Het Bosland. Van Hechtel Eksel naar Lommel

Op 27 september, dit jaar, schreef ik dat ik  waarschijnlijk de laatste mooie nazomerdag van het jaar had opgesoupeerd. Ik had het schromelijk mis. Vandaag, juist een maand later, mocht ik, nee wij, opnieuw in de prijzen delen. Een reuzedag werd het. Geweldig mooi weer, een zachte temperatuur en wat toeven in een ongelooflijk mooie omgeving. De stilte opzoeken daar is heden ten dage weer veel om te doen. Die vind je in Limburg, Het Bosland en dat  stond op onze agenda !!! Buiten de allermooiste wandelingen vind je hier voor elke sterveling een immens brede waaier aan recreatiemogelijkheden. 

Kijk maar eens : Het Bosland in Limburg.

Bosland is het grootste avonturenbos van Vlaanderen waar kinderen de baas mogen zijn.  Deze gigantische natuurkern - gelegen in de gemeenten Hechtel-Eksel, Pelt en de steden Lommel en Peer - ligt in het hart van Noord-Limburg en bestaat uit een 12-tal deelgebieden. Het Project Bosland is een samenwerking van de vier voornoemde gemeentebesturen, het Agentschap voor Natuur en Bos, het Regionaal Landschap Lage Kempen en Toerisme Limburg. Bedoeling is om de mooie en kwalitatieve Boslandse natuur te behouden en verder te ontwikkelen, maar ook waar mogelijk open te stellen voor het grote publiek. Daarbij staat duurzame ontwikkeling voorop: Bosland creëert dynamiek vanuit het groen! 

Op de afspraak waren Hugo, de Ronny en de Catsjoe. De startblokken stonden voor vandaag in Hechtel - Eksel, een dorp middenin het Bosland. We spoorden tot in Overpelt waar een lijnbus ons naar Eksel bracht. Rond halfelf konden we daar starten aan het marktplein in Eksel. Den Hugo wist ons te vertellen dat daar een mooie dorpspomp op de markt stond.  Het is niet de originele die er ooit stond maar een kopie van de oorspronkelijke neogotische dorpspomp, die tot 1945 op het marktplein van Eksel stond en die water leverde voor de dieren op de maandelijkse veemark. 
Voilà kijk : Onzen Hugo zorgt steevast voor de wetenswaardigheden op onze tripjes. Dat geeft kleur aan de uitstap. De Ronny verdenkt onze maat er goedlachs van dat hij onze wandelingen aan een grondige voorstudie onderwerpt. Het is verbazingwekkend, je kan Hugo bij wijlen vergelijken met een wandelende encyclopedie. We waren vertrokken voor een mooie wandeling van 20 paaltjes. Eens buiten de bebouwing van Eksel zaten we alvlug in het Pijnven. Het Pijnven is één van die eerder genoemde deelgebieden. Maar liefst 2.000 ha bos liggen er aan je voeten. Voor kinderen zijn er vier speelweiden in een reusachtig speelbos. Toen we voorbij een boomhuis wandelden begon er een belletje te rinkelen : Hier waren we al eerder geweest. En ja hoor 'The Treehouse' kenden we nog ! Vanuit Lommel hadden we dit gebied al eens deels verkend. Hugo was er toen niet bij . Ook nog andere stukjes wandeling kwamen me bekend voor zoals onder meer de Leyssensmolen op Lommels gebied. Kijk maar : Lommel Kattenbos

Wat me echter deze keer het meest intrigeerde op deze wandeling was het pad, een fietsbrug eigenlijk,  die door de boomkruinen van het domeinbos Pijnven loopt. Deze fietsbrug loopt in een dubbele cirkel met een doorsnede van 100 meter. Ze is maar liefst 700 meter lang en  stijgt geleidelijk met een percentage van 3 tot 4% tot op een 10 meter hoogte. Hierdoor wordt het Bosland op een wel spectaculaire wijze ontsloten. Het was de moeite om dit bouwwerk een bezoekje te gunnen.  

