Bij de start van een nieuw jaar hoort het, bijna clichématig weliswaar, dat er wensen worden geformuleerd. Gezondheid en geluk staan uiteraard vooraan in het rijtje. Dat wens ik toe aan alle mensen met een goed hart. Wanneer een flinke dosis lol en plezier daartoe iets kunnen bijdragen, wel vooruit dan maar. Ook goede voornemens nemen een belangrijk plaatsje in bij een nieuwe jaarwisseling. Voor ons stapploegske wil ik aangaande deze edele voornemens even de plannen toelichten. Ik zou dit jaar graag op de Camino del Norte pelgrimeren. Liefst nog bij leven en welzijn. In september zou ik er aan willen beginnen. De startblokken staan daarvoor opgesteld in Hendaye, Frankrijk. Dit kuststadje aan de Golf van Biskaje ligt tegen de grens aan met Spanje. Dit pelgrimspad volgt een 500km de Costa Verde (de pispot van Spanje genaamd) tot in Ribadeo waar het richting Zuid-West landinwaarts buigt om in Arzua op de Camino Frances aan te sluiten. Een 100km voor Ribadeo, in Oviedo, zou ik eventueel af kunnen slaan op de Camino Primitivo die door het Cantabrisch gebergte en het natuurreservaat 'de Covadonga' naar Santiago leidt. In dat reservaat zitten er zelfs nog beren. Adembenemende panoramas naar hartelust. Lang geleden ben ik met de motor daar nog door gesjeesd. Te voet moet het een overweldigend mooi pad zijn. Het is een 5 sterren parcours volgens de kenners. Den Hugo spreekt dan weer van de Camino Cantabrica plat te walsen. Helemaal zeker is hij daar nog nie van. Deze loopt eveneens van Oost naar West parallel aan de Camino del Norte en dus ook aan de Camino Frances maar loopt er pal tussenin. Slingerend over de pieken van het ganse Cantabrisch gebergte en bijgevolg ook dwars door de Covadonga. Machtig wandelingetje met als toplokatie de Picos d'Europe, een bergketen waar de hoogste top, de Torre de Cerredo, met zijn 2648m hoogte het landschap domineert. Let op, aan de kust vanop zeeniveau bekeken is dat wel hoog.
In Fuente Dé vind je een kabelbaan die in één overspanning zonder tussenliggende ondersteuning 600 meter hoog stijgt. Uniek in Europa. De Ronny zoekt ook de Camino del Norte te lopen zij het iets vroeger veronderstel ik. De Marc en Angelo zullen starten in de Puy en Velay en zo naar Santiago stappen. Ook een toptocht waarbij je door het land van de Katharen kan struinen. Die gasten zijn ondertussen ook al niet meer aan hun proefstuk toe. Marc geniet nu van zijn pensioen, Michel-Angelo moet nog enkele maanden wachten. De lintmeter hangt trouwens al in zijn Proximus-klakske. Die lintmeter herinnert me ineens aan m'n legerdienst zie ! Tot in den treure hoorde ik van de anciens : 'Combien demain matin Mataffe ?' Mataffe ... matelot ... hoeveel dagen nog na morgen matroos ? ... stamnummer 74/17263. De dagen tot je afzwaai werden toen geteld en elke dag knipte je een centimetertje af van je lintmeter die je in je kepie had weggemoffeld. Het moment dat onze maat Michel in het rijk de nimmerrusthebbenden mag binnentreden zal er vlug zijn !
In Fuente Dé vind je een kabelbaan die in één overspanning zonder tussenliggende ondersteuning 600 meter hoog stijgt. Uniek in Europa. De Ronny zoekt ook de Camino del Norte te lopen zij het iets vroeger veronderstel ik. De Marc en Angelo zullen starten in de Puy en Velay en zo naar Santiago stappen. Ook een toptocht waarbij je door het land van de Katharen kan struinen. Die gasten zijn ondertussen ook al niet meer aan hun proefstuk toe. Marc geniet nu van zijn pensioen, Michel-Angelo moet nog enkele maanden wachten. De lintmeter hangt trouwens al in zijn Proximus-klakske. Die lintmeter herinnert me ineens aan m'n legerdienst zie ! Tot in den treure hoorde ik van de anciens : 'Combien demain matin Mataffe ?' Mataffe ... matelot ... hoeveel dagen nog na morgen matroos ? ... stamnummer 74/17263. De dagen tot je afzwaai werden toen geteld en elke dag knipte je een centimetertje af van je lintmeter die je in je kepie had weggemoffeld. Het moment dat onze maat Michel in het rijk de nimmerrusthebbenden mag binnentreden zal er vlug zijn !
