De beneden Dender : Van Heizijde naar Dendermonde

Het feestje van onze maat Marc voor zijn pensionering en tegelijkertijd zijn 60ste verjaardag was een voltreffer. We waren met al de stapmaten er verleden zaterdag op uitgenodigd. Het feestje baadde in een vrolijke sfeer door de aanwezigheid van sympathiek volk. Er was lekker eten in overvloed en van de  aangepaste keelsmeermiddelen zullen we maar beter zwijgen. Die ontbraken evenmin.  Onze stapmaat werd liederlijk bezongen door z'n geweldige kroost en uitgebreid door deze in de bloemetjes gezet. Het afsluiten van je beroepscarrière is toch weeral een mijlpaal in iemands leven. Dit feestje zal voor de Marc een zeer mooie herinnering opgeleverd hebben. Een topfeestje was dit. 

Deze week zou het wandelingetje het met een minimale personeelsbezetting moeten stellen. Ik en den Hugo tekenden voor present. Ronny en de Catsjoe geven al voor de 3de week op rij forfait. Met reden wel te verstaan. Ja toch wel, we beginnen onze hoofdanimator en gangmaker al stilletjesaan te missen. Volgende week zal hij ook niet thuis geven. Erg druk heeft hij het met de verhuis en bijkomend  ook de  zorg voor zijn ouders.  

Ik had een stuk of 5 trackjes uitgetekend van om en bij de 20 paaltjes. Mijn voorkeur en ook deze van Hugo ging uit naar de Milleniumroute rond Lebbeke. Het is het rood lijntje op de kaart hierboven. In principe is dit een mountainbike pad maar ook dat heeft voor een wandelaar  zijn charme. Enige voorwaarde is dat je als wandelaar hier je plezier niet op een zaterdag of zondag moet zoeken. Je betreedt hier immers de Sacrale Grond van de Mountainbiker en die mag je als tweevoeter niet ontheiligen. Verwensingen en bijna-dood-ervaringen zullen je deel zijn als je hen in de weg loopt. Maar zulk een pad heeft toch wel wat klauterwerk in petto en dat mag al eens. Dat we na de regenval van de laatste dagen glibberige  modderpaadjes zouden aantreffen was op voorhand geweten. En modderpaadjes waren in overvloed. Hugo merkte aan het einde van de trip op dat deze slijkwegeltjes  wel 90% van de ganse track  uitmaakten.  Alle spieren in je voeten worden aangesproken op zulke glijbaantjes. Een vrij winderige dag zou het ook  nog worden met toch wel een zachte temperatuur. Jammer genoeg werd het wandelen onder een vuillgrijs wolkendek. Dat mocht beter ! 
Iets na 10 uur stapten ik en Hugo uit in Heizijde. We volgden nog even het spoor in de richting van Opwijk. Veel moerasgebieden liggen daar omheen het station. Een wirwar van beken en slootjes doorkruisen daar het gebied. Hier en daar wordt er zelfs voor drijfzand gewaarschuwd. We zochten iets verder de Vondelbeek en de Kluisbeek op die daar al jaar en dag op hun gemakje rond een moerasgebied kabbelden. Na 500 meter maakte we 180° rechtsomkeer richting Dendermonde.  Vanaf hier werd het 'aanmodderen'. Binnen de kortste keren hingen de bottienen vol vettige zware modderklei. Schuiven doe je sowieso.

Na afwerking van een serietje trage wegels  tussen Buggenhout en Lebbeke volgden we een stuk lintbebouwing tot in het gehucht 'De Potaarde'. Dit stukje lintbebouwing kon echt model staan voor hoe het niet moet met onze ruimtelijke ordening. Een allegaartje van aangebouwde koterijen, stalletjes en ineengeknutselde afdaken bepaalden hier het straatuitzicht. Huizen stonden hier en daar met hun gevels haaks op elkaar. Stallen werden stelselmatig verder uitgebouwd om ruimte te winnen. In verschillende fazes wel te verstaan en telkens met andere bouwstenen. Ik trof er zo ééntje aan met wel 5 uitbreidingen en dito aantal verschillende betonstenen. "Ik denk dat zijn stenen op waren" vertelde ik aan den Hugo wijzend op een verdere uitbreiding van het stallencomplex opgetrokken met ondertussen doorgeroeste golfplaten. Ik trof er een huis aan waarvan de voorgevel op de betonbaan lag. Het fietspad werd er keurig omgeleid.  Ik heb zo een flauw vermoeden dat de TV van de bewoner van dit pand in het achterhuis staat. In een zetel zitten die aan de straatkant staat zou ik geen minuut gerust zijn. Maar in ons landje kan zoiets allemaal 😊.