Eerst werden de boterhammetjes aangesproken. Op één van de speelweiden stond een hele reeks overdekte picknickplaatsen waar we dankbaar van gebruik maakten. Ronny had een flesje wijn bij, moet ik het nog vermelden ? 2 juffrouwen met hun klasjes van 9 à 10-jarigen waren daar ook aanwezig. Ze hadden duidelijk een day-off. Gezeten aan een bankje hielden ze een gezellig babbelonderonsje terwijl hun jonge gastjes rondomrond in de bossen rondholden. Die zullen daar wel niet kwaad om geweest zijn. Wel viel het me op dat ze zich weinig bekommerden om hun leerlingen. Even kwam het in me op dat ik hun reactie had willen zien indien ik hen zou verteld hebben dat hun mannekes aan 't experimenteren waren met pado's in't bos.  ! Of sigaretten aan't smoren waren ? Ttoch alleszins iets in die aard 😁. . Ach, ik heb veel praat, of moet ik zeggen fantazie ? Ik heb me alleszins niet gemoeid met hun educatieve opdracht daar in dat bos.

Die wandeling door de boomkruinen was wel eens de moeite waard. Het is eens iets anders. Nu viel het ook op dat de herfst wel degelijk op de voorgrond was getreden. Om het met lyrische woorden  te omschrijven zou ik stellen dat de natuur eindelijk haar gouden herfsttapijt had uitgerold. Een tapijt van zachte pasteltinten van gevallen verdorde bladeren. Rood, oker, leem, karmijn, aard en hier en daar een vliegenzwam die zijn rood gestipte hoedje door de gevallen bladeren wurmt. Nog opvallend veel groen op de bomen en struiken. De novemberstormen zullen weldra komaf maken met dit resterende groen en daarmee de winter inluiden. Het kringetje is weer rond. Wat gaat het allemaal vlug. Het was geweldig wandelen in dit gebied. Mooi, mooi mooi. Eén ontzettend grote spelbreker kon echter aangewezen worden en dat was onze luchtmacht. Kleine Brogel is niet zo veraf. De opgezochte stilte was ver zoek. Het gedoe begon al rond een uur of 11. Tot zeker 17u vlogen die luchtacrobaten daar rondjes met hun straaljagers en ons belastingsgeld. Ik vermoed dat de inwoners het daar al wel gewoon zullen zijn maar ik en de Ronny vonden het op den duur behoorlijk irritant.  Oorstoppen zouden een oplossing kunnen bieden. Ik noteer dit ter aanschaf van zulke stoppekes. 

Den Hugo merkte op dat er op onze wandelweg een Duits kerkhof uit WOII lag. Ik wist het niet maar we hebben het een bezoekje gebracht. Indrukwekkend, je wordt er bij de aanblik helemaal stil en ingetogen van. Op deze grootste begraafplaats voor Duitse oorlogsslachtoffers buiten Duitsland rusten ongeveer 19.000 soldaten. De immense begraafplaats heeft een poortgebouw met restaurant en jeugdhotel. De toegang tot de graven wordt afgesloten door een gebouw met een donker monument erop. Het is zeer indrukwekkend. Bijzonder is dat per kruisje er twee soldaten zijn begraven. Aan iedere kant van het kruisje een. Van velen zijn de namen niet bekend geworden. Het beeld van deze gigantische dodenakker met al die kruisjes overweldigt je en confronteert je tegelijkertijd met de nietigheid van je bestaan. Ook het zinloze van een oorlog wordt hier zo pakkend verzinnebeeld. Er heerste daar op die plaats een oorverdovende stilte.    
Leuk aan dat militaire kerkhof was het gezellige cafeetje waar je even kon verpozen. Voor ieder van ons een Filou. Lekker, het werden er 2. De bediening werd verzorgd door een Spaans meisje uit Madrid. En je raadt het misschien al ? Jawel zij had ook de Camino gelopen. Het is alsof je het aanvoelt, een onzichtbare band die er voor zorgt dat je je niet vergist in je vermoeden. We wensten haar bij het afscheid nemen een Buen Camino. De señorita kon het duidelijk apprecieren. 
Het werd al donker zeg en er moesten nog 5 kilometertjes gelopen worden. Tegen dat we aan de statie van Lommel waren was het dan ook zover. Er restte nog genoeg licht op de paadjes van het Kattebos om niet verloren te lopen. De statie van Lommel kwam in zicht alsook het varkentje met de lange snuit. Het zat er op voor vandaag. Prachtige dag, geweldige compagnie, veel gegrapt en gelachen. Het zat er op en rond 22u was elk van ons terug thuis. Voldaan als je het me moest vragen.

