Sint Pauwels, een stukje Waasland

Neeje, ik kan voor het moment nog niet zeggen dat de wekelijkse routine betreffende de staptoerekes al op punt staat. Het gaat letterlijk en figuurlijk met horten en stoten.  Deze keer riep ik het mindere weer in als degene die de spreekwoordelijke stokken in de wielen stak. Maar dat niet alleen, met al die beperkingen en aanpassingen die corona met zich meebrengt, zakt de moed je dikwijls in de schoenen om iets, hoe onbenullig het ook moge zijn, te ondernemen. Ik hoed me ervoor om te beginnen klagen, dat maakt het je dubbel ongemakkelijk. We zijn er  allen voorlopig nog vrij goed aan toe. In tegenstelling tot het aantal wandelingen die op een laag pitje staan groeit het aantal wandelingen dat er in de pijplijn komen te zitten gestaag. Ja ik heb er tussendoor nog vele zitten uitstippelen. In kilometers samengeteld zijn ze goed om er zeker de levensduur van 2 paar wandelbottienen aan te spenderen. 

De Ronny zou deze keer nog eens meewandelen. Dat was weeral een tijdje geleden. Den Hugo moest naar een vergadering en excuseerde zich, de 2 andere maten Michel en Marc wachten eerst nog geduldig hun coronaspuitje af vooraleer er terug in te vliegen. 

Ik had een wandelingetje gepland in het Heidebos. Dit bos is gelegen tussen Moerbeke en Wachtebeke in het Waasland. Een prachtig natuurgebied maar helaas, deels niet toegankelijk voor viervoeters. Ik had het trackje al doorgestuurd naar mijn maat maar bemerkte dit te laat. De Ronny wou zijne Catsjoe wel thuis laten aangezien het beestje ook al van haar ouderdom begint te weten maar met een korter toerke wat dichterbij kon ze wat mij betreft gerust nog eens meewandelen. De Ronny vreest dat tegen de winter het wandelverhaaltje voor haar ten einde zal lopen. Jammer is het wel maar de tripjes met zijn mobilhome, in mijn ogen een zigeunerkar, die nog in het verschiet liggen zullen dit wel ruim compenseren. 

De één of andere wandelclub had een trackje achtergelaten op Routeyou en daar maakte ik handig gebruik van om nog een onverkend gebied in mijn omliggende contreien te verkennen. Met de titel '17K Coronawandeling Sint Pauwels' blokletterde deze wandelvereniging de aankondiging van haar wandeling. Het zag er nu wel zo geen 'Wow' wandeling uit vanwege de vele verharde paden maar toch, deze keer was het opnieuw de klap en zever tussen gelijkgezinden waar het mij om gold. En de Catsjoe kon mee ! Sint Pauwels dus. 

Sinds 1977 vormen Sint-Gillis-Waas, Meerdonk, Sint-Pauwels en De Klinge samen de gemeente Sint-Gillis-Waas. Over de oorsprong van de nederzetting Sint-Pauwels is niets bekend. In 1236 was de bewoningskern rond ‘de Dries’ alleszins al voldoende groot om een eigen parochie te bezitten. Dat jaar vinden we immers voor het eerst een vermelding terug van de parochie Sint-Pauwels. De naam is afgeleid van de heilige Paulus. Ge kent hem wel, Paulus de Romeinse legioensoldaat die van zijn paard werd gebliksemd. De bewoningskern evolueerde en het bevolkingsaantal steeg. 

Doorheen de geschiedenis ontwikkelden er zich enkele belangrijke heerlijkheden, waaronder het Hof ter Voorde. Het oorspronkelijk kasteel werd in 1263 gebouwd. Het werd daarna enkele keren vernield en heropgebouwd tot het huidige gebouw van 1930. Een tweede belangrijke heerlijkheid is het Grauwesteen waarop van 1298 tot 1743 een kasteel stond. Sint Pauwels kende doorheen de eeuwen heel wat leed en oorlogsgeweld. Zo vernielden protestanten de kerk van Sint-Pauwels tijdens de Beeldenstorm en maakte de builenpest heel wat slachtoffers. Onder de noemer van bezienswaardigheden vallen de gotische Sint-Pauluskerk waarvan het koor en de toren dateren uit 1494 en de beschermde Roomanmolen uit 1847 die in 1997 werd gerestaureerd en terug maalvaardig werd gemaakt.