Aansluitend liep het trajectje door het Kleibos. Halverwege dit bos en het treinstation van Lebbeke zochten we een kroegje op om onze boterhammekes binnen te spelen. Aan de Bosbeek troffen we het etablissement 't Bosveld' aan. Een volkskroeg pur sang die uitgebaat werd door Charlotte, een 78 jarige cafébazin. Aan een tafeltje gezeten speelde ze patience met de kaarten. Er was immers nog geen kalandizie. Nee, ze maakte geen bezwaar dat we onze bokes hier opaten. En onze bottienen hadden we echt niet moeten uitdoen. We hadden die voor de deur uitgespeeld vanwege de klodders slijk die er aan hingen. Dat zou ze dan wel opkuisen achteraf. We namen plaats aan een echt kaarterstafeltje. Pintjes kon je opzij kwijt op een aan de tafelpoten bevestigd tableauke.  Ondertussen ontspon er een aangename babbel met Charlotte. Al 52 jaar hield ze haar kroeg open. Het was haar hele leven. Stoppen kon ze niet want dan zou ze wegkwijnen. Ze was te graag onder haar klanten. Kijk, haar eerste klanten kwamen al binnen zie. Ze serveerde hen pintjes uit het fleske. Er zijn klanten die hiervoor kiezen. Niet zoals bij een ingeschonken glas bemoeilijkt drinken uit het flesje het inschatten van de geconsumeerde hoeveelheid gerstenat. Bovendien valt een flesjeswissel minder op dan het bijvullen van een glas.  Als het de bedoeling is om geen inkijk te geven in je drinkcapaciteiten of drankbehoeften dan bieden flesjes de oplossing. Maar goed, onze bokes waren verschwunden en doorgespoeld met een tripeltje, bijgevolg konden we verder stappen. 

We staken de spoorweg in Lebbeke over om daarna iets voorbij  het peperkoekfabriek 'De Vondelmolen' de Vondelbeek te volgen. Die ruilden we in voor de Steenbeek die we door het Denderbellebroek tot in Denderbelle volgden. Een heel mooi stukje natuur van 850 hectare dat  dient als landbouw- en natuurgebied. Tevens dient het tot buffer voor het Denderwater dat tijdens perioden van hoogtij niet onmiddellijk kan geloosd worden in de Zeeschelde. In Denderbelle dorp hadden grondwerken plaatsgehad die daar veel schade hadden aangericht aan de huizen. Verschillende gevels waren er gestut en vertoonden grove barsten. Volgens de uitbaatster van café 'De Tongslijper' lagen de werken stil tot er uitspraken kwamen over de aansprakelijkheid van de aannemers en de schadeloosstelling van de getroffen bewoners. Dit sleepte al aan van in augustus. 

Aan het sas in Denderbelle staken we de Dender over. Die volgden we een 2-tal killometertjes tot aan de spoorwegbrug over de Dender. Hier staken we terug de rivier over gebruikmakend van het loopbruggetje naast de spoorweg. Nog een klein stukje werd de Dender gevolgd maar dan langs de andere oever. We kwamen in een onvervalst rimboegebied aan. Onderweg troffen we pal op het wandelpad een 1-persoonstentje aan. Ik struikelde verdorie over de piketten. Nogal vreemd om zoiets aan te treffen op een pad in een vrijwel ondoordringbaar gebied. Was dit de woonst van een landloper of een sans-papiers ? Zo ja, dan is dit schrijnend.  Dit smal onooglijk weggetje tussen rietstengels en struiken bracht ons tot aan de Oude Dender. Volgens den Hugo is dit de wandelboulevard voor de Dendermondenaren. Erg mooi wandelpad dat ons tot aan de grachtengordel van de Brusselse Forten bracht. We waren bijna op onze bestemming. Het station van Dendermonde lag binnen bereik. Zo dadelijk konden we de trein nemen. Alhoewel, er waren weer problemen aan de één of andere bovenleiding die er voor zorgde dat het treinverkeer tussen Aalst en Gent in een knoop lag wat zijn repercussie had op de spoorlijn naar Sint Niklaas. Een kwartierke vertraging valt nog mee .... we hadden tijd.

Dit was tegen alle verwachtingen in een knap trajectje. Zo oordeelde den Hugo ook. Hugo heeft ons uitstapje trouwens al geblogd. Het geheugen van onze stapmaat is fenomenaal. Vele details die me na afloop van het tripje ontgaan zijn zitten nog veilig opgeborgen in  onze maat zijn memorie. Kijk maar : Stapverslag van Hugo
Ik denk dat hij niet kwaad zal zijn wanneer ik een paar van zijn fotokes hieronder mee weergeef. Naar gewoonte bezorgt de Ronny me er een hele rits maar helaas, die was er niet. 
In de zomer wil ik deze trip nog eens overdoen want het grijze weer zette toch enigszins een rem op de beleving. Zo, ik kan er weer een weekje tegen. Volgende week zien we weeral verder. 

