* De Zuiderkempen. Booischot.

Voor deze dag waren er 4 gegadigden ingeschreven. Marc, de Ronny en den Hugo. Onze vriend Angelo daarentegen was verhinderd aangezien hij onze pensioenkas nog wat verder diende te spekken. Hiervoor trouwens mijn nodige eerbied. Met de Catsjoe was het nog altijd niet beter. Zij bleef manken na een fikse wandeling, zo vertelde de Ronny.  Ocharme het beestje, en ze gaat nog zo graag mee op schok. Ik kan me haar teleurstelling voorstellen wanneer ze moet achterblijven en haar baasje ziet vertrekken met de rugzak.  

Voor vrijdag 16 augustus had ik een luske getekend in Booischot. Als blauwdruk voor deze uitstap had ik me op RouteYou laten inspireren door het Pallieterpad. Dit loopt deels over het jaagpad langs de Grote Nete. Met aan deze blauwdruk wat fantasie te breien zouden buiten Booischot ook Houtvenne, Westmeerbeek en Hulshout in de prijzen vallen. 

Rond halftien was het zover en stapten we ons gevieren uit aan Booischot Statie. In lustegenwijzerzin wandelden we over verschillende tussendoorpaadjes naar Houtvenne. Vrijwel steeds verharde weg maar toch verkeersvrij en dwars door den 'Boerenbuiten'. Een mooie aanloop naar wat komen zou. 

In Houtvenne , een 5-tal kilometertjes verderop had ik traditiegetrouw een koffiestop voorzien. "Bij Jeanne" een café, de naam alléén al, daar kan je niet voorbij. Een volkscafé pur sang. Jeanne was niet aanwezig waardoor haar teerbeminde echtgenoot de honneurs moest waarnemen. Verder zat er nog een bejaard koppel een fruitsappeke te consumeren en op enkele naaktmodellen na die op een muurkalender hun welgeschapen rondingen ten toon spreidden,  zaten we in een zo goed als lege kroeg. Jeanne's wederhelft vroeg of we onderweg geen vrouw met een grote valies waren tegengekomen. Hij had het sterke vermoeden dat ze er was uitgetrokken.  'Straf', en hij verklaarde nader : "Normaal zit het café vol en nu Jeanne er niet is, zit er geen kat in't café".  Hij zinspeelde er op dat haar kalandizie op de hoogte moet geweest zijn. 

Dat de zorg over haar kalandizie van een zeer hoogstaand niveau was concludeerde hij uit het feit dat ze eens om één uur 's nachts een klant/stamgast die ladderzat voor zijn huisdeur lag te slapen had opgeraapt, binnengeloodsd en in zijn bed had gestopt. Hij daarentegen was onlangs uitgeschoven in het bierkot waarbij hij 3 bakken met lege flessen over zijn schrobber kreeg. Ik lag daar als een fakir tussen de flessenscherven, zo omschreef hij zijn onfortuinlijke situatie. Een kwartier heb ik daar wel gelegen en Jeanne, ze moet het verdorie geweten hebben dat ik daar lag want ik hoorde haar 'taffelen' op het koereke en heb haar meerdere keren geroepen. Een kwartier heb ik daar zeker gelegen vooraleer ze kwam zien waar ik bleef. De brave sukkelaar had hierbij zijn van vroeger reeds versleten knie nog verder in de prak geholpen. Hij was uitgeschoven op zijn kemelharen sloefen. 

Altijd met dat zelfde been dat ik uitschuif, zo beweerde hij. Slecht te been was hij waarover hij zich uitvoerig bekloeg. Het stond als een paal boven water dat hij er ook zou 'uittrekken' moest zijn knie het niet laten afweten. Dat verzekerde hij ons in niet mis te verstane bewoordingen. 

Na nog een hilarische palaver  bracht hij het gesprek op zijn plantgoed in zijn hofke. Zijn prei groeide 3 keer zo traag als die van een boer ietsje verderop. Hij had dat geconstateerd .... en ik heb die op dezelfde dag geplant hé, zo verzekerde hij ons ! Hij stelde zich terecht vragen en maakte zich zorgen. Zo te oordelen waren de zorgen om zijn prei groter dan het gegeven dat zijn Jeanne repen snijden was. Een zorg die nog vergroot werd door het feit dat een stamgast uit het café prei in zijn hof had staan die meer dan 2 meter lang was. 

Jawel, zo een bezoekje aan een dorpskroegje levert vaak aangename en  leuke momenten op. Een humoreske onderbreking van ons wandeltripje werd hierbij genoteerd. 

Na nog een poosje over verharde maar mooie paadjes gewandeld te hebben werd het tijd voor ons aperitiefje en schof. Een nette picknickbank aan een dierenkliniek op een industrieterreintje bood hiervoor het benodigde meubilair.  Het was lang geleden dat we nog eens konden uitpakken met een rijkelijk gedekte tafel. Pizza frisinibagetjes met 3 soorten pesto, salami met noten, kaas met kruiden, groene en zwarte olijven, witte en rode wijn ... wie doet er ons dit na ?  En 't is nog niet gedaan, kibbelingen in tartaar en eieren met heelder lappen spek.  On se trouvait, une fois de plus au Pays de Cocagne 😋. Ik wil niemand de ogen uitsteken maar we dienen nu éénmaal het Bourgondische vaandel hoog te houden. Eigenlijk is het meer een kwestie van onze alimentaire cultuur eer aan te doen  😋😋😋 !!!

