België - Nederland. De grensgemeenten Koewacht en Overslag

Koningsdag in Nederland ! Weet je, ik had er helemaal geen erg in en wil dat nu juist lukken dat ik naar daar trok voor een simpel tochtje. Moest ik het op voorhand geweten hebben dan zou ik voor de gelegenheid mijn Hollandse bretellen en plastron uit de kast hebben gehaald. Ooit heb ik op koningsdag zo een bezoek gebracht aan de stad die het Nederlands vorstenpaar zou ontvangen. Vandaar die accessoires, zelf had ik ze niet gekocht maar gekregen. Ik moet die nog ergens hebben liggen.  Neenee, die prullerijen blijven voortaan mooi opgeborgen. Ik zwansde daarjuist maar even. Het uitstapje naar Griekenland in volle coronacrisis van Willem Alexander en zijn Maxima werd bij onze Noorderburen niet op hoerageroep onthaald. De sympathie voor het Blauwe Bloed van Oranje is bij de Nederlandse onderdanen aan het afnemen. Zo hoor ik tenminste op de radio. In de steden was er naar verluidt nog wel wat animo te bespeuren maar onderweg op mijn toereke heb ik niet het minste spoortje van oranje-euforie bemerkt. Nu, die idolatrie voor leden uit een koningshuis is aan mij niet besteed. Ik ben al niet koningsgezind hier 'en Belgique', waarom zou ik dan opnieuw de idioot daar in Nederland gaan uithangen door daar met een oranje vlaggetje te gaan zwaaien ? Nu, een kwaad hart draag ik 'hunne' koninklijke hoogheden helemaal niet toe. En dat geldt ook voor hun familiale entourage. Eigenlijk zijn ze helemaal niet te benijden. En degenen die de retroromantiek willen koesteren en blijven geloven in de sprookjes van koningen, koninginnen of prinsen op witte paarden, wel hen gun ik ten volle hun pleziertje.  

Inderdaad, het weer was te mooi om daar niets mee aan te vangen. Ik had nog iets liggen in de regio van Moerbeke, een lus van 21 bornes. Het heidebos werd verleden week verkend en mijn toertje vertrok nu in Kruisstraat, een gehucht van hetzelfde Moerbeke maar gelegen tussen de E34 en de Nederlandse Grens. Die grens heb ik 4 keer overgestoken. Er staan prachtige gietijzeren grenspalen. Het getal 1834 moet je eraan herinneren dat er in dat jaar de Belgisch-Nederlandse grens werd vastgelegd. Soms loopt die grens door een waterpartij en vandaag heb ik geleerd dat er houten paaltjes onder de waterlijn werden geheid om die grens aan te geven. Onzichtbaar dus maar hoe vreemd ook, je hebt geen geoefend oog nodig om de landsverschillen te merken. Eens je op Nederlandse bodem staat zie je mooi het verschil met België. Nederland kiest voor een open en geordend landschap in tegenstelling tot ons grondgebied dat een wirwar is van industriezones, landbouwzones , natuurgebieden, lintbebouwingen en noem maar op. Het resultaat van een gebrek aan visie die hand in hand gaat met de versnipperde bevoegdheden in onze beleidsvoering. Bouwpromotoren en grondspeculanten hebben in deze bevoegdheidsmaterie soms een heel dikke vinger. In de pap van hun belangen dan wel  te verstaan. Moet ik nog een vergelijking maken van onze wegeninfrastructuur met deze in Nederland ? Mm hm nee ... daar zwijg ik liever over.

Kwa natuurbeheer  kreeg ik een mooi staaltje van de Belgisch aanpak te zien bij de grensovergang in Overslag. Een 500 meter lange beukendreef op Belgisch grondgebied en juist voor de grens gelegen  werd kaalgekapt. Een bordje in Belgie vermeldde de reden van de kaalkap : 'Uitvoeren van werken in het kader van het project ruimte voor water in het pereboomsgat' Ik denk dat de tekst voor de bekendmaking van het project door 1 van de klein mannen van die projectmanager werd geschreven. Zo amateuristisch opgesteld en verder vind ik het een schande dat er weeral zoveel prachtige beukenbomen worden opgeofferd aan een twijfelachtig project. Ik las vandaag nog in de krant dat er met de coronacrisis een houttekort is ontstaan. De prijzen in de houthandel zouden bijna verdubbeld zijn. 

Iets verder over de grens in Nederland werden er ook bomen gekapt. Ook een bord met wat uitleg stond er opgesteld ! Daarop werd er haarfijn uitgelegd wat de beweegreden voor de houtkap was. Abelen op oudere leeftijd verliezen hun vitaliteit. Met het rooien van deze bomen in het voorjaar komt er oppervlakte vrij zodat er jonge scheuten van diverse species kunnen doorschieten. Dit zorgt voor diversiteit in het bos. Tot daar even een toelichting bij de manier van aanpakken in beide koninkrijken. De keerzijde is dan weer dat er in NL voor alles regeltjes worden gemaakt en hoe goed hun maatschappij ook geolied lijkt met die regeltjes, die regelneverij is aan vele van onze landgenoten helemaal niet besteed. Mezelf incluis notabene. 