Manhay - Moulins de Malempré

Enkele dagen er tussen uit met de tent was deze week 'De'  opportuniteit. 3 van de 5 stapmaten waren immers verhinderd om de wekelijkse uitstap mede te animeren. De Ronny had al lang een tekstballonneke in zijn hoofd zitten met het opschrift : 'Wat denk je ervan om eens wat edelherten te gaan spotten in onze Ardennen ?' Een ideetje zoals een ander ! In het begin van de week kreeg dit vorm en dat ballonneke kwam er langs zijn oren uit. Zo kreeg ik er weet van. En ja, toch wel, dat stond me ook aan en waarom zouden we niet enkele dagen gaan kamperen in de Ardennen ? Potten en pannen werden ingeladen alsook luchtbedden, tent en de kampeermeubelen. De fourage werd al in gang gezet omdat we geen honger wilden lijden . Zo precies of je in de Ardennen niks om te eten vindt. Grote onbekende met een niet te onderschatten impact op een kampeeravontuurtje was het weer. Donderdagmorgen vertrokken we richting Luik en aanvankelijk was het nog prima weer maar eens een goed stuk over de taalgrens tekende er zich in het zwerk toch maar een heel sombere hemel af. 

Een tent opstellen half oktober kan best maar dan is droog weer toch wel de hoofdvereiste. Al rijdend werd er een plan B klaargestoomd voor het geval het zou stortregenen. Een trekkershut zou een waardig alternatief bieden om zich te ruste te leggen. Bij aankomst op de camping Aux Massotais in Vielsalm moest noodgedwongen het plan B aangesproken worden. Het regende oude wijven zoals de volkse uitdrukking het omschrijft. Helaas, we vingen bot met ons B-plan want de Nederlandse uitbaatster meldde dat de camping niet voorzien was van trekkershutten. Ook wist ze geen andere campings in de buurt waar we terecht konden. Dan maar op Google Maps met het zoekwoord 'trekkershut' aan de slag en jawel ! Op een kleine 7km lag er een redelijk ruime camping die over zulke hutten beschikte. Camping 'Les Moulins de Malempré' had 5 spiksplinternieuwe hutten ter beschikking staan.  De gerant van deze camping was een 'Pjeirefretter', hij kwam uit Vilvoorde zo zei hij. Sympathieke man die naar de naam 'Bart' luisterde. We waren direct gesteld. Een bed, kookfornuis, wat bestek en verwarming voor 50€ per nacht. Vervolgens nog een zithoek, wc, 4 nette bedden en wat dekens. Bart kwam even meegelopen om de stoof in de hut aan te steken. De hut stond tegen de rand van een hellend bosterrein vlak aan een helder snelstromend en kronkelend beekje : Le Ruisseau de la Follerie. Alstublieft ! Ideaal voor uren speelplezier met jonge kinderen. 

Trekkershutten zijn helemaal niet zo duur. Zeker wanneer je de huurprijs door 4 kan delen.  We waren met 3 en aangezien de Catsjoe geen pree trekt, werd het delen door 2  🐶💲💲 wat op 25€ per man/nacht kwam. Echt niet duur maar wel  40€ voor de opkuis. Dit laatste dreef de prijs wel op maar het was toch aanvaardbaar. Het is een éénmalige prijs die wel door de beugel kan wanneer je er meerdere dagen zou verblijven.

Eens gesetteld hebben we een kleine wandeling ingezet om wat in de omgeving te acclimatiseren. Een klein toertje werd dit in het achterliggende woud. Lichtjes op en neer wandelend over een bospad werden er op een 450 meter hoogte  een 2 à 300 hoogtemetertjes gescoord. Het bos lag letterlijk bezaaid met paddestoelen in alle geuren en kleuren. Zoveel heb ik er nog nooit gezien. Nu las ik zojuist in de krant dat het plukken van paddestoelen in Wallonië toegelaten is. Per persoon mag je daar een emmer van 10 liter met zelfgeplukte paddestoelen vullen. In Vlaanderen is het verboden terwijl ik de mening was toegedaan dat alle Belgen gelijk voor de wet waren. De argumenten die Vlaanderen voor dit verbod hanteert zijn nochtans redelijk te noemen. Lees maar eens indien het je moest  interesseren : Paddestoelenpluk in België

Na het wandelingetje hebben we de avond gevuld met een lekker hutsepotdineetje en een flesje wijn om op de camaraderie te toasten. Gezellig ! Het hertenspotten zou voor vrijdag zijn.  

