Het voorhofke van Brussel

Vandaag zou het volop lente worden en dus bijgevolg ideaal wandelweer. Ik had nog een toerke liggen in het voorhofke van Brussel. Vanuit Wolvertem diende ik hiervoor te starten om vervolgens de contreien van Meusegem, Oppem, Brussegem, Ossel, Vijlst, Imde en tot slot nog een vleugje Merchtem te gaan verkennen. 't Kon precies niet op vandaag. 

Op een parkingske aan den Dries in Wolvertem ben ik in alle stilte gestart. Naast een frietkot. De friturist was al volop bezig met zijn petatjes te schillen. Na een flinke wandeling nog vlug een frietje steken hebben we al meer gedaan. Een mooie afsluiter is dit wel na een stevig toerke stappen. Een pakske frieten, dat smaakt altijd. Jammer voor de Catsjoe, een boelet voor dat beest zou er na afloop van het tripje ongetwijfeld af gekund hebben. Helaas, de laatste berichten van onze stapmaat Ronny geven geen positief nieuws. Het beest haar bobijntje loopt stillekesaan ten einde. Toch zeker wat de langere wandelingen betreft krijgt ze het moeilijk. Ik heb hem al gesuggereerd om een karretje voor de Catsjoe te maken. Zo kan dat beestje dan toch nog wat wandelgenot proeven in haar ouwe dag. 

Op de parking aan dat frietkot stonk het wreed naar de solfer. Er was precies een beerkar ontploft. De schuld hieraan lag vermoedelijk bij de Kleine Molenbeek die iets verderop stroomde. Ik had geen idee wie of wat de oorzaak mocht zijn. Vroeger is deze beek al enkele malen onderwerp geweest van grondige vervuiling. Ooit was de beek bedekt met een vieze grijze smurriefilm. Daar was nu niets meer van te merken. Al goed.  Na de start moest ik even de beek volgen die langs de achterzijde van een huizenrij stroomde. De stank hield na een goeie 250m stappen op. Ik merkte wel op dat er verschillende afvoerbuizen uit de huizen naar de beek stroomde. Misschien dat er ergens een beerput naar zo een afvoerbuis lekte ? Zou alvast wel eens kunnen. 

Deze Kleine Molenbeek speelt een voorname rol in de regio. Ze ontspringt in de provincie Vlaams-Brabant tussen Brussegem en Oppem. Ze mondt uit in de Vliet in de provincie Antwerpen, ten noordoosten van Puurs. Ze behoort tot het Beneden-Scheldebekken, wat een deel is van het stroomgebied van de Schelde. Deze waterloop stroomt parallel aan de Grote Molenbeek van zuid naar noord. Ten noorden van Londerzeel zijn beide amper 1 à 2 kilometer van elkaar verwijderd. Ze heeft een stroomgebied met een oppervlakte van 30,86 km2. 

Een groot deel van mijn wandeling bleef ik in de geburen van deze beek. 

Op sommige plaatsen in het landschap zorgde ze voor schilderachtige tafereeltjes. Ook kleinere beekjes kwamen aan bod waarvan er velen naar die Kleine Molenbeek afvloeiden. De Meuzegemsebeek, de Brasbeek, de Slotengracht, de Moorhoekbeek, de Loop, de Lombeek, de Vierbundersloop en de Dorpsloop mogen allemaal delen in die hydrografische eer. Verleden week pikkelde ik door Londerzeel - Sint Jozef waar ik de Koevoetmolen tegenkwam. Die draaide eveneens rond op die Kleine Molenbeek.   Tot rond de middag stond er nog een stevig windje maar die zwakte in de namiddag af. Het werd prettig warm in het zonnetje. Wat een luxe toch. Zalig, helemaal alleen tussen de uitgestrekte velden laveren. Weidse uitzichten waarbij op het grondgebied van Meise het atomium in de verte lag te blinken in de zon. Eens uit de wind, ik zat ondertussen al in het Foeksenbos,  werd het verdorie warm en speelde rap een trui uit. Warm genoeg in dat bos zonder dat zuchtje wind. Zonder het te weten zat ik daar in dat bos ineens op de GR128. Deze LAW loopt tussen Aken en Wissant. Ik moet bekennen dat de lust me bekroop om m'n rugzak te maken wanneer ik die GR-wegwijzers zag staan met die verre bestemmingen. Zou het nog voor dit jaar lukken ? Ik vrees van niet. Dus nog wat geduld Jan !!! Kom we stappen ondertussen nog wat verder !

