood hiervoor het benodigde meubilair.  Het was lang geleden dat we nog eens konden uitpakken met een rijkelijk gedekte tafel. Pizza frisinibagetjes met 3 soorten pesto, salami met noten, kaas met kruiden, groene en zwarte olijven, witte en rode wijn ... wie doet er ons dit na ?  En 't is nog niet gedaan, kibbelingen in tartaar en eieren met heelder lappen spek.  On se trouvait, une fois de plus au Pays de Cocagne 😋. Ik wil niemand de ogen uitsteken maar we dienen nu éénmaal het Bourgondische vaandel hoog te houden. Eigenlijk is het meer een kwestie van onze alimentaire cultuur eer aan te doen  😋😋😋 !!!

Na het schof werden de te bewandelen paadjes mooier. We gingen richting Grote Nete uit. Daarbij kwamen we de voor deze streek typerende 'langgerekte gevelhoeven' veelvuldig tegen. Het open grondgebied tussen de woonkernen van Booischot en Hulshout wordt de 'Vallei van de Grote Nete rond de Herenbossen' genoemd. Het is een historisch landschap dat van oudsher gekenmerkt wordt door rustieke beemden langsheen de Grote Nete en uitgestrekte boslandschappen net ten noorden van de Nete. Een sterk kronkelende Steenkensbeek doorheen deze bossen geeft dit landschap nog eens een extra cachet. Iets verderop dan weer dragen diverse waardevolle oude bouwsels zoals de MacAdamhoeve, de hoeve 't Bergske, de mijlpaal Toreke en  het voormalig brugwachtershuisje bij tot een hoge  belevingswaarde van het landschap. 
Bij het verlaten van deze prachtige omgeving had ik graag een pi(n)tstop ingelast bij de Pallieterhoeve aan een bruggetje over de Nete. Jammer voor ons, men wilde ons voor 16u niet bedienen.  

Dan maar verder lopen naar het mooie domein van het Hof ter Laken ! Volgens de landkaart was er maar 1 toegang daar naartoe en gedateerde informatie over dit domein gaf aan dat het niet voor het publiek toegankelijk was. Tenminste niet het territorium rond het kasteel. Met een grote omweg zouden we ons naar die ingang kunnen begeven dus groot was mijn verbazing dat er toch poorten open stonden van dit immense domein. Een kerel die er kwam aangefietst en langs dit poortje binnenglipte vertelde ons dat het verboden terrein was omdat 'Mijnheer de Baron' er nog woonde. En hij was nu thuis ! Ik vermoed dat de brave man tot het personeel van deze blauwbloedige citoyen behoorde. Nu ja, verder lopen werd dan de boodschap. Na een paar 100 meter stond er opnieuw een poort open. Door deze open poort zagen we dat er, in het domein, een roodharige dame een boekje zat te lezen op een bankje. Deze dame had duidelijk waarneembaar geen adelijke allures en onze Ronny kwam bij haar te weten dat Natuurpunt het domein had verworven en dat de baron hier binnen 2 jaar zou vertrekken. Een mooie zaak vind ik. Enerzijds vind ik het een aanfluiting voor een moderne maatschappij dat enkele druppels blauw het bezit van zulk een geweldig groot domein enkel en alleen voor zichzelf claimen terwijl die immense rijkdom destijds vergaard werd op de kap van een uitgebuite bevolking. Anderzijds heeft deze sociale ongelijkheid vele prachtige natuurgebieden gevrijwaard van het trieste lot dat inhalige grondspeculanten en projectontwikkelaars met hun desastreuze plannen in petto zouden gehad hebben. Dat het domein nu in handen komt van een natuurvereniging is dus een zeer goede zaak. Daar vaart iedereen goed mee. Zo ook ons stappersgezelschapje dat bij deze kon genieten van een wonderschone omgeving. 