St Julianagasthuis - Lokeren - Sinaai - St. Niklaas

Even recapituleren na een bewogen weekje. Al jaren aan een stuk wordt door de scoutsvrienden een uitwaaiwandeling gepland om het nieuwe jaar in te stappen. De organisator aan wie de eer viel om het dit jaar te organiseren had eerst nog een Thailandreis te verteren. Vandaar dat deze wandeling wat later werd aangevat.  Dit jaar werd er beroep gedaan op een stadsgids en wat aan kilometertjes werd ingeboet werd ruim gecompenseerd door de opgedane kennis die gedeeld werd door Erna  die het gidswerk ter harte nam. Dit summier wandelingetje langs de highspots van onze koekestad werd een echte opsteker. Ik ga het ganse relaas helemaal niet oprakelen maar aangezien de pelgrimswereld me ter harte gaat, boeide de uiteenzetting over het H. Julianagasthuis aan de St. Jansvliet  me ten zeerste. Dit wil ik  dan ook even vermelden. Aan de St. Jansvliet werd in 1305 een gasthuis gebouwd dat genoemd werd naar de Heilige Julianus. Julianus Hospitator werd in de Middeleeuwen en de jaren nadien aanroepen als de patroon van de reizigers, de pelgrims, de herbergklanten en de gokkers. Hij wordt afgebeeld als jager, soms te paard met een hert naast hem. Deze kerel deelt dus samen met zijn collega, de Heilige Christophorus, het ambt van schut- of patroonheilige van de reizigers.  In dit gasthuis mochten arme reizigers en pelgrims er  "dry mael slaepen gaan".  In 1702 komt de reizigersopvang in handen van de pas opgerichte Broederschap van Onze-Lieve-Vrouw van Loreto.  Pelgrims en passanten kregen er onderdak, eten en geloofsbrieven. 

Vandaag behartigt de vzw Koninklijke Sint-Julianusgasthuis het erfgoed en de tradities van het oude gasthuis. Te vernoemen valt de jaarlijkse organisatie van de Pelgrimstafel op Witte Donderdag. Deze eeuwenoude traditie laat twaalf ‘behoeftige’ personen aanschuiven aan een rijk gedekte tafel. In het gebouw kunnen pelgrims op doorreis naar Compostela sinds een aantal jaren er terug onderdak vinden. Volgens onze gidse mag je er nog steeds 3 keer overnachten. Met je credencial en stempelboekje als bewijs dat je een pelgrim bent hoef je enkel de sleutel op te halen in het toeristisch centrum op de Grote Markt. Vier bedden en een eenvoudige keuken staan in deze herberg ter beschikking. Het is het Vlaamse Compostelagenootschap dat deze herberg beheert.

--

Els vertrekt binnen 7 weken naar Namibië. In Windhoek zal ze Bas, onze kameraad de wereldfietser, vervoegen en samen met hem richting Kaapstad in Zuid Afrika fietsen. Het begint dus voor haar te korten. Ik tel mee af. Bas toert nu rond in Angola en heeft sinds zijn vertrek al 22 landen doorkruist. Ondertussen heeft Bas het gezelschap gekregen van Tania Muxima, een Portugese wereldfietsster die al 8 jaar op haar veloke de wereldbol verkent. Els hoopt deze dame nog te treffen wanneer ze in Windhoek/Namibië arriveert. 'Ik zou nog heel veel van haar kunnen leren !' stelt ze. 

Els had dringend nood aan een nieuw fototoestelletje om mooie foto's te kunnen maken van haar op stapel staande reis. Ronny, de man met kennis van zaken aangaande fotografie had voor haar een toestelletje geregeld en dat kwam ze donderdag ophalen. In Nederland zou ze voor hetzelfde toestel meer dan 100€ meer betaald hebben. 
Dat was dus de moeite om even naar België af te zakken. Ik had aansluitend een klein toertje voorzien rond het Kallebeekveer om het nuttige aan het aangename te koppelen. Het is er door tijdgebrek niet meer van gekomen. Ronny had nog verplichtingen inzake huisvesting van zijn bejaarde ouders. In de Duiventoren aan het kasteel van Wissekerke heeft onze maat haar de elementaire know how betreffende dat toestelleke bijgebracht. Ik ben nu al benieuwd naar haar fotokes. 
Die zal ze zeker openbaar delen op Polar Steps. Polar Steps is een gratis app om reisavonturen te delen. Onze maat Bas deelt hierop eveneens openbaar zijn avonturen. 
Kijk maar : Worldtrip by bicycle. 
Ook maakt hij mooie filmpjes onderweg die hij op Youtube plaatst. Het laatste nieuwe filmpje is dit van zijn wedervaren in Sao Tomé, een eiland pal op de evenaar aan de westkust van Afrika. Sao Tomé - Bas Idsinga

Laten we nu nog maar eens een stappeke wagen zie !  Hoog tijd ervoor. 