Onze Els dan weer vertrekt op 12 maart naar Namibië met haar trekkingfiets. Vandaag zaterdag heeft ze haar vliegtickets op Windhoek verzilverd. Dit is allemaal vlugger gegaan dan ik verwachtte. Het reisschema werd enigszins gepimpt. Zij zoekt daar Bas onze wereldfietser op en fietst met hem verder naar Zuid Afrika waarna hij waarschijnlijk opnieuw een break zal inlassen. Olala, wat heeft ze het druk gehad met al die voorbereidingen. Visa regelen, fiets grondig nazien, aanschaf duurzaam kampeergerei, nieuwe camera, spuitjes tegen tropische ziekten enz. enz. Het is allemaal bijna rond. Ze zit echt op hete kolen nu. Enig probleem dat nog rest is opvang zoeken voor Jochem, hare rosse kater.
Onze gezamenlijke bijdrage, ttz deze van mij en Els, voor het Nederlands pelgrimstijdschrift 'De Jacobsstaf' werd mee gepubliceerd in hun kersteditie. Het betrof een inzending over internationale ontmoetingen tijdens een pelgrimstocht die na afloop hiervan tot een blijvende vriendschap hebben geleid. Het Nederlandse Genootschap zond me een exemplaar voor m'n verdienste. Ik heb de ingezonden tekst al eens in een eerdere post weergegeven - Kijk maar : Bijdrage voor de Jacobsstaf
Juist voor de Kerst kreeg ik nog een 2de boek toegestuurd vanuit Frankrijk. De journaliste en tevens mijn toffe Bretoense pelgrimsvriendin Fabienne Bodan heeft opnieuw een omvangrijk boekwerk ineengestoken. Deze keer heeft zij alle pelgrimswegen in Europa opgelijst en er een prachtig boek mee samengesteld. Het is opnieuw zo een turf van tegen de 600 bladzijden dik. Moest den Hugo dan toch een ander traject overwegen dan zijn Camino Cantabrica, dan laat ik hem wel eens in haar boek bladeren. Keuze in overvloed. Natuurlijk voel ik me vereerd met het boek dat ze me kado deed en toestuurde. Enkele van mijn foto's werden er immers in opgenomen. Ook de publicatie van mijn bijdrage in de Nederlandse Jacobsstaf was onderwerp van m'n ijdel genoegen.
Nu gaan we nog wat stappen zie ! Het is verdorie al bijna een maand geleden. Om 10 uur stapten we af in Bouwel. Ik, Marc, Ronny en de Catsjoe. Herentals, de parel der Kempen, was het doel. Tja, hier in ons Belgenland vind je geen poesta of steppe waar je eens in kan ronddwalen. Het zou zo eens iets anders zijn dan de Ardennen, de Condroz of pakweg de IJzervlakte. Bijgevolg stellen we ons tevreden met onze Kempen. En daar is het best toeven !
Het station en haar omgeving lagen er met die miezerregen wat troosteloos bij. Het grijze wolkendek bracht daar al evenmin wat kleur in en in het Zuiden vanwaar de opklaringen dienden verwacht te worden zag het hemelspan er vervaarlijk donker uit. Het bleef voorlopig bij wat gemiezer. GPS ingeschakeld waarnij ik tot de vaststelling kwam dat het inzoomknoppeke het begeven had. Na bijna 8 jaar trouwe dienst is hij stilaan aan vervanging toe. Ik probeer toch nog een herstelpoging. Als het me dan niet meer lukt zal er een nieuwe GPS op het lijstje van m'n verjaardagskadootjes prijken.