Aan de voornoemde kerk werd afspraak gemaakt om 9u30. De Ronny vreesde niet op tijd te zijn. Als je met een zo goed als lege naftbak vertrekt kan dit je al eens overkomen. Resoluut wees hij naar zijn teerbeminde echtgenote als oorzaak aan dit euvel. Maar goed, we konden vertrekken. Tegen de klok in vertrokken we zuidwaarts en in een boog afbuigend zo naar Sint Niklaas.  We waren nog niet goed vertrokken of we konden al kennismaken met een onfortuinlijke jogger. Al wandelend zagen we iets verderop een jonge gast op de grond zitten in het bijzijn van een oudere man met zijn hond. En maar kermen en jeremiëren. Eens dichterbij zagen we dat er een metalen schrapnel zich dwars door zijn sportsloef tot in zijn tenen had geboord. Echt geen situatie om beginnen te jodelen van vreugde, tenzij het van de zeer zou zijn. Het moet die onfortuinlijke jongen aan elementaire kennis van de menselijke anatomie ontbroken hebben want toen de Ronny voorstelde om die schrapnel er in 1 ruk uit te trekken beweerde hij dat er in zijn voet slagaders zaten en dat die dan er mee uitgetrokken zouden worden. Zo zou hij dan kunnen doodbloeden. Tja, het was dan een geluk dat er iets verder in de straat kennissen woonden waar we konden aanbellen om hem verdere hulp te kunnen bieden. In alle geval, ik zou het ook niet graag tegenkomen dat ik in iets trap. Ik bedoel hiermee een metalen pin of spijker of iets dergelijks scherp.  Dan nog liever een smeuige .... ik moet hier geen tekeningetje bij maken, nee toch ?

En we stapten voort. Een tweede catastrofe zou zich weldra aandienen. We werden aangesproken door een jong meisje, ik schat een jaar of 14-15 oud. Ze vroeg ons of we even zouden kunnen uitkijken naar 2 jongens met een voetbal. Ze zouden 10 jaar zijn.   Nee nog niet gezien juffrouw ! Ze barstte in snikken uit ocharme. Ik kon me haar wanhoop en bezorgdheid duidelijk inbeelden. Mijne maat probeerde haar nog wat te troosten maar dat had duidelijk geen effect. Tja, veel meer beloven dat je mee zult opletten kan je niet doen. Met de verzekering dat ze wel zouden opduiken hoopten we toch van haar enigszins gerust te stellen. 

Aangezien het vrij mooi weer maar vrij fris zou worden had ik in een warme picknick voorzien. Aan een picknicktafeltje in een park warmden we met een branderke onze pot Sauerkraut mit Wurst und Schinken op. Und mit einem Glas Wein schmeckte es uns köstlich. Op de vriendschap en schol. Over vriendschappen kan er al eens gepalaverd worden. Vriendschap was dan ook het thema waar er iets dieper op ingegaan werd tijdens ons somptueus picknickdineetje. Je maakt daarbij kennis met andere standpunten. Verrijkend, dat wel.  

Zie, daar had je dat meisje weer dat op zoek was naar die 2 ventjes. Het bleken haar broer en zijn maatje te zijn en nog steeds had ze hen niet teruggevonden. Nogmaals werd er een poging ondernomen om haar gerust te stellen. Het bracht echter niet veel op en dat kon ik wel begrijpen. Iets later zagen we haar in de verte met een fiets rijden en had ze de 2 belhamels uiteindelijk gevonden. Ik vrees dat er voor die 2 gastjes, eens terug thuis, wel een standje in petto zal gelegen hebben.  Aan onze rijkelijk gevulde picknicktafel sprak onze maat een voorbijwandelende dame aan. Even vreesde ik dat die dame ons zou gaan aangeven bij de flikken. De Ronny had haar al zeverend verteld dat we restauranthouders waren die uit protest tegen de coronaregels een terras openden in het park. Aan haar gezichtsuitdrukking kon ik merken dat ze er zo direct niet mee kon lachen en even vreesde ik dat ze er vlug van door wilde gaan om ons te gaan verklikken. Nog tijdig kon onze maat verbaal ingrijpen en zag ze zijne zwans in zodat ze er toch nog mee kon lachen. Stel je dat voor zeg ! 

Na het etentje ging het noordwaarts richting Sint Gillis Waas uit. Buiten weidse velden en enkele onverharde paden viel er niet veel spectaculairs te melden. Een mooie dreef, een waterplas, paarden in de wei, geitjes ... het zijn ondertussen gekende beelden. Veel getater kwam er voor in de plaats en dan gaat de tijd vlug vooruit. Plezant.  We bogen terug af naar Sint Pauwels. De eindmeet aan de kerk kwam terug in zicht. Als afsluiter nog een klapke op het kerkplein met een tuinman die voor ons wat lokale kerksgeschiedenis uit de doeken deed. Het zat er op. Een uurtje later stuurde onze maat al wat fotootjes door. Het was me ontgaan, hij heeft dan toch nog tijdig een benzinestation gevonden om bij te tanken. Ik denk dat er in Hemiksem ook een standje in wording rijpte.