Voor het wekelijkse wandelingetje met de stapmaten viel er deze week enkel de Marc en den Hugo te strikken. Hugo moest op tijd thuis zijn dus zouden we het simpel houden en een lijnwandelingetje stappen tussen Lokeren en Sint Niklaas. 
Het was 9u30 wanneer we de statie van Lokeren achter ons lieten en langs de Durmeboord richting Molsbroek stesselden. Ook hier in Lokeren, net zoals in Brugge enkele weken terug, kan je langs deze Durmeboord statige herenhuizen aantreffen. We kwamen al vlug aan in het Molsbroek. Een dumptruck kieperde daar een lading grond op de oevers waarna een graafmachine deze uitvlakte aan de waterboord. Er rees wat twijfel in ons stapgezelschap of het wel allemaal grond betrof dat daar werd uitgekieperd.  De werkzaamheden vonden echter veel te ver voor het oog plaats om hier duidelijkheid te verkrijgen. Voor de rest lag heel dat Molsbroek er in peis en vree bij. 
Van het Molsbroek ging het richting de Vaag uit. De Vaag op het grondgebied van Waasmunster bestaat uit een 10 hectare smalle strook heischraal grasland. Ze ligt deels langs de E17 die je kwa verkeerslawaai een serieuze stoorzender mag noemen. Je treft  eromheen mooie oude zomereiken en diverse types bosland.  Op de open zandplekken met gemengd stuk bos kan je schapen tegenkomen van het begrazingsproject. Struikheide, grote ratelaar en schapenzuring zijn enkele van de planten die hier gedijen. Door het creëren van open zandvlakten kunnen typische diertjes ontdekt worden zoals de zandbijen bijvoorbeeld. Aan het heideveld staan er bovendien oude zomereiken die veel insecten herbergen zoals galwespen en eikenpage.. 
Het verkeerslawaai buiten beschouwing gelaten was dit een heel mooi stukje natuur maar we stapten door richting Sinaai. Aan een voetbalveldje trok de Marc een fles bubbels open. Gezeten in een dug out werd er geklonken op het gedeelde plezier dat een wandeling je bieden kan. Ook de bokes vonden hier hun eindbestemming. In Sinaai was het inmiddels hoog tijd geworden voor het tripeltje. Een cafeetje aan de statie kon hierin aan tegemoet komen. Jammer genoeg moest ik hier afscheid nemen van mijn gezelschap. Ik kreeg een telefoontje van de carosseriegarage. Nog voor 5 uur moest ik mijn auto komen halen. Dat kon nog net lukken als ik in Sinaai de trein zou nemen.  Tot ziens mannen ! Tot morgen kon ik moeilijk zeggen want de Marc moest in het ongewisse blijven over het verrassingsfeestje dat zijn dochters voor hem in petto hadden. Het werd volgens Hugo en Marc nog een mooi stukje verderstappen tot in Sint Niklaas. Dit kwam ik dan gisteren dus te weten op het candid pensioen- en verjaardagsfeestje van onze maat Marc. Het moet gezegd : Dit was een zeer aangenaam en warm feest ! We hebben er erg van genoten. Zo, onze maat heeft zijn carrière dus ook afgerond. Het zal voor hem nog een beetje wennen worden aan deze nieuwe status. Veel tijd zal hij tekort komen. Dit zoals elke gepensioneerde wel beweet. Volgende week zijn we weer pleite ! Waar naartoe ? We zien wel ! Nu eerst nog even binnenwippen op de nieuwjaarsreceptie van de zeescouts zie !  Daarna kan ik het hoofdstuk feestjes rondom oud en nieuw eindelijk afsluiten ... Allez komaan zeg Jan, dit is nu overduidelijk een uitlating die je onder de noemer 'klaagstoefen' mag categoriseren 😋😋😋.

--------

Schoonaarde - Dendermonde

Een dubbelslag zou het worden met andere woorden. Beide lokaties zijn gelegen in Oost Vlaanderen waar we zowel het Scheldeland als de Denderstreek als betrokken partij konden aanduiden. Het zou een gezapig wandelingetje worden. Met z'n tweetjes, ik en den Angelo. De andere stapmaten hadden hun verplichtingen. Geen erg want het is nog vroeg in het jaar waardoor we nog niet op volle toeren draaien. Niet afgeschrikt door de minder gunstige weervoorspelling gaf enkel de Michel alias Angelo present. Voor de grap stuurde ik een mailtje naar de thuisblijvers met de highlights die ze door hun afwezigheid zouden moeten missen. Brunch bij kennissen in Schoonaarde, aperobuffet met champagne halverwege in Appels, borrelkraam ergens op een braderij, bongobon voor een dineetje voor 5 man in een sterrenrestaurant in Dendermonde. Dit na afloop van het toertje. Onderweg zouden we wel nog 3 hongerigen vinden om ons te vergezellen. Ja toch wel, ik vermoed dat m'n gestoffeerd leugentje verf pakte. Zoniet werd er dan toch ernstig getwijfeld😃😃. Ach, een simpel schoofzakje zou ook wel gaan zeker ? Niet te veel franjes aan de wandeling, we laten het traceetje gewoon op ons afkomen en staan open voor alle nieuwe ontdekkingen.  Hoe klein of nietszeggend deze ook mogen zijn ! Verwondering is wat mij betreft steeds m'n deel. 

De Michel stond al paraat in Dendermonde. Nog een klein kwartiertje sporen tot in Schoonaarde en we konden starten. Schoonaarde ... Schone Aard, een verklaring voor deze benaming zou zijn dat er in dit dorp een mooie aanlegplaats voor schepen te vinden was. Lang geleden uiteraard, in de tijd dat de mensen nog geloofden in draken en toverheksen. Ik had het niet opgenomen in onze wandeling maar Schoonaarde herbergt een hele hoop aan bezienswaardige hoeves. De oudste hoeve is met zekerheid de vroeger volledig omwalde hoeve Wierinck in de Langestraat. Deze hoeve Wierinck staat vermeld als "Kieveney" in de Ferrarisatlas en op de kaarten van Sanderus. Waarschijnlijk is dit verkeerd overgenomen van de oudere kaart van Jacques Horenhault van het Land van Aalst uit 1596, waar Kiemeney (cheminée, chimney) staat vermeld, het Oudnederlandse Kemenade, de naam voor een kasteelhoeve met een grote haardstede.
Vanuit de statie was het maar enkele honderden meters lopen tot aan de Scheldebrug. Die staken we zonder kleerscheuren over en in een grote boog lopend over Wichelens grondgebied langs de Paardeweide en de Broekse Vaart ging het richting Berlare uit. Dit onder een vaalgrijs hemelzwerk en wat licht gedruppel. Na een uurtje hield het al op en bleef het verder de ganse dag droog. 