Het station en haar omgeving lagen er met die miezerregen wat troosteloos bij. Het grijze wolkendek bracht daar al evenmin wat kleur in en in het Zuiden vanwaar de opklaringen dienden verwacht te worden zag het hemelspan er vervaarlijk donker uit. Het bleef voorlopig bij wat gemiezer. GPS ingeschakeld waarnij ik tot de vaststelling kwam dat het inzoomknoppeke het begeven had. Na bijna 8 jaar trouwe dienst is hij stilaan aan vervanging toe. Ik probeer toch nog een herstelpoging. Als het me dan niet meer lukt zal er een nieuwe GPS op het lijstje van m'n verjaardagskadootjes prijken.
Na een kilometertje of 2, op een parkje na overigens bijna hoofdzakelijk in de bebouwde kom, werd het koffietijd. Den Eik, een volkskroeg aan de rand van Bouwel met het Albertkanaal en uitgebaat door een Westvlaamse neringdoenster was al open. Een schare op rust gestelde senioren was daar al op post en deden een poging om tussen pot en pint de wereld te verbeteren. Er was duidelijk geen haast bij deze vruchteloze intentie. Jawadde zeg, bijna 100 Bfr voor een kommeke koffie met een speculazeke. Voor een volkskroeg is dat ook goed doorgerekend als je het mij vraagt. Na 2 kommekes zijn we daar opgestapt.
De eerste horden inclusief cafeïneshot van het nieuwe jaar 2020 waren genomen en nu kwam het mooiere stuk eraan. Hop het Albertkanaal over en Grobbendonk binnen.
Iets voorbij het kanaal troffen we een kapelleke aan van Onze Lieve Vrouw van Lourdes. Prima plekje om onder een dak de bokes aan te spreken. Bokes niet alleen, de Marc had een fles bubbels bij voor op het nieuwe jaar te klinken ! Ja dat moet kunnen ! Een pastoor maakt immers ook geen bezwaar om in de kerk zijn kelk wijn binnen te kieperen. Zij het dan wel in een iets andere kontekst maar goed. Vermeld dient te worden dat de Ronny in dat kapelletje een spontane aanval kreeg van devotie. Hij zette zich aan het werk om een aureooltje te fabriceren. Dit was zijn specialiteit zo vertrouwde hij ons toe. Vervolgens diende dit religieus intermezzo vereeuwigd te worden met een kiekje. Jezuske zal het ons niet kwalijk nemen denk ik 😊.
Nu ging het de richting uit waar de Grobbendonkse watermolen staat. De Marc opperde het idee om het traject iets aan te passen en van hieruit de oever van de Kleine Nete te blijven volgen. Dit bleek een goed idee te zijn. Ikzelf had het parcours iets voorbij Grobbendonk en door Vorselaar iets verkeerd ingeschat kwa onverharde paden. Op deze manier zouden we op een onverhard pad kunnen blijven en een prachtig stukje Kleine Nete kunnen verkennen.
Op Grobbendonks grondgebied bij de samenvloeiïng van Kleine Nete en de Aa staat nog een eeuwenoude aktieve watermolen. Heel de omgeving rond deze molen doet erg archaïsch aan en wanneer tijdens de winter de Nete buiten haar oevers treedt, is de omgeving meer dan een bezoekje waard. De watermolen van Grobbendonk is een van de mooiste slagmolens van de Kempen. Hij draait nog steeds dagelijks op de kracht van water, er wordt haver en gerst voor paarden geplet. Molen- en aanverwante producten zijn te koop in het aanpalende winkeltje. De watermolen behoorde in de dertiende eeuw toe aan de Heren van Grobbendonk. De watermolen, die door de eeuwen heen driemaal werd verwoest, en het schilderachtige natuurkader zijn sinds 1962 beschermd. Om iets meer te weten te komen over de rijke geschiedenis van dit historisch kunstwerkje ... hier is er een linkje naartoe : De watermolen van Grobbendonk
