* Het Zeitje van Blankenberge naar Oostende

Vandaag was de Catsjoe er terug bij. We waren bijgevolg met z'n drietjes. De andere stapmaten hadden elders hun verplichtingen en gaven voor vandaag forfait. Iets voor 10 uur stapten we af in Blankenberge en dit na een vlot treinritje. Ik had een overhoop aan volk verwacht op de perrons voor de kusttreinen maar dit was duidelijk niet het geval. Het leek me dan ook maar een doordeweekse bedoening daar aan dienen IJzeren Weg. Helemaal geen volkstoeloop en dit ondanks het stralende weer dat voorspeld werd. 
Traditiegewijs of getrouw, het is maar zoals je het zelf wilt, werd er uitgekeken naar de koffiestop om de wandeldag met een 'sjatteke kaffe' in te luiden. Die was rap gevonden en na nog geen 10 minuten stappen zaten we al op het terraske van een volkskroegske. Een vriendelijke dienster bracht ons de begeerde zwarte brandstof. Het is toch opmerkelijk dat de kalandizie van zo een volkskroeg steeds mee bepalend is voor de sfeer die er uitgeademd wordt. 'Daar zit er weer een prachtig exemplaar binnen' wist de Ronny me te vertellen en 'ik ga vragen of ik een fotootje van hem mag trekken'. Volgens de serveuse heette de Ronny zijn fotomodel in spé 'Willietsjen'. Een stamgast van het eerste uur waarvan ik de ouderdom ergens tussen de 90 en de 100 situeer. Voor het nemen van zo een kiekje kan je beter eerst toelating vragen om het toch wel iets agressieve karakter van je intentie af te zwakken. De brave man in kwestie maakte helemaal geen bezwaar. Hij schikte zijn outfit, ttz zijn klak en zijn supportersjaal van Club Brugge, voor een goed resultaat op de pelicule. Het resultaat van de foto was schitterend. Echt een karakterkop die brave man en wat nog meer is : Hij was ten zeerste vereerd met de Ronny zijn verzoek. We verlieten het etablissement. Bij het afscheid nemen van onze terrasburen nam de patras familias van dit gezelschap het woord. 'In de sköle hebbe zi min assam gezeit da je lut en dudelik moe klap'n'. Hij verstond blijkbaar onze uitdrukking 'Tot ne volgende in den draai' niet.

Zo, we konden vertrekken. We zaten al van in het begin verkeerd. We hadden naar het pontje moeten wandelen voor de oversteek van de jachthavengeul maar we kwamen op de wekelijkse markt uit. Waarschijnlijk misleid door de geur van een kraam met braadkippen en de daarvan afgeleide producten. Dat trok onze maat z'n aandacht. Een lekkere kippenbraadworst als extraatje zou lekker binnenglijden. Waarom niet ? Op een sjieke art-deco bank onder een al even sjiek afdak  lieten we het ons, de Catsjoe incluis, smaken.  Nog een koffietje op een volgend terrasje  moest die braadworsten doorspoelen waarna we langs het strand en de vloedlijn naar Wenduine oploefden. Het beloofde een toffe dag te worden.  Ook hier verwonderde het ons dat er zo weinig zonnekloppers of spelende kinderen op het strand zaten. Raar, het is toch nog vakantie ? 