Onderweg hielden we halt aan een memoriekruis uit 1754, dat ondertussen beschermd erfgoed werd. Het betrof hier een fraai blauw hardstenen kruis met gelobde armen met zowel aan de voor- als achterzijde inscripties met dezelfde tekst. Het opschrift aan de achterzijde is in sierlijke letters in dieptereliëf uitgehouwen wat doet vermoeden dat het eertijds van inlegwerk was voorzien. Mogelijk werd de tekst aan de voorzijde hernomen nadat het inlegwerk verdwenen was en/of het opschrift slecht leesbaar was geworden. De tekst luidt :

"HIER/ IS/ GESTORVEN/ SR SEBASTIAEN VAN HAVERMAET" 

"FS/ GILLIS DEN 6 FEBR. 1754/ OUD 6(?) JAEREN/ RIP". 

De woorden "BIDT/ VOOR DE ZIELE" en een doodshoofd met twee gekruiste beenderen zijn nog toegevoegd aan de achterzijde van het kruis. Archivalisch onderzoek wees uit dat de overledene burgemeester van Berlare was en onverwachts overleed tijdens een overtocht van de Schelde op 62 of 63-jarige leeftijd. De volgende dag werd hij met de "hoogste dienst" in de kerk van Berlare begraven. 

Enkele binnenschepen passeerden ons daar aan dat kruis op den Scheldestroom. Een scenario dat daar al eeuwen aan de gang was en  zich nog steeds herhaalt in deze contreien. Berlare Broek kwam in zicht. Aangezien het woord broek niet enkel verwijst naar een kledingstuk maar ook naar een moerassig gebied konden we met de regenval van de laatste dagen een modderig avontuurtje verwachten. Onze maat Michel had juist spiksplinternieuwe wandelbottienen gekregen en het zou zonde zijn om die met een slijkbad te ontgroenen. Ze waren nog niet eens ingelopen. We maakten rechtsomkeer en verkozen toch maar de verharde wegen in plaats van die slijkbanen. Het ging richting het Kasteel van Berlare uit. 

Dit kasteel werd het volgende agendapunt. Het huidige bouwwerk dateert uit de 18e eeuw en werd in opdracht van Aloysius vanden Meersche, de toenmalige heer van Berlare, gebouwd. Het kasteel wordt omgeven door een grote tuin in landschappelijke stijl met dreven, een bos en vijverpartijen. Veel reliëf was er in het park aangebracht. Jammer van het sombere weer. De weerslag ervan op zo een prachtige omgeving laat maar een mistroostige indruk na. Sinds 2012 is het kasteelpark toegankelijk voor wandelaars en fietsers. Na een kort ommetje door het kasteelpark van Berlare kwam de dorst opzetten. Voor de verandering kozen we voor een parochiezaal. Het is zo eens iets anders. 2 Brugse Zotten liepen daar vlotjes door het keelgat. Een beetje spraakwater voor onderweg. Oh jawel, het was al een heel tijdje geleden dat onze maat nog eens kon meewandelen dus moest er veel bijgeklapt worden. Uiteraard kreeg zijn aanstaande pelgrimstocht op de Via Podiënsis de nodige aandacht. Het zal er weeral rap zijn. 
Na een goed halfuurtje hielden we het daar in die parochiezaal voor bekeken. Erg veel ambiance was daar trouwens niet te bespeuren. We wandelden terug in de richting van het Broek. De paadjes lagen er ondertussen stukken properder bij en iets verderop aan een picknicktafeltje  konden we schoven. Ook daar hebben we niet lang gezeten. We vervolgden on ritje tot aan het veer in Appels. Wachtend op het veerbootje maakten we kennis met een wandelaar die daar al zat te wachten. Deze brave man kreeg enkele jaren geleden te horen dat zijn knieën finaal kapot waren. Vergevorderde artrose was de diagnose. Er zaten zelfs gaten in zijn kniegewrichten. Er moesten prothesen gestoken worden maar dat vond hij iets te drastisch. Stelselmatig was hij dan zijn beenspieren beginnen te oefenen en door deze aan te sterken kon hij zijn knieën minder belasten. Met succes, hij liep nu wekelijks op vrijdag zijn 20km. Knap van die man ! Hij was zelfs zinnens om de Stevensonroute in de Auxerre te lopen. Dat klonk mij en de Michel bekend in de oren. Tijdens onze vulkanenroute in het Centraal Massief van Frankrijk hebben we deels dit pad belopen. Onvoorstelbaar prachtig ! 
De wandeling zat er bijna op. We volgden de Oude Dender tot aan de waters van de Brusselse Forten van Dendermonde. Daar trokken we de Ros Beiaardstad in. Daar langs die Oude Dender klaarde de hemel bijna helemaal uit. De weergoden waren onverwacht in een milde stemming gebleven vandaag. Wat een treffer zeg ! De voorspellingen waren nogthans van een heel ander kaliber. Het zou immers de ganse dag geregend hebben. Niet dus ! Daar kwam de statie van Dendermonde al in zicht. Nog vlug een Chouffeke in een statiekroeg en het was tijd om afscheid te nemen van onze maat. Het was 16u30 ! Goed doorgestapt, we zouden vroeg thuiskomen. Michel zou zelfs nog ruim op tijd thuiskomen om zijn biljartavondje te kunnen consumeren. 