Vrijdagmorgen : English breakfast ter ere van de brexitperikelen en daarna de baan op, op zoek naar de hertjes. Het zou bij een poging blijven. Zowat overal waren er op de toegangswegen tot de wouden flyers aangebracht met de waarschuwing dat er een jacht aan de gang was en dat de toegang werd ontzegd.

Een elitair clubje 'homo sapiens' claimt daar regelmatig een gebied voor zichzelf op waardoor ze een hele hoop burgers immobiliseren. Deze sportievelingen, de jacht wordt immers een sport genoemd,  noemt men jagers. Ze vinden hun plezier in de amicale omkadering van het gebeuren maar het punt is eigenlijk dat ze weerloze dieren genadeloos omver knallen.  Ze verdienen er zelfs geld aan. Ik kan ermee leven dat dieren tot voedsel dienen, maar het aspect plezier beleven aan doden gaat voor mij te ver. Maar ja : Niet iedereen hoeft mijn mening te delen. 

Het spotten van het edelhert mochten we dus stilletjesaan op onze billen schrijven. Ze te horen burlen eveneens, er was nog wat plaats ernaast op de billen. Wat er wel te horen viel was het knallen van de jachtgeweren. Beetje jammer dat de herten onzichtbaar bleven. Voor ons dan toch wel wel te verstaan. We moesten bijgevolg op zoek gaan naar een veilig wandelgebied. Dat hebben we dan gelukkig toch gevonden. In de geburen van Oster was er een strook woud dat beheerd werd door Natuur en Bos.  Mooie wandelpaden langs weidse vergezichten. We zaten hier in het hoogste gebied van België. We hadden uitzicht op prachtige dalen en valleien. Hier en daar een kabbelend beekje, hopen paddestoelen, verlaten paadjes, daarginds dan weer een eenzame houtvester aan het werk, je kan je ogen de kost geven. Ook was het een beetje jammer om dit prachtig gebied te zien schuilgaan onder een loodgrijs wolkendek. Herten hebben we dus niet gezien maar een onoplettende vos kregen we in het zicht. Het was mooi om zien hoe hij in een grote wei naar muizen op zoek was. Ja het duurde zeker een kwartier vooraleer hij ons in de smiezen had. De Ronny heeft wel 40 fotokes van dat beestje getrokken. Eens hij ons opmerkte maakte hij zich gauw uit de voeten. 

Het werd weeral tijd om naar de hut te keren en te gaan koken. Een rijkelijk gestoffeerde zuurkoolschotel stond geagendeerd. Mja, dat bourgondische tintje mag zeker niet ontbreken. Nog eerst een kort avondwandelingetje waarbij we kort kennis maakten met een man uit Utrecht. Oh, die prees de Belgen de hemel in. Hoofdzakelijk om hun gemoedelijkheid. Hollanders hebben ZO een bek declameerde hij waarbij hij zijn armen breed ten hemel spreidde. Ronny vond het niet beter om een poging te ondernemen om deze brave man uit te nodigen om mee aan te schuiven aan onze dis. Ik moest een beetje vertalen ... ondertussen kan ik aan de mimiek van onze Noorderburen al aflezen of ze de Vlaamse taal wel verstaan. Ronny zijn 'Pateekes' werd naar gebakjes vertaald en 'choucroute' naar zuurkool. Nog wat aardige woorden, rare woorden dus kregen bijgevolg betekenis in de oren van deze Nederlandse onderdaan. Hij bedankte beleefd, zijn vrouw zou hij niet kunnen overtuigen om mee te komen. Bovendien stond hij versteld van ons aanbod. 'Zoiets zal je een Hollander nooit horen vragen' weerlegde hij met enige schroom. 

Met de avonddis konden we het luik Ardennen afsluiten. We keerden zaterdag terug naar huis. We kunnen weeral even op dit avontuurtje teren en naar een volgende uitstap uitkijken. Wat is dit toch plezant. De natuur proeven met vrienden. We zijn nog niet zinnens om hiermee op te houden. Bijlange niet.