Veel diende er niet meer gestapt te worden. Nog een pitstop voor een tripeltje op een terrasje in Hulshout zat er in waarna we opkrasten  richting statie.  We passeerden nog een open hangar waar er zo te merken enig bedrijvigheid aan de gang moest zijn. Onze nieuwsgierigheid was gewekt en we gingen een kijkje nemen. Een vriendelijke man, die, en je zou het hem helemaal niet aangeven, zaakvoerder was van het transportbedrijf J. Peeters wilde ons een woordje uitleg geven over onze waargenomen activiteit in zijn hangar. Pareltjes van opgeblonken oldtimer - vrachtwagens stonden er ten toon. Ook indrukwekkende trucks stonden er in hun met vuurrode lak gespoten kleur te blinken.  Een indrukwekkende en kostelijke collectie bolides kregen we te zien.  Met veel enthousiasme bracht de zaakvoerder ons een  professionele privé-uitleg over het ontstaan en de groei van zijn bedrijf.  De hangar werd nu in gereedheid gebracht voor een opendeurdag die het bedrijf volgend weekend zou organiseren. Deze vriendelijke man verzocht ons om zeker geen foto's te maken. Alle begrip daarvoor waarop hij ons uitnodigde om volgende week zeker eens een kijkje te komen nemen. Dan mochten we zoveel fotootjes maken als we maar wilden. Moest het achter de hoek liggen, ik zou zeker op de uitnodiging ingaan. 
Maar nu nog wat verder benen, nog een 2-tal kilometertjes of zoiets. Iets verder wipte de Marc nog vlug een bakkerij binnen en vergastte ons nog op een lekker fruitvlaaike. Als afsluiter van ons tochtje. Het Bougondische vaandel kon bij deze gestreken worden om het einde van de wandeldag aan te geven.  Na een vlotte treinreis huiswaarts zat er weeral een toffe dag op.  Er mogen er nog meer van dit kaliber komen. 

* Turnhout, Noord-Oost Kwartier

Met 3 stapmaten zijn we op trot gegaan de vrijdag. Hugo, de Marc en de Catsjoe waren er niet bij. Hugo bereidde zich mentaal en fysiek voor op zijn 17de dodentocht, de Marc moest met dochterlief naar Leuven en de Catsjoe bibberde te veel met zijn pootjes ten gevolge van een ontsteking. Ontstekingsremmers moeten hopelijk soelaas voor dat beestje brengen. 

Onze trip werd uitgezet in functie van een frietkotstop op de middag. Onze stapmaat Angelo wilde, als blijk van vriendschap, ons vergasten op een frietkotdegustatie. Toffe geste van onze maat want een frietkot hier in België kan probleemloos de concurentie aan met een 'Comme chez Soi'. Het smaakt altijd en uw buik is tenminste gevuld als je er buiten stapt.

Turrnhout met veel groen in haar rand leende zich daar uitstekend voor. 2 lussen van +- 10K met raakvlak bij Frituur Denise vond ik een pientere oplossing. Frituur Denise lag aan de kanaalbrug in Turnhout. En aangezien onze toer daar passeerde was de kaartenstad the place to be. De stad waar de inwoners zeggen dat hun hhhond de hhhéle hhhalve hhhèsp hhhéét opgegeten. Bij wijze van spreken natuurlijk.

Op de trein naar Turnhout werd ons bij monde van een kaartjesknipper het hele premiesysteem rond boetes en op de trein uitgeschreven ticketten kond gedaan. Aan boetes verdienen zij niks. Kaartjes op de trein uitgeschreven brengt voor hen vanaf een bepaald aantal wat zaad in het bakske. Dit is wat onze NMBS woordvoorder beweerde. Toen de Ronny een voorvalletje opdiste versprak hij zich waarbij hij de benaming Pipo ipv kaartjesknipper in de mond nam. Hij kon er nog in extremis een draai aan geven om onze knipper niet te schofferen. Sympathieke gast, zo zijn ze niet allemaal.