Het werd een zeer aangenaam  uitstapje. Mentaal weeral een boost maar fysiek was het voor de Michel wat wennen aan zijn nieuwe bottienen. Die moesten zich nog wat zetten want een blaar op zijn enkel diende zich aan. Ik gaf hem de raad om zijn bottienen aan te houden in bed. Daar zal hij zeker baat bij hebben want naar goede raad moet je luisteren. Dat is onze maat zijn credo ! En maar best want eens hij op zijn Podiënsis daar in Frankrijk begint te swingen geldt het Franse gezegde : "Petit bobo au debut grand bobo à la fin".  En zere voeten op een lang afstandspad kan je missen als kiespijn. Volgende week leggen we weer een ander plaatje op. Ben benieuwd wat er uit de kast zal vallen. 

Here we go again ! Naar Herentals vanuit Bouwel

Bij de start van een nieuw jaar hoort het, bijna clichématig weliswaar, dat er wensen worden geformuleerd. Gezondheid en geluk staan uiteraard vooraan in het rijtje. Dat wens ik toe aan alle mensen met een goed hart. Wanneer een flinke dosis lol en plezier daartoe iets kunnen bijdragen, wel vooruit dan maar. Ook goede voornemens nemen een belangrijk plaatsje in bij een nieuwe jaarwisseling. Voor ons stapploegske wil ik aangaande deze edele voornemens even de plannen toelichten. Ik zou dit jaar graag op de Camino del Norte pelgrimeren. Liefst nog bij leven en welzijn. In september zou ik er aan willen beginnen. De startblokken staan daarvoor opgesteld in Hendaye, Frankrijk. Dit kuststadje aan de Golf van Biskaje ligt tegen de grens aan met Spanje. Dit pelgrimspad volgt een 500km de Costa Verde (de pispot van Spanje genaamd) tot in Ribadeo waar het richting Zuid-West landinwaarts buigt om in Arzua op de Camino Frances aan te sluiten. Een 100km voor Ribadeo, in Oviedo, zou ik eventueel af kunnen slaan op de Camino Primitivo die door het Cantabrisch gebergte en het natuurreservaat 'de Covadonga' naar Santiago leidt. In dat reservaat zitten er zelfs nog beren. Adembenemende panoramas naar hartelust. Lang geleden ben ik met de motor daar nog door gesjeesd. Te voet moet het een overweldigend mooi pad zijn. Het is een 5 sterren parcours volgens de kenners. Den Hugo spreekt dan weer van de Camino Cantabrica plat te walsen. Helemaal zeker is hij daar nog nie van. Deze loopt eveneens van Oost naar West parallel aan de Camino del Norte en dus ook aan de Camino Frances maar loopt  er pal tussenin. Slingerend over de pieken van het ganse Cantabrisch gebergte en bijgevolg ook dwars door de Covadonga.  Machtig wandelingetje met als toplokatie de Picos d'Europe, een bergketen waar de hoogste top, de Torre de Cerredo, met zijn 2648m hoogte het landschap domineert. Let op, aan de kust vanop zeeniveau bekeken is dat wel hoog. 

In Fuente Dé vind je een kabelbaan die in één overspanning zonder tussenliggende ondersteuning 600 meter hoog stijgt. Uniek in Europa. De Ronny zoekt ook de Camino del Norte te lopen zij het iets vroeger veronderstel ik. De Marc en Angelo zullen starten in de Puy en Velay en zo naar Santiago stappen. Ook een toptocht waarbij je door het land van de Katharen kan struinen. Die gasten zijn ondertussen ook al niet meer aan hun proefstuk toe. Marc geniet nu van zijn pensioen, Michel-Angelo moet nog enkele maanden wachten. De lintmeter hangt trouwens al in zijn Proximus-klakske. Die lintmeter herinnert me ineens aan m'n legerdienst zie ! Tot in  den treure hoorde ik van de anciens : 'Combien demain matin Mataffe ?' Mataffe ... matelot ... hoeveel dagen nog na morgen matroos ? ... stamnummer 74/17263. De dagen tot je afzwaai werden toen geteld en elke dag knipte je een centimetertje af van je lintmeter die je in je kepie had weggemoffeld. Het moment dat onze maat Michel in het rijk de nimmerrusthebbenden mag binnentreden zal er vlug zijn !