De Antwerpse Voorkempen : Zoersel naar Nijlen

Voor vandaag ben ik kwa lokatiekeuze lichtjes afgeweken van de traditionele formule met de trein. Ik heb er een busritje met De Lijn ingelast. Van Zoersel naar Nijlen stappen was het opzet.  In Zoersel kon je enkel met de lijnbus geraken. Een sneldienst doet er een goed halfuurtje over. Om 9u was er met stapmaat Ronny en de Catsjoe afspraak gemaakt in het Antwerpse Centraal Station. Op het Astridplein konden we de lijnbus nemen tot in Zoersel. Zoersel is een elegant dorp gelegen in de Antwerpse voorkempen. Hoe rustig het er nu is, des te woeliger het er vroeger aan toe ging. In de eeuw voorafgegaan aan het ontstaan van België werden  Kempische dorpjes zoals Zoersel, Malle, Salphen, Halle, Wechelderzande enz. enz. bijna onafgebroken belegerd en geplunderd. Vreemde troepen richtten niet alleen grote verwoestingen aan, maar ze brachten ook vele ziektes, waar onder andere de "Zwarte Pest", met zich mee. Na het Hollands Bewind en de oprichting van ons koninkrijkje België konden ze bekomen van de doorstane ellende en brak er een tijd van steeds toenemende welvaart aan. 

Vandaag verliepen de verplaatsingen  zeer vlot. Het mag al eens niet ? Nu, het was helemaal geen grote reis. Aangekomen in de 'Central' was een koffietje het volgende agendapunt. In de Starbucks alstublieft ! Een goed kwartiertje later verlieten we het mooiste treinstation ter wereld om te gaan stappen. Als er gesakkerd kan worden op stiptheid en service van de NMBS kunnen we nog enigszins troost zoeken in de schoonheid  van ons station.  Een magere troost weliswaar maar toch. 

Het weer zag er ondanks de mooie beloften van onze weervrouw niet al te fraai uit. Bah, grijze wolken en licht gemiezer en het begon al heel vroeg op de dag. Ik overwoog nog een paraplu mee te pakken maar een poncho kon evengoed dienen. Dit kledingstuk zou later op de dag nog voor wat hilariteit zorgen.De lijnbus was mooi op tijd en rond 10u30 stonden we in geef acht te Zoersel. En dat er welvaart heerste was te merken. Een keurig en proper dorp  troffen we aan waarin we meteen van start gingen. En avant tambour major ! 
Na een goeie 500 meter zaten we al in het Zoerselbos. Een bos met een wirwar aan paadjes. Kilometers lang ! Een beetje verwondering van onzentwege want we zaten pal op de 'Jan en Trien' wandeling. Dit was verdorie tegelijkertijd een GR-pad. Later viel onze frank : Jan en Trien zijn de hoofdpersonages in het boek 'De Loteling' van Hendrik Conscience (De Loteling Wiki). 
Hendrik Conscience is de man waarvan men beweert dat hij zijn volk leerde lezen. De Leeuw van Vlaanderen is zijn belangrijkste werk. 

Iets verder en dieper in het Zoerselbos zouden we de boshut aantreffen waar Hendrik dit boek schreef.  Dat was in het jaar 1850. In 1973 werd het boek  verfilmd met prachtvertolkingen van Jan Decleir en Ansje Beentjes.

Na een kilometertje of 5 troffen we pal middenin het bos een groepje mensen aan die bezig waren met kleinschalige akkerbouw.  Het bleken verstandelijk anders-begaafden te zijn die er met veel plezier tuinierden. Ronny was een praatje met hen begonnen en het was frappant om op te merken dat een conversatie met deze mensen zo puur en oprecht verloopt. Oh, ze waren verschrikkelijk fier om even uit te wijden over hun bezigheden daar op die bosakker. Met kennis van zaken trouwens. De ontmoeting met deze mensen leverde een aangenaam intermezzo op. 

Iets verderop moest er volgens de kaarten een overdekte picknick plaats zijn. Langs mooie kronkelende bospaadjes bereikten we  deze spot. En deze keer konden we wel een vuurtje bovenhalen zonder een bezoekje van de brandweer te moeten vrezen. Ik had daags tevoren een cowboyschotel ineengeflanst. Inspiratie had ik gezocht in een kookboekje voor kinderen op kamp. Het betrof een schotel  bonen, ajuin, tomaat en gemarineerde worstjes en dit aangevuld met nog wat geheime ingrediënten 😏. Kruidenbroodjes om in de saus te soppen ... af !!! Nee geen mountain oysters zoals bij de echte cowboys,  neenee, die vind je hier niet bij de slager.  Het was enkel een kwestie van deze kost nog wat op te warmen op een branderke. Met een glaasje wijn erbij konden we toasten op de camaraderie. Die bonenschotel smaakte voortreffelijk.  Altijd plezant zo een picknickje en het kleurt je dag. 