Na het schof werden de te bewandelen paadjes mooier. We gingen richting Grote Nete uit. Daarbij kwamen we de voor deze streek typerende 'langgerekte gevelhoeven' veelvuldig tegen. Het open grondgebied tussen de woonkernen van Booischot en Hulshout wordt de 'Vallei van de Grote Nete rond de Herenbossen' genoemd. Het is een historisch landschap dat van oudsher gekenmerkt wordt door rustieke beemden langsheen de Grote Nete en uitgestrekte boslandschappen net ten noorden van de Nete. Een sterk kronkelende Steenkensbeek doorheen deze bossen geeft dit landschap nog eens een extra cachet. Iets verderop dan weer dragen diverse waardevolle oude bouwsels zoals de MacAdamhoeve, de hoeve 't Bergske, de mijlpaal Toreke en  het voormalig brugwachtershuisje bij tot een hoge  belevingswaarde van het landschap. 
Bij het verlaten van deze prachtige omgeving had ik graag een pi(n)tstop ingelast bij de Pallieterhoeve aan een bruggetje over de Nete. Jammer voor ons, men wilde ons voor 16u niet bedienen.  

Dan maar verder lopen naar het mooie domein van het Hof ter Laken ! Volgens de landkaart was er maar 1 toegang daar naartoe en gedateerde informatie over dit domein gaf aan dat het niet voor het publiek toegankelijk was. Tenminste niet het territorium rond het kasteel. Met een grote omweg zouden we ons naar die ingang kunnen begeven dus groot was mijn verbazing dat er toch poorten open stonden van dit immense domein. Een kerel die er kwam aangefietst en langs dit poortje binnenglipte vertelde ons dat het verboden terrein was omdat 'Mijnheer de Baron' er nog woonde. En hij was nu thuis ! Ik vermoed dat de brave man tot het personeel van deze blauwbloedige citoyen behoorde. Nu ja, verder lopen werd dan de boodschap. Na een paar 100 meter stond er opnieuw een poort open. Door deze open poort zagen we dat er, in het domein, een roodharige dame een boekje zat te lezen op een bankje. Deze dame had duidelijk waarneembaar geen adelijke allures en onze Ronny kwam bij haar te weten dat Natuurpunt het domein had verworven en dat de baron hier binnen 2 jaar zou vertrekken. Een mooie zaak vind ik. Enerzijds vind ik het een aanfluiting voor een moderne maatschappij dat enkele druppels blauw het bezit van zulk een geweldig groot domein enkel en alleen voor zichzelf claimen terwijl die immense rijkdom destijds vergaard werd op de kap van een uitgebuite bevolking. Anderzijds heeft deze sociale ongelijkheid vele prachtige natuurgebieden gevrijwaard van het trieste lot dat inhalige grondspeculanten en projectontwikkelaars met hun desastreuze plannen in petto zouden gehad hebben. Dat het domein nu in handen komt van een natuurvereniging is dus een zeer goede zaak. Daar vaart iedereen goed mee. Zo ook ons stappersgezelschapje dat bij deze kon genieten van een wonderschone omgeving. 

Veel diende er niet meer gestapt te worden. Nog een pitstop voor een tripeltje op een terrasje in Hulshout zat er in waarna we opkrasten  richting statie.  We passeerden nog een open hangar waar er zo te merken enig bedrijvigheid aan de gang moest zijn. Onze nieuwsgierigheid was gewekt en we gingen een kijkje nemen. Een vriendelijke man, die, en je zou het hem helemaal niet aangeven, zaakvoerder was van het transportbedrijf J. Peeters wilde ons een woordje uitleg geven over onze waargenomen activiteit in zijn hangar. Pareltjes van opgeblonken oldtimer - vrachtwagens stonden er ten toon. Ook indrukwekkende trucks stonden er in hun met vuurrode lak gespoten kleur te blinken.  Een indrukwekkende en kostelijke collectie bolides kregen we te zien.  Met veel enthousiasme bracht de zaakvoerder ons een  professionele privé-uitleg over het ontstaan en de groei van zijn bedrijf.  De hangar werd nu in gereedheid gebracht voor een opendeurdag die het bedrijf volgend weekend zou organiseren. Deze vriendelijke man verzocht ons om zeker geen foto's te maken. Alle begrip daarvoor waarop hij ons uitnodigde om volgende week zeker eens een kijkje te komen nemen. Dan mochten we zoveel fotootjes maken als we maar wilden. Moest het achter de hoek liggen, ik zou zeker op de uitnodiging ingaan. 
Maar nu nog wat verder benen, nog een 2-tal kilometertjes of zoiets. Iets verder wipte de Marc nog vlug een bakkerij binnen en vergastte ons nog op een lekker fruitvlaaike. Als afsluiter van ons tochtje. Het Bougondische vaandel kon bij deze gestreken worden om het einde van de wandeldag aan te geven.  Na een vlotte treinreis huiswaarts zat er weeral een toffe dag op.  Er mogen er nog meer van dit kaliber komen.