We liepen er haast voorbij ! Iets verder voorbij deze watermolen staat de oude kasteelhoeve van het kasteel d'Ursel. Een bruggetje over de Kleine Nete gevolgd door een glibberig paadje leidde naar de binnenkoer van de kasteelhoeve het 'Neerhof' genaamd. Tot voor enkele jaren terug was deze kasteelhoeve gedoemd tot verval. Tussen de weilanden strekt zich het 14 hectare tellende kasteeldomein d’Ursel uit. Van het kasteel zelf bleef niets overeind, enkel de kasteelhoeve bleef gespaard. Hier staat sinds de zomer van 2017 Bartel van Riet achter de toog met zijn kersverse echtgenote Dorien Van de Water. Naast leraar lichamelijke opvoeding, landschapsarchitect, TV-presentator en klusjesman is Bartel duidelijk ook een herbergier met ridderlijke inborst. Als kind had hij een enorm ontzag voor kastelen. Dat hij samen met zijn vrouw in deze hoeve een cafeetje mochten openhouden kwam als een geschenk uit de hemel vallen. Ze wilden een cafeetje van honderd jaar oud creëren met streekgebonden herinneringen. De familiefoto’s die er hangen, komen van overal. Je ziet de oude boswachter, maar even goed een Grobbendonkenaar die het duivenkampioenschap won. Het verhaal van het kasteel en bij uitbreiding deze van Grobbendonk en haar bewoners wordt daar in die kroeg erg tastbaar. Ik ben blij dat we dit juweeltje, zij het bij toeval, ontdekt hebben. In alle geval hebben Bart en Dorien met hun kroeg Grobbendonk nog meer op de toeristische kaart gezet. In de zomer, zo vertelde Dorien, zaten er op het binnenhof wel een 300-tal recreanten. Als je het mij vraagt is de herbestemming van dit Neerhof een groot succes.
De eerste totter van het jaar is ondertussen een feit. Uitgeschoven over een spekglad modderlaagje maakte ik nogal hardhandig kennis met Moeder Aarde. Gelukkig zonder al te veel narigheid. Met het slijk van jas en broek af te kuisen was de kous al af. Van de morgen stelde ik dan toch vast dat een paar gekneusde ribben het diep ademhalen nogal moeilijk maakte. Binnen een paar dagen is daar weeral niks meer van te merken. Onze maat de Ronny daarentegen is van de ontsteking aan zijn achillespees nog niet genezen. Hij overweegt dan uiteindelijk toch om maar eens naar een doktoor te gaan. Ik heb zo de indruk dat hoe ouder je wordt, hoe langer een reparatie aan je lijf duurt.
Met die Kleine Nete te volgen werd ons wandelingetje met een 4km ingekort. We kwamen dan ook iets vroeger dan voorzien in Herentals aan. Dit gaf ons de gelegenheid om af te sluiten met een tripeltje in een cafeetje vlakbij de statie. Hier liet Bas, onze wereldfietser, de Ronny zijn gsm rinkelen. Hij stuurde een fotootje vanuit Luanda - Angola door. Hij gaf op het moment een Power Point presentatie van zijn reis aan locals . Op het white screen achter hem een gebeemde slide met onze koppen er op. Het was een foto genomen bij onze eerste ontmoeting met Bas. Het is straf, ons stapclubke internationaal onder de aandacht en onze schrijfsels gepubliceerd in de buitenlandse pers ... Je zou er zowaar nog capsones van krijgen. Dat laten we niet gebeuren hoor ! Zo de eerste stapdag van het jaar zat er weer eens op. Ik heb nog wandelingetjes in overvloed die vragen om gestapt te worden. We houden er dus nog niet mee op.
De eerste horden inclusief cafeïneshot van het nieuwe jaar 2020 waren genomen en nu kwam het mooiere stuk eraan. Hop het Albertkanaal over en Grobbendonk binnen.
Iets voorbij het kanaal troffen we een kapelleke aan van Onze Lieve Vrouw van Lourdes. Prima plekje om onder een dak de bokes aan te spreken. Bokes niet alleen, de Marc had een fles bubbels bij voor op het nieuwe jaar te klinken ! Ja dat moet kunnen ! Een pastoor maakt immers ook geen bezwaar om in de kerk zijn kelk wijn binnen te kieperen. Zij het dan wel in een iets andere kontekst maar goed. Vermeld dient te worden dat de Ronny in dat kapelletje een spontane aanval kreeg van devotie. Hij zette zich aan het werk om een aureooltje te fabriceren. Dit was zijn specialiteit zo vertrouwde hij ons toe. Vervolgens diende dit religieus intermezzo vereeuwigd te worden met een kiekje. Jezuske zal het ons niet kwalijk nemen denk ik 😊. Nu ging het de richting uit waar de Grobbendonkse watermolen staat. De Marc opperde het idee om het traject iets aan te passen en van hieruit de oever van de Kleine Nete te blijven volgen. Dit bleek een goed idee te zijn. Ikzelf had het parcours iets voorbij Grobbendonk en door Vorselaar iets verkeerd ingeschat kwa onverharde paden. Op deze manier zouden we op een onverhard pad kunnen blijven en een prachtig stukje Kleine Nete kunnen verkennen.