Bijna 10 uur was het bij het binnenbollen van Turnhout. Het was een vlotte reis zodat we alle tijd hadden om een koffieke te gaan slurpen in het dichtstbijzijnde open kroegje. Kwestie ons wandelexploot van de juiste prelude te voorzien. De kroeg, iets schuin aan de statie gelegen, trok klaarblijkelijk een ouder publiek aan. Op het terras zat er al een krasse 80'er van zijn pint te genieten. Die mens zag duidelijk alles door een roze bril. Zijn présence werkte zo aanstekelijk op de Ronny dat hij hem vroeg om dat brilletje eens te mogen opzetten. Hij zag er natuurlijk geen steek door maar de toon was gezet voor een wandeling met veel humor en lol. Binnen in de kroeg bleek de kalandizie zich te situeren in het colombofiele milieu. Dit naar de gaande conversaties te oordelen. Duivenmelkers dus. Voilà, we konden vertrekken. We zouden om en rond het kanaal Dessel - Schoten laveren. Een kwartierke later hoorde ik daar mijn naam enkele malen roepen. Nee, niet de Ronny of Angelo … De roep kwam vanuit een bouwwerf. Verdorie is dat de Stefan niet ? Stefan, bouwvakker en ex-partner van m'n dochter. Wat een verrassing zeg ! Het deed me deugd om hem nog eens tegen het lijf te lopen. Hij beloofde me in het kort eens binnen te springen. Toffe kerel, heb er altijd heel veel van gehouden. En nog !
Dit was een leuk intermezzo waarna we langs het kanaal verder door liepen. Het was verdorie beginnen te regenen maar ik had dit voorzien en een paraplu meegepakt. Het loopt wel niet zo vlot maar het is een stuk handiger als er niet te veel wind staat en je zonder wandelstokken loopt. Al bij al viel het nog best mee. Veel heeft het daar in Turnhout niet geregend.

De eerste lus liep langs het Peerdsven en de Dombergheide. Dit laatste is een erg mooi en gevarieerd natuurgebied met hooilanden, weilanden, houtkanten, loof- en naaldbossen. De wandelpaden die er door lopen zijn echt de moeite waard om deze te verkennen. Rond de klok van 11 drong het aperitief zich op. Aan één van die weiden, de hooiweide, midden in het bos en magnifiek omzoomd met het groenste groen, kon daar zaak van gemaakt worden. Een nootje en een glazeke wijn viel er te consumeren op een kletsnatte houten bank. Niettemin toch gezellig.

Het werd een gezellig onderonsje waarna we verder stapten richting Frituur Denise.
Ik heb nog nooit een properder frituur dan dit hier tegengekomen. Alle frituurartikelen in de koeltoog waren in een apart celofaantje ingepakt. Denise liep rond met chirurgische handschoenen. De tafels blonken er gelijk spiegeltjes en van de grond kon je eten. Ik kon het niet laten om Denise er een complimentje voor te geven. Erg gecharmeerd bleek ze er niet van te zijn maar goed. Als ik in de geburen ben spring ik er zeker nog eens binnen.

Als je zo in gezelschap optrekt vliegt de tijd precies sneller vooruit dan wanneer je alleen stapt. Een omgekeerde indruk krijg je wanneer je solo stapt wat betreft de afgelegde weg. We hadden nog maar een goeie 11 paaltjes gestapt en het was al na den 2'en. Een bijkomende reden voor de opgesoepeerde tijd was dat we weeral veel verkeerd waren gelopen. Wel een keer of 3. Het compleks ineengestoken trajectje leende er zich ook voor. Als je nietsvermoedend voorbij je afslagpunt loopt en je krijgt dit maar eerst na 500m in de gaten dan loopt het vlug uit. Maar goed, na Denise moest er nog een luske gelopen worden maar dit hebben we wat ingekort zodat we op een schappelijk uur terug aan de statie zouden komen. Toch hebben we nog even het begijnhof van Turnhout aangelopen en werden er 20 paaltjes afgehaspeld. Dat begijnhof is ook weeral zo een juweeltje uit ons cultureel erfgoed. Om halfzes konden we ons op een terrasje zetten aan Turnhout statie. De wandeling zat er ondertussen op en bij aankomst zagen we juist onze trein vertrekken. Geen probleem, er rijden er nog genoeg. Zelfs als er een groen pruik op onze buik groeit zullen er nog treinen rijden. Een uurtje later was er al een volgende. Het zat er nog maar eens op. Een fijn samenzijn met de stapmaten werd het weeral. Het is toch telkens weer iets waar je naar kan uitkijken.