* De Durmevallei en de Oude Durme

Het moest, wat mij betreft, voor vandaag een heel eenvoudig wandelingetje worden en ook al niet te ver van huis. De stapmaten zijn nog niet operationeel en bijgevolg werd het voor vandaag weer een solotrippeke. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, dat is juist, maar af en toe alleen stappen op een dagtripje deert me in 't geheel niet. Het geeft mij het voordeel om in stilte m'n spirituele balans wat bij te stellen. Leg daar maar eens pap op ! 😋

De Durmevallei die ik hiervoor had uitgekozen biedt veel mooie wandelpaden zodat je daar in de geburen wel vele kanten uit kunt. Zonder het zelf te weten had ik een supertrackske van 2 bestaande wandellussen, nl. het blauwe en rode Roosenbergpad van Waasmunster, gecombineerd tot 1 lus van +- 20km. Ik verschoot van het resultaat. Als je ergens niet veel van verwacht kan je nooit teleurgesteld worden. Als het dan toch een meevaller wordt dan heb je goed gegokt. 

Rond 10 uur zette ik mn karreke stil aan de kerk in Waasmunster. Boeh, wat een grijze hemel. Een fikse regenbui deed me twijfelen tussen uitstappen en gaan wandelen of rechtsomkeer maken en terug naar huis rijden. Lang werd er niet getwijfeld want, terugkeren : Wat heb je daar in Godsnaam aan ? Dan kun je door de vensters thuis de grauwe lucht bestuderen. Komaan, vooruit. De forecast van de buienradar houdt het nog redelijk beschaafd dus laat de klaroenen maar schallen over de vallei der Durme en roffel de trommen. Het werd dus uitstappen. En ik nam m'n paraplu mee !

Kompas Noord West gevolgd richting de Grimbeertroute waar ik een paar stukjes uit gepikt had. Deze route, een fietsroute bovendien, situeert zich in het meest zuidelijke deel van het Land van Waas en beslaat een gebied dat gekneld ligt tussen de Durme, de E17 en de N70. Het is langs die E17 dat ik naar de oude spoorwegbedding stapte. Deze bedding werd een prachtig wandelpad dat tot aan de rand van de Wase Cuesta leidde. Daaropvolgend kwam ik terecht in de Sombeekse meersen met haar bronbosjes. Eveneens een heel schoon gebied waar heide en meersen elkaar harmonieus afwisselen. De historisch trage wegen langs verschillende kastelen en abdijen maken van de ganse omgeving een heel gevarieerde bedoening.

Het ging richting de Mirabrug uit. Daar trok een bordje mijn aandacht. Op dat bordje werd er uitleg gegeven over de 'Mascaret'. Na het lezen ervan moest ik denken aan de 'Stan zaliger', oud sea-scout en vriend. De Stan was verzetsheld geweest tijdens WOII in Bordeaux. Daar leerde hij Charlotte kennen, een Bordelese Schone waar hij mee in het huwelijksbootje stapte. Met een motocyclette en sidecar bracht hij na de oorlog zijn Franse Soos mee naar Antwerpen. Ik vermoed dat zijn Charlotte daarbij de rol van bakkenist kreeg. Ook zij verwisselde ondertussen het tijdelijke met het eeuwige. Dat ze rusten in alle vrede !

Met veel bravoure vertelde de Stan hoe het verzet er dankzij die Mascaret in slaagde Duitse kikvorsmannen te laten verdrinken in de haven van Bordeaux door foutieve informatie te lekken naar den Duits. Die duikers zouden mijnen gaan plaatsten in de Gironde en daar moest een stokje voor gestoken worden. In Bordeaux, tot op meer dan 100km landinwaarts, laat de Mascaret op de Gironde van zich horen. Er ontstaat bij een samenloop van welbepaalde factoren een vloedgolf op de stroom. De maanstand en de wisseling van tij naar eb zijn de hoofdactoren voor het ontstaan van deze vloedgolf. Ook op de Durme vindt er, énig in België, zo een Mascaret plaats. Niet zo gewelddadig als op de Gironde maar men spreekt toch van enkele centimeters tot 30 cm.

Nu, die Durme ligt er maar triestig bij vind ik. Het is meer een slijkgoot dan een rivier. Er staat bijna geen water in. Het aanzicht ervan ontsiert het dorp Hamme. Een kale betonnen kaaimuur met daarachter die slijkgoot. Hooguit een half metertje water tref je er in de bedding aan. Voor de rest afgekalfde moddergeulen. Hier en daar ligt er een boot tegen de oever waarbij ik me afvraag hoe je die er ooit nog varend wegkrijgt. De kiel helemaal bloot. Ooit legde daar een stoomboot aan. Vergane glorie. Dan is de Oude Durme, waar ik na het passeren van Hamme aanbelandde veel mooier. Ja, daar verschoot ik van. Echt een subliem stukje natuurpracht. Die kronkelingen en bochten van die Oude Durme, de mooie wandelpaadjes erlangs, samen met de sfeervolle kroegjes langs de oevers geven een feërieke toets aan het geheel. Het tochtje zat er op. En wederom bleef het deze keer weer erg sober. Zonder een pintje of een trippeltje op het één of ander terraske. Er waren er nochtans in overvloed. Dat heb je dan weer wanneer je solo reist !