Op Grobbendonks grondgebied bij de samenvloeiïng van Kleine Nete en de Aa staat nog een eeuwenoude aktieve watermolen. Heel de omgeving rond deze molen doet erg archaïsch aan en wanneer tijdens de winter de Nete buiten haar oevers treedt, is de omgeving meer dan een bezoekje waard. De watermolen van Grobbendonk is een van de mooiste slagmolens van de Kempen. Hij draait nog steeds dagelijks op de kracht van water, er wordt haver en gerst voor paarden geplet. Molen- en aanverwante producten zijn te koop in het aanpalende winkeltje. De watermolen behoorde in de dertiende eeuw toe aan de Heren van Grobbendonk. De watermolen, die door de eeuwen heen driemaal werd verwoest, en het schilderachtige natuurkader zijn sinds 1962 beschermd. Om iets meer te weten te komen over de rijke geschiedenis van dit historisch kunstwerkje ... hier is er een linkje naartoe : De watermolen van Grobbendonk
We liepen er haast voorbij ! Iets verder voorbij deze watermolen staat de oude kasteelhoeve van het kasteel d'Ursel. Een bruggetje over de Kleine Nete gevolgd door een glibberig paadje leidde naar de binnenkoer van de kasteelhoeve het 'Neerhof' genaamd. Tot voor enkele jaren terug was deze kasteelhoeve gedoemd tot verval. Tussen de weilanden strekt zich het 14 hectare tellende kasteeldomein d’Ursel uit. Van het kasteel zelf bleef niets overeind, enkel de kasteelhoeve bleef gespaard. Hier staat sinds de zomer van 2017 Bartel van Riet achter de toog met zijn kersverse echtgenote Dorien Van de Water. Naast leraar lichamelijke opvoeding, landschapsarchitect, TV-presentator en klusjesman is Bartel duidelijk ook een herbergier met ridderlijke inborst. Als kind had hij een enorm ontzag voor kastelen. Dat hij samen met zijn vrouw in deze hoeve een cafeetje mochten openhouden kwam als een geschenk uit de hemel vallen. Ze wilden een cafeetje van honderd jaar oud creëren met streekgebonden herinneringen. De familiefoto’s die er hangen, komen van overal. Je ziet de oude boswachter, maar even goed een Grobbendonkenaar die het duivenkampioenschap won. Het verhaal van het kasteel en bij uitbreiding deze van Grobbendonk en haar bewoners wordt daar in die kroeg erg tastbaar. Ik ben blij dat we dit juweeltje, zij het bij toeval, ontdekt hebben. In alle geval hebben Bart en Dorien met hun kroeg Grobbendonk nog meer op de toeristische kaart gezet. In de zomer, zo vertelde Dorien, zaten er op het binnenhof wel een 300-tal recreanten. Als je het mij vraagt is de herbestemming van dit Neerhof een groot succes.
De eerste totter van het jaar is ondertussen een feit. Uitgeschoven over een spekglad modderlaagje maakte ik nogal hardhandig kennis met Moeder Aarde. Gelukkig zonder al te veel narigheid. Met het slijk van jas en broek af te kuisen was de kous al af. Van de morgen stelde ik dan toch vast dat een paar gekneusde ribben het diep ademhalen nogal moeilijk maakte. Binnen een paar dagen is daar weeral niks meer van te merken. Onze maat de Ronny daarentegen is van de ontsteking aan zijn achillespees nog niet genezen. Hij overweegt dan uiteindelijk toch om maar eens naar een doktoor te gaan. Ik heb zo de indruk dat hoe ouder je wordt, hoe langer een reparatie aan je lijf duurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.