Onze Els dan weer vertrekt op 12 maart naar Namibië met haar trekkingfiets. Vandaag zaterdag heeft ze haar vliegtickets op Windhoek verzilverd. Dit is allemaal vlugger gegaan dan ik verwachtte. Het reisschema werd enigszins gepimpt.  Zij zoekt daar Bas onze wereldfietser op en fietst met hem verder naar Zuid Afrika waarna hij waarschijnlijk opnieuw een break zal inlassen. Olala, wat heeft ze  het druk gehad met al die voorbereidingen. Visa regelen, fiets grondig nazien, aanschaf duurzaam kampeergerei, nieuwe camera, spuitjes tegen tropische ziekten enz. enz. Het is allemaal bijna rond. Ze zit echt op hete kolen nu. Enig probleem dat nog rest is opvang zoeken voor Jochem, hare rosse kater. 

Onze gezamenlijke bijdrage, ttz deze van mij en Els, voor het Nederlands pelgrimstijdschrift  'De Jacobsstaf' werd mee gepubliceerd in hun kersteditie. Het betrof een inzending over internationale ontmoetingen tijdens een pelgrimstocht die na afloop hiervan tot een blijvende vriendschap hebben geleid. Het Nederlandse Genootschap zond me een exemplaar voor m'n verdienste. Ik heb de ingezonden tekst al eens in een eerdere post weergegeven - Kijk maar : Bijdrage voor de Jacobsstaf

Juist voor de Kerst kreeg ik nog een 2de boek toegestuurd vanuit Frankrijk. De journaliste en tevens mijn toffe Bretoense pelgrimsvriendin Fabienne Bodan heeft opnieuw een omvangrijk boekwerk ineengestoken. Deze keer heeft zij alle pelgrimswegen in Europa opgelijst en er een prachtig boek mee samengesteld. Het is opnieuw zo een turf van tegen de 600 bladzijden dik. Moest den Hugo dan toch een ander traject overwegen dan zijn Camino Cantabrica, dan laat ik hem wel eens in haar boek bladeren. Keuze in overvloed. Natuurlijk voel ik me vereerd met het boek dat ze me kado deed en toestuurde. Enkele van mijn foto's werden er immers in opgenomen. Ook de publicatie van mijn bijdrage in de Nederlandse Jacobsstaf was onderwerp van m'n ijdel genoegen. 

Nu gaan we nog wat stappen zie ! Het is verdorie al bijna een maand geleden. Om 10 uur stapten we af in Bouwel. Ik, Marc, Ronny en de Catsjoe. Herentals, de parel der Kempen,  was het doel. Tja, hier in ons Belgenland vind je geen poesta of steppe waar je eens in kan ronddwalen. Het zou zo eens iets anders zijn dan de Ardennen,  de Condroz of pakweg de IJzervlakte. Bijgevolg stellen we ons tevreden met onze Kempen. En daar is het best toeven ! 

Het station en haar omgeving lagen er met die miezerregen wat troosteloos bij. Het grijze wolkendek bracht daar al evenmin wat kleur in en in het Zuiden vanwaar de opklaringen dienden verwacht te worden zag het hemelspan er vervaarlijk donker uit. Het bleef voorlopig bij wat gemiezer. GPS ingeschakeld waarnij ik tot de vaststelling kwam dat het inzoomknoppeke het begeven had.  Na bijna 8 jaar trouwe dienst is hij stilaan aan vervanging toe.  Ik probeer toch nog een herstelpoging. Als het me dan niet meer lukt zal er een nieuwe GPS op het lijstje van m'n verjaardagskadootjes prijken.

Na een kilometertje of 2, op een parkje na overigens bijna hoofdzakelijk in de bebouwde kom, werd het koffietijd. Den Eik, een volkskroeg aan de rand van Bouwel met het Albertkanaal en uitgebaat door een Westvlaamse neringdoenster was al open. Een schare op rust gestelde senioren was daar al op post en deden een poging om tussen pot en pint de wereld te verbeteren. Er was duidelijk geen haast bij deze vruchteloze intentie. Jawadde zeg, bijna 100 Bfr voor een kommeke koffie met een speculazeke. Voor een volkskroeg is dat ook goed doorgerekend als je het mij vraagt.  Na 2 kommekes zijn we daar opgestapt. 
De eerste horden inclusief cafeïneshot van het nieuwe jaar 2020 waren genomen en nu kwam het mooiere stuk eraan.  Hop het Albertkanaal over en Grobbendonk binnen. 