 'Zijt ge uwe weg kwijt maat ?', vroeg ik aan een fietser. Die tokkelde nogal paniekerig op zijn GSM en gunde me nauwelijks een blik. Ik bemerkte immers in het voorbijwandelen dat er een landkaart op zijn scherm werd weergegeven. Hij keek toch nog even verbaasd op maar zijn vrouw die iets verderop wachtte nam kordaat het woord en riep me toe dat ze aan het geocachen waren. 'En', vroeg ik, 'heb je uwe cache al gevonden ?'. 'Jaja, mijn Robert vindt ze allemaal. Hij weet van geen ophouden. Ne godganse dag moet ik achter hem aan rijden. In den beginne was het nog plezant maar nu begin ik het wat muug te worden. Komt ge bijna Robert, hoe zit het ? Ik rijd al stillekes door'. Hare Robert trok bij deze woorden zijne mond in een veelzeggende grijns terwijl z'n ogen boos in hun kassen ronddraaiden. 'Mag ik tenminste mijne cache nog loggen madam ? Het is mijne laatste voor vandaag, zijt ge nu content ? '. Onmin dus troef in het geocachende koppel. Daar zat blijkbaar een serieuze haar in de boter, mischien wel een hele pruik. Ze reden door maar een goeie 500 meter verder zag ik de Robert terug. Op zijn tenen staande graaide hij met zijn handen in de rand van een verkeersbord op zoek naar zijn zoveelste geocache. Tevergeefs, maar hij gaf niet op. Zijn laatste +1 voor deze dag moest daar ergens zitten. Zijn teerbeminde echtgenote was echter nergens meer te bespeuren. Die zal het spuugzat zijn geweest om telkenmale te horen te krijgen dat het zijn 'laatste voor vandaag' was. De Robert was, tegen dat ik hem passeerde, al vierklauws tegen de verkeerspaal omhoog geklommen in een volgende verwoede poging zijn onvindbare schat bloot te leggen.  Ook tevergeefs volgens mijn bescheiden mening.  Ik liet de Robert maar betijen. Dat hij met zijn geocache zijn plan maar trekt en ik wandelde rustig door. Salut maat, nog veel geocachpret gewenst en dit uiteraard in peis en vree met de lieftallige echtgenote. 

De boskapel naast de A12, ik was daar al eens geweest, gunde ik in een haastje nog een bezoekje waarna m'n kompas richting eindmeet werd gedraaid. Het laatste stukje van de wandeling was een waar juweeltje. Ik belandde in de Wolvertemse Beemden. Deze beemden bestaan uit een waardevol elzen- en wilgenbroekbos en vochtig grasland. De Beemden liggen ten noorden van Wolvertem aan de samenvloeiing van de Molenbeek en de Meuzegemse beek. Wanneer er veel regen valt, treden de beekjes uit hun oevers en staan delen van de Beemden soms wekenlang onder water. Je kan er regelmatig watervogels spotten. In de knotwilgen, populieren of in de omliggende moerasbossen hoor je steenuilen roepen en zie je boomklevers op zoek naar voedsel. In de poelen bruist het van het leven en op de graslanden kan je gallowayrunderen van Natuurpunt tegenkomen. In de graslanden groeien steeds meer wilde bloemen: echte koekoeksbloem, heelblaadjes, moesdistel enz. De omliggende bossen herbergen een rijke voorjaarsflora met eenbes, daslook, sleutelbloem, salomonszegel en bosanemoon. Ik volgde het wandelpad en het verraste me dat er zoveel informatie over de omgeving voorhanden was. Weliswaar op bordjes aangebracht maar het loont de moeite om er kennis van te nemen. Wat m'n aandacht even trok was een veldje waar 4 groen-gele paaltjes een vierkant markeerden. Een vierkant ongeveer ter grote van een olympisch zwembad. Om de 2 uur verdwijnt er in Vlaanderen een dergelijke oppervlakte onder het beton. Tegen dit tempo zou in het jaar 2050 de helft van Vlaanderens oppervlakte onder het beton verdwijnen. Dit stemt tot nadenken. Iets verder werd er aan het wandelpad een eikje geplant om hulde te brengen aan de zorgwerkers voor hun getroostte inspanningen in deze coronatijd. Maar ook ter nagedachtenis aan de velen die aan corana bezweken. Helaas de miserie is nog steeds niet voorbij. De bedoeling, zo meldt een bordje, is dat de aanplanting deze pandemie in de herinnering houdt. Zelfs na 100 jaar moet de herinnering levendig blijven zo vermeldt het opschrift. Statistisch gezien vindt er alle 100 jaar zo een pandemie plaats. Tja, dat eikenboompje van nu zal dan al wel een serieuze woudreus zijn geworden ... in Pierenland vertoevend zal ik er alvast niet meer langs kunnen wandelen. Zo, de reuk van een frituur werd waargenomen. Die maskeerde de eerder in de morgen waargenomen solfergeur. Dat betekende dat de eindmeet er aan kwam. Schluss, fini voor vandaag. Uit deze wandeling heb ik heel veel plezier gehaald. Tot een volgende dan maar weeral.