Na het openluchtdineetje muteerde de wandeling naar een heuse paddestoelenwandeling. Het bos stond er vol van. Boleten, geschubde inktzwammen, amonieten, elfenbanken, vliegenzwammen en noem maar op. We kwamen zelfs een dame tegen die met enkele belangstellenden een paddestoelentochtje gidste. Erg interessant haar uitleg maar toch waarschuwde ze ons dat het zeker 2 jaar duurde om kennis te vergaren over de paddestoelen vooraleer je het mag wagen om er een geplukte op te eten. In Duitsland, zo vertelde ze, zijn er onlangs nog mensen gestorven na het eten van de groene knolamoniet. Soms zien die er wit uit en zou je er kunnen van uitgaan dat het een eetbare soort is. Dat was bij die overlijdens het geval. Niks aan te doen, je gaat sowieso dood tenzij je onmiddelijk een niertransplantatie krijgt. Het gruwelijke aan zo een vergiftiging is dat je je na enkele dagen afzien terug kiplekker voelt. Kort daarop gaat het crescendo terug bergaf met je en kan je best al het één en ander beginnen te regelen voor je uitvaart. Je bent een vogel voor de kat. 
Iets verderop kwamen we een schooljuffrouw tegen die met haar klas aan 8-10 jarigen een boswandeling maakte. Ze hield even halt aan een boom en wijzend naar die boom vroeg ze haar leerlingen of dit een gezonde boom betrof. Ik fluisterde vlug en ongemerkt voor de juffrouw in het oor van 1 van die gastjes dat dit niet het geval was omdat je zo kon zien dat die boom een 'valling' (verkoudheid) had.  3 stappen verder hoorde ik dat ventje zijn juf toeroepen dat die boom ziek was en een valling had.  En die meneer daar, die heeft dat gezegd !!! Grote ogen van de juf maar ze kon er toch mee lachen. Ach, je moet eens een grapje kunnen uithalen. Het kind in jezelf moet je levend houden. Ook al zit je aan de zolder van je leven te bouwen. 

Kijk, daar is het boshuisje waar Conscience zijn boek werd geboren. Nu, boshuisje is zacht uitgedrukt. Het blijkt nu dat de 2 lemen hutjes waar destijds Jan en Trien woonden werden uitgebouwd tot 1 grote pachthoeve Het is een grote hoeve waar je iets kan consumeren. Aangezien het gesloten was zijn we iets verder een sjiek bosrestaurant binnengeduikeld. De naam van het etablissement "In de Wandeling" deed vermoeden dat de uitbaters mikten op een zich met de benen voortbewegende kalandizie.  De bediening liet er wel heel lang op zich wachten. Toen er eindelijk een ober zich over ons ontfermde vroeg de Ronny met een kwinkslag, of er soms een hoop personeel ziek was. De brave man bleef het antwoord schuldig, zij het met een scheefgetrokken gezicht. 

Eens buiten begon het terug te miezeren. De poncho kwam van pas. Onderweg had de Ronny zijn nieuw aangeschafte poncho zo bestoeft dat ik er weliswaar erg benieuwd naar werd. Je kon er een tent voor onderweg mee maken, zoveel ml waterkolombestendig, lichtgewicht en veel bewegingsruimte enzovoort. Ja het was een knappe aanwinst voor je outdoor-uitzet. Enkel de kleur vond ik iets minder, mijne maat leek net op een verlebberde krob sla. Bovendien sloegen alle paarden in de wei van de schrik op hol bij het passeren. Dat zullen ze er in de winkel wel niet bijgezegd hebben.  Soit, hij was erg content met zijn poncho. 

We naderden stilaan het Neteland. Na het oversteken van het bruggetje over de kleine Nete zaten we in het land van onze Pallieter. Al vlug bereikten we de statie van Nijlen. Bij de overstap in Lier hebben we nog iets gedronken in het gezellige stationsbuffet van Lier. Daar moesten we een halfuurtje wachten op een overstap. De dag zat er onherroepelijk op. Enig minpunt was het sombere weer maar we hebben er toch een sjiek tochtje van gemaakt. 

Jean Jacques Goldman - Je marche seul