Iets voorbij het kanaal troffen we een kapelleke aan van Onze Lieve Vrouw van Lourdes. Prima plekje om onder een dak de bokes aan te spreken. Bokes niet alleen, de Marc had een fles bubbels bij voor op het nieuwe jaar te klinken ! Ja dat moet kunnen ! Een pastoor maakt immers ook geen bezwaar om in de kerk zijn kelk wijn binnen te kieperen. Zij het  dan wel in een iets andere kontekst maar goed. Vermeld dient te worden dat de Ronny in dat kapelletje een spontane aanval kreeg van devotie. Hij zette zich aan het werk om een aureooltje te fabriceren. Dit was zijn specialiteit zo vertrouwde hij ons toe. Vervolgens diende dit religieus intermezzo vereeuwigd te worden met een kiekje. Jezuske zal het ons niet kwalijk nemen denk ik 😊. 
Nu ging het de richting uit waar de Grobbendonkse watermolen staat. De Marc opperde het idee om het traject iets aan te passen en van hieruit de oever van de Kleine Nete te blijven volgen. Dit bleek een goed idee te zijn.  Ikzelf had het parcours iets voorbij Grobbendonk en door Vorselaar iets verkeerd ingeschat kwa onverharde paden. Op deze manier zouden we op een onverhard pad kunnen blijven en een prachtig stukje Kleine Nete kunnen verkennen. 
Op Grobbendonks grondgebied bij de samenvloeiïng van Kleine Nete en de Aa staat nog een eeuwenoude aktieve watermolen. Heel de omgeving rond deze molen doet erg archaïsch aan en wanneer tijdens de winter de Nete buiten haar oevers treedt, is de omgeving meer dan een bezoekje waard. De watermolen van Grobbendonk is een van de mooiste slagmolens van de Kempen. Hij draait nog steeds dagelijks op de kracht van water, er wordt haver en gerst voor paarden geplet. Molen- en aanverwante producten zijn te koop in het aanpalende winkeltje. De watermolen behoorde in de dertiende eeuw toe aan de Heren van Grobbendonk. De watermolen, die door de eeuwen heen driemaal werd verwoest, en het schilderachtige natuurkader zijn sinds 1962 beschermd.  Om iets meer te weten te komen over de rijke geschiedenis van dit historisch kunstwerkje ... hier is er een linkje naartoe :  De watermolen van Grobbendonk 
We liepen er haast voorbij ! Iets verder voorbij deze watermolen staat de oude kasteelhoeve van het kasteel d'Ursel. Een bruggetje over de Kleine Nete gevolgd door een glibberig paadje leidde naar de binnenkoer van de kasteelhoeve het 'Neerhof' genaamd. Tot voor enkele jaren terug was deze kasteelhoeve gedoemd tot verval. Tussen de weilanden strekt zich het 14 hectare tellende kasteeldomein d’Ursel uit. Van het kasteel zelf bleef niets overeind, enkel de kasteelhoeve bleef gespaard. Hier staat sinds de zomer van 2017 Bartel van Riet achter de toog met zijn kersverse echtgenote Dorien Van de Water. Naast leraar lichamelijke opvoeding, landschapsarchitect, TV-presentator en klusjesman is Bartel duidelijk ook een herbergier met ridderlijke inborst. Als kind had hij een enorm ontzag voor kastelen. Dat hij samen met zijn vrouw in deze hoeve een cafeetje mochten openhouden kwam als een geschenk uit de hemel vallen. Ze wilden een cafeetje van honderd jaar oud creëren met streekgebonden herinneringen. De familiefoto’s die er hangen, komen van overal. Je ziet de oude boswachter, maar even goed een Grobben­don­kenaar die het duivenkampioenschap won. Het verhaal van het kasteel en bij uitbreiding deze van Grob­ben­donk en haar bewoners wordt daar in die kroeg erg tastbaar. Ik ben blij dat we dit juweeltje, zij het bij toeval, ontdekt hebben.  In alle geval hebben Bart en Dorien met hun kroeg Grobbendonk nog meer op de toeristische kaart gezet. In de zomer, zo vertelde Dorien, zaten er op het binnenhof wel een 300-tal recreanten. Als je het mij vraagt is de herbestemming van dit Neerhof een groot succes. 
De eerste totter van het jaar is ondertussen een feit. Uitgeschoven over een spekglad modderlaagje maakte ik nogal hardhandig kennis met Moeder Aarde. Gelukkig zonder al te veel narigheid. Met het slijk van jas en broek af te kuisen was de kous al af. Van de morgen stelde ik dan toch vast dat een paar gekneusde ribben het diep ademhalen nogal moeilijk maakte. Binnen een paar dagen is daar weeral niks meer van te merken. Onze maat de Ronny daarentegen is van de ontsteking aan zijn achillespees nog niet genezen. Hij overweegt dan uiteindelijk toch om maar eens naar een doktoor te gaan. Ik heb zo de indruk dat hoe ouder je wordt, hoe langer een reparatie aan je lijf duurt.  

Met die Kleine Nete te volgen werd ons wandelingetje met een 4km ingekort. We kwamen dan ook iets vroeger dan voorzien in Herentals aan. Dit gaf ons de gelegenheid om af te sluiten met een tripeltje in een cafeetje vlakbij de statie. Hier liet Bas, onze wereldfietser, de Ronny zijn gsm rinkelen. Hij stuurde een fotootje vanuit Luanda - Angola door. Hij gaf op het moment een Power Point presentatie van zijn reis aan locals . Op het white screen achter hem een gebeemde slide met onze koppen er op. Het was een foto genomen bij onze eerste ontmoeting met Bas. Het is straf, ons stapclubke internationaal onder de aandacht en onze schrijfsels gepubliceerd  in de buitenlandse pers ... Je zou er zowaar nog capsones van krijgen. Dat laten we niet gebeuren hoor ! Zo de eerste stapdag van het jaar zat er weer eens op.  Ik heb nog wandelingetjes in overvloed die vragen om gestapt te worden. We houden er dus nog niet mee op.