Het werd een mooi wandelingetje. Geen spectaculaire toestanden vielen er te melden. In Overslag heb ik de eerste zwaluw gespot. Verder heb ik nog enkele fotokes kunnen trekken van bergeenden, scholeksters, nijlganzen en de grote canadese ganzen. Op sommige plaatsen waren er zwarte rouwvliegen uitgezwermd. Onschadelijke insecten. Deze zwarte vlieg is eigenlijk een mug en wordt ook wel de St. Marcusvlieg genoemd omdat het uitzwermen steeds rond 25 april plaatsvindt. 25 april is de naamdag van deze heilige knakker. Straffe beestjes, ze paren al vliegend in de lucht waarna ze de pijp niet aan Marcus maar aan Maarten geven. Doe hen dat maar eens na ! 

Ergens onderweg werd ik aangesproken door een fietsend stel dames. Met 6 waren ze en ze reden me bijna omver. "Nou brave man, we zijn hier op zoek naar een theehuis ! Ken jij hier de streek ? Ik moest hen vanwege mijn onwetendheid teleurstellen. Nee dames, het spijt me. Ik probeerde op mijn garmin iets te vinden, helaas. Ondertussen hadden ze op hun gsm het theehuisje kunnen lokaliseren. 'Jullie hebben dus onwijs zin in een kopje thee en ik neem aan dat daar appelgebak bijhoort ?' Ja zeg, wilde ik daar toch even mijn kennis over de Nederlandse Zoete Zonden etaleren. 'Appelgebak ? Nou, ja hoor appelgebak. Overheerlijk toch ?'. Het antwoord zongen ze bijna a capella in koor. Laat het jullie smaken dames ! Ik wenste hen nog een fijne dag en stapte verder. Ja man, slurpen aan een kopje koffie of thee op een terrasje zonder een deftige punt Hollands appelgebak, dat staat bijna gelijk met godslaster in ons buurland. Nu ja, op koningsdag wordt dat appelgebak uitzonderlijk wel eens omgewisseld voor een oranje tompoeske. Heel smakelijk ziet dat er volgens mij ook niet echt uit.

 

De omgeving was zo plat als een dubbeltje. Deze uitdrukking komt van Ria Bunskoek, een pelgrimsmaatje uit Dalersveen dat ik op de Zilverroute leerde kennen. Toen ik het Pieterpad liep maakte ze me opmerkzaam dat deze vergelijking vooral geldt voor het Groningse landschap. Tractors waren druk bezig met de grond te bewerken. Honderden meters aan kaarsrechte beddingen werden er in de aarde getrokken. Op andere vers omgeploegde velden lagen de vettige omgewoelde aardkluiten te blinken in het zonnetje. Rustgevende plaatjes, althans voor de wandelaar want de boer daarentegen, die ploegt immer voort. Ik stapte naast zo'n pas gemaaide akker. Wat ruikt dat lekker en zeker als het zonnetje er op schijnt en de aarde met haar stralen verwarmd. 

Mijn karretje stond op de parking van de Heilig Hartkerk van het gehucht Kruisstraat. Op het rond deze parking aangelegde plantsoen kan je langs de zeven blijde en droevige mysteries van Onze-Lieve-Vrouw wandelen. Elk van deze zeven kappelletjes beeldt een van de mysteries af met een opschrift. Die parking kon met een zware metalen poort afgesloten worden. Dat had ik wel gezien bij aankomst maar er verder geen aandacht aan besteed. Opeens dacht ik eraan dat deze parking 's avonds wel eens gesloten zou kunnen worden. Daar zou ik dan staan ! Het was al 5 uur en had nog zo een 5-tal kilometers  voor de boeg. Een beetje versnellen dus want stel je voor ! Nog een 8ste mysterie erbij om thuis te geraken kon ik missen. Gelukkig had ik het mis en stond de poort nog wagenwijd open. Ik hield er wel een blein op mijn dikke teen aan over. Dus vanaf nu ben ik ook de trotse bezitter van een coronateen ! Volgens de media brengt de coronawandelhype veel werk mee voor de podologen. Ja, ook het wandelen moet je stilletjesaan opbouwen. En zelfs dan kan een blein je nog verrassen. Het zat er weeral op. Een mooi doordeweeks intermezzo. Peis en vree zoals het bewandelde landschap kon ik me aanmeten. Prima zo. 

Waltzing Maria - Jan Smit