In Wenduine verlieten we langs de voetgangerspasserel over de kustweg het strand om even deze kustgemeente te verkennen. Ook hier trok een dame de aandacht van mijne stapmaat. Niet enkel van de Ronny maar ook van de Catsjoe aangezien ze vergezeld was van een huskie.  De onderlinge kennismaking van deze viervoeters nodigde uit tot een gesprek. De dame zelf, ik schat vooraan in de 40,  stond van kop tot teen vol getatoeëerd.  En er was nog plaats volgens haar om er nog wat bij te kladderen. Een overigens vriendelijke dame wat de Ronny er toe bracht om een verzoekje te lanceren voor een fotootje van haar lichaamsversierselen. Ook hier bleek de dame vereerd te zijn met dit verzoek. Ik begrijp niet wat mensen ertoe brengt om zich zo vol te laten inkleuren. Let op, ik veroordeel niet en ik vind dat er best mooie kunstwerkjes op iemand's vel kunnen prijken. Een appelsien op de billen van een dame bijvoorbeeld vind ik trouwens het summum van de 'ink art'. Zulk een tattoo wordt immers levensechter met de jaren. Graptsje, dat zeggen ze daar aan het 'zeitje' 😋😃😍.
In Wenduine zelf was er ook niet veel te zien maar door deze onvoorziene omweg te maken konden we mooi aansluiten op een duinenstrook 'De Zandpanne' genaamd.  De Zandpanne is een natuurgebied gelegen tussen Wenduine en De Haan. Dit 10ha groot duingebied wordt beheerd wordt door Natuurpunt. Het gebied is gelegen aan de binnenduinrand en omvat duinbos, open duingebied en enkele vochtige duinvalleien. In het begin van de 20ste eeuw werd er in deze duinen nog een waterzuiveringsproject gestart waarbij ongezuiverd afvalwater in de duinen werd geloosd om het te filteren. Hiervoor werden de duinen kunstmatig afgevlakt. Men vindt hier onder meer de walstrobremraap, het duinviooltje en het kandelaartje. Verder het duinsterretjesmos en enkele korstmossen zoals duinleermos en elandgeweimos. Van de ongeveer 250 soorten zwammen kunnen de paarse wasporia en de ruwe aardster tot de zeldzaamste behoren. Tot de insectenpopulatie behoren onder meer: Het bruin blauwtje, de blauwvleugelsprinkhaan en de mierenleeuw. De nauwe korfslak komt eveneens in het gebied voor. (*bron wikipedia). Het geheel van dit stukje natuur deed kwa uitzicht enigszins vreemd aan. Grillige boomstammen, dichtbegroeid struikgewas en verder jungle-achtige toestanden .... we hebben er niet alledaagse fotootjes kunnen nemen.  Na deze tocht door de Zandpanne kwamen we aan in De Haan. Volgens de Ronny is dit onze mooiste kustgemeente. 
Iets minder langgerekt dan de Zandpanne loopt er vanuit De Haan een duinenstrook richting Bredene.  De Duinbossen ! De Duinbossen van De Haan is één van de groene parels aan de kust. Het gebied bestaat uit drie delen en is wel 152 hectare groot. Je vindt er zowel open duinlandschap met de typische fauna en flora van de kust, als uitgestrekte beboste duinen. Bijzondere bewoners van de Duinbossen van De Haan zijn de beschermde rode bosmieren, die wel met 700.000 in één mierenhoop kunnen wonen. Voilà, dat weten we ook weeral. 

We zaten aan de zee en deze hadden we amper gezien. Terug naar de kust maw. De Catsjoe strooide hierbij roet in het eten. Tussen 11u en 18u mogen er geen honden op het strand.  Ja goed, er zal wel een reden voor zijn maar we konden op onze stappen terugkeren.  Na een kilometertje of 2 door de bewoonde kom richting Oostende pikten we de GR route op die ons door de duinen terug naar het strand bracht. Hier kwamen we geen bordjes met het hondenverbod tegen.  We kwamen begot op het naaktstrand uit. Opvallend veel venten liepen hier met 'Vlaanderens Toekomst' te pronken in hun adamskostuum. Ik had het even te druk met het verzamelen van schelpjes voor het kleinzoontje om me aan al dat geëtaleerde bloot te vergapen. Trouwens, lang hebben we er niet gewandeld. Hooguit een goeie kilometer strand, denk ik, en we vlogen er weer af vanwege de Catsjoe. Nu afvliegen is er wat over. We werden door enkele badmeesters vriendelijk verzocht om het strand te verlaten. Nu ja, ze gaven toe dat de verbodstekens soms wat verwarrend zijn. En zeker als je, zoals wij deden, de vloedlijn volgt  van nog voor het verbod. Dan kan je het niet weten. Aan de 1ste reddingspost vanuit Oostende konden we terug het strand op volgens hen. Dat was een kleine 2 km verderop. Dat ging vlotjes over verharde duinpaadjes.  Het laatste rechte stukje naar Oostende ging dan weer over de wandeldijk tot aan de vuurtorenwijk. De koningin der badsteden kwam nu in zicht. De 'Roger Raveel', het overzetbootje in de Oostendse havengeul had haar werk. Over en weer vaarde het om de toeristen per 50 man telkens over te varen. We moesten een overvaart overslaan vooraleer we er op konden. Eens op de andere oever werd de dag beklonken met een Tripel Achiel. Het zou er nog moeten aan mankeren ! Voilà zie, nu nog de trein naar huis en er valt terug te blikken op een zeer mooie dag.  We konden dankzij de omweggetjes afklokken op 25 paaltjes. Iets te veel en daardoor wat jammer voor de Catsjoe, haar ouderdom begint stilaan op te spelen. 25, een mooi getal !